Kabanata 3: Ipaglalaban Kita

“Excuse me—”

Biglang tumama ang balikat ko sa isang matikas na katawan habang nagmamadali akong lumabas ng café. Napa-atras ako, muntik nang mabitawan ang hawak kong bag.

“Sorry! I wasn’t—” huminto ang boses ko nang makita ko kung sino ang nasa harap ko.

Matangkad, may dalang aura ng pamilyar na init na parang nakalimutan ko na sa dami ng lamig na dinanas ko nitong mga araw. May ngiti sa labi, at sa kabila ng ilang taon na hindi kami nagkita, hindi ko makakalimutan ang mga matang iyon.

“Ari?”

Para akong binuhusan ng malamig na tubig at mainit na kape sabay. “Marcus?”

At bago pa ako makapagsalita ng iba, bigla niya akong hinila sa isang mahigpit na yakap. Nabitawan ko talaga ang bag ko sa sobrang gulat. Ang katawan ko, nanigas sa una, pero kasabay ng mabilis na pagtibok ng puso ko, unti-unti rin akong lumuwag.

“God, hindi ako makapaniwala. Ikaw nga!” tawa niya, sabay bitaw sa akin para titigan ako mula ulo hanggang paa. “Ilang taon na? Ten? Eleven?”

“More than that,” sagot ko, halos nangingiti na rin kahit pilit kong pinipigilan. “Bumalik ka na pala. Hindi ka man lang nagparamdam.”

“Surprise,” nakangisi siyang nagkibit-balikat. “Kagabi lang ako dumating. And guess what? Ikaw agad ang una kong nabangga. Para tayong teleserye.”

Napailing ako, pero hindi ko mapigilang matawa. “Ikaw pa rin. Corny pa rin.”

“Corny but effective,” balik niya agad. At may kung anong katiwasayan akong naramdaman sa simpleng banat na iyon, isang bagay na matagal ko nang hindi naranasan.

Umupo kami sa loob ng café kung saan ko kanina balak magtago. Hawak niya ang tasa ng kape, at ako naman ay halos nakatulala lang, sinusubukang alalahanin kung paano ba magsimulang magkuwento.

“So,” si Marcus, nakatingin sa akin, seryoso ang mata pero may nakatagong biro sa gilid ng labi. “Hindi ko pwedeng palampasin, ang ganda mo pa rin. Pero bakit parang… stressed ka?”

Napakunot ako ng noo. “Wow, salamat sa backhanded compliment.”

“Hindi, seryoso. Your eyes… may bigat. May iniisip ka, Ari.”

Huminga ako nang malalim. Hindi ko alam kung bakit parang ang dali-dali lang niyang basahin ako. Ganito pa rin pala siya, yung tipong alam agad kung may tinatago ako kahit hindi ko sabihin.

“Let’s just say,” sabi ko, pinaglalaruan ang kutsarita, “I’m… trapped. Parang ang dami kong gustong gawin, pero lahat ng pinto sarado.”

Saglit siyang natahimik, pero ramdam ko ang init ng tingin niya. “Sino… o ano ang nagkulong sa’yo?”

Umiling ako, mabilis. “It’s complicated.”

“Complicated?” Umusog siya palapit, parang hindi siya kumbinsido. “Kilala mo naman ako. Kahit gaano pa ‘ka-complicated’, I can handle it. Remember noong high school? You thought wala kang masasabi sa’kin, pero lahat pa rin nasasabi mo.”

Napangiti ako, pilit pero may halong katotohanan. “Yeah, I remember. Lagi kang nandiyan para sumalo sa drama ko.”

“Drama mo? No,” ngumiti siya, this time softer. “I called it life. And I liked being part of it.”

Maya-maya, nagsimula siyang magkuwento tungkol sa mga taon niya sa abroad, kung paanong lahat ay mabilis, lahat ay puro trabaho at bagong tao, pero wala raw kapantay ang feeling ng umuwi.

“Pero wala pa ring tatalo sa adobo ng Mama mo,” dagdag niya, sabay tawa.

Napailing ako. “So food talaga ang na-miss mo, hindi ako?”

