ตอนที่ 3 เสาหลักของครอบครัว

@ มหาวิทยาลัย BB ตึกบริหารฯ

      “รินทร์ แกฟังอยู่หรือเปล่าฉันเรียกแกนานแล้วนะ เหม่ออะไรนักหนาไหวไหมเนี่ย” สายป่านเขย่าแขนเรียวของเพื่อนสาวเบาๆ ทำให้เธอถึงกับสะดุ้ง

     “ห๊ะ..ว่าไงแก อยู่ใกล้แค่นี้ทำไมต้องตะโกนด้วยล่ะตกใจหมดเลย” มาลารินทร์ทำหน้ายู่ใส่เพื่อน เรียวปากคว่ำลง แสดงอาการงอนน้อยๆ อย่างน่ารัก จนสายป่านอดขำระคนเอ็นดูไม่ได้

    “ฉันเห็นแกเหม่อแบบนี้บ่อยๆ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า ถ้ามีอะไรก็ปรึกษากันได้ฉันยินดีช่วย อย่าลืมว่าเราเพื่อนกันนะรินทร์”  สายป่านยกมือขึ้นลูบหลังเพื่อนเป็นการปลอบใจ ดวงตาคมเข้มมองหน้าเรียวสวยปนเศร้าของมาลารินทร์ด้วยแววตาที่เป็นห่วง

ตั้งแต่พ่อของมาลารินทร์จากไป นางวิมาลาที่ไม่ค่อยแข็งแรงอยู่แล้วอาการก็เริ่มทรุดหนักจนต้องเข้าออกโรงพยาบาลบ่อย ๆ และต้องพบหมอเดือนละสองครั้งเพื่อติดตามผลการรักษาและทานยาอย่างต่อเนื่อง ระยะหลังนางหยิบจับทำอะไรก็เหนื่อยไปหมด หายใจก็ไม่เต็มอิ่ม มีอาการคลื่นไส้เวียนหัวอยู่บ่อยครั้ง ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะนางยังทำใจไม่ได้กับการจากไปอย่างกะทันหันของสามีคู่ทุกข์คู่ยาก

    “ตั้งแต่พ่อเสียแม่ก็ตรอมใจ ข้าวปลาก็ไม่อยากจะกินเจ็บป่วยออดๆ แอดๆ ฉันกับปริณต้องคอยดูจนละสายตาแทบไม่ได้เลย” ร่างบางเอ่ยเสียงปนเศร้า

     “สายป่าน ฉันคิดว่าหลังจากนี้คงต้องดร็อปเรียนเอาไว้ก่อน เพราะฉันคงต้องหางานทำเลี้ยงครอบครัวแทนพ่อ” ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเป็นเส้นตรงพร้อมกับน้ำตาที่คลอสองหน่วยตา

    “ทำไมล่ะรินทร์ แกมีปัญหาอะไรแล้วฉันพอจะช่วยแกได้ไหม” สายป่านถามเพื่อนด้วยความตกใจ เพราะไม่เคยคิดว่าเพื่อนจะต้องดรอปเรียนมาก่อน

    “เงินที่ได้มาตอนพ่อเสียรวมกับเงินเก็บที่ครอบครัวเรามี พออยู่ได้อีกระยะหนึ่งเท่านั้น ตอนนี้ก็เริ่มร่อยหรอมากแล้ว ไหนจะต้องกินต้องใช้ไปวัน ๆ ไหนจะต้องพาแม่ไปหาหมอ ไปรับยาทุกเดือน ปริณเรียน ม.6 แล้ว ปีหน้าเขาก็จะต้องเข้ามหาวิทยาลัย ถ้าฉันไม่ออกมาหางานทำ แล้วทุกคนจะอยู่กันยังไง”

มาลารินทร์ปรับทุกข์กับเพื่อนสนิท ชีวิตเธอนอกจากพ่อกับแม่และปริณผู้เป็นน้องชาย ก็มีแต่สายป่านเท่านั้นที่เป็นเพื่อนที่รักและหวังดีกับเธออย่างจริงใจเสมอมา  สำหรับมาลารินทร์สายป่านไม่ใช่แค่เพื่อนแต่เธอคือคนในครอบครัวอีกคนหนึ่ง

    “แล้วแกจะไปทำงานอะไรรินทร์ เรายังเรียนมหาลัยไม่จบเลย ดูแล้วรายจ่ายต่อเดือนแกมากโขอยู่นะ ไหนจะต้องรักษาแม่อีก แล้วงานที่จะได้เงินเดือนมากแบบนั้นจะหาได้ที่ไหน?” สายป่านขมวดคิ้วเป็นปมอย่างครุ่นคิด พยายามหาทางช่วยเหลือเพื่อน

    “เห้อออออ ... ” มาลารินทร์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า เพราะสิ่งที่สายป่านพูดมาคือสิ่งเดียวกันที่เธอเองก็คิดมาตลอด แต่ก็ยังคิดไม่ตกอยู่ดี

    “เฮ้ยยย...!! ฉันนึกออกแล้ว สวย ๆ แบบแกไปเป็นพริตตี้มั้ย รับรองได้เงินดีแน่ๆ แกสวยกว่าฉันตั้งเยอะนะรินทร์ ถ้าสนใจฉันจะพาไปแนะนำตัวกับพี่ปุ๊กกี้ให้เขาช่วยหางานให้ ” สายป่านยิ้มกว้างอย่างมีความหวัง

