Chapter: THANK YOU Hello! This is Miss R bago ang lahat gusto ko pong magpasalamat sa lahat ng bumasa at sumubaybay sa kwento nina Gianna at Francis mula noong una hanggang ngayon sobra ko pong na-appreciate ang mga comment at mga likes ninyo. Hindi ko po aakalaing ang una kong libro dito sa Goodnovel ay makakatanggap ng maraming supporta. Sobrang thank you po sa inyo hanggang sa muli. Dito na po nagtatapos ang kwento nina Gianna at Francis. Pwede nyo na ring mabasa ang kakasimula ko pa lamang na pangalawang libro na MAID OF A MILLIONAIRE fast-paced po sya at 25-30 lang ang magiging chapters nya kaya mabilis taposin. Title: MAID OF A MILLIONAIRE Genre: Comedy, Drama Synopsis: Ipinanganak sa mahirap na pamilya si Ella Balona kaya't pagkatapos gr-um-aduate ay kailangan nitong makahanap ng trabaho. Nagbakasakali naman ito sa Maynila at nakahanap ng trabaho bilang personal maid ng anak ng isa sa kinikilalang tao sa bansa. Nakilala nito ang arugante at mayabang nitong boss na si James David Lauren. Ala
ปรับปรุงล่าสุด: 2025-10-05
Chapter: EPILOGUEGianna's POVNakatayo ako sa harapan ng simbahan at nakasuot ng wedding dress at may hawak na pulang rosas. Hindi ko alam kung bakit ako nandito dahil nadatnan ko na lang ang sarili ko sa ganitong sitwasyon. Umangat ang tingin ko nang marinig ang pamilyar na tunog sa loob ng simbahan at bumukas ito sa harapan ko.Walang tao, walang laman ang simbahan at tanging si Francis lang na nakatayo sa harapan ng altar ang nakikita ko. At bigla na lamang naglakad ang mga paa ko papasok na para bang may komokontrol dito. Hindi ko mapigilan ang mga paa ko habang dahan-dahang naglalakad papunta sa altar kung saan naghihintay si Francis.Nakangiti ito sa akin at may luha pa sa mga mata. Napangiti rin ako. Hindi ko alam ang mangyayari pero masaya ako dahil pinangarap ko ito, ang ikasal sa lalakeng mahal na mahal ko. "Stop the wedding!" Natigilan ako at napalingon dahil may biglang sumigaw sa may pintuan. Paglingon ko ay nagulat ako at napaatras sa takot dahil si Rachelle 'yon na may hawak na baril
ปรับปรุงล่าสุด: 2025-10-05
Chapter: ...Last chapter na lang😭 Grabe na ilang months ko itong sinulat at ngayon malapit na syang matapos. EPILOGUE na happy ending kaya? Syempre naman! Abangan!
ปรับปรุงล่าสุด: 2025-10-04
Chapter: [S2] CHAPTER 57: THE LAST CHAPTER Gianna's POVPaano mo ba malalaman kung mahal mo pa? Seguro kapag hindi mo pa rin sya makakalimutan kahit ilang taon na ang nakakalipas. Seguro kapag hinahanap mo pa rin sya sa lahat ng taong kumakatok sa puso mo. Seguro kapag nasasaktan ka pa rin at sya ang dahilan. O dahil seguro alam mong sya ang una sa lahat-lahat sa'yo. Pero bakit hindi mo pa rin makalimutan? Bakit kahit nasasaktan kana pinili mo pa rin? Bakit kahit alam mong mali na pinaglaban mo pa rin? Dahil ba mahal mo? O dahil hindi mo kayang mawala sya? Sa kasalukuyan iyan ang mga tanong na nasa isip ko. Hindi ko alam ang sagot o baka ayaw ko lang sagotin. Mahal ko pa nga ba sya? Pero sinaktan nya ako. Pagkakatiwalaan ko pa nga ba sya? Pero sinira na nya ang tiwala ko. Handa na nga ba akong tanggapin sya ulit? Pero...pero natatakot ako. Natatakot akong baka maling desisyon na naman ito. Baka gawin nya ulit ang ginawa nya noon. Baka iwan nya ulit ako at ang mga anak namin. Baka magsawa sya sa akin. Takot na takot ako.