“Hoy,” umirap siya. “Don’t flatter yourself. Ikaw rin, syempre. Actually, ikaw ang isa sa biggest reasons bakit gusto kong umuwi.”

Natigilan ako. Nagtagal ang tingin namin, at doon ko lang napansin, iba na siya tumingin ngayon. Hindi na siya ‘yung batang best friend na kilala ko noon. May maturity, may lalim… pero may lambing pa rin na bumabalik sa alaala ko.

“Marcus…” bulong ko, hindi ko alam kung paano tatapusin ang sentence ko.

“Don’t worry,” mabilis niyang tugon, parang alam niya na agad ang takbo ng isip ko. “Hindi kita pipilitin na magsalita kung ayaw mo. Pero gusto ko lang malaman mo, Ari… I’m here. Kahit anong pinagdadaanan mo, hindi ka mag-isa.”

Nagtagal pa ang usapan namin. Naging mas magaan, nagbalik ang alaala ng mga summer noon, yung tumatakas kami para manghingi ng mangga sa kapitbahay, yung sumasama siya sa akin sa piano lessons para lang matawa ako, at yung mga gabing nakahiga kami sa damuhan, nagbibilang ng bituin.

“Remember that time na nag-away tayo kasi hindi ka pumayag na tawagin akong ‘Kuya Marcus’?” natatawa niyang sabi.

“Oh my God,” napahawak ako sa noo. “You were so bossy! Sino ba namang magpapa-Kuya sa best friend?”

“Eh kasi naman,” nagkunwari siyang nagtatampo. “Gusto ko lang pakinggan na may authority ako kahit konti.”

“Authority? Sa’kin? Nice try.”

Nagkatinginan kami, parehong natawa. Pero sa ilalim ng tawanan, ramdam ko ang kakaibang gaan, yung pakiramdam na sa wakas, may kasama ulit akong hindi ako huhusgahan.

Nang medyo tumahimik kami, siya ang unang bumasag ng katahimikan.

“Ari…” bumaba ang tono niya, seryoso na ulit. “Alam kong hindi mo pa sinasabi lahat. Pero gusto kong marinig mo ‘to.”

Nagtaas ako ng tingin, diretso sa mga mata niyang puno ng determinasyon.

“If someone hurts you, just tell me. Ipaglalaban kita.”

Nanatili lang akong nakatitig sa kanya, para bang bawat salita niya ay pumapasok sa lahat ng bitak ng puso kong matagal nang binabalot ng takot. Ipaglalaban. Isang simpleng salita, pero sa gitna ng lahat ng gulong kinasasangkutan ko, parang napakalaking bagay na marinig iyon.

“Marcus…” mahina kong sambit, halos bulong. “Wala kang alam kung gaano kabigat ‘to.”

“Then let me carry it with you,” mabilis niyang sagot. “Hindi mo kailangang mag-isa. Hindi mo kailangang magpanggap na kaya mo lahat.”

Napalunok ako, ramdam ang init ng mga mata kong namumuo na naman ang luha. Gusto kong sumigaw, gusto kong sabihin lahat, ang tungkol sa kontrata, kay Leandro, sa pwersahang kasal na parang bitag. Pero pinigilan ko ang sarili ko.

“Hindi ganun kadali,” nanginginig kong boses. “May mga bagay na… hindi pwedeng malaman ng kahit sino.”

“Except me.” Lumapit siya, bahagyang inilapit ang kamay niya sa ibabaw ng mesa, parang gustong abutin ang kamay ko pero nag-aalangan. “Ari, best friend mo ‘ko. Kung hindi mo kayang sabihin lahat, okay. Pero tandaan mo: nandito lang ako. Walang kondisyon.”

Napapikit ako sandali, pinilit pigilan ang luhang gustong kumawala. At sa loob-loob ko, kinain ako ng dalawang magkasalungat na damdamin, takot na baka madamay siya sa gulo ko, at kaginhawaan na may isang taong handang manatili kahit hindi niya alam ang buong kwento.

At doon ko naramdaman, muling tumibok ang pusong akala ko’y tuluyan nang naging bato.