Chapter 5

Chapter 5

Mabilis akong huminga nang malalim bago sumagot. "Opo. Ako po si Zamara Lopez."

Dahan-dahang umikot ang swivel chair, at sa wakas, nasilayan ko na ang mukha ng lalaking kaharap ko.

Matikas ang panga niya, matangos ang ilong, at matalim ang titig ng kanyang malamlam na kulay-abo na mga mata. Parang kaya niyang basahin ang iniisip ko sa isang sulyap lang.

"Naupo ka," malamig niyang utos habang itinuro ang upuang nasa harap ng kanyang mesa.

Hindi ko alam kung bakit nanginginig ang kamay ko nang lumapit ako at umupo.

"Alam mo ba kung anong klaseng trabaho ang ina-apply-an mo?" direkta niyang tanong.

Napalunok ako. "Personal Assistant po."

Bahagyang tumaas ang isang kilay niya. "Tama. Pero ang posisyong ito ay hindi ordinaryong P.A. job."

Napatigil ako. "A-anong ibig ninyong sabihin?"

Tumayo siya, lumapit, at bahagyang yumuko upang mapantayan ang tingin ko. Mula sa malapitan, mas naging nakakatakot ang presensya niya—parang isang hari na hindi pwedeng suwayin.

"I need someone who can handle discretion, Zamara. Meaning, kung anuman ang makikita mo, maririnig mo, at matututunan mo habang nagtatrabaho sa akin—mananatili lang sa loob ng kwartong ito."

Napalunok ako. Parang masyadong seryoso ang trabahong ito.

"At kung hindi po?" maingat kong tanong.

Muling kumislot ang sulok ng labi niya, ngunit hindi iyon ngiti—para iyong babala. "Then you wouldn’t be here right now."

Napahawak ako sa palda ko, pilit pinapanatiling kalmado ang sarili ko.

"Gusto ko lang po ng trabaho, Sir."

Hinawakan niya ang isang papel sa kanyang mesa at iniabot sa akin. "Basahin mo ang kontrata. Kung papayag ka sa lahat ng kondisyon, pipirmahan mo ito at magiging empleyado kita simula ngayon."

Dahan-dahan kong binasa ang dokumento.

"Hindi maaaring magtanong tungkol sa personal na buhay ng employer..."

"Hindi maaaring lumabas ang impormasyon sa kahit kanino..."

"Kailangang laging nakaalerto at handang sumunod sa utos..."

Parang hindi ito normal na trabaho.

Napatitig ako sa kanya. "Bakit parang hindi pangkaraniwan ang posisyon na ito?"

Nagtagal ang tingin niya sa akin bago siya ngumiti—isang tipid ngunit mapanganib na ngiti.

"Sapagkat hindi ito pangkaraniwang trabaho, Zamara."

Doon ko napagtanto—hindi lang siya isang simpleng employer.

At sa sandaling pumirma ako sa kontratang ito… hindi ko na alam kung makakawala pa ako.

"Nais ko pong malaman, sir, kung Anong klasing trabaho ba ito?"

Muli siyang ngumiti, ngunit sa pagkakataong ito, ramdam ko ang bahagyang panunuya sa kanyang ekspresyon. Para bang alam niyang hindi ko matitiis ang sagot.

"Kung gusto mong malaman, pumirma ka muna."

Hinila niya ang isang mamahaling fountain pen mula sa desk at inilapag iyon sa harap ko, sa ibabaw ng kontrata.

Napalunok ako. Hindi ko alam kung desperasyon ba o kuryosidad ang nagtutulak sa akin upang ituloy ito.

"Paano kung hindi ako pumirma?" tanong ko, pilit na pinapanatili ang katatagan sa aking tinig.

Bahagyang tumawa ang lalaki at umupo muli sa kanyang swivel chair. Itinukod niya ang siko sa armrest at pinagtagpo ang mga daliri niya, tinitigan ako na parang isang piyon sa kanyang laro.

"Then you can walk away, Zamara. Pero sigurado ka bang kaya mong bitawan ang trabahong may sahod na limang beses sa karaniwan? Sigurado ka bang kaya mong humanap ng ganitong oportunidad sa ibang lugar?"

Muli akong napatigil. Totoo nga, mahirap ang buhay sa Maynila, lalo na sa kalagayan ko ngayon.

