Chapter 05

Napaatras ako nang biglang tumalsik ang mantika na nasa kawali. Nag-preto lang naman ako ng egg and hatdog dahil iyon palang ang kaya kong lutuin sa ngayon. I'm trying to watch in different channel sa YouTube kapag wala sa bahay si Rafael.

"Marunong ka talaga magluto?" muntik pa akong mapatalon sa gulat nang biglang sumulpot sa Rafael sa likod ko. Pangalawang araw ko palang dito sa bahay nila, no'ng una nga akala ko ay sobrang luma ng bahay nila pero, sobrang organize ng mga gamit sa loob. Halatang ayaw niya talaga sa magulong bahay.

"Oo naman! I know how to cook, sadyang may tubig lang sa mantika kaya tumatalsik," pagdadahilan ko sa kaniya. Rinig ko na naman ang mahina niyang pagtawa.

"I think you need help for that," ani nito. Tatanggi sana ako nang tumayo siya sa likod ko at hinawakan ang kamay ko. He's hugging me from behind and placed his chin over my shoulder. "Baka nakalimutan mulang kung paano magluto talaga," sarkastiko niyang sabi na muling nagpa-pula ng pisngi ko.

"K-kaya ko naman,"

"At hindi ko sinasabing hindi mo kaya, I'm just helping my wife," nang-aasar niyang sabi.

And I swear mabuti nalang talaga at nakatalikod ako sa kaniya, hindi niya makikita ang pamumula ng pisngi ko. Alam kong normal lang sa kaniya iyon dahil nga mag-asawa naman talaga kami pero, aminado akong apektado ako kahit sa simpleng pagdikit ng balat niya sa akin.

"Luto na siguro 'to," sabi ko at dahan-dahan kong inalis ang pagkakahawak niya sa kamay ko. Mabuti nalang at umalis na siya sa likod kaya do'n ko lang nakuhang gumalaw ng maayos.

"Thanks," ani ko rito nang tulungan niya akong maghanda ng mga pagkain. Lumabas na rin ang dalawa niya pang kapatid kaya lumapit ako sa kanila, "Good morning, baby!" Umupo ako para mapantayan ang nakaka-bata niyang kapatid. Nasa anim na taong gulang palang si Real, kung hindi ko lang ka batch si Rafael ay iisip kong anak niya talaga 'to, para siyang mini Rafael Valeria, e.

"Good morning po, Ate Francesca!" nakangiti rin na bumati sa akin si Reina, at humalik sa pisngi ko. Thirteen years old palang si Reina, at masasabi kong ang ganda-ganda niyang bata.

Akala ko nga no'ng kasal namin ni Rafael ay mahihirapan akong pakisamahan sila dahil mukha silang masungit katulad ng kuya nila pero, hindi naman pala. Napaka-bait nila at masunurin talaga, na kahit dalawang linggo lang kaming nag-stay sa Beach House namin sa tagaytay ay mabilis ko silang nakasundo.

We enjoyed our vacation there pero, abala rin kasi si Rafael no'n, madami siyang report na tinapos bago mag-resign sa previous job niya. Okay naman iyon sa akin dahil puwede na siyang magsimula sa company namin.

"Bakit sa kanila may good morning?" inirapan ko siya habang tinutulungan akong tumayo.

"Alam ko namang maganda lagi ang araw mo, ako ba naman ang lagi mong nakikita," natatawa kong sabi, natahimik ako nang hawakan niya ang kamay ko.

Rafael has a heart shaped mouth and a smile that tilts up so slightly on the left side which makes it look like he is trying to conceal or control himself.

"How about morning kiss, hmm?" Sabi nito. Sinulyapan niya ang dalawa niyang kapatid at agad naman nilang nakuha ang ibig nitong sabihin, tumalikod silang dalawa kaya wala pang isang sigundo ay nagawang halikan ni Rafael ang labi ko, "good morning, wife," ani nito nang maghiwalay ang labi namin. Mabilis akong nag-iwas ng tingin.

"Let's eat?" pag-iiba ko ng usapan. Tumango naman siya.

Sobrang init ng pisngi ko, na kahit lagi niya akong pinag-hihila ng mauupuan ko ay naiilang pa din ako.

"You're blushing, ate," natatawang sabi ni Reina. Hindi ko na alam kung paano ko ba ipagtanggol ang sarili ko, masyado na akong halata sa magkakapatid na 'to. Muli akong tumikhim at tumingin kay Rafael, "I'm going to visit my mom, would you like to come?" tanong ko rito.

"Of course! I'm coming with you, wife," palihim akong umerap dahil hindi pa man ako nakakabawi sa ginawa niyang paghalik ay panay tawag pa nang wife

Kailangan ko munang bisitahin si mommy bago muling bumalik sa trabaho. Magiging abala na kasi ako bukas, my meetings with the board members at kailangan ko na rin ipakilala si Rafael sa kanila.

"May pasok rin ba kayo bukas?" tanong ko sa magkapatid. Mabilis naman silang tumango sa akin."That's good! Ako na maghahatid sa inyo," nakangiti kong dagdag.

"Wife, you don't have to do that,"

"It's fine, okay? Maaga rin naman ang alis ko bukas, e. Isa pa, kailangan kong maghanda sa meeting at sa mga tanong nila," sabi ko pa rito. Sa huli ay tumango nalang siya biglang pagsang-ayon.

