KABANATA 18

As I fall deeper into my own misery, hindi ko namalayang nakatulog na ako sa kakaiyak. I wanted to start the following day with a smile but I knew I couldn’t. I won’t until I see Kuya Luke again.

Maaga pa akong nagising kinaumagahan, nandoon pa rin ako sa may pinto, doon na ako nakatulog kagabi habang yakap-yakap ang mga tuhod. Before, holidays are nothing but just ordinary days to me. Buong araw na magkukulong sa bahay, buong araw na pilit aaliwin ang sarili.

I never thought I would ever be spending a holiday with a friend. Ni minsan hindi ko naisip na makakalabas rin ako ng bahay para magliwaliw, makakalabas rin ako sa kulungan ko ng kalungkutan.

The memory from last night is still there. The sadness is still evident as I look at my reflection at the mirror. Gusto kong umalis na kaagad at pumunta ng school pero hindi ako pwedeng magpakita kay Kuya Luke nang ganito ang itsura. Gusto kong maging masaya lang a