EP.7 ความเหลื่อมล้ำ

EP.7 ความเหลื่อมล้ำ

แต่ในตอนที่เตียงของต้นหนาวเข็นกลับเข้าไปในโรงพยาบาล ต้องใช้บุรุษพยาบาลมากขึ้นสามคนเลยในการช่วยเข็น

"ทำไมมันหนักจังวะ!" หนึ่งในสามคนสบถขึ้นเบา ๆ

ปลายฝนค่อย ๆ เลื่อนสายตาจากล้อเข็นคนไข้ขึ้นไปหยุดที่ร่างของน้องชายในตอนนี้

"เฮือก!" ร่างบางเม้มปากแน่นเบิกตาโตขึ้นมาทันที ใจของเธอหายไปอยู่ที่ตาตุ่มเลยจริง ๆ

เพราะบนตัวของต้นหนาวมีผู้หญิงที่วิ่งตามรถนั่งทับอยู่บนหน้าอก และเพื่อนที่เพิ่งเสียไปก็นั่งอยู่ที่ปลายเท้า ทั้งสองคนจ้องมองที่ต้นหนาวและยิ้มอย่างเยือกเย็น

"กูจะเอามึงมาแทนที่กูให้ได้...มึงต้องตาย ๆ " เสียงของผู้หญิงคนนั้นพูดใส่น้องชายของเธอดังกังวาน

"ไอ้หนาว..มาอยู่กับกู ๆ " เสียงของไนท์เพื่อนของต้นหนาว ร้องไห้ไปด้วยเรียกหาเพื่อนไปด้วย

ปลายฝนทำได้แค่นั่งนิ่ง ๆ เธอกลัวมากแต่ก็พยายามใจดีสู้ผี ทำเหมือนมองไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น

‘วันพระใหญ่งั้นเหรอ’ ปลายฝนพูดขึ้นภายในใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไปยังท้องฟ้า

ซึ่งภายใต้สายฝนที่เทกระหน่ำมา เธอมองเห็นชัดเจนว่าคืนนี้พระจันทร์เต็มดวงเด่นสง่า เธอจึงไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคืนนี้เธอถึงสามารถมองเห็น สัมผัส ทั้งรูป รส กลิ่น เสียง ได้ชัดเจนมากขนาดนี้

ทางด้านหมอซีแอลเอง เขาก็รีบวิ่งเข้าไปตามอาจารย์หมอและทีมแพทย์ผ่าตัด ทันทีที่เขามีสิทธิ์ในการรักษาคนไข้ นอกจากเรื่องเงิน แน่นอนเขาเองก็ไม่ได้อยากปล่อยให้ใครตาย เพราะที่เรียนหมอมาก็เพื่อรักษา แต่ด้วยกฎระเบียบต่าง ๆ ของทางโรงพยาบาลเอกชน

แน่นอนว่าทุกอย่างมันขับเคลื่อนด้วยเงินจริง ๆ เพราะโรงพยาบาลของเขาก็ไม่เคยได้รับเงินสนับสนุนช่วยเหลือจากทางรัฐ แต่เป็นเงินที่ได้มาจากค่ารักษาและการให้บริการแก่คนเจ็บคนป่วยที่ค่อนข้างมีฐานะทางการเงินดี

หน้าห้องผ่าตัด

ปลายฝนนั่งอยู่กับแม่ของเธอเพียงสองคน ส่วนพ่อของเธอก็วิ่งวุ่นอยู่กับการจัดการเรื่องการวางเงินประกัน และการใช้ทรัพย์สินที่มีบางส่วนช่วยในการรักษาน้องชาย

"แม่...น้องถึงมือหมอแล้ว หยุดร้องไห้เถอะ" ปลายฝนพยายามปลอบแม่ของเธอ ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็มีอาการหนาวจับไข้อยู่ไม่น้อยเลย

เพราะนั่งตัวเปียกฝนมาตลอดทาง ไหนจะต้องเข้ามานั่งรอในโรงพยาบาลที่เปิดแอร์เย็นยะเยือกนี้อีก

"ที่กลับรถนั้นเพิ่งจะมีวัยรุ่นคู่หนึ่งขับชนกับรถบรรทุก ตายไปเมื่อเดือนก่อนเอง" แม่พูดกับปลายฝนทั้งน้ำตา

"ใครจะคิดว่า...มันจะเกิดขึ้นกับลูกของแม่" คนเป็นแม่ร้องไห้ออกมาจนแทบไม่มีน้ำตาจะไหลออกมาแล้ว

หลังจากนั้นไม่นานพ่อก็กลับมานั่งสมทบด้วยอีกคน

การผ่าตัดผ่านไปนานเกือบสองชั่วโมงแล้ว ไม่มีแพทย์หรือพยาบาลคนไหนเดินออกมาจากห้องเลย

"ย่าเขา...มาหาแกงั้นเหรอ" พ่อหันไปเอ่ยถามลูกสาวด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

