Malalin of love ร้อยรักมาลารินทร์ (เซดริก-มาลารินทร์)

“รินทร์ รินทร์ ทางนี้...”

เสียงสดใสของสาวสวยในตาคม นามว่าสายป่าน ร้องตะโกนพร้อมกับโบกไม้โบกมือให้กับมาลารินทร์ หรือรินทร์ เพื่อนรักสาวสวย ผู้ได้รับตำแหน่งดาวมหาลัย หรือที่เพื่อน ๆในมหาลัยให้ฉายาเธอว่า คนสวยฟ้าประทาน

“รอนานมากมั้ยป่าน ขอโทษทีที่มาช้านะ วันนี้แม่ฉันไม่สบายน่ะ”

“ป้าวิเป็นอะไรเหรอรินทร์ ”

สายป่านถามออกไปด้วยความเป็นห่วง รินทร์เป็นสาวสวยสมฉายา คนสวยฟ้าประธาน ด้วยรูปร่างเพรียวระหง กับส่วนสูง 165 เซ็นติเมตร อก เอว สะโพก กลมกลึงสมส่วนลงตัวอย่างกับพินน์โบว์ลิ่งก็ไม่ปาน ผิวขาวเนียนละเอียด คิ้วโก่งได้รูปสวย ดวงตากลมโตดำขลับเป็นประกาย จมูกโด่งเล็ก รับกับปากกระจับสีชมพูอ่อนน่ามอง กลุ่มผมดำสลวยหยักศกเป็นลอนใหญ่ธรรมชาติ ถูกมัดไว้ด้วยโบผ้าสีขาวแบบหลวม ๆ ทิ้งชายระย้าลงมาให้ปลิวไสวไปตามสายลมที่พัดพลิ้ว ดูรวม ๆ แล้วรินทร์เหมือนตุ๊กตามากกว่าจะเป็นมนุษย์เสียอีก .

“เมื่อวานแม่บ่นว่ารู้สึกหายใจไม่คล่องทำอะไรนิดหน่อยก็เหนื่อย แถมวันนี้ยังมีอาการคลื่นไส้อีก พ่อก็เลยลางาน พาแม่ไปโรงพยาบาล”

 สายป่านพยักหน้ารับรู้ แล้วรีบชวนเพื่อนสาวเข้าห้องเรียน เพราะเกรงว่าจะสายมากไปกว่านี้ ใจจริงคนตัวเล็กเป็นห่วงอาการป่วยของแม่มากจนอยากไปโรงพยาบาลด้วย แต่ตอนนี้ใกล้จะสอบแล้ว เธอต้องตามส่งงานที่ค้างอยู่และติวหนังสือกันหนัก สายป่านจูงมือมาลารินทร์กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ตึกคณะบริหารธุรกิจโดยไม่ได้สนใจสายตาบรรดาหนุ่ม ๆ ทั้งในคณะและต่างคณะที่ต่างคนต่างมองตามสองสาวกันตาละห้อย

เวลา 14.30 น.

 “เฮ้ออออ... หมดคาบเรียนสุดท้ายสักที ...เหนื่อยเป็นบ้าเลย” 

มาลารินทร์ถอนหายใจยาว ทำหน้ายู่แล้วพ่นลมออกจากปากหลังจากที่รำพึงรำพันออกมา ร่างบางนั่งพิงพนักเก้าอี้ ยืดขาเหยียดยาวอย่างเหนื่อยล้าหมดสภาพคนสวยฟ้าประทานไปโดยปริยาย

“ป่าน วันนี้แกจะแวะไปกินข้าวที่บ้านด้วยกันไหม ” คนตัวเล็กเอ่ยถามเพื่อนสาวในขณะที่ มือเรียวสาละวนอยู่กับการเก็บเครื่องเขียนบนโต๊ะลงกระเป๋า

“คงไม่อ่ะแก เดี๋ยวฉันต้องรีบกลับหอ เมื่อกี้พี่ปุ๊กกี้ไลน์มาบอกว่าเย็นนี้รับงานไว้ให้ ขนาดบอกแล้วบอกอีกว่าอย่ารับงานกะทันหัน นี่ถ้าไม่เห็นว่าลูกค้ารีเควสมาและจะจ่ายให้สองเท่าฉันก็ไม่รับหรอก อยากติวหนังสือมากกว่า ” สายป่านบ่นกระปอดกระแปดพร้อมกับเก็บข้าวของลงกระเป๋า

“ช่วงนี้ใกล้สอบแล้วฉันว่าแกงดรับงานไปบ้างดีไหม จะได้มีเวลาพักบ้างงกอะไรนักหนอยู่ตัวคนเดียวภาระอะไรก็ไม่มี เดี๋ยวเงินก็ได้ทับตายหรอก” คนตัวเล็กหยอกเย้าเพื่อนสาวตาคม

