KABANATA 001
WALANG mapaglagyan ang sobrang kasiyahan sa puso ko dahil finally ikakasal na kami ng boyfriend ko, ang fiance ko. Ang kasal ang isa sa pinapangarap ko bilang babae. At si David Agoncillo ang lalaking pinangarap ko maging akin habang-buhay. We become boyfriend and girlfriend for two years and half year, and six months as fiance. Akala ko nung una ay wala siyang balak na mag-pakasal and mag-settle down, but it surprised me when he suddenly proposing to me. I am a busy person rin, as a model ay kinuha rin akong model para sa magazines. At rumarampa rin ako sa mga sikat na fashion show. Kinakabahan nga ako sa tuwing rumarampa ako, pero iba ang kaba na nararamdaman ko ngayon dahil rarampa ako patungo sa altar kung saan nakatayo ang taong mahal ko. Nandito na ako sa kwarto ng venue kung saan gaganapin ang kasal. Nag-aayos na ako dahil ilang minuto na lang ay magsisimula na ang seremonyas. Gabi ang napagkasunduan namin ni David na mag-pakasal, at pribado lang din ang kasal namin ayon sa request niya. And I respect him. Our relationship is private, nobody knows about us, except my family and friends. David is a professor of H.V.M. University, school of elites. “Best, totoo na ba talaga ‘to?" Cathy said. She's my one and only best friend. Siya lang halos nakakaalam tungkol sa buhay ko, mga nangyayari sa akin, maasahan rin sa lahat ng bagay. And she’s a model like me, but she’s more focus on making a designs and I am the model. “Best, you know naman na matagal ko ng pangarap ‘to di’ba? Isa ‘to sa mga pangarap ko, at handa na rin akong mag-settle down. We are not getting any younger, gusto ko na rin na magkaroon ng pamilya,” mahinahon kong salita at ngumiti sa kanya. She’s against this marriage. Hindi niya gusto si David para sa akin kahit paman noon na bago lang kami. Alam ko naman na concern and worried lang siya sa akin, she care so much for me kaya para ko na rin siyang Nanay na laging nakaalalay sa akin. She’s more than my own mother who didn't care about me. “I know, but— I still don’t trust him. Alam mo naman ako kapag sinabi kong wala akong tiwala sa isang tao, totoo talaga ‘yon, Best. At alam mo naman na hindi pa ako nagkamali, di’ba?” She said with worries in her voice, and her expressions na maiiyak na. “Pero dahil kaibigan kita, no, more than just a friend. You are my family, my best friend, kaya ipagdadasal ko na sana’y hindi matuloy ang kasal mo." I almost lost it at muntik ko na siyang sabunutan. “Best, naman e…” naiiyak kong salita pero tawa lang siya ng tawa. “Just kidding, Best. I love you," she said and hugged me. I smiled at her and gave her an assurance. Handa na ako sa desisyon kong ‘to at wala ng atrasan pa. And about my work, hindi naman ako mawawala sa modeling at magpapatuloy pa rin sa work ko. Supportive naman siya at hindi rin naman siya seloso or possessive like other men, pero minsan hindi ko maiwasan na mag-isip ng masama dahil hindi siya nagseselos kapag may kasama akong model, or kapag may mga lalaki na lalapit sa akin to take pictures. Or kung nagsusuot ako ng revealing clothes. “I love you, Best. The best ka talaga. I am always grateful to you for staying here with me, for supporting me, kahit kontrabida ka minsan.” Natatawang salita ko kahit naluluha na ako. “Tama na nga ‘tong ka-oahan natin at baka masira pa ang make-up natin," natatawa na parang naiiyak na salita ni Cathy. “Maghanda ka na dahil oras na. Kausapin ko na muna sila sa labas, at para makapaghanda na rin sila. Tatawagan ko na rin Professor David mo," mapanuksong salita niya at iniwan na ako sa kwarto. Hindi pa kami nag-usap ni David simula kahapon, dahil sabi nila na huwag daw muna magsama o magkausap ang ikakasal. Naniwala naman ako at hindi siya kinontak at gusto kong e-surprised ngayon. I called Mom and Dad, pati sila Kuya pero walang sumagot na kahit isa sa kanila. Hindi ko alam kung bakit ang bigat ng dibdib ko at kinakabahan ako. O baka normal reaction ko lang ito dahil ikakasal na ako? “Best?" tawag ni Cathy na para bang natatakot base sa tono ng kanyang pananalita. “Look at this. It’s David and—,” aniya at pinakita sa akin ang cellphone niya.VERONICA As I was waiting for Hugo to come back with my coffee, I saw this crazy woman walking toward me with that smiley face — a smile that could ruin your day. I didn’t even bat an eye and pretended like I didn’t see her coming. My morning was already ruined. “Hi, Veronica! Good morning,” she greeted, full of energy. Pakiramdam ko, hinihigop niya lahat ng enerhiya sa katawan ko. “Morning… uhm, what’s your name again?” I asked, finally looking at her. “Adela. You can call me Ade,” she replied. “Ade, okay. I’ll remember that,” I said, crossing my legs. Umupo siya sa tabi ko at bumuntong-hininga. “It’s been so long since the last time I left. Nakakapanibago ang lahat,” sabi niya habang nilalanghap ang malamig na simoy ng hangin. “Gaano mo kakilala si Hugo? Family friends ba ang mga magulang niyo?” tanong ko out of curiosity. Gusto ko lang naman malaman. “Yes. Mga bata pa lang kami, magkasundo na kami ni Hugo. Balak nga nila kaming ipakasal noon kapag nasa tama
VERONICA Maaga akong nagising at ako ang unang lumabas ng kwarto. Lumabas ako ng bahay at naglakad-lakad sa labas. Mahangin at medyo maginaw, pero napaka-refreshing ng pakiramdam. Huminto ako sa isang fountain at umupo sa bench. Palinga-linga ako sa paligid, at doon ko lang napagtanto na parang pamilyar sa akin ang lugar. Simula nang dumating kami kagabi, naging pamilyar na agad sa akin ang paligid, ang pakiramdam, at ang presensya ng Mansyon. Ang lawak ng Mansyon—sa sobrang lawak, puwede na itong gawing palaruan ng mga atleta. Habang tahimik akong nakikinig sa simoy ng hangin, nakaramdam ako ng kakaibang saya sa dibdib. Hindi ko alam kung bakit ko ito nararamdaman ngayon. Ang sarap sa pakiramdam na wala kang iniisip kundi namnamin ang ganda ng paligid. "Good morning, Babe. Mukhang masaya tayo ngayon, ah," pabulong na sabi ni Hugo habang nakatayo sa harapan ko. He's smiling like he has no problems at all. Ang aliwalas ng mukha niya, at ramdam kong gumaan ang pakiramdam ko.
