Chapter 4

Chapter 4

Agad niya akong binigyan ng calling card saka ito umalis. Nanatili akong nakatayo, hawak ang calling card na iniwan ni Mr. June. Pinagmasdan ko ang pangalan at numero na nakasulat doon. Wala akong balak tawagan siya—pero alam kong hindi siya basta-basta mawawala.

Isang linggo.

Iyon lang ang palugit niya bago niya sabihin kay ex-uncle kung nasaan ako.

Mabilis akong bumalik sa dressing room, hindi alintana ang pagtawag sa akin ng mga kasamahan ko. Hindi ko na kayang magsaya o magkunwaring walang nangyari.

Pagkaupo ko sa harap ng salamin, napayuko ako at mariing kinuyom ang aking mga palad.

“Ano pa ba ang dapat kong gawin?” bulong ko sa sarili.

Dalawang taon na lang at magiging ganap na akong abogado. Dalawang taon na lang at makakalaya ako sa mundong ito. Pero paano kung mawala ang lahat ng ito dahil sa isang lalaking iniwan ko sa nakaraan?

Hindi. Hindi ako papayag.

Huminga ako nang malalim at tiningnan ang sarili sa salamin.

"Kailangan kong humanap ng paraan para mawala siya sa landas ko," madiin kong sabi.

At sa ngayon, may isang tao akong naiisip na maaaring makatulong sa akin.

Ang tanong lang... handa ba akong muling pumasok sa isang kasunduan kapalit ng aking kalayaan?

Kailangan kong maghanap ng bagong trabaho at tirahan.

Kailangan kong kumilos nang mabilis. Hindi ko maaaring hintayin ang isang linggo bago gumawa ng aksyon.

Kailangan kong maghanap ng bagong trabaho at tirahan—mas malayo, mas ligtas.

Pagkatapos kong magpalit ng damit, agad akong lumabas sa backdoor ng bar. Nilakad ko ang madilim na eskinita, habang mahigpit na hawak ang bag ko. Wala akong dalang marami, pero sapat na ito para makaalis agad kung kinakailangan.

Pumasok ako sa isang 24-hour internet café at agad naghanap ng job postings. Kahit anong trabaho, basta malayo sa nightlife.

"Assistant, cashier, office staff..." bulong ko habang ini-scroll ang mga job listings.

Napahinto ako sa isang ad:

"Wanted: Personal Assistant for a Private Firm. High salary. Discretion required."

Mataas ang sahod at hindi kailangang may experience. Pero ang nagpagulat sa akin ay ang huling linya—"Discretion required."

Para bang ang trabahong ito ay hindi para sa kung sino-sino lang.

May kutob akong may kakaiba rito, pero wala na akong panahon para maging mapili. Kailangan ko ng trabaho ngayon.

Agad kong sinend ang aking resume gamit ang bagong email address na ginawa ko kanina lang.

Pagkatapos ay naghanap naman ako ng murang matutuluyan. "Bedspace for rent... studio-type apartment... transient house..."

May nakita akong isang maliit na kwarto sa dormitoryo, mura lang at walang masyadong tanong. Agad akong tumawag at nagpareserba.

Wala pang isang oras, dalawa sa pinakamahalagang problema ko ang may sagot na.

Pero may isa pang bagay na gumugulo sa isip ko.

Si Mr. June.

At kung paano ko siya malalampasan bago pa niya ako ipagkanulo sa taong pinaka-ayaw kong makita.

Habang naglalakad palabas ng internet café, ramdam ko ang bigat ng mga mata ng ilang kalalakihang nakatambay sa labas. Pinagtaasan ko lang sila ng kilay at mabilis na nilagpasan. Wala akong oras makipag-usap, lalo na’t may mas malaking problema akong hinaharap.

Habang tinatahak ko ang madilim na sidewalk, biglang nag-vibrate ang cellphone ko.

Unknown Number Calling...

Nanlalamig ang kamay kong sinagot ito.

"Hello?"

"Ang bilis mong kumilos, Zamara," malamig na tinig ni June ang bumati sa akin. "Naghanap ka agad ng trabaho at lilipat ng tirahan? Natatakot ka ba?"

