Chapter 3

The rest of the time sa opisina, I tried my best na maging kalmado and iwasan na mainis ulit si Duke. Kahit na masakit sa'kin, pinilit kong 'wag siyang tignan at 'wag isipin na hindi niya ako naaalala.

Ikinuwento ni Sir Simone at ni Sir Marcus ang mga urgent issues sa kanya. Tapos pinag-usapan na rin nila 'yung meeting niya with the board members na mangyayari in an hour.

"Has everyone been duly informed and prepared for the meeting?" tanong ni Duke. "Wala na bang nakalimutan?"

"Yes, sir. I made sure to send a reminder email to every one of them yesterday," I quickly replied, trying not to look at him.

I secretly gulped after that.

"Get everything set, then."

Nanatili kami sa opisina nang medyo matagal, hanggang sa pinalabas na kami ni Duke.

Pagdating ko sa aking desk, mabilis akong nagtungo sa banyo. Hindi naman talaga ako kailangan magbanyo, gusto ko lang ng lugar kung saan ako makakaiyak nang mag-isa.

Habang palapit ako sa banyo, mas lalo pang nanghina ang mga hakbang ko. Pumasok ako sa isa sa mga cubicle at naupo sa sahig. Napahagulhol ako, pinakawalan ang lahat ng emosyon na matagal ko nang kinikimkim. Pakiramdam ko ay may bumigay na pader, at ang mga luha ko ay dumaloy nang walang tigil, binabasa ang aking mga pisngi at ang malamig na sahig sa ilalim ko. Ang mga iyak ko ay umalingawngaw sa paligid, at sa sandaling iyon, pakiramdam ko ay nag-iisa ako, nalunod sa aking kalungkutan.

Anim taon ko siyang hinanap, iniyakan, at inasam ang kanyang pagbabalik. Anim taon akong nabuhay sa bangungot ng pagkawala niya, at sa isang punto, natakot ako na baka may masamang nangyari sa kanya. Kaya paano siya nasa ibang bansa sa buong panahong iyon? At bakit hindi niya ako nakilala? Ano ba talaga ang nangyari kay Duke?

Ang tagal kong umiyak sa loob ng restroom. I've never felt so broken, so dejected.

The pain was even worse than when he'd left, because it was more painful having him in front of me but not being recognized.

Finally, as my tears began to subside, I slowly rose from the cold hard floor, my fingers trembling as I gingerly wiped the remnants of my tears from my face. A sense of calm washed over me, though I knew that pain would never truly go away.

Naglakad ako patungo sa isang lababo, at habang naghuhugas ako ng mga kamay at nakatingin sa salamin sa harap ko, nagpasya ako. Mag-uupa ako ng isang private investigator para imbestigahan si Duke.

Yes, that was the best thing to do. I had a good friend na sigurado akong magagampanan nang maayos ang trabaho para sa'kin. I'll have her carry out a search on Duke and find out what really happened to him.

I put my hands under the hand-drier and made sure there were no traces of tears on my face. Just when I was about to leave, the door of the restroom opened, revealing Sir Simone.

I flinched upon seeing him. "Sir Simone...?" kunot noo kong tanong. "What are you... doing here? This is the female restroom."

Sir Simone, with his hands in his suit pockets, glanced around the place with a grin on his lips. "Well," nagkibit-balikat siya, at tumingin sa akin. "Nag-abang ako sa labas, umaasang lalabas ka na. Pero ang tagal mo kasi."

Nagtaka ako. Naghintay siya sa akin? May ideya ako sa gusto niyang ipahiwatig, pero hindi ko na lang inisip.

Tinitigan ko siya habang hindi siguradong naglalakad siya palapit sa akin. "Anong ibig sabihin ng ginawa mo sa opisina ng CEO, Winter? Kilala mo ba talaga siya?" tanong niya na nakatagilid ang ulo.

Kinunot ko ang noo at umiling. "Wala po, Sir Simone. Pasensya na ulit," sinubukan kong umalis, ngunit hinawakan ni Sir Simone ang aking kamay, kaya napahinto ako.

