Mainit ang sikat ng araw na pumapasok sa malalaking bintana ng opisina ni Farah, ngunit mas mainit ang tensyon nang biglang bumukas ang pintuan. Walang paanyaya, walang katok-katok nang dumating si Bianca, naka-heels na kumakalampag sa sahig, parang reyna na sumugod sa teritoryo ng iba. “Wow,” nakataas ang kilay ni Bianca, malamig ang ngiti. “So this is where you play pretend, Mrs. Rockwell. Akala mo ba bagay ka sa lugar na ’to?” Napatingin si Farah mula sa mga papeles na hawak niya. Sa halip na magulat o matakot, marahan niyang isinara ang folder at tumayo nang maayos. Hindi niya binigay kay Bianca ang kasiyahang makita siyang natataranta. “Bianca,” kalmadong sabi niya, ngunit may diin, “anong ginagawa mo rito? Wala ka bang ibang mapaglibangan kun'di manggulo?” Naglakad si Bianca papasok, paikot-ikot na parang leon sa kulungan. “I just want to remind you, Farah. Hindi ka bagay kay Dawson. You’re too simple, too… weak. Habang ako—” tumigil siya, hinaplos ang buhok na parang na
Tahimik ang buong mansion, tanging mahinang lagaslas ng tubig mula sa fountain sa labas ang maririnig. Sa loob ng silid, magkaharap sina Farah at Dawson, kapwa hindi agad makapagsalita matapos ang mabibigat na katotohanang nabuksan sa kanila.Mahigpit ang hawak ni Dawson sa kamay ni Farah, parang natatakot siyang muli itong mawala sa kaniya. Dahan-dahan siyang yumuko, saka idinampi ang labi sa noo nito. Mainit, mabigat, puno ng pagnanasa at pangakong hindi na ito pababayaan.“Farah…” mahina niyang sambit, halos pabulong, habang dinadama ang bawat pulgada ng presensya nito. “I love you… more than my life.”Hindi na nakapagsalita si Farah. Tila hinatak siya ng sariling damdamin, at bago pa niya namalayan, marahan na niyang iniangat ang mukha at nagtagpo ang kanilang mga labi.Una’y banayad lamang ang halik—parang pagtikim, parang pag-alala. Ngunit sa bawat segundo, lalong lumalalim. Humigpit ang yakap ni Dawson, hinaplos ang pisngi nito, saka inilipat ang kamay sa bewang niya, hinila pa
Tahimik ang biyahe pauwi ng mansion matapos ang engkwentrong naganap. Nakahawak pa rin si Dawson sa manibela, ngunit halata sa kaniyang panga ang matinding pagkakadiin. Samantalang si Farah, nakasandal sa upuan, pilit na inaayos ang mabilis na tibok ng puso. Pagpasok nila sa maluwang na driveway ng mansion, sinalubong sila ng mga tauhan ni Dawson. Agad na bumaba ang isa at binuksan ang pinto ni Farah, ngunit hindi ito agad kumilos. Ramdam pa rin niya ang kaba sa dibdib. “Come,” mahinang wika ni Dawson, sabay abot ng kamay niya. At sa kabila ng takot, mahigpit siyang kumapit dito. Pagkapasok sa loob, dumiretso sila sa study room ni Dawson. Tahimik niyang inilapag ang baril sa ibabaw ng mesa—ang malamig na bakal ay tila sumasalamin sa bigat ng mga lihim na matagal na niyang ikinukubli. “Farah... my wife...” bulong ni Dawson habang nakatingin sa asawa. “You deserve to know the truth. Hindi ko na kayang itago pa.” Umupo si Farah sa sofa, nanginginig ang mga kamay. “Dawson… sin
Sa loob ng isang private lounge ng kumpanya, nakaupo si Bianca De Guzman, hawak-hawak ang basong may mamahaling alak. Nakatingin siya sa malawak na bintana, pero ang isip niya’y hindi sa tanawin kun'di sa nangyari sa rooftop dalawang araw na ang nakalilipas. Sa tuwing naiisip niya ang tingin ng mga empleyado habang pinapahiya siya ni Farah, kumukulo ang dugo niya. “Ako si Bianca De Guzman,” bulong niya sa sarili, mariing nakagat ang labi. “No one—no one humiliates me like that.” Biglang bumukas ang pinto. Si Dawson ang pumasok, halatang hindi natuwa sa pagkikita nila pero pinili pa ring makipag-usap. Kasama niya ang dalawang assistant pero sinenyasan niyang umalis ang mga ito. Naiwan silang dalawa. “Bianca,” malamig na bati ni Dawson. “What do you want this time? Haven’t you caused enough trouble?” Ngumisi si Bianca, mabagal at may halong pang-uuyam. “Trouble? Dawson, darling, ikaw ang gumawa ng trouble for yourself. Pinakasalan mo ang babaeng ‘yon—” itinuro niya ang direksy
Dalawang araw ang lumipas mula sa huling engkuwentro nila ni Bianca, ngunit hindi pa rin mawala sa isip ni Farah ang mga sinabi nito. Akala niya’y hindi na muling magpapakita ang babae, ngunit pagkababa pa lang niya sa elevator ng kumpanya, agad na sumalubong sa kanya ang mapanuring titig ni Bianca. Eleganteng-elegante ito sa suot na fitted dress, parang sinasadya talagang ipamukha na hindi siya basta-basta. “Farah,” malamig ang boses ni Bianca, ngunit may ngiting nakakasulasok. “Still trying to fit in here, I see.” Hindi na nagpaapekto si Farah. Diretso niyang tinitigan ang babae, hindi nagpatalo sa tingin nito. “Kung gusto mong magdrama, huwag dito. You’re wasting your time, Bianca.” Ngumisi si Bianca at tumalikod, naglakad patungo sa rooftop garden ng kumpanya na parang may imbitasyon sa mga hakbang niya. At gaya ng inaasahan, sumunod si Farah. Hindi siya papayag na palaging siya na lang ang tahimik at ang binabastos. Pag-akyat nila sa rooftop, malamig ang hangin, ngunit
Tahimik ang opisina ni Dawson Rockwell, maliban sa mahinang tunog ng wall clock na parang nanunuya. Nakaupo si Dawson sa swivel chair, nakasandal ngunit bakas ang pagod sa mga mata. Sa dami ng problemang bumabalot sa kanya at kay Farah, hiling niya’y kahit isang araw ng katahimikan. Ngunit hindi iyon ang araw na ito. Biglang bumukas ang pinto na parang walang kumatok. Dumiretso sa loob si Bianca De Guzman—mataas ang kumpiyansa, naka-pulang dress na humahapit sa kurba ng kanyang katawan, at may ngiting puno ng pang-uuyam. Ang kanyang mga mata, matalim na parang alam ang mga sikreto na pilit itinatago ni Dawson. “Dawson,” malamig ngunit mapanuksong bati niya. “Bakit parang naguguluhan ka lately? Hindi bagay sa’yo ang ganyan. Ikaw ang Rockwell—lahat ng bagay nasa ilalim ng kontrol mo… or maybe not?” Nag-angat ng tingin si Dawson, malamig ang anyo. “Anong kailangan mo, Bianca? Hindi kita inimbita rito.” Lumapit si Bianca nang dahan-dahan, sinadya pang lumapit sa mesa niya, nakas