Chapter 2

Biglang nanghina ang mga tuhod ko habang nakatitig sa kanya. Halos mapaupo na ako sa upuan ko. So sobrang kaba ay parang may kung anong kumakawala sa lalamunan ko habang nakatitig ako sa lalaking nasa kabilang dulo ng silid na ito.

That was my Duke... the only man I’d ever loved. The father of my kids.

My heart continued to race heavily as I wondered if I was dreaming. But I wasn't. Everything was real... Duke being in front of me was real.

But how was it possible? 

Paano siya biglang nasa harapan ko matapos siyang mawala nang ilang taon? Pamilya ba niya ang may-ari ng kompanya? Bakit wala akong kaalam-alam?

Pumasok si Duke sa office space at tumayo sa harap ng labing-isang staff.

"Good morning, sir."

"We're thrilled to have you here!"

"Welcome, sir."

Sabay-sabay na bati sa kanya ng mga kasamahan ko.

Duke didn't bother to look at their faces, his glacial blue eyes fixed on the two men hovering behind him.

"Sila na ba lahat?" tanong niya, mahina man ang boses pero parang nagyeyelo.

"Yes. Sila po ang mga in-charge sa department na ito," sagot ng Manager na si Sir Simone.

"Good." Tumango si Duke.

"D-Duke...?" Isang mahinang boses ang tumawag sa pangalan niya.

Ako 'yon.

Hindi ko napigilan ang sarili kong tawagin siya. Ang puso ko ay parang isang marupok na paruparo na nanginginig sa kaba.

Agad na napatingin ang lahat sa akin. Lumingon din ang mga manager, litaw sa mukha nila ang gulat.

Dahan-dahan, itinaas ni Duke ang tingin niya. Naramdaman kong parang may kung anong humila sa mga binti ko nang magtama ang mga mata namin. Napahinto ako sa paghinga, at parang huminto rin ang puso ko sa pagtibok.

Totoo nga! Si Duke nga ang lalaking ito!

Kumakabog ang dibdib ko. Akmang tatayo na sana ako sa upuan, tatakbo sa mga braso niya.

Pero napahinto ako ng magsalita siya, at mariing tumitig sa akin. "Did you just call me by my name?"

Napatigil ako bigla. His voice being as cold as icicles. Staring into his eyes, I saw how devoid they were of warmth

Hindi, may mali. Bakit ganyan ang tingin niya sa akin? Hindi niya ba ako nakikilala?

Nangunot ang noo ko. Nanginginig ang labi ko para tawagin ulit siya, pero nalilito ako sa malamig na ekspresyon sa mukha niya.

"I'm sorry, sir. Winter is one of our hardworking staff and I'm sure she's just overwhelmed to meet you like the others," sabi ng pangalawang manager, na may pilit na ngiti.

Bumuntong-hininga si Duke at inalis ang tingin sa akin. "I'm sure you've all figured out who I am by now," sabi niya sa lahat. "I'm Duke Fontaine, grandson to the Founders of this company. And from now on, I'll be your CEO."

Habang pinapanood ko siyang magsalita, napuno ng luha ang mga mata ko. Nag-aaway sa loob ko ang pagkalito at matinding sakit.

Kung siya nga ang asawa ko ay bakit hindi niya ako kilala? Nagkakamali ba ako? Dahil ba sa obsession ko kay Duke kaya iniisip kong siya ang bago naming CEO? Pero bakit pareho sila ng pangalan?

At habang nakatingin ako sa pamilyar niyang asul na mga mata, nakaramdam ako ng pakiramdam na sa kanya ko lang naramdaman. Imposibleng nagkakamali ako.

"I hope we can all blend smoothly here. Which one of you is meant to be my personal assistant?" tanong ni Duke.

I was lost in thought and had no idea the question was meant for me. I was just lost, staring at the face of my ex-husband who wasn't acknowledging me

"Winter," bulong ni Joy habang sinundot ako, dahilan para matauhan ako.

Noon ko lang naintindihan ang tanong. "Uh... ako... ako po. Sorry po. I'm your personal assistant," utal-utal kong sabi, mabilis na kumukurap at nakatingin sa sahig. Pinipilit kong manatili sa katinuan.

Tinitigan ako ni Duke nang ilang segundo, mukhang hindi siya nasisiyahan. "I'll decide if you can retain that position or not," sabi niya, dahilan para biglang tumingin ako sa kanya.

Tinatakot niya ako na mawawalan ako ng posisyon at trabaho?

"I guess that'll be all for now. See you later," sabi niya at nagsimulang lumakad papunta sa opisina niya.

"Come on, Winter!" mahinang bulong ni Sir Simone sa akin habang sumusunod kay Duke.

Alam kong kailangan ko silang sundan, pero parang nanigas ang mga binti ko.

"Winter, okay ka lang ba?" tanong ni Joy habang hinahawakan ang balikat ko.

"You were acting all weird like... like you knew him," dagdag ni Kaila.