    “แกคิดว่าฉันจะได้จริง ๆ เหรอ ฉันไม่เคยทำงานพริตตี้มาก่อนเลยนะ ถ้าเจอคนเยอะต้องตื่นเต้นมากแน่เลย แล้วถ้าฉันโดนลวนลามจะทำยังไง ไม่มีงานอื่นเลยเหรอ บอกตามตรงว่าฉันไม่กล้าอ่ะ ” ถึงจะมั่นใจในความสวยและความสามารถของตัวเอง แต่เธอก็ไม่มั่นใจอยู่ดีว่าจะสามารถทำอาชีพนี้ได้

    “แกทำได้แน่นอนไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะเป็นคนสอนทุกอย่างให้เอง ขอให้แกมั่นใจในตัวเองก็พอ ฉันจะอัพโหลดโปรแกรม พริตตี้เงินล้านใส่สมองให้ครบถ้วนกระบวนการภายในสามวันเจ็ดวันเลยเชียว” สายป่านพูดด้วยแววตาเปล่งประกายอย่างมีความหวัง เธอมั่นใจว่าคนสวยอย่างมาลารินทร์ต้องทำได้ ขอแค่เพื่อนเชื่อมั่นในตัวเองก็พอ

   @ บ้านพี่ปุ๊กกี้

   “สวัสดีค่ะพี่ปุ๊กกี้ สายป่านพามาลารินทร์มาพบพี่ตามที่นัดกันไว้แล้วค่ะ” เพื่อนสาวในตาคมกล่าวกับพี่ปุ๊กกี้ สาวสองแสนสวย มาลารินทร์ส่งยิ้มให้อีกฝ่ายแล้วยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม

     “สวัสดีค่ะลู้กกกก ..โอ้ววว สวยมาก สูงโปร่ง ผิวเนียนละเอียด ขาวใสออร่าอย่างกับกินหลอดนีออนเป็นอาหาร  หน้ารูปไข่ คิ้วโก่ง ปากกระจับจิ้มลิ้ม ตากลม ผมหยักศก อกเอวสะโพก เป๊ะปังอลังเว่อร์เริศที่สุดนี่ ขนาดยังไม่ได้แต่งองค์ทรงเครื่องอะไรเลยนะเนี่ย” สาวสองคนสวยร่ายยาว พร้อมกับดีดนิ้วดังเป๊าะ แสดงอาการถูกอกถูกใจในความงามของเด็กสาวเป็นอย่างมาก

     “สวยเพอร์เฟคขนาดนี้ ถ้ารับงานเอ็นฯ รับรองได้นับเงินกันอู้ฟู่แน่ สนใจไหมล่ะน้องรินทร์ พี่เลือกลูกค้าชั้นดี ระดับ VIP หรือ VVIP ให้น้องได้นะ พี่การันตีรายได้เดือนหนึ่งหลายแสนแน่นอน ว่าแต่ทำไมน้องถึงเลือกทำแค่พริตตี้ล่ะคะ เสียดายของแย่เลย” ปุ๊กกี้แสดงสีหน้าเสียดายแบบปิดไม่มิด ตั้งแต่เธอดูแลงานให้เด็ก ๆ มา ยังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหน สวยครบจบกระบวนการอย่างมาลารินทร์มาก่อนเลย

    “รินทร์ยังไม่เคยทำงานสายนี้มาก่อนเลยค่ะพี่ปุ๊กกี้ เจ้าตัวเขาเลยอยากลองทำพริตตี้ดูก่อน ป่านฝากพี่เลือกรับงานดี ๆ ให้รินทร์หน่อยนะคะ เอ็นดูเพื่อนหนูด้วยน๊า พี่ปุ๊กกี้คนงาม” สายป่านหยอกเย้าพร้อมสวมกอดสาวสองใจดี แล้วฝากฝังเพื่อนรักกับพี่ปุ๊กกี้อย่างเสร็จสรรพ

    “ได้เลยค่ะคุณน้อง รับรองว่าพี่จะดูแลน้องรินทร์อย่างดีไม่ต้องเป็นห่วง” ปุ๊กกี้กอดตอบสายป่าน และส่งยิ้มให้เด็กสาวทั้งสองคน

     กว่ามาลารินทร์จะกลับมาถึงบ้านก็ค่ำแล้ว ปริณบอกกับพี่สาวว่าเขาดูแลแม่เป็นอย่างดี ให้อาบน้ำ ทานข้าว ทานยา และพาขึ้นห้องนอนจนท่านหลับไปเป็นที่เรียบร้อย เธอขอบคุณน้องชายแล้วจึงขึ้นห้องไปอาบน้ำอาบท่า สวมชุดนอนลายลูกกวาดสีหวาน มายืนรับลมอยู่ที่ชานระเบียงหน้าห้องนอน

เด็กสาวแหงนหน้ามองขึ้นไปบนฟ้า ดวงตากลมโตจ้องมองดวงดาวที่พราวระยิบ ทั้งที่คืนนี้เป็นคืนเดือนมืดแต่กลับทำให้แสงสว่างของดาวเด่นชัด เปรียบเหมือนชีวิตของเธอในตอนนี้ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะมืดมนแค่ไหนเธอก็จะสู้เหมือนดาวดวงเล็ก ๆ บนท้องฟ้านี้ให้ได้

    “พ่อคะ..พ่ออยู่บนนั้นใช่ไหมคะได้ยินเสียงรินทร์หรือเปล่า พ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น รินทร์สัญญาว่าจะดูแลแม่กับน้อง จะเป็นเสาหลักของครอบครัวแทนพ่อเองค่ะ”