"Walang pilitan dito," dagdag niya, pero ramdam ko ang kakaibang tono sa kanyang boses—parang hinahamon niya ako. "Kung handa kang pumasok sa mundong ito, tatanggapin kita. Pero tandaan mo, Zamara… kapag pinili mong tumayo mula sa upuang ‘yan at umalis, hindi ka na makakabalik."

Muling nanlamig ang mga kamay ko.

Ito na ba ang tamang desisyon?

Dahan-dahan kong kinuha ang panulat. Tumitig ako sa kontrata.

At sa isang iglap, itinakda ko ang sarili ko sa isang hindi ko pa alam kung anong klaseng kapalaran.

Pumirma ako.

"Lumabas kana, gago!" bigla nitong sabi habang napatingin sa may likuran ko. "Congratulations, Mrs. Santillian!" ngising sabi nito.

Kaya agad akong namutla sa sinabi niya saka ako lumingun sa may likuran ko at doon nakita ko si Davis Santillian-ang EX-UNCLE ko.

Nanlalamig ang buo kong katawan habang nakatitig sa lalaki sa aking harapan. Si Davis Santillian.

Ang lalaking pilit kong tinakasan. Ang bangungot ng aking nakaraan.

"H-Hindi...!" mahina kong usal habang napaatras.

Ngunit mabilis siyang lumapit, ang ngisi sa kanyang labi ay puno ng kasiguraduhan. "Miss na miss kita, Zamara," bulong niya, puno ng bahid ng pananakot.

"Paano mo ako nahanap?!" tanong ko, halos sumisigaw.

Tumawa siya, mababa at malamig. "Akala mo ba, makakatakas ka sa akin? Kahit anong gawin mo, akin ka pa rin."

Lumingon ako sa lalaking nagbigay sa akin ng kontrata. Bakas sa mukha nito ang kasiyahan sa nangyayari.

"Sinadya mo 'to, hindi ba?" nanggagalaiti kong tanong. "Bakit mo ako ibinenta sa kanya?!"

Nagkibit-balikat lang ito, saka bumaling kay Davis. "Bayad na ako na sa utang ko, Santillian. Akin na ang kompanya ko, kapalit ng babaeng matagal mo nang hinahanap."

"Putang ina!" mura ko habang mabilis na tumalikod para tumakas.

Pero hindi pa man ako nakakalayo ay malakas na hinablot ni Davis ang aking braso, saka ako isinandal sa pader.

"Wala ka nang ibang pupuntahan, Zamara," malamig niyang bulong habang inilalapit ang mukha niya sa akin. "Simula ngayon, babalik ka na sa akin. At sisiguraduhin kong hindi ka na muling makakatakas."

Ramdam ko ang panlalamig ng aking katawan. Ito na ba ang katapusan ko?

"Hindi mo ako pamamay-ari, Uncle!" idiniin ko pa ang salitang uncle. Pero tumawag lang ito.

"Alam mo't hindi tayo tunay na magkadugo, Zamara."

Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Hindi ko alam kung anong mas nakakagulat—ang kumpiyansa sa kanyang tinig o ang katotohanang matagal ko nang itinatanggi sa sarili ko.

"Hindi ako interesado sa kahit anong sasabihin mo," matigas kong tugon, pilit na iniwasan ang titig niyang parang sinusuri ang bawat galaw ko. "At kahit hindi tayo magkadugo, hindi mo pa rin ako pagmamay-ari!"

Ngunit imbes na magalit, mas lalo lamang lumalim ang ngisi sa kanyang labi. "Mahalaga ba talaga ang dugo, Zamara? O ginagamit mo lang 'yan na dahilan para tumakas sa akin?"

Napasinghap ako. "T-tumakas? Anong pinagsasabi mo—"

"You’ve always been mine." Seryoso na ang tono niya ngayon. "Kaya kahit anong gawin mo, babalik at babalik ka sa akin."

Napalunok ako, ramdam ang panlalamig ng aking katawan. "Kailan mo ba ako pakakawalan?" mahina kong tanong, pilit na pinapakalma ang nanginginig kong tinig.

Humakbang siya palapit, dahilan para mapaatras ako hanggang sa maramdaman ko ang malamig na pader sa aking likuran. Nasa pagitan niya ako ngayon—isang kulungang hindi ko alam kung paano tatakasan.

"Never, Zamara." Hinaplos niya ang pisngi ko, ang haplos na dapat ay mapanatag ngunit sa akin, isang matinding takot ang dulot. "Kahit kailan… hindi mo ako matatakasan."