ในสายตาของมาลารินทร์ สายป่านเป็นผู้หญิงแกร่งและเก่งมากๆ คนหนึ่ง ตั้งแต่แม่ของเธอเสียไป พ่อก็พาเมียใหม่เข้าบ้าน เธอกับเมียใหม่ของพ่อไม่ค่อยจะลงรอยกัน จนมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกันเสมอ ครั้งสุดท้ายถึงขนาดลงไม้ลงมือกัน จนพ่อตบหน้าเธอแล้วไล่เธอ สายป่านจึงออกจากบ้านมาโดยมีเงินเก็บก้อนหนึ่งที่แม่ฝากไว้ให้ติดตัวมาด้วย .

เธอเช่าหอพักราคาประหยัดอยู่คนเดียว หางานทำและส่งตัวเองเรียนไปด้วย โชคดีที่สายป่านเป็นคนสวย ผิวขาว รูปร่างดี ยิ้มง่ายและพูดเก่ง เธอจึงได้รับการชักชวนจากพี่ปุ๊กกี้สาวสองแสนสวย ให้มาลองทำงานเป็นพริตตี้ และงานนี้ก็ทำให้เธอมีรายได้มากขึ้น จนเริ่มตั้งตัวได้ ยิ่งระยะหลังลูกค้าประเภท VIP และVVIP ติดเธอใจในความน่ารักของเธอ พี่ปุ๊กกี้จึงแนะนำให้รับงานเอนเตอร์เทน ซึ่งมีรายได้มากกว่าแถมหลายเท่า ได้ทิปดีเป็นกอบเป็นกำจนมีเงินเหลือเก็บ ใช้ชีวิตอยู่ได้แบบไม่ลำบาก

“กลับมาแล้วเหรอรินทร์”นางวิมาลาเอ่ยทักลูกสาวของตนพลางส่งยิ้มละไม สีหน้าท่าทางของนางดีขึ้นกว่าเมื่อเช้ามาก

“แม่ดีขึ้นไหมคะ คุณหมอว่าอย่างไรบ้าง ” นางวิมาลาลูบศีรษะเล็กอย่างทะนุถนอมพลางเอ่ยตอบบุตรสาว

“แม่ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกลูก แค่โรคคนแก่ เรี่ยวแรงถดถอย พักผ่อนน้อยก็เลยทำให้อ่อนเพลีย” มาลารินทร์ถอนหายใจอย่างโล่งอก ริมฝีปากกระจับสีชมพูอ่อนคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข ที่เห็นสีหน้าท่าทางของมารดาดีขึ้นมากจริง ๆ

 “แล้วคุณพ่อล่ะคะ รินทร์ยังไม่เห็นเลย” เธอถามหาผู้เป็นบิดา เพราะไม่เห็นท่านอยู่ในบ้าน

“แม่หาหมอเสร็จกลับมาบ้านแล้วไม่เป็นอะไรมาก เลยให้พ่อลางานแค่ครึ่งวัน เกรงใจครูคำรณที่ต้องมาสอนแทนพ่อทั้งวัน” นางวิมาลาตอบกลับบุตรสาว คุณบุรินทร์บิดาของเธอรับราชการครู อยู่ที่รร.มัธยมที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในกทม.

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้แม่พักผ่อนนะคะ เดี๋ยวรินทร์จะเข้าครัวแสดงฝีมือทำอาหารเย็นเอง แล้วนี่ปริณกลับมาจากโรงเรียนหรือยังคะแม่” ดวงตากลมดำขลับสอดส่ายสายตามองหาน้องชาย

 “กลับมาแล้วคร้าบบบบบบ คุงเพ่!!!”

เสียงปริณตะโกนขึ้นมาด้วยสีหน้าท่าทางยียวนกวนประสาท หยอกเย้าพี่สาวคนสวยของตน มาลารินทร์ยิ้มจนตาหยี นึกขำกับท่าทางกวน ๆ ของน้องชาย ปริณป็นหนุ่มน้อยหน้าตาดี อายุ 18 ปี ตอนนี้เรียนอยู่ชั้นม.6 ปีหน้าก็จะเข้ามหาลัยแล้ว

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไป๊!! เดี๋ยวเราไปซุปเปอร์มาร์เก็ตหาซื้อของสดมาทำอาหารกัน เย็นนี้พี่จะแสดงฝีมือเอง ไว ๆ ล่ะ เดี๋ยวจะทำอาหารเสร็จไม่ทันคุณพ่อกลับจากทำงาน” เธอรีบรุนหลังปริณให้เข้าบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยด่วน