Pagmulat ng mga mata ni Jasmine, madilim pa rin ang paligid. Saglit siyang natigilan, hindi niya alam kung nananaginip ba siya o gising na. Ramdam pa rin niya ang matinding takot na parang totoo.Itinaas niya ang kamay at tumitig dito bago dahan-dahang idinampi sa leeg niya. Pinisil niya iyon nang mariin.“Uhh…”Naramdaman niya ang kirot pero hindi niya inalis ang kamay niya. Habang unti-unti nang bumibigat ang pakiramdam niya at para bang mawawalan siya ng malay, may biglang humawak sa kamay niya at marahas na inalis iyon mula sa kanyang leeg.“Anong ginagawa mo?”“Hah…”Unti-unting luminaw ang paningin ni Jasmine. Sa ilalim ng malamlam na ilaw ng buwan, nakilala niya ang mukha ng lalaki.“…Yohan.”“Gusto mo bang mamatay?”“Hindi… hindi ‘yon ang ibig kong gawin…”Bubuka pa sana siya ng bibig para magpaliwanag pero nanginig ang katawan niya at biglang nag-init ang mga mata. Sa halip na takot, ang naramdaman niya ay ginhawa, ginhawa na buhay pa siya.Si Yohan na kanina’y galit, biglang
“Sir!” sigaw ni Ahil nang makasunod din siya kasama si Leron kay Yohan. Naabutan nila ito sa may likod na gate, at doon ay inutusan niyang buksan agad ng mga guard ang pinto. Kita sa mukha ni Leron ang lalong pagdilim ng ekspresyon. Gusto niya sanang ayusin ang lahat at iulat sa sariling paraan, pero dahil mismong si Yohan na ang nakarinig mula sa iba, wala na siyang magagawa para itago pa.“Dito ba talaga…” bulong ng isa sa mga guard, may pag-aalangan pa nang marinig ang utos ni Yohan.Hindi na siya pinatapos ni Yohan. Agad niyang inagaw ang susi at siya na mismo ang nagbukas ng gate. Napaatras tuloy ang guard, halatang kinakabahan.Pagbukas ng pinto, bumungad agad ang mga matang nakatingin mula sa dilim. May kakaibang amoy na kumalat, at unti-unting lumapit ang ilang palaboy na nakatambay roon.“Ano ‘yon? Pagkain ba?” sigaw ng isa.“Baka babae na naman ‘yan.”“Ulol, baliw ka ba? Nakalusot nga yong isa, ngayon ka pa umaasa?”Nagtatawanan at nagsisigawan sila, pero halata rin ang pag-
Maingat na lumapit si Melinda at bahagyang yumuko. “Sir… bumagsak si Ma’am Cara nang makita niya yong babae. Akala ng mga gwardiya siya ang dahilan, kaya agad nila siyang inilabas bago pa namin mapigilan. Hindi na kami nakaisip kung ano ang dapat gawin.”Tumalim ang tingin ni Yohan. “Nangyari na pala ‘yon sa kanya… bakit hindi niyo agad sinabi sa’kin?”“Dahil po… matagal kayong wala.”“Pero pagkatapos kong ipaalam na hinahanap ko siya, bakit hindi niyo pa rin nireport?”Walang naisagot ang dalaga.“Sino ang nagsabi na hindi nila kilala yong babae?”“Siguro po si Hakira… siya yong nagsabi.”Bihira para sa mga kasambahay ng kabilang bahay na kabisaduhin ang mga pangalan ng taga-main house, pero kilala nila si Hakira dahil matagal na itong naninilbihan doon. At dahil siya mismo ang pinagmulan ng sabi-sabi, natural lang na naniwala ang iba.Pabulong na inulit ni Yohan ang pangalan, “Hakira…” na tila pamilyar sa kanya. At bigla niyang naalala, siya ang kasambahay na minsan nagkainitan kay
