Chapter 3

“Kumusta? Mahapdi na ba?” patuya nitong tanong kay Scarlette habang nakatingin sa balikat niyang may bandage.

Pinasadahan niya ng tingin ang sugat na likha nito. “Hindi naman.” Sabay pisil ng natamo niyang sugat sa harap ng kriminal. “Sana pala mas nilaliman mo ang paghiwa para umaray naman ako,” pang-uuyam niya. Ayaw niyang ipakita na unti-unti na niyang nararamdaman ang kirot.

“Tsk!” reak nito at saka siya tinalikuran. Halatang dismayado ang kriminal kaya hindi na niya ginalit at tahimik na lamang umupo sa sulok. Siya na mismo ang magbabantay at baka may gawin itong hindi tama kung ipapasa niya sa kasamahan ang pagbabantay.

Isang oras ang dumaan nang pumasok sa cabin ang isa niyang kasamahan upang palitan siya sa pagbabantay. Pumayag na si Scarlette dahil nag-uumpisa nang magmanhid ang balikat dahil sa sugat. Kailangan na niya itong tingnan at palitan ng bandage. “Bantayan mo nang mabuti at baka kung ano na naman ang gawin niyan,” utos niya bago umalis.

Matapos niyang malinisan ang sugat at mapalitan ng bandage ay sakto namang malapit na sila sa isla. Sa pagdaong ay walang ni isang sumalubong sa kanila. Walang kahit anong bangka, kubo o kahit ano sa paligid. Tanging buhangin at mga puno lamang ang naroon.

“Captain, ibababa na namin siya sa barko,” pagpapaalam ng kasamahan niya sa kriminal na tinutukoy.

Tumango lang si Scarlette at patuloy na tumitingin sa paligid. “Nasaan ang tinatawag nilang ‘Heaven’?”

Maya-maya pa ay nakaramdam siya nang tila may kung anong nanonood sa kanya. Naging alerto siya at hinamon na lumabas kung sino man ang taong ito.

Hindi nga nagtagal ay nagpakita si Marcus sa pinagtataguan nitong puno. “Sino kayo?”

Tumaas ang kilay ni Scarlette. Hindi makapaniwalang hindi man lamang siya nakilala nito, samantalang siya ay halos mapuno na ang storage ng cellphone sa kakaalam ng tungkol kay Marcus.

Hinagod pa niya ng tingin ang suot nitong t-shirt at sweatpants. Naka-tsinelas lang din ito na tila isang turista sa naturang isla.

Saglit siyang tiningnan ni Marcus at pagkatapos ay nabaling ang tingin sa kasama nilang kriminal na nasa human-size cage pa rin.

“Bukas pa ang dating ng bagong inmate pero bakit nandito na siya agad?”

Naningkit ang mga mata ni Scarlette dahil sa sinabi ni Marcus at doon pa lang ay buo na ang pasya niyang hinding-hindi siya papayag sa gusto ng kanyang ama na makasal sa binata. “Busy ako sa trabaho kaya hinatid ko nang maaga,” ang sagot niya at pinantayan ang tono ng boses nito.

“Wala akong natanggap na report na ngayon siya ihahatid kaya bumalik na lang kayo bukas.”

Hindi makapaniwala si Scarlette sa inasta ni Marcus, na akala mo ay siya ang may-ari ng buong isla at bawal silang dayo. “Alam mo ba kung ilang oras ang nasayang sa akin at sa team ko nang dahil sa paghatid lang sa kriminal na ito?”

“Half-day.”

‘Wow! Alam naman pala niya tapos gusto niya pang bumalik kami at bukas na lang ihatid ang kriminal na kasama namin?’ sa isip-isip ni Scarlette.

“At another half-day ulit pabalik. Isang buong araw ang nasayang sa akin tapos pababalikin mo lang dahil hindi ka na-inform sa pagdating namin?”

Pinakatitigan muna siya ni Marcus bago tumango-tango. “Okay, iwan niyo na lang siya diyan at bumalik na kayo.”

“Iwan? Sa iyo?! Hindi mo ba alam kung gaano kahirap hulihin ang kriminal na ito?” sabay turo ni Scarlette sa human-size cage kung saan nakakulong ang kriminal.

“Kaya na akong tulungan ng kasamang warden,” balewalang sabi ni Marcus.

Muling naningkit ang mga mata ni Scarlette. May pakiramdam siyang iniiwasan nitong malaman niya kung nasaan ang ‘Heaven’.

“Okay, ikaw ang bahala.” At tumalikod na siya upang bumalik sa barko. “Pero binabalaan kita. Hindi siya basta-basta. Ilang beses na siyang nakapatay ng kilalang personalidad.”

Ang mga kasamahan naman ni Scarlette ay agad umangal. “Captain, hahayaan mo lang siya? Baka makawala ‘yung kriminal.”