Pinigilan ko ang mga luha ko at suminghot. "Huwag niyo ako pansinin. Medyo sumama lang ang pakiramdam ko."

Kinuha ko ang bag ko at umalis nang hindi na sila tinitingnan. At agad ko silang narinig na nag-uusap at pinupuri kung gaano kagwapo si Duke.

Inilagay ko ang bag ko sa desk na nasa harap mismo ng opisina ng CEO. Kailangan kong huminga nang malalim. Pamukol nang paulit-ulit ang mga pisngi ko bago pumasok sa opisina niya.

Nakita ko siya roon, nakaupo sa executive chair niya kasama ang dalawang manager sa harap niya, parang nagre-report. Marami pa silang kailangang sabihin sa kanya. Nakatayo lang ako sa pinto, regular ang tibok ng puso ko habang nakatitig sa kanya. Parang panaginip pa rin ito sa akin... isang magulong panaginip.

Nang tumingin siya sa akin, pilit kong iginalaw ang mga binti ko. Pero hindi ko pa rin maalis ang tingin ko sa kanya. Hindi ko kaya.

Sinubukan ni Duke na makinig sa mga manager na nagsasalita sa kanya, pero nang mapansin niya kung paano ko siya tinitigan ay naging uncomfortable siya.

"What's your name?" tanong niya, dahilan para biglang tumahimik ang mga manager.

Sinundan nila ang tingin ni Duke at napadako ito sa akin.

Naramdaman kong parang may tumusok sa kaluluwa ko.

Did he just ask for my name? My Duke didn't even know my name? 

Sandali akong naging pipi at hindi ko maayos ang mga salita sa utak ko.

"Uh... her name is..."

"Hindi naman siguro siya pipi. Let her speak for herself, Simone," sabi ni Duke. Agad na tumahimik si Simone at napayuko.

"I'm... Winter Alonzo, sir."

Duke said nothing, his gaze on me unreadable. Kaya naman nagsalita ako ulit.

"Don't you... remember me?" naiiyak kong tanong sa kanya. "Ako ito..." Puno ng sakit at pagtataksil nag boses ko.

Nangunot naman ang noo ni Duke, halatang nalilito siya. "Am I... supposed to know you?" tanong niya na para bang wala talagang alam.

Mas lalo akong nasaktan. Paanong hindi niya talaga ako makilala? Ang mga alaala kung paano niya ako hinawakan at pinaramdam na mahal ako ay bumalik agad sa isip ko. How can he act so differently?

Sunod-sunod ang paghinga ko, yumuko ako para ibagsak ang luha na kanina pa nagbabadyad.

"How can you not remember me?" Hindi ko na napigilan ang pagpiyok. "We were..."

"Miss Alonzo, what's wrong with you?" putol ni Sir Marcus sa akin, hinawakan ako sa braso. "You've always been sane. Natatakot na kami sa mga sinasabi mo. Do you want to lose your job?"

Tahimik lang si Duke na nakatingin sa akin. Sir Simone scold had no effect on me, but it was Duke's oblivion that did.

Paano ko sasabihin sa kanya na mag-asawa kami? Paano ko ipapaliwanag ang isang bagay na sobrang lalim habang nakatingin siya sa akin nang may malamig at walang emosyong mga mata? Paano ko sasabihin na may mga anak kami sa bahay na galing sa kanya gayong hindi niya ako nakikilala at pinaparamdam niya sa akin na parang isa akong estranghero?

"Are you sure you're fit to be here today, Miss Alonzo?" Ang boses ni Duke ay pumasok sa utak ko na parang martilyo, bumasag sa mga salamin ng iniisip ko.

Hindi ako tumingin sa kanya. Hindi ko kaya. "You know, I get comments like this a lot," sabi niya, habang umiikot sa upuan niya. "I've met a lot of ladies who claim they know me or have dealt with me in one way or the other. At the end of the day, they just want my attention and money. I don't want to believe my supposed personal assistant is one of them."

I shot my eyes at him, disbelief shadowing them. How could he compare me to 'those ladies'? How dare he?

Hindi ako isa sa mga babaeng 'yon! Asawa niya ako! Ina ako ng mga anak niya!

Pinunas ko ang mga luha ko ko at pilit na ngumiti. "I'm... I'm sorry, sir. I'm just..."

"Siguro ay gusto lang naman ni Miss Alonzo na magpatawa," sabi ni Sir Simone. "Don't take any of her actions to heart, sir. She's a very diligent worker and I personally recommend her to be your assistant."

"I don't know, that depends," sabi ni Duke. "So far, she's been giving me a bad impression."

Nakatingin lang ako sa sahig at hindi na muling nagsalita pa. Pagkatapos ay bumalik si Sir Simone sa pakikipag-usap kay Duke para ilihis ang isip niya sa akin. Nilabanan ko ang mga luha ko at sinubukan kong manatiling kalmado sa buong oras ko sa opisina.

Hindi na ako pwedeng umakto nang parang baliw sa harap ni Duke. Ayokong mawalan ng trabaho.