CHAPTER TWENTY-FOUR

Weeks had passed, Damsel tried to approach me with his sweet gestures and sweet words. He even cooked for me the whole two weeks, breakfast, lunch, and dinner.

But here I am, hindi ko pa rin magawang malimutan ang ginawa niyang pananakit sa 'kin, and I believe that sugar can't coat salt.

My bruises on both my cheeks, arms and neck are already healed and faded, ngunit ang sugat sa loob ko ay hirap pang maghilom.

Sinusubukan niya 'kong suyuin sa araw-araw but I remain quiet, pakiramdam ko baka pag ibunuka ko ang bibig ko at may mali akong masabi saktan niya 'ko ulit. Napabuntong hininga na lang ako.

Kalasalukuyan kaming magkaharap at kumakain ng breakfast sa hapag, as usual hindi pa rin ako nagsasalita. Nilalaro ko lang ng tinidor ang bacon at itlog na niluto niya. Siya na rin ang nagaasikaso sa sarili niya at alam niyang wala akkong balak abyarin siya, sa madaling salita tabang ako.

"Jessa, eat it. Hindi iyung nilalaro mo lang," sita niya sa 'kin ngunit umistilo ako na parang walang n