ตอนที่ 2 หัวใจสลาย

“อื้อหือ ... ห๊อม... หอม  พี่รินทร์ทำอะไรกินมั่งเนี่ยกลิ่นหอมไปถึงหน้าบ้านเลย” ปริณทำจมูกฟุดฟิด หลับตาพริ้ม หยอกเย้าพี่สาวคนสวย

“เมนูวันนี้ มีปลาทับทิมสามรสของโปรดคุณพ่อ ยำสามกรอบของโปรดคุณแม่ ผัดกะเพราไข่เยี่ยวม้าของโปรดพี่ แล้วก็ต้มขาไก่ซุปเปอร์ของโปรดแกไง เห็นบ่นนักบ่นหนาว่าอยากกินตีนนนนนน ฮ่าๆๆๆ “ เธอตอบน้องชายอย่างอารมณ์ดี เสียงหัวเราะของสองพี่น้องดังออกไปถึงหน้าบ้าน จนนางวิมาลาต้องเดินเข้ามาดู

“สองพี่น้องนี่เล่นอะไรกันเสียงดังไปถึงข้างนอกเลยลูก” นางวิมาลายิ้มให้กับลูกทั้งสองคนของเธอ

“อาหารเสร็จหมดแล้วค่ะแม่ เดี๋ยวปริณช่วยพี่ตั้งโต๊ะได้เลยนะ แล้วพ่อล่ะคะกลับมาหรือยัง" มาลารินทร์เอ่ยถามมารดาถึงนายบุรินทร์ บิดาของเธอ

“ยังเลยลูก นี่ก็จะสองทุ่มแล้วนะทำไมยังไม่ถึงบ้านก็ไม่รู้ แม่โทรหาก็ไม่ติด ไม่รู้โทรศัพท์แบตหมดหรือเปล่า”

นางวิมาลาตอบกลับบุตรสาวแววตาฉายแววกังวล ปกติสามีไม่เคยกลับผิดเวลาเกินหนึ่งชั่วโมง ถ้ามีธุระสำคัญอะไรจะต้องโทรมาบอกนางก่อนทุกครั้ง แต่นี่เกินเวลาไปจะสองชั่วโมงแล้วมิหนำซ้ำยังติดต่อสามีไม่ได้อีก

“รถอาจจะติดก็ได้ค่ะแม่ รินทร์ว่าอีกสักพักพ่อก็คงจะถึงค่ะ” เธอบอกกับแม่ของพร้อมกับประคองนางวิมาลาออกมานั่งรับลมรอที่สนามหญ้าหน้าบ้าน

เวลา 21.30 น.

“ฮึก... ฮือออ รินทร์ สามทุ่มครึ่งแล้ว ทำไม่พ่อยังไม่กลับมา ฮืออ ...ฮึก แม่ใจคอไม่ดีเลยลูก”

นางวิมาลาพูดกับลูกสาวด้วยเสียงสะอื้นสั่นเทา ร่างบางรีบเดินมานั่งใกล้ ๆ มารดาแล้วกอดประคองไว้ พลางลูบหลังลูบไหล่เบาๆ อย่างปลอบโยน ทั้งที่ใจตัวเองก็ร้อนรุ่มไม่ต่างกัน แต่ก็ยังพยายามฝืนพูดให้น้ำเสียงปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้

“แม่ใจเย็น ๆ นะคะ เดี๋ยวพ่อก็กลับมา ไม่มีอะไรหรอกค่ะแม่อย่ากังวลใจไปเลยนะ" เธอพูดปลอบมารดาทั้งที่เรียวปากสั่นระริกอย่างควบคุมไม่ได้ ยอมรับว่าตัวเองก็ใจเสียไม่แพ้กัน

“กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ”

เสียงโทรศัพท์สมาร์ทโฟนของมาลารินทร์ดังขึ้น เธอจึงคลายอ้อมกอดจากนางวิมาลาแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปรับโทรศัพท์ที่ชาร์ทแบตไว้ในบ้าน หน้าจอสมาร์ทโฟนปรากฎชื่อ นายบุรินทร์ ผู้เป็นบิดา จึงยิ้มกว้างด้วยความดีใจก่อนจะรีบกดรับสาย

“คุณพ่ออยู่ไหนคะเนี่ยดึกแล้วทำไมยังไม่ถึงบ้าน หนูกับแม่เป็นห่วงแทบแย่” มาลารินทร์พูดออกไปโดยไม่ได้ฟังเสียงปลายสายเลยสักคำ

“เอ่อ... ขอโทษนะคะ ดิฉันเป็นพยาบาลจากรพ.XXX นะคะ ตอนนี้คุณบุรินทร์ประสบอุบัติเหตุอาการสาหัส อยู่ที่รพ.XXX ค่ะ เราพบว่าโทรศัพท์คนไข้แบตหมดจึงนำมาชาร์ตแล้วลองเปิดหาเบอร์โทรญาติดู พบเบอร์ของคุณเลยรีบโทรมาแจ้งให้ทราบค่ะ … คุณ .... คุณคะ....คุณได้ยินหรือเปล่า ....ยังฟังอยู่ไหมคะคุณ?”

