THE BILLIONAIRE IN DISGUISE

"Five seconds, Miss Alaric."

Seraphina Celestine Alaric smiled — that kind of perfect, practiced smile na parang laging ready for the camera. The kind that said poise, confidence, control.

Sa loob ng limang taon bilang primetime news anchor ng Alaric Network, sanay na sanay na siya. No matter what happens behind the camera, she had to look untouchable.

"Good evening. This is Seraphina Alaric, bringing you tonight's headline—"

Smooth. Precise. Impeccable.

Pero sa ilalim ng news desk, paulit-ulit na nagvi-vibrate ang phone niya. Hindi na niya kailangan tingnan kung sino — isa lang naman ang tatawag ng ganitong oras.

Lola Bea.

Beatrix Alaric — the matriarch, the legend, the only woman who ever treated her like real family.

Pagkatapos ng broadcast, tinanggal niya ang earpiece at huminga nang malalim. Sa reflection ng salamin, she saw the same woman the public adored — polished, confident, perfect.

Pero sa loob, pagod na pagod siya sa pagiging "perfect."

Paglabas niya ng studio, sinalubong siya ng mahinang ambon. The city lights blurred against the drizzle, parang mga luha na hindi pa bumabagsak.

By the time she reached Alaric Manor, tahimik ang buong bahay. Masyadong tahimik.

Isang maid ang sumalubong sa kanya — namumugto ang mata.

"Miss Seraphina... si Duchess Bea po... bigla siyang inatake. The doctor's upstairs."

Nalaglag ang bag niya.

"Anong—anong ibig mong sabihin?"

Hindi na siya nakasagot ang maid.

Sa kwarto ng Duchess, puro puti. White lilies, white sheets, white light.

At sa gitna ng lahat, si Beatrix Alaric — payat, maputla, pero may dignidad pa rin sa bawat hinga.

"Lola..."

Umupo si Seraphina sa gilid ng kama, hawak ang malamig na kamay ng matanda.

"Ah, mi corazón, you came..." mahina pero may halong saya sa boses ni Beatrix.

"Of course, I came. You scared me," pilit na ngumiti si Seraphina. "You told me you'd live forever, remember?"

Mahinang tawa. "Immortal? No, my dear. But you... you'll outlive my name."

Napakapit si Seraphina. "Lola, please don't say things like that."

Pero tinitigan siya ng matanda — 'yung titig na parang may tinatago.

"When I am gone... promise me, Seraphina, don't let them change you. Promise me you'll fight for what's yours."

"Lola, what are you talking about?"

Humigpit ang hawak nito sa kamay niya. "The truth... is in the letter. My lawyer will—"

Tumunog ang machine.

Sunod na narinig ni Seraphina ay ang flatline.

"Lola!"

Ang sigaw niya ay parang humiwa sa buong bahay.

Kinabukasan, puno ng bulong ang buong Alaric Manor.

Sa grand staircase, narinig ni Seraphina ang usapan ng kanyang ama, Don Leandro, at ng madrasta niyang si Lady Lucienne.

"Well," malambing pero may lason ang tono ni Lucienne, "now that Beatrix is gone, we can finally stop pretending. That girl has no place here."

"Lucienne—"

"Oh, come now, Leandro. You know it's true. She's not your daughter. She was just the Duchess's charity case."

Nanigas si Seraphina sa likod ng haligi.

Charity case.

Paulit-ulit na niyang naririnig 'yan buong buhay niya, pero iba kapag galing mismo sa mismong pamilya mo.

Tumalikod siya bago pa siya tuluyang masaktan ng mga susunod na salita.

Pagbaba niya sa kwarto, nag-vibrate ulit ang phone niya — unknown number.

"Miss Alaric, this is Attorney Valera. The Duchess left a letter and specific instructions for you. Please come by my office tomorrow at noon.

– Confidential."

Tumingin siya sa bintana. Tumigil na ang ulan, pero ang langit, mas madilim pa rin.