Huminto ako sa paglalakad. Mabilis kong iginala ang paningin sa paligid, pilit hinahanap kung nasaan siya.

"Anong gusto mo, June?" matigas kong tanong.

Narinig ko ang mahina niyang tawa. "Gusto ko lang malaman kung ano ang balak mong gawin. Tatakas ka na naman ba? O mas pipiliin mong harapin ang sitwasyon?"

"Hindi ako tumatakas. Gusto ko lang ng tahimik na buhay. Hindi ko alam kung bakit kailangan mo pang makialam."

"Dahil binayaran ako para hanapin ka."

Nanikip ang dibdib ko. "Kung pera ang habol mo, bibigyan kita. Basta huwag mo akong ipagkanulo."

Muling natahimik sa kabilang linya.

"Hmm… interesante."

Narinig ko ang ingay ng isang sasakyan sa kanyang background, senyales na nasa labas siya.

"Magkita tayo, Zamara. Bukas ng gabi. Parehong lugar, parehong oras. Huwag kang mag-alala, hindi ko muna sasabihin kay Mr. Santillian... kung maganda ang magiging usapan natin."

"At kung hindi ako sumipot?"

"Alam mo na ang sagot diyan."

At bago pa ako makasagot, pinutol na niya ang tawag.

Napakuyom ako ng kamao.

Ngayon ko lang napagtanto—hindi lang pala si Mr. Santillian ang problema ko.

Pati si June... isang taong hindi ko alam kung kakampi o kalaban.

Mabigat ang mga hakbang ko habang naglalakad pauwi. Sa isip ko, paulit-ulit na tumatakbo ang usapan namin ni June. Hindi ako sigurado kung dapat ko ba siyang puntahan o dedmahin na lang. Pero isang bagay ang sigurado ako—hindi ko siya basta-basta matatakasan.

Pagdating sa maliit kong inuupahang kwarto, mabilis kong sinara ang pinto at ni-lock ito. Saglit akong napasandal at napapikit.

"Ano bang gagawin ko?" bulong ko sa sarili.

Hindi pwedeng malaman ni ex-uncle kung nasaan ako. Kahit pa hindi ko alam ang tunay niyang balak, ayaw kong magkaroon pa ng koneksyon sa kanya.

Biglang nag-vibrate ulit ang cellphone ko. May natanggap akong email.

"Congratulations! You have been shortlisted for the Personal Assistant position. Please come for an interview tomorrow at 2:00 PM."

Napakurap ako. Ang bilis naman nilang sumagot.

Napasipol ako nang mahina. "Mukhang swerte ako ngayon, ah."

Pero sa likod ng isipan ko, may bahagyang pangamba. Bakit parang ang bilis ng proseso?

Napailing ako. "Wala na akong ibang choice."

Kailangan kong magtrabaho at ito ang pinakamabilis na paraan.

Mabilis kong inayos ang aking gamit at nilatag ang maliit kong kutson. Sa dami ng iniisip ko, hindi ko namalayang nakatulog na pala ako.

---

Kinabukasan, bago mag-alas dos, nasa harap na ako ng isang high-rise building sa Makati. Napatingala ako—malaki, moderno, at mukhang isang corporate office.

Nagpakilala ako sa receptionist at ilang minuto lang, isang babae ang lumapit sa akin. "Miss Zamara Lopez?"

Tumango ako.

"This way, please."

Sumunod ako sa kanya, dumaan kami sa isang hallway na tila hindi pangkaraniwan. Tahimik, at halos walang ibang empleyado.

Pagdating namin sa dulo, bumukas ang isang glass door.

At doon, nakita ko ang isang lalaking naka-upo sa malaking swivel chair. Naka-black suit siya, matikas at mukhang hindi basta-basta. Hindi ko maaninag ang mukha niya dahil nakatalikod siya, nakatingin sa city skyline.

"So, ikaw pala si Zamara." Malalim ang boses niya, may halong autoridad.

Nanlamig ang kamay ko.

Hindi ko alam kung bakit, pero may kakaiba sa taong ito.

At hindi ko alam kung ito ba ay magandang balita... o panibagong delubyo.