Dati ay lagi akong kinakabahan sa tuwing may meeting ang kompanya namin. But, since my husband is here, I'm sure naman na wala na silang karapatan na patalsikin pa ako. Alam kong mahahanap nila ng butas si Rafael, since hanggang 3rd year college lang ang natapos niya pero, madami naman siyang experience. Hindi ko kailangan mag-aalala dahil may tiwala ako sa kaniya.

Naunang maligo si Rafael, habang ako naman ay nagligpit at naghugas ng pinag-kainan namin. Nung una ay nahihirapan ako pero unti-unti rin ako nasanay sa mga gawain bahay.

"Mabagal akong magbihis." Paalala ko kay Rafael habang nagbibihis siya. Tinulungan kong ayusin ang collar ng polo niya. Matangkad siya pero hindi rin naman ako pandak, sakto lang para hindi ako mahirapan na abutin ang leeg niya.

"It's okay. Take your time. I can wait," sagot nito. Tumango ako at mabilis na kinuha ang towel para maligo. Iyon ang isang bagay na nagustuhan ko sa ugali niya. Hindi niya ako minamadali, hinahayaan niya akong suotin ang gusto ko, o gawin ang mga nakasanayan ko.

I'm wearing a blue dress. Kasalukuyan akong naglalagay nang make-up nang biglang lumapit si Rafael, "Bakit?" tanong ko. Napansin ko ang hawak niyang tuwalya.

"Helping you to dry your hair. Hindi pala ako nakabili ng pampatuyo mo ng buhok," Kinagat ko ang ibabang labi ko nang sinimulan niyang patuyuin ang buhok ko, gamit ang hawak niyang tuwalya.

"Ayos lang naman," nahihiya kong sabi pero hinayaan ko na lang din na  gawin iyon, siya rin ang nagsuklay ng mahaba kong buhok at nang matapos ay pinasandalan niya ako ng tingin

"Everything about you is perfect," nakangiti niyang sabi.  Hindi ko alam ang isasagot ko. Ngumiti nalang ako dahil ilang araw palang ay hulog na hulog na ako. Pakiramdam ko tuloy ay pag umabot pa 'to ng taon ay hindi na ako makakaahon pa talaga.

***

Hindi ko dala ang sasakyan ko rito, katulad ng napag-usapan namin ni Rafael, magsisimula siya sa umpisa at mag-iipon para sa aming dalawa. Kaya ang ginagawa namin lagi ay mag-commute nalang. Sasakay ng jeep papunta ng hospital o kung saan.

Mabuti nalang at gising si Mommy nang dumating kami ni Rafael, sinalubong niya kami ng matamis niyang ngiti, na para bang matagal na niyang hinihintay ang pagkakataong 'to.

"Ikaw ba iyan, Rafael?" kumunot ang noo ni Rafael. Mukhang nagulat na kilala siya ni Mommy.

"Madalas kitang makuwento sa kaniya," Pagdadahilan ko. "I mean, kaya nga ikaw ang napili ko kasi ikaw ang madalas kong kuwento," marahan siyang tumango. Mabuti nalang at hindi siya naghinala.

"Napaka-guwapo naman ng asawa mo, anak," kumento ni mommy. Mahigpit kong hinawakan ang kamay ni Rafael.

"Kailangan para hindi masayang ang lahi natin, mommy," pabiro kong sagot. Tumawa naman si Rafael.

"Hindi kana ba busy, Rafael?" mabilis na umiling si Rafael, "mabuti naman kung gano'n, hindi na malulungkot ang anak kong si Ceska," nakangiti kong sinulyapan si Rafael.

"Sabay na po kaming bibisita sa inyo ngayon." magalang na sagot ni Rafael.

"Naalala ko tuloy si Alejandro. Parang ikaw lang din siya, sana ay huwag mong sasaktan ang anak ko. Alam mo bang hindi iyan sanay kumain mag-isa?" kuwento ni Mommy. Nahihiya akong tumingin kay Rafael.

"I don't know that but, thank you for informing me, ma'am," mabilis na tumawa si mommy at parehong hinawakan ang kamay namin ni Rafael.

"Mommy nalang, ang pormal naman kung ma'am," nakangiti niyang sabi. Agad namang tumango si Rafael, "takot din iyan sa mga lumilipad, kahit na ipis o kung anumang insekto iyan," natatawang kuwento ni mommy. Hindi ako kumibo.

"Hindi rin iyan marunong sa gawing bahay. Muntik ng masunog ang bahay namin no'n," Ramdam ko ang pamumula nang pisngi ko lalo na nang sulyapan ako ni Rafael.

Hindi ko magawang magreklamo dahil natutuwa akong panoorin si mommy, ngayon lang kasi siya muling magkuwento at dumadaldal ng medyo matagal.

"You really don't know how to cook, huh?" he whispers, softly as he touch my hair using his finger.

"Marunong ako. May nagtuturo sa akin sa bahay no'n," pagtatanggol ko sa sarili ko. Ngumiti lang siya at muling hinawakan ang kamay ko.

"It's okay. Ako nalang ang mag-aalaga sa 'yo," malambing niyang sabi bago tumingin kay Mommy, "huwag po kayong mag-aalala. Ako na po ang bahala sa anak niyo," hindi ko inalis ang titig ko kay Rafael.

Sa unang pagkakataon ay may taong gustong alagaan ako, simula kasi ng mamatay si Daddy, wala akong ginawa kung hindi ang pagurin ang sarili ko at wala man lang nagbalak na tanungin kung ayos pa ba ako o kaya ko pa.

Kahit ang totoo ay araw-araw akong pagod sa lahat ng nangyayari.

-To Be Continued-