CHAPTER 5

(GABRIEL'S POV)

Hindi ko alam kung bakit ko siya hinayaan.

Kung bakit ko pa tinanggap yung sinangag na niluto niya. Hindi ko naman ugali tumanggap ng kung anu-ano mula sa tao, lalo na sa isang maid na ilang linggo pa lang dito. Pero nang makita ko yung simpleng excitement sa mata niya habang inilalapag yung plato sa harap ko… napakain ako. Walang tanong, walang reklamo.

Hindi ko rin maintindihan kung bakit, hanggang ngayon, hindi ko matanggal sa isip ko yung amoy ng bawang at mantika na parang nagmarka sa mesa ko.

Get a grip, Gabe.

---

Kanina sa sala, habang naglilinis siya, naririnig ko yung boses niya kahit hindi ko gusto. Ang kulit. Hindi siya mapakali. Lahat may commentary, kahit ang kausap niya yung sarili niya.

“Hay nako, Mariz, ang ganda mo talaga. Parang hindi bagay maglinis. Dapat artista ka na lang.”

Narinig ko yun. At bago ko mapigilan ang sarili ko, tinawag ko siya.

“Mariz.”

Nagulat siya. Bigla siyang tumikhim. “Ano po?”

I was about to say focus on your work, pero ang lumabas lang sa bibig ko ay: “Nothing. Just… focus.”

At doon ko naramdaman. Bumuntunghininga ako. Hindi ko alam kung nakita niya, pero napangiti ako. Bahagya lang. Konti lang.

Hindi ko alam kung bakit.

---

Tapos dumating yung hagdan.

Alam ko, bago pa siya natapilok, may kakaibang kaba akong naramdaman. Parang may alarm bell sa utak ko. Pagkakita ko na nawalan siya ng balanse, bago pa tumama yung paa niya sa susunod na baitang, gumalaw na yung katawan ko nang hindi iniisip.

Nahawakan ko siya. Mahigpit. Para bang kung hindi, may mangyayaring masama.

At sa ilang segundo, hawak ko siya. Nakatitig siya sa akin, ako rin sa kanya. At hindi ko nagustuhan yung naramdaman ko.

Kasi may init. May kaba. At higit sa lahat, may takot.

“Are you okay?” tanong ko, mahina. Hindi ko alam kung bakit lumabas yun.

Pagkatapos, tinapunan ko ng tingin yung tray. Isang baso ang nabasag. Dati, automatic kong iisipin Sayang. Careless. Pero sa pagkakataong ito, hindi ko na inisip yun. Ang importante, hindi siya natapilok pababa.

“Be careful next time,” sabi ko na lang. At agad akong tumalikod.

Kung hindi ako lalayo, baka mas makita niya pa yung… pagkalito ko.

---

Ngayon, nandito ako sa kwarto ko, nakaupo sa harap ng laptop, pero hindi ako makapagtrabaho. Ang utak ko, hindi sa financial reports, hindi sa mga client meeting bukas. Nasa kanya.

Why did I even care?

She’s a maid. She’s just… my maid.

Pero bumabalik sa isip ko yung pagkakahawak ko sa braso niya. Yung malambot pero matibay na balat na parang sinampal yung palad ko ng realidad na hindi ko dapat nararamdaman.

At yung mukha niya. Yung gulat. Yung biglang pamumula ng pisngi niya.

Damn it.

---

Tumayo ako at lumapit sa mini bar. Binuksan ko ang isang bote ng whisky. Alas otso pa lang ng gabi pero parang kailangan ko.

Pull yourself together, Gabe. She’s young. Too young. Ten years younger. Walang alam sa mundo. Hindi ka dapat naaapektuhan.

Uminom ako ng isang shot. Diretso. Mainit sa lalamunan pero mas malamig kaysa sa kaguluhan sa utak ko.

Pero habang lumalagok ako, naririnig ko pa rin yung boses niya kanina

“O-opo… I mean, yes, Sir! Okay lang ako. Hindi pa po oras para ma-ospital.”

Napapikit ako. My God. Even the way she panicked ang daldal, ang wala sa tono pero… nakakatawa. Nakakagaan ng dibdib.

Nakakainis.

---

Nasa isang gilid ng isip ko yung boses ni Liza.

You don’t need attachments, Gabe. Women are just fire. You play, you burn, you leave. That’s all.

Yun ang totoo, diba? Yun ang pinanghawakan ko for years. Kaya hindi ako nagkamali. Kaya walang sakit, walang drama. Walang commitment.

Pero bakit, nung muntik madapa si Mariz, ang naisip ko agad ay what if she gets hurt?

Bakit parang ang hirap tanggapin na pwede siyang mawala sa isang iglap?

---

Umupo ako sa kama, hawak ang baso ng whisky. Pinilit kong isara ang mata at kalimutan yung eksena. Pero bumabalik-balik. Parang slow motion. Yung yapak niya na nagmintis, yung mabilis kong pagkilos, at yung paglapit ng mukha niya sa akin.

Kung hindi ko siya nahuli… baka nasa ospital na siya.

Kung hindi ko siya nahuli… baka ako ang masisisi.

Kung hindi ko siya nahuli… baka hindi ko maramdaman ‘to.

Yung kaba. Yung galit sa sarili. At yung… kilig na ayokong aminin.

---

Narinig ko ang tawanan sa labas. Mahina lang, pero siya yun. Nasa kwarto niya siguro, tumatawa habang kausap ang sarili o kung sino man sa cellphone.

At doon ko naramdaman ulit. Yung parang kaunting inggit.

Kanina, sa hagdan, hawak ko siya. At ngayon, hindi ko magawang alisin sa isip ko na baka bukas, hawak na siya ng iba.

Napakagat ako ng labi.

No. Stop. You can’t go there, Gabriel. She’s just a maid. Nothing more. She’s here because you need help with the house, not because you need… her.

Pero anong tawag dito?

It’s not just attraction. Hindi lang ito simpleng curiosity. It’s something I haven’t felt in a long time. Yung pakiramdam na buhay ka.

---

Tumingin ako sa salamin.

Gabriel Alcantara. Thirty-Five years old. CEO. May sariling empire. May sariling mundo. Walang oras para sa mga bagay na walang kabuluhan.

At ngayon?

Natataranta dahil lang sa isang probinsyanang maid na mahilig magsalita nang walang preno.

Napailing ako. Pathetic.

Pero sa kabila ng lahat ng sermon ko sa sarili, hindi ko maikakaila.

Kanina, sa hagdan… nung nahulog siya sa braso ko…

Hindi ko lang siya hinawakan para iligtas.

Hinawakan ko siya dahil ayokong bitawan.