Tahimik siyang ngumiti, mapait at may halong luha.

"Ano bang tinatago mo sa'kin, Lola?"

Tatlong araw matapos ang burol ni Duchess Beatrix Alaric, tahimik pa rin ang buong manor.

Tahimik — pero hindi mapayapa.

Sa malaking dining hall ng Alaric Manor, puno ng mga mamahaling bulaklak, imported na alak, at mga pamilyar na mukha — pamilya, kaibigan, socialites na parang dumalo lang para magpakita ng ginto at luho.

Sa dulo ng mesa, mag-isa lang si Celestine Alaric — eleganteng nakaupo, pero halatang out of place sa sariling bahay.

Nakayuko, tahimik, habang nakikinig sa malumanay pero mapanuring boses ni Lady Lucienne.

"You should be grateful, Celestine,"

malambing pero may halong talim ang boses nito,

"even after Mother Beatrix's death, we're still letting you stay here. Some people would've sent you back where you came from."

Tahimik. Lahat ng mga kamag-anak sa mesa, biglang tumigil sa pagkain.

Tumingin si Celestine sa kanya — matalim, pero hindi bastos. "I'm sorry, Lady Lucienne. I didn't realize being adopted made me less human."

Nagtawanan ang mga pinsan. Isang tita ang nagbulong,

"Aray. Sumagot pa. Feeling Alaric talaga."

Ngumisi si Callista, ang bunso — naka-shoulderless black dress, at halatang nag-eenjoy sa eksena.

"Come on, Ate. Huwag ka nang magpaka-martyr. You've had enough spotlight already. Lola's favorite ka na nga habang buhay siya. Pwede bang this time, kami naman?"

"Callista."

Ang tinig ni Don Leandro ay mababa, pero may bigat.

"Watch your tone."

Napatingin si Callista sa ama, pero ngumiti lang.

"I'm just being honest, Dad. Hindi naman ako nagkukunwari, 'di ba?"

Tumayo si Celestine, mahinahon pero nanginginig ang kamay.

"If this is what mourning looks like in this family, then maybe I shouldn't be here."

"Finally, something we agree on," sabat ni Lady Lucienne.

"You never really belonged here, Celestine. Let's not pretend. The Duchess may have adored you, but blood will always tell."

Tahimik.

Hanggang sa marinig ni Celestine ang isang pinsan na bumulong,

"Adopted nga daw 'yan, pero ang arte. Kala mo siya ang magmamana."

Maliit lang ang ngiti ni Celestine, pero lumingon siya kay Lucienne, tuwid ang tingin.

"Funny. You talk about blood as if yours is clean."

Sumabog ang bulungan sa mesa.

Nanigas si Lucienne, sabay pikit ng labi — pero kita sa mata ang galit.

"You ungrateful girl,"

madiin niyang sabi.

"Beatrix should've taught you manners, not arrogance.

You think being pitied makes you an Alaric?"

Tumayo si Don Leandro, biglang sumigaw,

"Enough!"

Tahimik ulit.

Pero masakit ang bawat salita na naiwan.

Si Celestine, tuloy-tuloy lang ang lakad palabas ng dining hall, kahit nanginginig ang labi.

Hindi siya lilingon.

Hindi siya magpapakita ng luha sa harap nila.

Paglabas niya sa hardin, saka lang siya napahinga nang malalim.

At doon, biglang umambon.

Perfect, naisip niya. Even the sky wants to see me cry.

Habang siya'y nakatayo sa gitna ng ulan, may lumapit na lalaking naka-itim na coat, hawak ang isang envelope na may gintong tatak ng Beatrix Alaric Foundation.

"Miss Celestine Alaric?"

tanong ng lalaki, mahinahon pero may pormalidad.

"I'm Attorney Valera. The Duchess left this letter for you... and a set of instructions that will change everything."

Dahan-dahang kinuha ni Celestine ang sobre. Basa na ang kamay niya sa ulan.

Sa envelope, nakasulat lang:

"To my granddaughter — my only true heir."