7

Dahil sa matinding kutob, napalingon si Katrice.

Sa mismong pintuan ng bahay, nakita niyang palabas na si Giselle—nagpalit na ito ng damit, inayos ang makeup, at maaliwalas ang mukha.

Huminto ang isang kotse sa harapan. Bumukas ang pinto at bumaba si Ethaniel, may hawak na palumpon ng mga rosas.

Matingkad ang kulay at napakaganda—mga rosas na sumisimbulo ng mainit na pag-ibig.

"Ang ganda naman," wika ni Giselle habang inaabot ang bulaklak, sabay yakap sa braso ni Ethaniel.

Magalang na binuksan ni Ethaniel ang pinto ng kotse para kay Giselle at tinulungan itong sumakay. Pagkatapos, sabay na silang umalis.

Habang dumaraan ang sasakyan, nakatalikod si Katrice. Biglang bumilis ang tibok ng puso niya.

Naalala niya ang sinabi ni Ethaniel noon—may "marriage partner" na raw siya. At si Giselle nga ang tinutukoy niyang girlfriend.

Kung ang isang tulad ni Giselle ay may boyfriend na kagaya ni Ethaniel, baka buong pamilya nila ay tatawa sa tuwa kahit sa panaginip. Pero, nakakatawa, kasi alam na ni Katrice ang totoo.

Isang pagkakataong ibinigay ng langit ba ito? Tahimik niyang pinisil ang kanyang mga kamay.

Bakit nga ba ganito? Masagana ang buhay ng ibang tao, pero siya at ang kapatid niyang lalaki ay halos wala nang makain?

Hindi niya hahayaan na maging gano'n na lang!

Sa ilalim ng ilaw ng poste, nanatiling tahimik ang anino ni Katrice.

***

Sa loob ng isang mamahaling restaurant, nasa harap ng isang cherry wood dining table sina Ethaniel at Giselle. May mga kandilang kumikislap, bone china na plato, at silver na kubyertos—lahat ay elegante.

Sa likod ng screen, marahang tumutugtog ang banda.

Magkaharap ang dalawa, at binuhusan ni Ethaniel ng red wine ang baso ni Giselle.

“Things have taken a turn for the better,” sabi ni Ethaniel. “I’m ready for a divorce. The papers will be finalized in two days.”

Nagulat si Giselle. Biglang lumiwanag ang mga mata niya, kasunod ay nagmistulang maluha-luha ang kanyang tingin.

Napakunot ang noo ni Ethaniel. “Why are you crying? Are you okay?”

Umiling si Giselle, pilit pinipigilang lumuha. “No, it’s not that. I’m just… really happy.”

Hinawakan niya ang kamay ni Ethaniel. “Let’s dance? To celebrate?”

Hindi naman ugali ni Ethaniel na tumanggi sa ganitong bagay, lalo pa’t siya ang babae sa buhay niya ngayon.

“Sure,” sagot niya.

Bumaba sila sa dance floor. Marahang inakbayan ni Ethaniel si Giselle sa balikat at baywang.

Napatingin si Giselle sa kanya. “Ethaniel, after the divorce… can we get married?”

Sandaling napatigil si Ethaniel at bahagyang napakunot ang kanyang noo.

Kahit matapos na ang mga papeles, kailangan pa rin niyang hintayin ang pagbuti ng kalagayan ng kanyang lolo. At mukhang matatagalan pa ito.

Napansin ni Giselle ang kanyang pananahimik, kaya agad siyang nagpaliwanag.

“I’m not rushing you,” sabi niya. “It’s just that my mom said there’s a lot to prepare for a wedding.”

“Okay,” tugon ni Ethaniel matapos ang ilang segundong katahimikan. Pinili na lang niyang pagbigyan si Giselle.

“Just talk to Kyle if you need anything. Let him take care of the hassle,” dagdag niya. “You only need to be happy.”

“Hmm!” Tumango si Giselle, halatang tuwang-tuwa. Yumakap siya sa leeg ni Ethaniel, ang kanyang mga mata ay may kakaibang kislap at pang-aakit.

Unti-unti siyang tumayo sa dulo ng kanyang mga paa, nilapit ang mukha sa lalaki, at dahan-dahang pumikit.

Malinaw ang gustong mangyari ni Giselle—isang halik.

Alam ni Ethaniel ‘yon. Hinawakan niya ang baba ng babae. Ramdam niya ang lipstick sa labi nito—matingkad at makintab.

Isang pagyuko lang ng ulo niya, maaari na niya itong halikan. Pero sa kung anong dahilan, walang kahit anong pagnanasa ang naramdaman niya.

Naalala niya ang isang gabi—ibang-iba iyon.

Noon, walang makeup si Giselle, simple at natural ang amoy, at tila mas totoo.

Biglang huminto ang tugtog. Binitiwan ni Ethaniel ang kanyang kamay.

“The music stopped. Let’s eat, the food’s getting cold,” sabi niya.

Nagmulat ng mata si Giselle—nandoon na si Ethaniel sa upuan niya. Napakunot ang noo ni Giselle at mariing kinagat ang kanyang labi.

Bad timing. Bakit kailangang huminto ang musika ngayon pa? Kaunting sandali na lang sana…

***

Ilang araw ang lumipas, at dumating ang araw ng Miyerkules. Maagang gumising si Katrice.

