Chapter 5: His reason

Mr. Locan's POV

Napadaing ako nang bumalatay sa ulo ko ang sakit. Kakagising ko lang at alam kong nasa Hospital ako. "You're awake." Napatingin ako sa pintuan nang pumasok si Carl, ang pinsan ko. Tinulungan nya akong makaupo nang maayos sa kama saka ito umupo sa tabi ko. Ngayon ko lang napansin ang bandage na nasa ulo ko na kaagad kong ikinataka.

"What happened?" tanong ko kay Carl.

"Wala ka bang matandaan? Muntikan ka nang makabangga," sagot nito. Napapikit ako nang bumalatay na naman ang sakit sa ulo ko. Sinubukan kong aalahanin ang nangyari pero sumasakit lang ang ulo ko.

"Wala akong maalala," bawi ko.

"It's ok. Pero sabi ng doctor kailangan mong magpahinga ng ilang araw--" Pinutol ko ang sasabihin nito. "No. Alam mong hindi ako pwedeng mawala, my company needs me," sabi ko.

"Pero Francis, kailangan mo ng pahinga--"

"I'm sorry but I really can't. Don't worry hindi ko naman papagurin ng husto ang sarili ko," seryuso kong sabi. Sumabat pa ito pero kalaunan ay wala rin namang nagawa pa sa desisyon ko. Kailangan ako ngayon ng kompanya at dapat naroon ako.

Matapos ang paguusap naming iyon napagpasyahan nyang paglutuan ako ng pagkain. Ako lang kasi ang nagiisang nakatira dito sa bahay pero paminsan-minsan ay dinadalaw nya ako dito. We've been friends since we were kids kaya gano'n na lang kami ka-close. Si Carl lang ang kaisa-isang taong pinagkakatiwalaan ko.

Naligo ako at nagbihis. Nasa harapan ako ng full body mirror ko nang sinubukan kong alalanin ang nangyari. Pero ang tanging naaalala ko lang ay 'yong babaeng 'yon na tumawag sa akin na magnanakaw. I keep seeing her face everywhere at hindi ko alam kung bakit.

( Flash back )

Nagda-drive ako pauwi pero ang isipan ko ay lumulutang sa nangyari kanina. That girl. Hindi ko alam kong may ano sa babaeng 'yon na sya lang ang nakikita ko. I mean, i have monochromacy disorder. I can't totally see colors. Nagsimula ito when I was 7 years old nagsimulang mawala ang mga colors na nakikita ko. Ang sabi ng Doctor ko ay na inherit ko daw ito from one of my parents which is my mom. Kaya ngayon black and gray nalang talaga ang nakikita ko.

Pero nagtataka ako kung bakit nakikita ko ang kulay ng damit, buhok, at balat ng babaeng iyon. Of all people she stands out the most. Literally. Sya lang ang kaya kong makita and i don't even know why. Sa kalagitnaan nang pagiisip ko ay nakaramdam ako ng pananakit ng ulo kaya inihinto ko ang sasakyan.

Kinuha ko ang bote ng tubig sa backseat at inubos itong ininom. Umuulan ngayon at sobrang lakas na nagpahirap sa akin para makita ang daan. Because of my condition, naapektuhan din nito ang paningin ko kaya i always need to wear thick glasses. Pero sa lakas ng ulan halos hindi ito nakatulong sa akin.

Maya-maya pa ay nakaramdam ako nang pangangati ng gilid ng mata ko at bigla itong sumakit. Nahirapan akong mag-drive nang maayos dahil doon.

And everything went black pero alam kong biglang napahinto ang sasakyan bago pa ako tuluyang nawalan ng malay.

( Flash back ends )

Napasapo ako sa noo ng maramdaman na naman bigla ang sakit. That memory gave me a lot of pain. Pinagmasdan ko muli ang sarili ko sa salamin nang biglang bumukas ang pinto at pumasok si Carl. "Bumaba kana," ani nito saka dumeritso sa kama ko upang kunin ang bag nyang dala-dala. "Susunod ako," sabi ko na lang tapos ay tinapos na ang pagtupi sa laylayan ng pulo ko.

As I walk down the stairs sumalubong sa akin ang magkabilaang flower vase sa paligid ng ding-ding ng bahay ko. But i can't even appreciate the beauty of it. All I can see are gray and black and a blurry atmosphere around me.

"Are you sure?" biglang tanong ni Carl nang makaupo ako sa mesa na puno ng nakahaing pagkaing niluto nya. Nagsimula akong kumain nang tahimik. "You don't have to ask me twice, Carl. You know the answer," sabi ko nalang.

Pagkatapos kumain ay si Carl na ang nagprisintang maghugas ng pinggan. Ako naman ang naglagay ng mga pinagkainan namin sa lababo.

Maya-maya pa ay pumasok na ako sa company pero sa hindi inaasahang pagkakataon. Na-stock ako sa elevator. Tinawagan ko si Ms. Gada para humingi ng tulong. Ilang minuto lang ang nakalipas ng umandar na ulit ang elevator na sinasakyan ko.

"Are you ok, Sir?" alalang tanong nito nang makalabas na ako.

"Can i have the name of the applicants?" pagiiba ko ng paguusap. Kaagad naman nitong iniabot sa akin ang folder ng mga nag-apply bilang sekretarya ko. Pero nang buksan ko ang folder iisang tao lang ang kumuha ng atensyon ko.

"Tatlo ang nakapasok sa recruitment sir--"

"I want this girl." Turo ko sa babaeng ilang araw ng hindi mawala sa isip ko.

"Ah..kasi sir kulang kasi ang mga recruitments nya tsaka hindi sya nakapasa sa sinabi nyong--"

"I said i want her to be my secretary. End of discussion," ani ko saka nauna nang pumasok sa office ko.

I don't know kung bakit gusto ng isipan kong makilala pa sya. Nakaupo ako sa swivel chair ko at pinagmasdang mabuti ang mukha ng bago kong secretary.

Ano bang meron ka na kaya kong makita ang kulay mo? Sino kaba at bakit kakaiba ka sa lahat?