1. ⚫️

This story is RATES SPG‼️

Not suitable for young readers

and SENSITIVE readers ‼️

READ AT YOUR OWN RISK ⚠️

[Apol]

Napanganga siya habang nakatingala sa gusaling nasa harapan. Hindi niya akalain na napakalaki at napakataas naman pala ng gusali na kanyang pag-aapplyan.

Ang taas at napakalaki ng gusali. Mukhang hindi ito pipitsuging kumpanya katulad ng inaasahan niya.

Isang kaibigan ang nagrekomenda sa kanya na mag-apply rito. Ayon sa kaibigan niya, malaki ang magiging sahod sa kumpanyang ito. Kaya't agad siyang pumayag dahil kailangan niya ng pera para sa ate niyang malapit ng manganak at mayro'ng heart disease.

Binigyan siya ng kaibigan niya ng isang Gold Card. Gamitin daw niya ito sa pag-aapply para agad siyang matanggap. Pwede daw bumale ng malaking pera kapag natanggap siya kaya sinunggaban niya ang oportunidad na ito. Sabi pa ng kaibigan niya, daig pa niya ang nangibang bansa kapag nakapasok siya rito.

Napakamot siya sa ulo.

Mukhang sosyalin naman ang lugar na ito. Pwede kaya ang tulad niya rito?

“Ano ka ba naman, Apol. Syempre pwede ang kahit sino basta pursigido at masipag sa trabaho!" Pagpapalakas niya ng kanyang loob.

Inayos niya ang suot na lumang blouse at pinagpag ito para alisin ang alikabok, inayos din niya ang pagkakatuck-in nito sa slacks niya na kulay itim. Medyo may kalumaan man dahil nabili lang niya ito sa ukay-ukay ay mainam na ito kaysa ang wala. Pati nga ang flat shoes na suot niya ay masikip pa dahil luma na at pinagliitan pa niya. Magmula ng lumayas ang nanay nila dalawang taon na ang nakakaraan at sumama sa ibang lalaki ay lalo silang naghirap ng ate niya. Huminto sila sa pag-aaral at ang ate naman niya ay nabuntis at iniwan ng kasintahan. Ngayon nga ay nagdadalantao ito at may sakit pa sa puso.

Siya nalang ang aasahan ng ate niya ngayon. Nahihirapan man siya hindi naman niya pwedeng pabayaan ito. Mahal na mahal niya ang kapatid niya kaya gagawin niya ang lahat para dito.

Bente anyos na siya pero wala parin pagbabago sa buhay nila. Kahit ano ang kayod nilang magkapatid ay walang pagbabago, mas mahirap parin sila sa daga. Sinubukan naman niyang mag-apply ng trabaho pero hindi naman siya natatanggap dahil hindi naman siya nakatuntong ng kolehiyo. Kaya nga nang inalok sa kanya ang trabahong ito ay agad niya itong tinanggap. Hindi daw kasi rito humahanap ng mataas ang pinag-aralan. Basta may hawak na Gold Card ay sigurado daw na makakapasok siya.

"Ay kabayo!" Napahawak siya sa dibdib ng muntik na siyang masagasaan ng isang kulay itim na sasakyan.

"Grabe, nakita naman na may tao pero hindi man lang huminto." May iba talagang mayayaman na walang modo. Kahit makasakit ay walang pakialam. Napailing nalang siya bago naglakad papasok sa gusali, pero hindi pa man niya naitatapak ang paa sa entrance ay agad siyang hinarang ng mga gwardiya.

"Miss, pasensya na pero hindi kayo pwede dito." Tiningnan siya ng mga ito mula ulo hanggang paa. "Sa tingin namin ay naliligaw ka lang. Hindi rito ang botika, Miss." Sabi pa ng mga ito na bahagya pang tumatawa.

Botika? Eh hindi naman siya bibili ng gamot.

"Hindi po ako mali ng pinuntahan mga manong guard. Mag-a-apply po kasi ako rito." Dinukot niya ang gold card na nasa bulsa at pinakita sa mga ito. Imbis tingnan ito para suriin ang hawak niya ay mas lalo pang nagtawanan ang mga ito.

