Chapter 2

HINAYAAN naman ito ni Marcus at kinapa ang switch button na nakatago sa katawan ng puno. Isang mahinang ugong ang maririnig kasabay ng unti-unting pagliwanag ng lupang kinatatayuan. Bumuka ang lupa na siyang daan patungo sa elevator na magdadala sa kanila sa ‘Heaven’.

Ang kulungang ito, na para sa mga espesyal at napakadelikadong kriminal sa bansa, ay matatagpuan sa mismong ilalim ng lupa. Twenty feet underground na walang ibang entrance at exit kundi ang daang tinahak nila. Nagkalat ang sandamakmak na surveillance camera sa buong isla na in-install sa mga puno at bato sa tabing-dagat. Bantay-sarado rin ang buong lugar, at sa oras na tumapak ang kahit sinong kriminal ay hindi na makakaalis nang walang pahintulot ni Marcus, maliban na lang kung hindi na ito humihinga.

PUMASOK sila sa elevator at pinindot ni Marcus ang level 4 button.

“Hindi ba dapat ay level 5?” tanong ni Yulo habang buhat-buhat si inmate-1030 sa balikat na parang sako ng bigas.

“Level 4 lang siya para sa ‘kin, kahit halos inubos niya ang lahat ng tao sa lugar na pinanggalingan niya.”

Ang buong gusali ng ‘Heaven’ ay may limang palapag. Ang unang floor ay ang monitoring area at opisina. Dito rin ang receiving area kapag may bumibisitang opisyal. Sa level 2 naman ang kitchen, clinic, at iba pang facilities. Ang quarters nilang mga warden ay nasa level 3. Habang ang level 4 at 5 ang pinakamalaki sa buong gusali dahil dito matatagpuan ang mga selda ng mga inmate. Pinaghiwalay lamang ang mga delikado sa mas delikadong kriminal upang maiwasan ang mga patayan.

Ayon sa record na natanggap ni Marcus, isang high-caliber murderer si inmate-1030. Hindi bababa sa tatlumpu ang napatay nito sa probinsiyang pinanggalingan. Ang mga biktima ay mga bata at matatanda, pawang mahihina at walang kakayahang lumaban. Sa madaling salita, mahihinang tao ang biniktima nito, malayo sa mga kriminal na nasa level 5 na mas matindi at malala ang kasalanan.

Huminto ang elevator, at kahit hindi pa bumubukas ang pinto ay rinig na ni Marcus ang ingay mula sa labas. Mas lalo lang itong naging malinaw nang tumapak siya at makita ang mga nagkukumpulan sa kaliwang bahagi ng lunch area.

Tiningnan niya ang oras sa suot na relo. Hindi pa tapos ang dinner time, ngunit kalokohan ang inaatupag ng iba. Dismayado niyang tiningnan ang mga naiwan na pagkain. May iba namang inmate na hindi na nakisali sa pinagkakaguluhan.

Mula sa mga nagkukumpulan ay may lumingon sa gawi niya at agad sumigaw, “Bumalik na si Boss!” Ito ang tawag ng lahat sa kanya. Mismong ang mga kriminal na matagal na sa ‘Heaven’ ang nagbigay ng alyas na ito sa kanya.

Matapos iyon ay biglang nagsi-atrasan ang lahat ng nasa kumpulan. Tumambad sa kanya ang dalawang preso na nagsusuntukan. Nang makita siya ay agad ring nagsitigil at lumayo sa isa’t isa.

“Ibalik ninyong lahat ang tray sa counter. Wala nang kakain maliban sa mga nanatili sa table nila!” sigaw niya sa lahat.

Marami ang umangal, ngunit nang bumuntong-hininga siya ay biglang natahimik ang lahat at sinunod ang utos sa takot na maparusahan.

Binalingan niya si Yulo, na buhat-buhat pa rin ang walang-malay na inmate, at inutusan itong dalhin na ang naturang kriminal sa selda nito. Tumango naman si Yulo at pagkatapos ay umalis na.

Ang mga inmate na hindi na nakapagkain ay bumalik sa kanya-kanyang selda. Sakto namang lumapit sa kanya si inmate-098.

“Boss, puwede ba kitang makausap kahit saglit lang?” anito.

“Anong kailangan mo?”

Pansin ni Marcus ang pagdadalawang-isip nito, ngunit ilang sandali pa ay may dinukot na kung ano sa bulsa.

“Baka puwede mong maipadala ito sa pamilya ko? Kahit anong kapalit, basta matanggap lang nila.”

“Alam mo ang rules dito,” ani Marcus, at akmang tatalikod na nang humarang ito sa daraanan niya.

“Sige na, Boss, parang awa mo na. Miss na miss ko na ang pamilya ko. Handa akong magbayad kahit magkano, makarating lang ‘tong sulat sa kanila.”

