Chapter 1

Nakatulala ako habang sakay ng taxi, papunta na ako sa trabaho. Matapos kong ihatid ang mga anak ko ay nakatangap ako ng tawag mula kay Lola. Hindi na naman ako nakaiwas sa masasakit niyang na salita. Wala akong nagawa kundi tanggapin ang mga pang-iinsulto niya sa akin.

"Gamitin mo naman ng utak mo, Winter! Kahit may mga anak ka na ay gusto ka pa rin pakasalan ng anak ni Mayor! Gaganda ang buhay niyo, ang buhay natin! Hindi ko maintindihan kung bakit umaasa na pa rin na babalik ang ama ng mga anak mo!"

Ang mga salitang iyon ay patuloy na bumabagabag sa akin. Hindi 'yon ang unang beses na nakarinig ako kay Lola, at sa tuwing ginagawa niya 'yon, bumabalik ang sakit sa mga sugat sa puso ko.

Pinilit ni ko na 'wag maiyak habang nagbabalik sa isipan ko ang mga masakit na alaala tungkol sa ama ng aking mga anak.

Six years ago, I had been so happy, married to my best friend and the love of my life. We were still living their simple life. Although we were married at a young age, I was eighteen, and he was nineteen... we were happy and lived life to the fullest.

His name was Duke, Duke Fontaine. And at the time, his family was one of the wealthiest in the country. Ayaw ng mga magulang ni Duke na makatuluyan ng nag-iisa nilang anak ang isang babaeng mahirap na katulad ko. Tutol sila sa relasyon namin Duke, pero matigas ang ulo ni Duke at patago niya akong pinakasalan. Kaming dalawa lang ang nasa simbahan kasama ang pari. At sa kabila ng pagiging simple ng kasal, malaki ang ibig sabihin nito sa amin dahil totoo kaming nagmamahalan.

We had tried to get a court wedding, but Duke's parents used their influence to ensure no court would marry us. So, we decided to wait until we were old enough to find a way around it. We were young, but we were also courageous.

Naaalala ko pa kung paano pinarusahan si Duke ng mga magulang niya dahil sa pagpapakasal sa akin. I-ni-freeze nila ang accounts niya at pinagbawalan siyang gumamit ng lahat ng benepisyo na tinatamasa niya mula sa pamilya. Maraming tiniis si Duke, at dumating sa punto na umaasa na lang siya sa pamilya ko para sa pang-araw-araw naming pagkain. Ginawa ng mga magulang niya ang lahat ng 'yon sa pag-asang iiwan ako ni Duke at babalik sa kanila, pero matigas ang ulo ni Duke at hindi siya bumalik.

Gayunpaman, pagkatapos ng tatlong buwan, bigla na lang nawala si Duke. 'Yun ang araw na nagsimula ang paghihirap ko.

Halos mawala ako sa sarili ko sa kakahanap sa kanya. Tumakbo ako sa pulis para humingi ng tulong, pero dahil sa hirap ay hindi ko na-afford ang maayos na imbestigasyon. Tumakbo din ako sa pamilya ni Duke, nakikiusap na tulungan akong hanapin siya, pero tumanggi ang pamilya niya at hindi sila naapektuhan sa pagkawala ng nag-iisa nilang anak. Dahil dito, naniniwala ako na may kinalaman sila sa pagkawala ni Duke.

Ilang buwan akong umiiyak at umaasa na babalik si Duke. Bawat boses na naririnig ko ay parang boses ng asawa ko. Bawat tunog ng papalapit na mga yapak ay nagiging alerto ako, umaasa na siya 'yon.

Pagkatapos ng isang linggo, natuklasan ko na buntis ako. Marami akong pinagdaanan mag-isa sa buong proseso, at nang manganak ako ay tatlong nalulusog na bata ang naging bunga ng pagmamahalan namin.

Sa kasamaang palad, namatay din ang isang bata matapos ang ilang buwan, at lalo pang naging masama ang mga bagay-bagay para sa akin. Nagsimulang magbanta ang mga pinagkautangan ng aking ina. Kaya kinailangan naming umalis sa lungsod at lumipat sa probinsya para manirahan kay Lola.

Sa loob ng anim na taon, walang araw na hindi ko inisip si Duke. Walang gabi na hindi ako gising, umaasa na babalik siya.

Nasaan kaya siya? Talaga bang kinuha siya ng mga magulang niya? Buhay pa ba siya?

Ang mga alaala ng magagandang oras na magkasama kami ay naka-ukit pa rin sa aking isipan. Kung paano kami naglalaro at nagpapalipas ng gabi sa bisig ng isa't isa. Napakasarap sa pakiramdam.

Napansin ko na may tumulong luha sa aking pisngi. Sinulyapan ko ang isang pasahero sa tabi ko para makasigurado na hindi ako nakita. Pagkatapos, mabilis kong pinunasan ang luha.

Inabot ko ang kamay sa nakatagong kwintas sa aking blusa. Napakahaba nito kaya ang palawit ay laging nawawala sa aking damit.

Ito na lang ang tanging bagay na mayroon ako mula kay Duke... ang kanyang kwintas. Iniwan niya ito noong araw na nawala siya. At mula noon, suot ko na ito, nangangakong hindi ko ito bibitawan.

Huminto ang taxi sa gate ng kumpanya, at pagkatapos na bayaran ay bumaba na ako.

For a second, I stood to admire the modern glass building that towered high into the sky. I was always proud to work at an enterprise that ranked first in the country. I had been lucky to get the job, and I'd never forget the excitement I felt when I got it six months ago.