"Mom, I will be staying at Tita Agnes house for tonight. Please, don't look for me. I heard, Hugo just got home from London. I want to see him," Adela excitedly says to her mom on the phone. "Adela, you can't do that. What will your Tita Agnes think. It's already, midnight, they probably be resting by now." Her Mom says. "Don't worry, Mommy. I already informed Tita Agnes. Pumasok lang daw ako kapag nasa bahay na nila. And besides, kakauwi ko lang from Canada. I want to rest, okay? Please, don't nag at me, when I get home tomorrow. I love you, bye!" Agad na pinatay ni Adela ang kanyang cellphone at pinaandar ang sasakyan. Adela and Hugo are a childhood friend. But, when she turned seventeen years old, dinala siya sa Canada para doon na mag-aral at manirahan. Maraming nangyari hanggang sa malaman ng dalaga ang tungkol sa girlfriend ng kanyang kaibigan na matagal niya rin hindi nakilala. Adela likes Hugo, pero wala siyang lakas ng loob n umamin noon dahil mga bata pa sila. Two
Bumalik sa kwarto si Hugo habang iniisip kung sino ang babae. Wala siyang matandaang Adela Fynn—at childhood friends pa raw sila. Napakamot na lang sa kanyang ulo si Hugo at natawa. “Trouble sleeping?” Muntik nang mapasigaw si Hugo sa gulat nang biglang magsalita ang kanyang asawa mula sa madilim na bahagi ng kwarto. “Babe? You scared me,” sabi ni Hugo habang hinimas-himas ang kanyang dibdib. “Kanina ka pa ba gising? Did I wake you up earlier?” tanong niya habang nilalapitan ang asawa. “Yeah. I was actually hungry,” she said. “But it’s okay, malapit na rin naman ang oras. Mag-uumaga na rin.” Tumayo si Veronica upang bumalik sa kama, when Hugo stopped her. "May gusto ka bang kainin? Magluluto ako," he said. Saglit na nag-isip si Veronica pero wala naman siyang gustong kainin. "Kahit ano na lang, Babe. Milk is fine," tugon naman niya. "I will get something for you, okay? Wait for me," Hugo said and immediately left the room. Sinundan lang ng tingin ni Veronica ang as
PHILIPPINES Hapon na nang dumating ang mag-asawa sa mansyon ng mga Mercedez, kasama si Little Berry. May kaunting salu-salo na inihanda upang ipagdiwang ang kanilang pagbabalik sa bansa—lalo na’t ito ang unang beses ni Little Berry na makapunta sa Pilipinas. Matagal rin naman silang nanirahan sa ibang bansa kaya nagplano ang mag-balae na magpa-welcome party. Pero ayaw ni Hugo ng maraming bisita kaya tanging pamilya lang ang meron. Masaya silang sinalubong ng buong pamilya. Una nilang kinahumalingan ay si Baby Berry na may kakulitan na rin. Mag-dalawang buwan na rin si Baby Berry. "Look at her. She's so cute, beautiful, with a big green eyes, like her Mommy." Nakangiting salita ni Agnes habang pinupuri ang kanyang apo. The family knew about the incident kaya alam nilang may pinagdaanan pa ang mag-asawa ngayon. At alam rin. ilang walang maalala si Veronica kaya hindi nila ito pini-pressure. "Welcome back, Ate," sabi ni Vhea at niyakap ang kanyang Ate. Vhea and Veronic
VERONICA It’s our last day here in London. I left the house without telling Hugo. May ginagawa pa kasi siya kaya umalis na lang ako ng bahay. Alam ko kasing hindi niya ako papayagan na umalis. Iniwan ko muna si Baby Berry kina Timothy at sa fiancée niya sa bahay. May iniwan rin akong gatas, at hindi rin naman ako magtatagal sa pupuntahan ko. I felt like I needed to do this. Pagdating ko sa destinasyon ko, agad kong pinark ang kotse sa parking lot. Kinakabahan ako na hindi ko maintindihan—kaba na parang may halong galit? Nanginginig rin ang mga kamay ko. "Veronica?" Agad akong tumingala upang makita ang babaeng bumabagabag sa isip ko nitong mga nakaraang buwan. She’s petite. She’s pretty. She seems like the kind of woman na hindi mo iisiping gagawa ng kalokohan. May nagawa ba akong kasalanan sa kanya? If so, I’ll apologize to her. "What are you doing here?" tanong niya habang umuupo sa harapan ko. Hindi ko inalis ang tingin ko sa kanya. Hindi ko talaga maunawaan kung paa