Hindi siya bumalik sa dorm ng eskuwela kagabi. Sa halip, doon siya natulog sa bahay ni Rosalie.

Maagang nagising si Rosalie at nag-ayos na. Napansin niyang hindi pa rin kumikilos si Katrice.

"Hala? Bakit parang tulala ka pa rin?" tanong ni Rosalie, na may halong pagtataka. "Akala ko may aasikasuhin ka ngayon? Di ba't pinapalit mo pa nga ‘yung klase mo?"

"Oo," sagot ni Katrice, bahagyang matamlay. "Ikaw na muna. Susunod na lang ako ng kaunti."

"Okay. May 24-hour shift ako ngayon, kaya mauuna na ako."

Pagkaalis ni Rosalie, humiga muli si Katrice sa kama. Sa totoo lang, wala siyang balak lumabas ngayon.

Pagsapit ng alas-diyes ng umaga, tumunog ang telepono.

Sa harap ng gusali ng hukuman, nakatayo si Ethaniel—matangkad at maayos ang postura. Hawak niya ang cellphone sa isang kamay habang tumatawag, at sa kabilang kamay ay isang folder. Sa loob nito, naroon ang kasulatan para sa annulment.

Nakasulat sa dokumento ang kompensasyon para kay Katrice. Kahit pa man ayaw na niya rito, hindi niya malilimutan na ang ina ni Katrice ang nagligtas sa buhay ng kanyang lolo. At sa kanya, ang ganitong halaga ng pera ay maliit na bagay lang.

Nang sagutin ang tawag, malamig at hindi masyadong pansin ang tono ni Ethaniel, "Nasaan ka na? Nasa loob ka na ba? O traffic pa rin?"

"Ethaniel..." malalim ang buntong-hiningang ginawa ni Katrice. Kulang siya sa lakas ng loob. Kahit papaano, may konsensya pa rin siya pagdating kay Ethaniel. Pero kailangan niyang gawin ‘to.

"I'm sorry... Hindi pa ako handang makipag-divorce."

Natahimik si Ethaniel. Halos akalain niyang guni-guni lang ang narinig niya—baka puyat lang siya kagabi.

"Anong sabi mo?" tanong niya, puno ng gulat.

Muli, malinaw at mabagal na ulit ni Katrice, "Sabi ko... hindi ako makikipag-divorce."

Biglang dumilim ang mukha ni Ethaniel.

Ang tono niya'y banayad ngunit halatang may galit, parang yelo ang tinig.

"Katrice, alam mo ba kung ano'ng sinasabi mo? Ikaw mismo ang pumayag sa annulment. Niloloko mo ba ako ngayon?"

Naputol ang tiyaga niya.

"Who gave you the guts?!" sigaw niya, puno ng inis at pananakot. "Pumunta ka rito ngayon din! Maghiwalay tayo ngayon na! I won’t let you back out!"

Alam na ni Katrice ang magiging reaksyon niya. Inaasahan na niya ang galit nito.

Para sa kanya, hindi naman talaga kaaya-aya ang taste ni Ethaniel sa babae—Giselle? Peke kung peke. Maganda lang sa labas, pero hindi totoo sa loob.

Pero wala siyang karapatang panghimasukan ang gusto ng iba. Lalo na ngayon, kung iisipin, nadamay pa si Ethaniel sa gulo ng pamilya nila. Mabait ito sa kanya noon, pero heto siya ngayon, haharangin ang kaligayahan nito.

"I'm really sorry," malungkot at tapat na sabi ni Katrice.

"I don’t need your apology!" mariing sagot ni Ethaniel. "Katrice, I said, get your ass over here right now! Pag ako pa ang naghanap sa’yo, hindi na ako magiging mabait!"

"Sorry, Ethaniel. You won’t find me today. Hindi mo ako makikita—at least, hindi ngayon."

Matapos sabihin ito, pinutol na ni Katrice ang tawag. Pinatay rin niya ang cellphone niya.

Sa ganitong paraan, hindi na siya malolocate ni Ethaniel. Wala rin itong ideya na nagpalipas siya ng gabi sa condo ni Rosalie. Hindi siya nasa ospital, wala rin sa dorm ng eskwelahan. Imposibleng mahuli siya.

Ito talaga ang dahilan kung bakit siya tumuloy sa kay Rosalie kagabi.

Hindi na makontak ni Ethaniel si Katrice, kaya inutusan niya si Kyle na hanapin ito gamit ang phone locator.

"Sir Ethaniel," ulat ni Kyle, "nakapatay po ang phone niya."

"Then think of something else," mariin ang utos ni Ethaniel, habang nanlilisik ang mga mata.

Sanay siyang nasusunod. Lumaki siyang pinapaboran, pinagbibigyan. Kaya hindi niya matanggap na ngayon, siya pa ang parang napapaikot.

“She can’t possibly leave Bicol, can she?”

"Posible po, pero..." sabay yuko ni Kyle. "Sinubukan na po nina Mark at Ken, pero wala pa rin. Wala sa ospital, wala sa school, at sa ibang lugar, wala rin kaming lead."

Masyado raw malaki ang Bicol para hanapin ang isang tao na parang nawalan ng bakas. Parang naghahanap ng karayom sa gitna ng dayami.

Biglang ngumisi si Ethaniel—isang ngiting malamig at puno ng paghamak.

"Magaling ka, Katrice... Talagang magaling ka."