ปรับปรุงล่าสุด: 2025-10-04
Chapter: [S2] CHAPTER 56: Win her trustGianna's POVMagkasama kaming namalengke nina Francis kasama ang dalawang bata. Sobrang exited nila dahil first time raw na kompleto kami. Lihim na napangiti ako sa komento nila. Sumakay kami ng tricycle dahil medyo may kalayuan ang palengke at pagkarating namin ay dumeritso ka agad kami sa wet market para mamili ng karne ng baboy at isda."Magkano?" tanong ko kay Manong na nagbebenta ng karne ng baboy. "300 isang kilo," Mabilis nyang sagot. Nagulat naman ako. Ang mahal naman. Akala ko sa Manila lang medyo mahal dito rin pala. "Dalawang kilo nga," sabi ko na lang. Pero nang kunin ko na ang pera ay biglang naglabas ng ATM card si Francis. "Ano 'yan?" Bulong ko sa kanya. "Payment," simple nyang sagot. "No ATM. Only cash. Only money," Biglang salita ni Manong. In-english nya pa si Francis akala yata nito ay dayuhan. Mukha naman kasing dayuhan ang lalakeng 'to. "Oh. Sorry. I don't have any cash," sagot nito kay Manong. Pumagitna na ako. "Ako na. May pera ako. Ito ho," ibinigay ko na lang
ปรับปรุงล่าสุด: 2025-10-02
Chapter: CHAPTER 30: LAST WEEK Ella's POVKumuha ako ng makakain at naupo. Matapos kumain, hinugasan ko naman ang mga pinggan.Teka nga, bakit ako lang mag-isa dito sa kusina? Saan na yung iba?Habang nag-huhugas ako, naramdaman ko ang presensya ng tao sa likuran ko. Dahan-dahan kong kinuha ang sandok at humarap—pang-depensa iyon. Laking gulat ko nang mapagtanto kung sino siya. Ang lapit ng mukha niya sa akin!Biglang bumilis ang tibok ng puso ko; parang nag-de-dehydrate ako.“James?” Wala sa sarili akong sambit. Mas lumapit pa siya. My ghad, parang awa muna… lumayo ka!! T*ngina! Halos lahat ng hindi magandang sasabihin ay nabigkas na lang sa isip ko.“E-Ella…” bahagya pa siyang lumapit. Tangina… hahalikan niya ba ako??“H-huwag kang lalapit!” banta ko. Tumingin siya sa mga mata ko, at sinabayan ko rin ang tingin niya. Parang nanlulumo na, nahihirapan… durog ang mga mata niya. Umiwas ako ng tingin.Ready na ang sandok na pamalo ko sakaling ituloy niya ang gagawin niya.“Ella—” Nagulat ako nang biglang natumba siya.