 มาลารินทร์ถือโทรศัพท์แนบหูค้างอยู่อย่างนั้น รู้สึกแน่นในอกจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ น้ำตาคลอสองหน่วยตาแล้วไหลหยดลมาเปียกสองแก้ม แต่ไร้ซึ่งเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมาจากปากเธอ ... ใช่...เธอกำลังซ็อคกับสิ่งที่ได้ยิน เสียงพยาบาลปลายสายยังคงเรียกเธออยู่ แต่ตอนนี้ลำคอเธอตีบตัน หน้าร้อนวูบวาบเหมือนจะเป็นลม

“พี่รินทร์ พี่เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” ปริณเขย่าตัวพี่สาวแรง ๆ เพื่อเรียกสติ ได้ผล ... เธอหันมามองน้องชายแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น

“ปริณ ...ฮึกกกก ฮืออออ รพ.XXX โทรมาบอกว่าพ่อประสบอุบัติเหตุอาการสาหัสอยู่ เราต้องรีบไป ไปหาพ่อกัน ฮือๆๆๆ”

ร่างบางสะอื้นตัวโยน ในขณะที่นางวิมาลาได้ยินทั้งหมดที่ลูกสาวกับลูกชายคุยกัน นางยืนตกตะลึงอยู่หน้าประตูกลางบ้าน แล้วค่อย ๆ เซล้มลงร้องไห้สะอึกสะอื้น ปริณรีบผละจากพี่สาว แล้วเข้าไปประคองแม่ มาลารินทร์ได้สติจึงรีบวิ่งเข้าไปดูมารดา ปริณสั่งให้พี่สาวดูแลแม่ไว้ ส่วนเขารีบวิ่งไปขับรถออกมา แล้วพาทุกคนไปรพ.XXX ทันที

@ รพ.XXX หน้าห้อง ICU

“รินทร์ พ่อเป็นยังงัยบ้าง ปริณโทรมาบอกฉันก็รีบตามมาเลย”

สายป่านวิ่งมาหาทุกคนที่กำลังยืนรออยู่หน้าห้อง ICU  ร่างบางผวาเข้าหาเพื่อนที่เพิ่งมาถึงแล้วกอดซบหน้าลงกับอกเพื่อน ร้องไห้สะอื้นตัวโยนจนน้ำตาเปียกชุ่มเสื้อของสายป่าน

     แกร๊ก ... แอ๊ดดดด...

เสียงประตูห้อง ICU เปิดออก คุณหมอกับพยาบาลสาวสองท่านเดินออกมาจากห้อง ทุกคนรีบเดินเข้ามาหาหมอเพื่อรอฟังอาการพร้อมกัน

“คุณหมอคะ คุณพ่อเป็นอย่างไรบ้างคะ” มาลารินทร์เอ่ยถามคุณหมอเสียงสั่นระริก

    “คุณบุรินทร์อาการสาหัสมาก หมอพยายามช่วยจนสุดความสามารถแล้วแต่ร่างกายคนไข้บอบช้ำเกินไป ตอนนี้คนไข้เสียชีวิตแล้ว หมอขอแสดงความเสียใจด้วยครับ” หมอหนุ่มใหญ่วัยกลางคนกล่าวด้วยความสุภาพพร้อมกับค้อมศีรษะลงเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไป

    “ฮึกกก ฮืออออ โฮๆๆๆ ”

เสียงร้องไห้ดังระงม ร่างบางของมาลารินทร์สะอื้นจนสั่นสะท้าน หัวใจแตกสลาย เมื่อสูญเสียบิดาผู้เปรียบเสมือนเสาหลักของครอบครัวไปอย่างกระทันหัน เธอพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ในอก ด้วยไม่อยากให้นางวิมาลาผู้เป็นมารดาต้องเศร้าโศกไปกว่านี้ เธอต้องเข้มแข็งเพื่อเป็นหลักให้แม่และน้องชายแทนบิดาผู้จากไป

    ดวงตากลมคู่สวยพร้อมแพขนตาหนาหลับตาลง น้ำตารินไหลเป็นสาย ตกระทบหน้าอกจนเปียกปอน ระรึกถึงนายบุรินทร์บิดาผู้จากไป พร้อมกับอธิษฐานจิตในใจ

"สู่สุคตินะคะพ่อ ไม่ต้องห่วงพวกเรานะ รินทร์สัญญาว่าจะดูแลแม่กับปริณเป็นอย่างดีเลยค่ะ”