"Peke naman 'yan, Miss. Marami na ang gumawa nang ganyan. Mayayaman pa at kilala sa lipunan. Sila nga ay nagpanggap lang na may ganyan, ikaw pa kaya na," Muli ay pinasadahan siya ng isang gwardiya nang may pang-iinsulto habang umiiling-iling pa ito. "Ikaw pa kaya na mukhang... walang sinabi sa buhay."

Lalo siyang nanliit sa tingin nito. Damang-dama niya ang pang-iinsulto sa kanya. Kung makaasta ang mga ito akala kung sino. Hindi ba pwede na magsalita at tumingin ng walang halong pang-iinsulto? Ganito ba talaga ang karamihan sa mga tao? Kapag alam nilang mas mababa ka ay titingnan ka nila na parang aso.

Lagpag ang balikat na tumalikod siya. Ayaw niya makipagtalo dahil alam niya na hindi naman siya mananalo.

"Miss, naiwan mo ang pekeng card mo!" Tawag ng isa sa mga gwardiya ng malaglag niya ang card na dala.

Paglingon niya, dinampot agad ng gwardiya ang gold card na dala niya na nasa lapag. Lumapit siya para kunin ang card, ngunit biglang natigilan— Namumutla na ang mga ito habang nakatingin sa kanya. Nalaglag pa sa kamay ng gwardiyang tumingin sa kanya ng may pang-iinsulto ang card na hawak.

Ang kaninang pang-iinsultong tingin ng mga ito ay napalitan ng takot at pangamba. Wala naman siyang ginagawa, kaya bakit parang natakot ang mga ito?

"P-Pasensya na! Nagkamali kami, Miss! H-Humihingi kami ng tawad sa kagaspangan ng pag-uugali namin!"

Nabigla siya nang sabay lumuhod ang mga ito sa harapan niya, habang nanginginig pa ang katawan.

Ibig bang sabihin, hindi peke ang Gold Card na binigay sa kanya ng kaibigan niya? Nabuhayan siya ng loob. Akala niya uuwi siya nang malungkot ngayon. Ang swerte niya, mukhang magkakatrabaho na siya. Tama nga ang kaibigan niya, basta hawak niya ang gold card, wala siyang magiging problema.

Tinanggap niya ang paghingi ng pasensya ng sampung gwardiya sa kanya. Hindi naman siya mapagtanim ng sama ng loob. Ang importante ay hindi siya uuwi nang bigo.

Sinamahan siya ng mga ito sa receptionist, na mayro'ng tinawag sa telepono.

Hindi kaya ang magiging amo niya ang kausap nito? Napansin niya kasi na sobrang galang ng receptionist habang nakikipag-usap rito, at animo'y takot. Kinabahan tuloy siya. Hindi pa man siya nagsisimula, kinakain na ng kaba ang dibdib niya.

Sana ay mabait ang magiging amo niya. Mas nakakagana kasing magtrabaho kapag mabuti ang amo.

"Pwede ka nang umakyat sabi ni Miss Carol, Ma'am. Hihintayin ka nila sa itaas." Magalang na sabi ng receptionist, at yumuko pa sa kanya.

Ang galang naman nito at ang bait pa. Ngumiti siya rito at nagpasalamat, ngunit hindi man lang ito natinag sa pagkakayuko, hanggang sa makaalis siya.

Mukhang nagsisisi talaga ang mga gwardiya dahil hinatid pa siya ng anim sa isang elevator na mayro'ng nakalagay na VIP. Katulad ng sinabi ng receptionist, mayro'n daw naghihintay sa kanya sa itaas.

Hindi kaya ang maglinis ng pinaka-rooftop nitong gusali ang magiging trabaho niya? Wala naman kasing binangggit ang kaibigan niya kung ano ang trabaho niya rito. Basta ang sinabi nito ay tanggapin na lang niya kung anuman ang ma-assign sa kanya. Hindi naman siya namimili ng trabaho. Kahit mahirap pa ay tatanggapin niya basta malaki ang sahod at marangal.