"ใช่" ปลายฝนพยักหน้าตอบกลับไป

"แปลกจริง ๆ ลูกไม่เคยมาหา มาหาแต่หลานสาว!" พ่อพูดเหมือนตั้งใจแดกดันใส่ปลายฝน เพราะเขารู้ดีว่าแม่ของเขาเอ็นดูหลานคนนี้มากแค่ไหน

"สงสัยย่าแกคงจะเกลียดพ่อน่าดูเลยนะ เรื่องที่พ่อเอาที่ดินสุดหวงของเขาที่ต่างจังหวัดไปขายจนหมดแล้ว" พ่อพูดขึ้นและมองตรงไปที่ห้องผ่าตัดของลูกชายและถอนหายใจออกมา

"นี่พ่อขายที่ย่างั้นเหรอ" ปลายฝนชะงักไปกับสิ่งที่พ่อเธอเพิ่งพูดออกมา

"ก็ใช่น่ะสิ ถ้าไม่ขายจะเอาเงินที่ไหนมากินใช้ในบ้านล่ะ" พ่อตอบกลับไปอย่างไม่รู้สึกอะไร

"แล้วขายนานรึยัง" ปลายฝนถามต่อด้วยความสงสัย

"เพิ่งจะมีคนมาซื้อไปเมื่อเดือนก่อนนี่เอง" พ่อพูดเสริมก่อนจะหันเหสายตาไปทางอื่นแทน

"อ๋อ...เงินที่พ่อใช้ออกรถใหม่ให้น้องใช่ไหม"

"…" พ่อไม่ตอบอะไรแต่หันมองทางปลายฝนด้วยแววตาที่ไม่พอใจ เพราะเข้าใจในความหมายที่ลูกสาวกำลังจะสื่อถึงดี

"ไม่มีค่าเทอม ไม่มีค่าหอให้หนู แต่มีค่าออกรถ ซื้อเกมให้ไอ้ต้นหนาว...พ่อนี่สุดยอดจริง ๆ เนอะ" ปลายฝนกัดฟันแน่น พร้อมกับพูดจาแดกดันใส่พ่อของเธอไปอย่างสุดจะทน

เพียะ! คนเป็นพ่อที่ได้ยินคำพูดไม่เข้าหูก็ยกมือขึ้นฟาดฝ่ามือ ปะทะเข้าใบหน้าสวยของเธออย่างเต็มแรง

"นี่แกกล้าพูดแดกดันฉันงั้นเหรอ" พ่อตวาดลั่นและชี้หน้าลูกสาวของตัวเองด้วยความโมโห

"พ่อ! อย่าทำมันเลยนะพ่อนะ" แม่รีบปาดน้ำตาและคว้ามือของพ่อเอาไว้ทันที

"ฝนรีบขอโทษพ่อเดี๋ยวนี้เลยนะ" แม่หันกลับมาขึ้นเสียงใส่เธอด้วยอีกคน

"ไม่!" ปลายฝนตอบกลับเสียงแข็งก่อนจะลุกขึ้นยืนทั้ง ๆ ที่ตัวยังสั่นจากพิษไข้อ่อน ๆ และในตอนที่เธอกำลังจะเดินออกไปจากหน้าห้องผ่าตัด เธอก็เหลือบไปเห็นว่า ตาหมอขี้เก๊กคนเดิม กำลังยืนมองมาทางครอบครัวของเธออยู่พอดี ปลายฝนรู้สึกอายจนหน้าชา ทั้งอายทั้งเจ็บมาก ๆ ที่เธอถูกตบกลางโรงพยาบาลแบบนี้

"คุณหมอ..คุณหมอลูกของผมเป็นยังไงบ้าง" พอพ่อเห็นหมอซีแอล เขาก็รีบวิ่งชนปลายฝนตรงเข้าไปสอบถามอาการของลูกชายคนเล็กในทันที

ในวินาทีนั้นหมอซีแอลก็บังเอิญหันมาสบสายตากับปลายฝนเล็กน้อย แววตาที่เขามองเธออย่างเกลียดชังค่อย ๆ แปรเปลี่ยนไป ร่างสูงหันไปตอบคำถามของพ่อและแม่ของเธอทันที

"ตอนนี้คนเจ็บเสียเลือดไปมาก และร่างกายของเขาต่อต้านเลือดที่ทางโรงพยาบาลมี ทำให้มีเลือดที่ใช้กับเขาได้ไม่เพียงพอ"

"ดังนั้นเราจึงอยากขอรับบริจาคเลือดจากบุคคลในครอบครัวก่อน เพราะคิดว่าน่าจะมีโอกาสเข้ากันได้สูง" หมอซีแอลหันไปมองทางปลายฝนอีกครั้ง แต่ทว่า..

"ได้สิคะ ตอนนี้ก็มีพ่อ แม่ และพี่สาวของเขา. ..ฝะฝน..." แม่หันกลับมาเพื่อตามลูกสาวก่อนจะพบว่าปลายฝนได้เดินหนีหายไปแล้ว

"อีเด็กเวรเอ๊ย!"