"Dumating na rin si Miss Pretty," biro ng isa sa mga katrabako ko.

Namula naman ang mukha ko sa biro niya. "Ikaw talaga! Good morning, guys!"

Mahilig talaga magbiro ang mga kasamahan ko. Pero hindi lang sila, pati sa ibang department ay naririnig ko iyon. Ako na lang talaga ang nahihiya.

They said my face was like a work of art, with high cheekbones, a perfectly straight nose, and cherry lips that were always tinted just right. My eyes were a perfect shade of green, sparkling like jewels in the sunlight. My voice was soft and melodic, with a hint of an accent that was hard to place.

Kahit noong magkasintahan pa lang kami ni Duke ay lagi niyang hinahangaan at pinupuri ang kagandahan ko.

"Maupo ka rito sa tabi ko, Winter. You can go to your desk later. Besides, we all have to be here when the CEO arrives," sabi ng isa sa anim kong kaibigan sa department namin, habang tinatapik ang bakanteng upuan sa tabi niya.

"Oo nga. Narinig ko na ngayong araw ang dating niya," sabi naman ng isa pa.

Tumango ako at umupo.

They were right. We all needed to be here when the CEO arrived because he would be addressing us as the staff closest to him. His office was only a few steps away.

"Hindi na talaga ako makapaghintay na makilala ang bagong CEO! Gwapo raw yun!" Shuvee cooed, cupping her cheeks with her hands.

"Marami na akong narinig tungkol sa kanya! Grabe, napakaswerte niya, ang daming kayamanan na nakapangalan sa kanya!" dagdag ni Kaila.

"Anong ibig mong sabihin na ang daming kayamanan na nakapangalan sa kanya? Hindi pa naman siya ang permanenteng CEO. Acting CEO lang siya sa ngayon."

"Oo, pero alam naman nating lahat na siya ang paboritong apo. Hindi ba obvious, kung iisipin na kailangan bumaba sa puwesto ang Lolo niya para siya ang mag-take over? Narinig ko na mas gusto rin ng lola niya na siya talaga ang magmana nitong company."

"Narinig ko rin 'yan. Malaki ang posibilidad na ipapamana ang lahat sa kanya."

Pakiramdam ko ay naliligaw ako sa usapan. Well, mas matagal na silang nagtatrabaho sa company, at mas marami silang alam kaysa sa akin.

Biglang tumunog ang cellphone ko sa bag. Nang ilabas ko ito ay nakita ko na may good morning text ako mula kay Fidel, tulad ng dati.

Bumuntong-hininga ako at ibinalik ang cellphone sa bag. Kung iisipin, mabait na tao si Fidel. Boto rin si Lola sa kanya dahil anak ito ni Mayor. Gwapo siya, napakayaman, at napakabuti niya sa mga anak ko. Ang tanging problema lang sa kanya ay ang kanyang anger issues. Medyo nagiging marahas siya kapag nagagalit, kahit na pinipilit niyang ayusin 'yon.

Paano kung oras na para mag-move on?

Handa akong pakasalan ni Fidel at bumuo ng pamilya. Hindi ba't mas matalino kung tatanggapin na ko ang damdamin niya at magpakasal na sa kanya?

Nasa kalagitnaan ako ng pag-iisip nang biglang may isa sa aming mga kasamahan ang tumakbo papasok na para bang hinahabol siya ng kamatayan.

"Guys! Guys!"

Sabay-sabay kaming nilingon siya.

"Nandito na siya! Nandito na siya!" sabi ni Joy habang humihingal, at may tumutulong pawis sa kanyang noo. Halatang tumakbo siya mula sa first floor.

Nagulat ang iba pang mga babae sa silid namin at nagtilian pa.

"Yung bagong CEO? Dumating na siya?"

"Nandito na siya?!"

"Nasaan siya?"

"Sigurado ka na siya 'yan?"

The room descended into chaos. I just rolled my eyes and remained calm. Yes, I was curious to meet the new CEO, but my colleagues were being overly dramatic. He was still just a human.

They straightened their dresses and fixed their desks. They were all nervous, very nervous.

Sa wakas, narinig na namin ang mga papalapit na yapak at mabilis kaming tumayo. Napigil ang aming paghinga nang may pumasok na tatlong lalaki, dalawa ay managers, at isa ay bago.

We instantly knew the unfamiliar face was our new CEO.

He was a young man, matangkad at well-built na may malapad na balikat at maskuladong katawan. Ang buhok niya ay makapal at makintab, ang mga mata niya ay may malalim na kulay asul at mahabang pilikmata na iinggitin ang sinumang babae. Napakaperpekto niya, napakagwapo.

Ang mga labi ng mga kababaihan na kasamahan ko ay nakabukas sa paghanga. Even the men admired his handsome features. Our new CEO looked like a demigod.

Everyone held their breath, marveling at his beauty. But as for me... nanlaki ang mga mata ko sa gulat at hindi makapaniwala habang tinitingnan ang lalaki sa harapan ko. Pakiramdam ko ay tinamaan ako ng kidlat, nakatayo at hindi makagalaw.

Nakaawang ang bibig ko dahil sa pagkabigla. Nanginginig din ang aking katawan.

Totoo ba talaga ang nakikita ko?

Napuno na naman ng tanong ang aking isipan. Halo-halong emosyon ang aking naramdaman. Sa sandaling iyon ay pakiramdam ko huminto sa pagtakbo ang oras. Parang nawala ang mga tao sa paligid ko at siya lang ang tangging nakikita ko.

Siya lang... Si Duke lang...