ปรับปรุงล่าสุด: 2025-10-28
Chapter: CHAPTER 29: FIGHT FOR YOUElla’s POVIlang beses ko nang sinubukang layuan siya, pero para kaming magnet na pinaglalapit sa isa’t isa. Pero hindi ko alam ang magiging kahihinatnan kapag sinunod ko ang puso ko.“Ella… may problema ba tayo?” tanong niya, sabay hawak sa kamay ko.“May trabaho pa ako,” sabi ko, sabay iwas ng tingin. Pero hindi niya ako binitawan.“Tumingin ka sa akin at sabihin mo kung anong problema,” pakiusap niya.“Gusto mong malaman?” seryoso kong tanong. Nagtaka siya sa naging reaksyon ko.“Gusto kong layuan mo na ako. Dahil hindi na ako pwedeng lumapit pa sa’yo,” matigas kong ani. Humigpit ang hawak niya sa akin.“What do you mean?” Bakas sa mata niya na nasaktan siya sa sinabi ko.“What do you mean?… Ella… I—”“Pinagpalit kita, James!” Hindi ko na napigilan ang sarili kong umiyak sa harap niya.“Ella… ano bang sinasabi mo?” tanong niya.“Tinanggap ko ang alok ng mommy mo… pinagpalit kita sa pera! Kaya please… layuan mo na lang ako,” sabi ko.Naramdaman kong unti-unting tinanggal niya ang ka
ปรับปรุงล่าสุด: 2025-10-27
Chapter: CHAPTER 28: CHANCE HAJJElla's POV "James? James!!! James hintayin mo 'ko! James? Na saan kana?" Nilibot ko ang aking paningin sa lugar na kung saan ako naroroon. Anong ginagawa ko rito? Na saan ako?Naanininag ko si James na naglalakad palayo sa akin. Tumayo ako at hinabol sya pero habang papalapit ako, sya namang itong parang nilalayo sa akin. Huminto ako nang huminto rin sya, huminto sya sa nag-iisang pinto.Binilisan ko ang takbo nagbabakasakaling maabutan ko sya. Hindi ko maintindihan, sa tuwing lalapit ako parang gumagalaw ang lugar na ito at inilalayo nya ako kay James."James, hintayin mo 'ko!" Paulit ulit kong sigaw. Parang hindi nya ako naririnig. Patuloy lang sya sa paglalakad papalayo sa akin.Nakaramdam ako nang biglaang hilo na parang gumalaw ang tinatapakan ko.Bigla na lang nanlabot ang mga tuhod ko hanggang sa hindi na ako makatayo. Pinilit kong hilahin ang paa ko. Maabutan ko pa sya. Pinilit kong tumayo pero natutumba ako. "Poor Ella." Nanghihinang napatingin ako sa aking likuran. "Sapph
ปรับปรุงล่าสุด: 2025-10-26
Chapter: CHAPTER 27: MONEYElla's POV Ilang araw ang dumaan na halos kasing-bilis lang ng kidlat. Ngayon, isang araw na lang pero hindi pa rin ako makakapag-decide. Naiinis na ako, bakit ba nangyayari ito? Bakit ba kailangan kong pumili sa dalawa na pareho kong kailangan?"Ella, bumaba kana, mali-late na tayo." Narinig kong sigaw ni Manang Selma mula sa baba. Ma-late? May pupuntahan kami? Walang ganang bumaba ako. "Saan po tayo pupunta?" tanong ko. "Sa park," Maikling sagot nito. Wala ako sa mood para mamasyal. May malaking problema pa akong kailangang lutasin. "Hindi na lang po ako sasama...masama po ang pakiramdam ko," saad ko. Totoo naman, masama talaga ang pakiramdam ko dahil sa kaiisip buong magdamag. "Gano'n ba? Oh segi maiwan ka na lang dito at uminom kana agad ng gamot ha? Oh sya...aalis na kami," Paalam nila. Tumango na lang ako at bumalik na sa kwarto ko.Naisipan kong tawagan ang kapatid ko kaya kinuha ko ang phone ko para tawagan sila. Ilang sandali Llang ay nag-ring ito. "Hello ate?" Paunang ba
ปรับปรุงล่าสุด: 2025-10-25
Chapter: CHAPTER 26: LOVE OR MONEY?James POVNatapos ang trabaho ko at exactly 7:00pm. Bago ako umuwi dumaan muna ako sa banko. Kukunin ko na 'yong perang ipinangako ko kay Ella . Nag-sign in muna ako at magde-deposit. Nagulat naman ako ng 0.0000 balance na ang nakalagay. Wait what? How did this happen? Inulit ko muli, baka nagkamali lang ang computer, pero wala pa rin.Sa amin ang banko na'to so, secure ang pera ko. Pero bakit wala na? I have a bad felling for this. "Christy!" Tawag ko sa manager ng Bankong ito which is...best friend ni Mommy. "Oh, James, may problem ba?"ani nito. "May ginagawa ba si Mommy sa pera ko?" Inis kong tanong. Nanahimik Ito. Silent means YES. I check the balance and kung saan 'yon na punta. At tama nga ako. Kinuha ni mommy lahat ng pera ko sa bangko. Dali-dali akong sumakay sa sasakyan ko at umalis. Buong 30 million? Na sa kanya na? Bakit nya ba ako pinakeke-alaman. At pa'no nya na laman na kakailanganin ko 'yong pera? Hindi kaya...Mabilis akong umuwi ng bahay at pumasok sa office nya. Ka