Tahimik na nagbigay-pugay si Yohan sa kanya. “Madalas ka na dito, ah.”Hindi niya intensyon na maging sarkastiko, pero kahit siya mismo, ramdam niyang parang gano’n ang dating. Lalo na’t dito rin sa sala niya unang nakilala at nakasama si Jasmine. Siyempre, kung ayaw nilang mapahamak, hindi kailanman isisiwalat ng mga kasambahay ang tungkol sa pribadong buhay niya.Kaya kahit hindi mismong narinig lahat ni Owen, alam na nito na hindi pa bumabalik si Jasmine. May gusto rin kasing alamin si Yohan sa kanya.“Siya ba talaga si Jasmine Deniz?” tanong ni Yohan.Hindi agad naintindihan ni Owen ang pinupunto ng tanong. Para kay Owen, sigurado na siyang si Jasmine Deniz ang babae, na kamukhang-kamukha ni Maricar, kahit wala namang malinaw na kumpirmasyon. Pero si Yohan, alam niyang pamalit lang ito, kaya kailangan niyang tiyakin kung hanggang saan ang alam ni Owen.“Oo, siya nga. Nagkita rin kayo kahapon, hindi ba? Kamusta naman?” mahinahong tanong ng ama.“Nakilala mo na ba siya noon pa?” mab
Malalim na ang gabi, lampas hatinggabi na.Hindi pa rin makauwi si Danilo mula sa trabaho. Nakatanaw siya sa tuktok ng gusali, tila nag-aabang ng balita.Yong tatlong tao na ipinadala nila kaninang umaga, hanggang ngayon hindi pa rin bumabalik. Wala ring kahit anong balitang natanggap.“Anong ginagawa ng mga ‘yon at hindi pa rin bumabalik? Ha?” iritado niyang tanong.“Baka nahuli na sila? Hindi naman totoo yong si Jasmine Deniz…” bulong ng isang kasamahan.Bigla siyang napasigaw si Danilo nang marinig iyon. “Anong sinasabi mo? Kung totoo ‘yan, dapat kanina pa dinumog ng mga pulis o sundalo ang grupo natin! May utak ka ba o wala?”“Pero… hindi ba masyadong matagal na?” sagot pa rin ng kasamahan. Sanay na ito sa ugali ni Danilo kaya hindi natitinag. Kahit isa lang siyang alila, madalas kumilos siya na parang sekretarya ni Danilo.“Bwisit, nakaka-frustrate! Kung alam ko lang na ganito ka-nakakakaba, sana hindi ko na sinimulan ‘to!”Lahat ng ito, ang ugat ay si Ralph, siya ang walang kabu
“No’ng oras na ‘yon, akala ko nagyeyelo ka na sa lamig. Halos mamatay ka na, kaya dinala kita sa isang maliit na inn.”Tahimik lang si Yohan habang nagsasalita. Nang sumilip si Jasmine, napansin niyang medyo lumambot na ang ari nito at bumalik sa normal. Hindi niya maintindihan kung bakit parang may konting pagkadismaya siyang naramdaman nang makita iyon.“Nakahiga ka sa kama, tinakpan kita ng kumot at hinaplos ko ang mga kamay at paa mo, pero hindi pa rin bumabalik ang init ng katawan mo. Kaya pinakulong kita sa maligamgam na tubig.”“May sandali bang dumilat ako no’n?”“Oo.”“Ah, kaya pala… parang magaan ang pakiramdam ko.”‘Yon ang pinakaunang alaala na naalala ni Jasmine. Siguro nga doon nagsimula. Kung inilublob siya ni Yohan sa tubig, siguradong hinubaran siya nito, katulad ng nangyayari ngayon.Unti-unting bumaba ang puting bula, dumaan sa kanyang tiyan hanggang pusod. Nang umabot sa may balakang, pinaikot-ikot ni Yohan ang tuwalya at pinadaan iyon papunta sa hita.Hindi namala