Nang bumukas ang elevator, agad siyang lumabas. Sumalubong sa kanya ang isang matandang babae at napakaraming kalalakihan.

Mabilis na nagbilang siya sa isip. Isa. Dalawa. Tatlo, bale benteng kalalakihan ang narito.

Mukhang nag-aapply din ang mga ito ng trabaho dahil nakasuot pa ang mga ito ng kulay itim na suit at mga leather shoes. Ang pormal ng kasuotan ng mga ito, samantalang ang suot niya ay luma at medyo kupas pa. Di bale, balang araw ay makabili din siya ng bagong damit nila ng ate at magiging pamangkin niya. Kailangan lang niya munang magtiis sa ngayon.

Napansin niya na siya lang ang babae rito bukod sa matandang babae? Wala bang nag-apply na babae bukod sa kanya?

Nabigla siya ng lumapit ang lahat sa kanyang harapan at sabay na nagyukod. Mukhang isa ito sa patakaran sa gusaling ito, ang yumukod sa mga tao. Katulad ng ginawa ng mga ito, yumukod din siya, mas matagal pa kumpara sa pagyukod ng mga 'to.

Nag-angat siya ng tingin ng tumikhim ang matandang babae kaya napatayo siya ng tuwid. Mukha kasi itong istrikta. Sa palagay niya ay nasa singkwenta na ang edad nito. Nakakatakot ang tingin nito lalo pa't manipis ang kilay nito na tila iginuhit lamang gamit ang ballpen. Kamukha ito ng mga masusungit na madrasta na napapanood niya sa mga palabas noon.

Ito yata ang Miss Carol na sinasabi ng babaeng receptionist kanina.

"Ilang taon ka na?" Tanong nito ng walang kangiti-ngiti sa labi.

"Bente po." Magalang na sagot niya. Tumango-tango ito at pinasadahan ang kabuohan niya. Walang pang-iinsulto ang tingin nito sa kanya, tila sinusuri lang siya.

"May genetic disease?"

"Po?" Napalunok siya ng tumingin ito sa kanya ng seryoso na para bang sinasabi na 'sumagot ka na lang.

"Wala po." Pagsasabi niya nang totoo. Hindi niya alam kung ano ang kinalaman ng tanong nito sa magiging trabaho niya. Basta ang mahalaga ngayon ay magkakatrabaho na siya at magkakapera.

"Mabuti naman." Ani ng matanda habang tumatango-tango.

Yumukod muli ito kaya yumukod din siya. Pag-angat niya ng tingin ay nakita niyang tumingin ito sa mga kalalakihan at tumango.

"Dalhin na siya." Utos nang matanda.

Lumingon siya sa kanyang likuran. Sino ba ang dadalhin— Nanlaki ang mata niya ng hawakan siya ng mga kalalakihan sa kanyang magkabilang braso.

"S-Sandali! S-Saan niyo ako dadalhin? B-Bitiwan niyo ako!" Kinain siya ng takot ng sinimulan siyang hilahin. Sinubukan niyang magpumiglas ngunit hindi siya makawala sa pagkakahawak ng mga 'to.

Saka lamang niya napansin ang isang chopper sa may dulo. Mukhang balak siyang dalhin sa ibang lugar dahil tinutumbok nila ang kinalalagyan nito.

'H-Hindi kaya mga sindikato ito na kumukuha ng mga lamang-loob ng tao?'

Lalo siyang natakot sa naisip niya at mas nagpumiglas pa. Panay ang sigaw niya at hingi ng saklolo subalit mukhang walang nakakarinig sa kanya dahil tila bingi ang mga ito sa pagmamakaawa niya.

"Parang awa niyo na, pakawalan niyo ako—" Natigil siya sa pagsigaw ng mayro'ng tela na itakip ang isang lalaki sa kanyang ilong. Unti-unti ay nanlabo ang kanyang paningin kasabay ng pagtulo ng kanyang luha sa mata.

(Ang story na ito ay

ACTION-ROMANTIC-COMEDY♥️)