"Now, calm down, will you?" he teased. "If it wasn't for me, covering you up every now and then, you'd have probably been fired by now."

Huminga ako nang malalim. "Sa tingin ko ay dapat mo na akong bitawan, sir. Nasa banyo tayo ng kababaihan, at ayoko na may makakita sa atin dito at mag-isip nang masama."

"Eh, paano kung may makakita?"

Namanhid ako. Sinubukan kong alisin ang kamay ko sa pagkakahawak niya, pero walang silbi at sobrang higpit.

"Sir... Can you let me go?" I groused.

Sir Simone chuckled, loving the fact that I couldn't get away. "Relax, Winter. Wala naman akong gagawing masama. The last thing I'd do is eat you up," he grinned. Then, with his other hand, he dipped his fingers into his hair with a sigh.

"Alam mo namang espesyal ka sa akin, 'di ba? At alam mo namang matagal na kitang hinahangaan. Be with me, at ipinapangako ko na hindi mo pagsisisihan. Kilala mo ako, diba? Malapit na akong mapromote bilang Head. Hindi na lang basta Manager. Bago ka pa sa kumpanya, pero pinili kita bilang aking sekretarya. Hindi mo ba nakikita na mayroon akong magandang intensyon para sa'yo?"

I blinked several times. If only he knew the pain in my heart, he wouldn't bring that up.

"Please, Sir Simone, I need to..."

"Ano ba talaga ang problema, ha?" putol niya sa akin, na nagpapakita ng desperasyon. "Tingnan mo ako, binata ako, mayaman ako," sabi niya. "Hinding-hindi ka magkakaproblema sa pera. Sumama ka lang sa akin, kahit isang gabi lang."

"Hindi 'yan mangyayari," mariin kong sabi sa kanya. Nang marinig ang "isang gabi" mula sa kanya, nag-apoy ang galit sa aking mga mata.

"Inamin ko na tinulungan mo ako ng ilang beses, pero hindi ko naman hiningi iyon, sir. Wala akong ideya na ganyan pala ang nasa isip mo. Maraming ibang magagandang babae sa kumpanyang ito, kaya pakiusap, pumili ka na lang ng iba at hayaan mo na ako." Sinubukan kong pumiglas sa pagkakahawak niya, pero hindi niya ako binitawan.

"Walang babae na kasing ganda mo, Winter," ang kanyang mga mata ay nabalutan ng pagnanasa. "At kahit na meron, ikaw pa rin ang gusto ko. Sobra."

"Well, hindi 'yan mangyayari. Bitawan mo ako!"

This time around, I struggled with all my might and was finally able to pull my hand from his grip. I became more upset, panting heavily and tried going to the door, but Sir Simone still pulled me back. His eyes simmered with rage.

"You know what they say about biting the finger that fed you?" he grumped. "Don't try that with me, Winter, cause you'll regret it. Trust me."

"Hinding-hindi ko pagsisisihan. Ngayon, bitawan mo ako!" Tinulak ko siya, dahilan para mapatid siya pabalik.

Nagtapon ako ng matalim na tingin sa kanya, binuksan ang pinto at nagmadaling lumabas ng banyo bago pa niya muling maabot ang aking kamay.

Bumalik ako sa aking desk at huminga nang malalim, habang ang takot ay bumabalot pa rin sa akin dahil sa ipinakita ni Sir Simone. Nagsimula ang lahat dalawang linggo na ang nakakaraan. Sa nakalipas na dalawang linggo, lagi niyang ipinapamukha sa akin na naroroon lang ako dahil sa kanya. Pinapakiramdam niya sa akin na may utang na loob ako sa kanya, at ang tanging kabayaran na kailangan niya ay ang aking katawan. 

At kung magsusumbong ako kay Duke ay pwede niya akong baliktarin dahil sa ngayon, mas may tiwala si Duke sa kanya kaysa sa akin.

Bakit ba napakamalas naman ng buhay ko?

I lowered my head on my desk in pain, trying to overcome the conflicting thoughts in my head.