Chapter Seven

Dali-dali akong umuwi ng bahay nang malaman kong magkasama sina Tito Azriel at Miguel. Nag-aalab ang galit ko, at sobra akong na-trigger sa ginawa ni Kuya Miguel sa coffee shop. Kailangan kong kausapin siya tungkol doon. Kailangan kong malaman kung ano ang pakay niya.

Pagpasok ko sa bahay, nakita ko silang nagtatawanan, parang wala lang nangyari. Lumapit ako sa kanila, nagpupuslit ang galit ko, at handa nang sumabog.

“Mag-usap tayo!” sigaw ko, matalim ang boses ko habang nakatitig kay Miguel. Nagkamot siya ng ulo, parang naguguluhan, na para bang wala siyang alam sa pinagsasabi ko.

Hinawakan ko ang kamay niya at hinila siya palabas. “Hey, ano’ng problema?” tanong ni Tito Azriel habang palabas kami ng bahay.

“May kasalanan lang itong kaibigan mo sa akin, kaya kung ayaw mong madamay, huwag kang magtanong,” sagot ko, puno ng galit ang boses ko.

“HAHA lagot ka riyan, bro! Parang ate ko rin ‘yan kung magalit,” tawa ni Tito Azriel. Parang wala lang sa kanya. Parang hindi niya alam kung gaano ako naiinis sa nangyari.

Inirapan ko siya at hindi na pinansin. Hinila ko pa palayo si Miguel sa bahay, at hindi na siya nagprotesta. Sumunod lang siya sa akin. Parang nag-aalala na siya ngayon.

Nang makalayo na kami, nagsimula na akong magalit. “Ano’ng problema, Kuya Miguel? Bakit gano’n ang ginawa mo sa coffee shop?” tanong ko, nanginginig ang boses ko sa galit.

“Totoo naman lahat ng sinabi ko,” sagot niya, mayabang ang tono niya na lalong nagpainit ng ulo ko.

“Gusto n’yo po talaga na maghiwalay kami ng pamangkin n’yo?” sigaw ko, halos masira na ang boses ko sa sobrang inis. Nag-init ang mukha ko at parang sasabog na ako sa galit.

“Paano kung sabihin kong gusto ko kayong maghiwalay? Ano’ng gagawin mo?” tanong niya, may nakakalokong ngiti sa kanyang mga labi. Ang tingin niya, parang may ibang ibig sabihin. Parang may misteryo sa likod ng mga mata niya.

Kumunot ang noo ko, nagulat sa kanyang sinabi. Parang binuhusan ako ng malamig na tubig. Pero nagbago bigla ang seryoso nyang mukha at napalitan ito ng ngiting nakakatunaw. Bigla niyang hinaplos ang aking buhok, ang kanyang mga daliri ay malumanay na dumadausdos sa aking mga hibla. Ang kanyang paghaplos ay nakakagulat na malambing, at isang alon ng pagkalito ang dumaan sa akin.

“Ang cute mo naman magalit, Serenity,” sabi niya, at lumambot ang kanyang ngiti. Ang kanyang boses ay kalmado at nakaka-aliw.

Binitawan niya ang aking buhok at tumayo ng tuwid. “Gusto mo ba ng ice cream?” tanong niya, may bahid ng hiya sa kanyang boses. Parang nagbago ang mood niya bigla.

I was stunned by his question, but I couldn’t help but smile at his unexpected kindness. “Sige,” I replied, my anger fading into curiosity.

Dumaan kami sa convenience store. Umupo ako sa isang bench sa labas habang hinihintay siyang bumili ng ice cream. Nang bumukas ang pinto ng tindahan, agad na hinanap ng aking mga mata si Miguel. Lumabas siya, may hawak na strawberry ice cream cone. Nagulat ako. Paano niya nalaman na ito ang paborito ko?

Umupo siya sa tabi ko, at pinanood namin ang mga taong naglalakad. "Sorry sa nangyari kanina sa coffee shop. Hindi ko lang talaga napigilan ang sarili ko," sabi niya, malambing at apologetic ang boses niya.

Napataas ang kilay ko sa gulat, pero nagpasiya akong hindi na pansinin ang huling sinabi niya.

"Okay lang, buti hindi na nagtanong si Kaiser ng kung ano-ano pa. Nakinig rin siya sa paliwanag ko," sabi ko, nakatingin sa ice cream ko. .

"Hindi ko ine-expect na may boyfriend ka na, lalo na’t pamangkin ko pa," sabi niya.

Nararamdaman kong namumula ang pisngi ko. "Ang totoo, kakasagot ko lang sa kanya noong isang araw, kaya hindi ko pa nasabi kay Uncle kaya hindi ko na rin nabanggit sa’yo."

"Ang swerte naman ni Kaiser sa’yo," sabi niya, may halong lungkot ang boses niya. Parang nag-iba ang tono niya bigla.