ปรับปรุงล่าสุด: 2025-10-24
Chapter: CHAPTER 25: TASTE MEPara yatang may kapalit lahat ng desisyong ginagawa ko. Katulad ngayon, natangpuan ko na lang ang sarili kong walang saplot at nakikipagtalik sa amo ko. Hindi nga ako pinilit pero nang maramdaman kong gusto nyang gawin iyon ay hinayaan ko sya. Seguro nga kapalit na ito sa malaking parang ibinigay nya sa akin."Are you sure you want to do this?" Bulong nito sa tenga ko. Tumulo ang luha ko at ayaw kong makita nya iyon kaya niyakap ko ito at tumango ako. "Andito na tayo," sagot ko, sobrang hina ng boses. Pinaharap nya ako sa kanya at hinalikan ang noo ko pababa ng ilong ko bago sya tumigil. "Why are you crying?" tanong nito. Mabilis akong umiling. Hindi ko ito sinagot sapagkat mabilis ko syang hinalikan nang sobrang diin sa labi. Nagulat ito sa inasta ko pero hinayaan nya lang akong gawin ang gusto ko sa kanya.Dahan-dahan kong ibinaba ang zipper nya at ang botones ng pantalon nito. Kinapa ko ang na sa loob no'n at nanlamig ako nang mapagtantong medyo malaki ito. "Natatakot ka ba?" tano
ปรับปรุงล่าสุด: 2025-10-23
Chapter: CHAPTER 8"No! That's not true!" he roared, his voice echoing in the sudden silence."Ouch! Hey, what the hell? Let go of me!" I yelped, stumbling backward as he released my shoulders."That hurt, you know!" I snapped, finally losing my cool. My neck was throbbing from his violent shaking, and my shoulders ached from the force of his grip. Ugh, men. He gets drunk and turns into a toddler.He fell silent, his gaze fixed on me, his expression a confusing mix of anger and vulnerability. Then, without warning, he started to wail again, the sound pitiful and grating. What was with this guy? Panicked, I instinctively stepped forward and wrapped my arms around him. "She doesn't want me, you don't want me, nobody wants me!" he sobbed, burying his face in my shoulder. "There, there... it's okay," I murmured, patting his back awkwardly, but it was like trying to soothe a hurricane."Look, how about I call Ms. Gada and have her take you home? You're clearly in no condition to get there on your own," I sug
ปรับปรุงล่าสุด: 2025-10-15
Chapter: CHAPTER 7Gianna's POVEvery bone in my body ached as I finally sank into my chair. I'd been running around all day, playing hostess to Mr. Locan's important visitor while he was off gallivanting, God knows where. Ms. Gada, ever the voice of reason, had told me to just handle things, saying that if we waited for that Francis, our guest would be napping from boredom. Seriously, where had that guy disappeared to? And why was his phone conveniently dead?Here I was, stuck in his ridiculously lavish office, craving a long, luxurious break. I was beyond exhausted, and frankly, I didn't give a damn if he threw a hissy fit about it; I was sprawled out on his ridiculously expensive sofa. I just wanted to go home, binge-watch something mindless, and sleep for a week, but no, I had to wait for him to grace us with his presence. It was almost eight o'clock, for crying out loud. Maybe I should just bail. But Ms. Gada had been so insistent: He'll be back, Gianna. Just wait for him. But when? Halley's Comet
ปรับปรุงล่าสุด: 2025-10-15