“Hindi na natin problema ‘yun. Masyado siyang mayabang. Kasalanan niya kung mapatay siya.”

Pero ang totoong dahilan kung bakit niya hahayaan sa kamay ni Marcus ang kriminal ay dahil sigurado siyang wala itong kakayahang makatakas sa isla. Wala kahit ni isang transportasyon siyang nakita papunta at paalis sa lugar. Kung magawa man nitong makaalis ay mahuhuli pa rin dahil sa tagal ng biyahe paalis.

Nang lumarga na sila paalis ay kinausap niya ang kapitan ng barko at tinanong kung nakikilala ba nito si Marcus. Hindi kasi sapat ang mga nakalap niyang impormasyon tungkol sa binata. Hindi niya alam kung ano ang kakayahan nito bilang isang warden.

“Ilang beses na akong naghatid ng mga bilanggo at laging ang warden na iyon ang sumusundo,” kuwento ng kapitan ng barko.

“’Yun lang ba? Wala kang ibang nalalaman?”

Umiling ang kapitan kaya napabuntong-hininga na lamang si Scarlette dahil kakaunti lang din ang alam nito tulad niya.

Malayo na ang barkong sinasakyan ng babaeng hindi niya man lang nakuha ang pangalan dahil sa taglay nitong kasungitan. Ngunit base sa pag-aanalisa ni Marcus at sa paraan ng pag-address ng kasamahan nito ay maaaring isa itong police na may mataas na ranggo, at leader ng unit kaya ganoon na lamang kung umasta.

“Sir, baka pwede makalabas rito?” tawag-pansin ng kriminal kay Marcus. Kanina pa ito nakikinig sa usapan ng police na humuli at sa lalaking mukhang bagong gising lang, base na rin sa suot.

Ibinaling ni Marcus ang atensyon sa kriminal. Inaanalisa ang itsura at aura nito, at base sa sinasabi ng babaeng kausap kanina ay delikado ito kaya mananatili siyang alerto.

Muntik namang humalakhak sa tuwa ang kriminal nang binuksan ni Marcus ang kulungan. “Maraming salamat, Sir,” saad ng kriminal upang kunin ang loob ni Marcus. At kapag nakahanap ng tiyempo ay saka kikilos at patutumbahin si Marcus para makaalis sa lugar.

Ngunit alam na alam na ni Marcus ang ganitong klaseng kriminal. Hindi na siya madadaya ng magalang nitong pananalita. Ngayon pa lang ay naiisip na niyang ilagay ito sa level 5 kung nasaan ang mas delikadong kriminal.

Naunang maglakad si Marcus at sa isang iglap ay sakal-sakal na siya ng kriminal sa leeg gamit ang posas na nasa kamay nito. Masyadong abala ang kriminal sa pagsakal kaya hindi na nito napansin na nakaharang pala ang isang kamay ni Marcus sa leeg upang hindi maidiin nang husto ang posas.

Nanatiling kalmado si Marcus kahit malakas ang kriminal. Agad siyang nag-isip ng ibang paraan upang mapabagsak ito.

Pinatid niya patalikod ang kriminal dahilan upang magawa niyang maihagis ito palayo.

Patalikod namang bumagsak ang kriminal sa buhangin at mabilis na dinaganan ni Marcus sabay ganti ng sakal gamit ang braso. Kailangan niya itong patulugin bago dalhin sa ‘Heaven’. “Sa dami ng kriminal na na-encounter ko ay hindi iisang beses na may kagaya mong magaling umarte. Sa madaling salita, hindi mo ako maloloko ng pagbabait-baitan mo.”

Namimilipit at hirap na hirap na ang kriminal sa ginagawa niya ngunit hindi pa rin ito binibitawan ni Marcus hangga’t hindi nawawalan ng malay.

Nang sa wakas ay nawalan na ito ng ulirat ay saka niya ito binuhat at binitbit papasok sa kakahuyan. “Welcome sa ‘Heaven’,” bulong niya pa.

At pagkarating sa loob ng kulungan ay agad siyang sinalubong ni warden Ocampo na siyang naka-assign sa level 1 kung nasaan ang monitoring area. “May mensaheng pinadala si General Lopelion sa inyo, Sir.”

Nagtaka naman si Marcus kung bakit nagpadala pa ng mensahe ang ama sa halip na tumawag na lamang sa telepono. “Ano’ng sabi?”

“Hindi ko pwedeng buksan, Sir.”

Na ang ibig sabihin ay confidential ito at tanging siya lang ang maaaring magbukas at bumasa sa mensahe. Ano kaya ang sadya ng ama at bakit sa account ng ‘Heaven’ pinadala, kung saan ay tanging siya lamang ang nakakaalam ng password?