Kitang-kita ang pagmamakaawa sa mga mata ni inmate-098. Ngunit tulad ng sinabi ni Marcus, hindi ipinapahintulot sa kulungang ito ang makipag-ugnayan sa kahit sinong nasa labas. Magkaganoon man, kinuha niya ang sulat at saka umalis.

Pagdating sa sariling opisina, pinunit ni Marcus ang sulat at itinapon sa basurahan. Sakto namang may kumatok at pumasok si Yulo.

“Naihatid ko na si inmate-1030,” pagpapaalam nito.

“Okay... siya nga pala, gusto ko ng latest update sa pamilya ni inmate-098. Kung anong ginagawa nila. Samahan mo na rin ng mga picture,” utos ni Marcus.

“Para saan, Sir?” tanong ni Yulo.

Hindi ito sinagot ni Marcus at tumitig lang. Agad namang naunawaan ni Yulo ang sinyales na wala siyang balak sumagot kaya tumango na lamang ito at saka nagpaalam na gagawin ang iniutos sa kanya.

Hindi mapagbibigyan ni Marcus ang hiling ni inmate-098 dahil labag ito sa patakaran ng kulungan, ngunit puwede niyang ipaalam dito kung ano ang kalagayan ng asawa at anak nito sa labas. Tanging iyon lamang ang magagawa niyang hindi lumalabag sa mga alituntunin.

NAKAILANG buntong-hininga na si Scarlette Rodriguez habang pinakikinggan ang galit na boses ng ama. Dahil hindi siya nagpaalam na tutungo sa ‘Heaven’ dala ang isang napakadelikadong kriminal.

Ang ama niyang si Allan Rodriguez ay isang general sa police department. Ipinag-utos nito sa iba ang paghahatid sa naturang kriminal, ngunit hindi siya nakinig at tumuloy pa rin sa plano.

Bakit? Dahil bukod sa napakadelikado ng nahuli nilang kriminal, gusto rin niyang makita ang lalaking tinutukoy ng ama—si Marcus Lopelion.

Isang warden sa hindi kilalang kulungan. Ito ang unang beses na pupunta siya sa lugar, at gusto niyang malaman kung anong klase ng tao ang gusto ng kanyang ama na mapangasawa niya.

Patuloy pa rin ang paninermon ni Allan kay Scarlette nang bigla na lamang naputol ang mga sinasabi nito.

“Hello? Naririnig mo ba ‘ko, Scarlette?”

Hanggang sa tuluyan na ngang naputol ang komunikasyon. Naiiling na tumingin si Allan sa kaibigang si Maximo na kasalukuyang kasama sa opisina.

“Napakapasaway talaga ng batang ‘yun,” ani Allan.

“Hayaan mo na, gusto lang niyang makilala si Marcus,” komento ni Maximo.

“May naisip ka na bang araw ng kasal?” tanong ni Allan.

Natawa si Maximo. “Ngayon pa lang sila magkikita pero kasal agad ang iniisip mo? Hayaan mo muna silang magkakilala saka tayo magdesisyon,” mungkahi nito.

Sa kabilang banda naman, matapos patayan ng tawag ni Scarlette ang ama, ay ang ina naman niya ang tinawagan. Ipinaalam niya ritong malapit na silang magkita ni Marcus Lopelion.

“Okay, balitaan mo ‘ko. Basta tandaan mo, pagdating sa usaping kasal, puso ang pinapairal,” payo ng ina niyang si Amelia.

“Paano kung hindi ko siya magustuhan, Ma?”

“Edi huwag kang pumayag sa planong kasal ng ama mo.”

“Paano si Papa? Hindi ko lang pinaalam na nagpunta ako rito pero galit na.”

“Lagi namang galit ang Papa mo,” saka natawa si Amelia.

“Okay. Thank you, Ma. Buti na lang talaga at sinabi ko sa’yo ang plano ni Papa.”

“Wala ‘yun, anak. Basta secret lang natin na may alam ako sa plano ni Allan, ha?”

“Of course. Ayokong sa ‘yo mabaling ang inis ni Papa sa ‘kin. Love you, Ma.”

“Love you too,” ani Amelia.

Matapos ang pag-uusap nila ni Amelia, pumasok siya sa loob ng inarkilang barko upang silipin ang kriminal na pinaghirapan niya at ng kanyang team na hulihin.

Sa loob ng cabin ay may human-size cage kung saan nakakulong ang kriminal upang hindi makatakas. May kakayahan kasi itong maalis ang suot na posas nang hindi nila napapansin.

Sa katunayan nga, bago sila bumiyahe ngayong araw, ay gumawa muna ito ng eksena.