Chapter: CHAPTER 7Gianna's POVEvery bone in my body ached as I finally sank into my chair. I'd been running around all day, playing hostess to Mr. Locan's important visitor while he was off gallivanting, God knows where. Ms. Gada, ever the voice of reason, had told me to just handle things, saying that if we waited for that Francis, our guest would be napping from boredom. Seriously, where had that guy disappeared to? And why was his phone conveniently dead?Here I was, stuck in his ridiculously lavish office, craving a long, luxurious break. I was beyond exhausted, and frankly, I didn't give a damn if he threw a hissy fit about it; I was sprawled out on his ridiculously expensive sofa. I just wanted to go home, binge-watch something mindless, and sleep for a week, but no, I had to wait for him to grace us with his presence. It was almost eight o'clock, for crying out loud. Maybe I should just bail. But Ms. Gada had been so insistent: He'll be back, Gianna. Just wait for him. But when? Halley's Comet
ปรับปรุงล่าสุด: 2025-10-15
Chapter: CHAPTER 6(Present Time)A ragged sigh escaped my lips, the throbbing in my head, a constant reminder of the accident, threatening to split open with the sheer force of my thoughts. I shifted in my chair, trying to find a position that offered some semblance of comfort, when my phone buzzed insistently on the desk. It was Carl."Yeah?" I answered, my voice tight, bracing myself for whatever news he had to share."He's back," Carl's voice was low, almost a whisper, a thread of caution woven into his tone. I straightened, my muscles tensing, then leaned back against the cool leather of my chair, the silence stretching between us."And he's with someone," the words resonated in my mind, a cold dread settling in my stomach, a premonition of the pain to come. "What do you mean?" I pressed, my throat suddenly dry, the question barely audible. A beat of silence stretched between us before he finally spoke, the weight of his words palpable."Akeshia is back."The words hit me with the force of a physic
ปรับปรุงล่าสุด: 2025-10-14
Chapter: CHAPTER 5(A Day Prior)Francis's POVA brutal throb behind my eyes ripped me from the depths of unconsciousness. I groaned, instantly recognizing the sterile scent and dull ache that signaled a hospital room. "You're awake." The voice, familiar and laced with concern, drew my gaze to the doorway. Carl, my cousin and closest confidant, entered, his face etched with worry. He rushed to my side, helping me adjust against the pillows, and it was then that I registered the thick, sterile bandage wrapped around my head. A silent question formed in my mind."What happened?" I asked, my voice raspy and strained."Don't you remember anything? You were in a car accident," Carl replied, his brow furrowed with a deep crease of worry. I squeezed my eyes shut, attempting to summon the memories, but the effort only intensified the pounding in my skull. Fragments flickered – rain, blinding headlights, a sudden, sharp pain – but they remained disconnected, elusive."I... I don't remember anything," I confessed
ปรับปรุงล่าสุด: 2025-10-13
Chapter: CHAPTER 4 It was only my first day, but Mr. Locan had already managed to bury me under an avalanche of work. I was practically a yo-yo, bouncing back and forth between the first floor and his penthouse office on the thirtieth, all for the sake of fetching him coffee. If I didn't desperately need this job, I wouldn't have tolerated being bossed around by that… jerk. Did he actually think that just because I was following his ridiculous orders, I'd forgotten his behavior on the jeepney? Not a chance. "You need to familiarize yourself with these files," he said, his attention glued to his laptop screen. "Memorize their names and faces. They'll be joining us for the meeting next week." I had to take two long strides just to reach the folder he slid across the desk. He was dead serious about that one-meter rule, starting today. Unbelievable! "Yes, Sir," I replied, my voice tight with suppressed annoyance. He didn't even bother to look up from his screen. A few minutes later, he took a long sip of
ปรับปรุงล่าสุด: 2025-10-13