KABANATA 6

MARI

Matapos ang mahaba-habang pakiusapan, sa wakas ay ibinigay na rin sa akin ng lalaking iyon— na hindi ko man lang nalaman ang pangalan, si Pepper.

And when he handled her to me, hindi na ako nagdalawang isip pa at naghintay ng kung ano. Tinakbo ko na agad si Pepper noon ay bumalik na kami sa park proper kung saan maraming tao. Alam niyo na, protective mindset ba. In case na sundan niya kami, ‘di ba? Maraming tao ang pwedeng makakita at mag save sa amin ng baby Pepper ko.

Laking pasasalamat ko na nga lang din dahil pagdating namin sa park proper ay marami pa ring tao roon. Mas dumami pa nga yata kaysa sa kanina.

Pagkaupo ko sa bench ay inilabas ko na agad ang cell phone ko para humingi ng update kay Riya. Kailangan kong makasiguro kung makakapunta pa ba siya o hindi na. Kasi kung oo, then fine, I’ll wait. Pero kung hindi naman, I just thought that it would be better if I go home already. Lalo na at malamang na nasa paligid pa ang lalaking estranghero na iyon. And I don’t have the idea on what’s running on his mind. Baka mamaya, hinahanap niya na pala kami at pinagpaplanuhan ng hindi maganda para— 

“Hey—”

“Oh, my gosh!” wala sa sariling sigaw ko nang maramdaman ko ang pagdampi ng kamay ng kung sino sa balikat ko. Lalo na nang sabayan pa iyon ng boses ng isang lalaki. Napatayo tuloy ako, sabay buhat kay Pepper at harap sa kung sinumang lalaki na iyon ang naglakas ng loob na lapitan ako. And this time, nakahanda na rin akong sumigaw anumang oras just to ensure mine and Pepper’s safety!

“Woah, woah, woah! Chill, relax! It’s me, Zequiel! Sorry, I think I must’ve startled you.”

Hindi ako agad na nakapagsalita at patungangang tiningnan ang lalaki. And heck yeah, it was Zequiel. Siya ang asawa ni Riya.

“I-I’m sorry. I didn’t mean to—”

“It’s alright. Sorry din sa biglaang pagsulpot. Nasa malapit na store kasi si Riya. She asked me to drop her there dahil may bibilhin daw siya. Then she asked me again kung pwede kitang puntahan dito just to make sure na nandito ka pa and to know kung may gusto kang ipabili.”

Unti-unti nang nagsi-sink in sa akin ang lahat at unti-unti na rin akong nakakahinga ng maluwag.

“A-Ah, w-wala naman. I-I just ate before I went here.” sabi ko na lang at bahagyang ngumiti.

Hindi naman nakatakas sa paningin ko ang biglang pagkunot ng noo niya. At kilala ko ang expression niya na iyon. It only showed if there’s something na hindi niya pinaniniwalaan. So, obviously, hindi niya pinaniniwalaan ang mga sinasabi ko sa kanya ngayon? Maybe. Posible. Sino pa ba kasi ang kausap niya, ‘di ba?

Magsasalita na sana ako para agad na pagtakpan ang sarili ko pero bago ko pa magawa iyon ay naunahan niya na ako.

“I know that you’re lying, Mari. Come on, spit it up.” pasimple nitong saad.

“Wala—”

“Hindi tayo aalis dito hangga’t hindi ka umaamin. We’ve been together since like forever. Halos kami na ang tumayong ate at kuya mo. We know you so well. I know you so well. Sa akin ka pa ba magsisinungaling?”

Napakagat na lang ako sa ibaba kong labi tsaka nag aalangang tumingin sa kanya.

“O-Okay. You got me there. Again.” sabi ko sa wakas, tsaka ako huminga ng malalim. “It’s just that… I ran into someone earlier. Lalaki siya, actually. ‘Tapos—”

“‘Tapos ano? May ginawa ba siyang hindi maganda?! Sabihin mo—”

“OA mo masyado. Hindi kasi iyon. Pero sort of. Basta.” saad ko. Kahit ako naguguluhan na rin sa sarili ko. Pasensiya na, Godbless. “Mamaya ko na lang ipapaliwanag para isang paliwanagan na lang sa inyo ni Riya kasi for sure, kahit maipaliwanag ko na sa iyo lahat ngayon, hihingin at hihingin niya pa rin ang version ng paliwanag ko mismo. Kaya mamaya na lang, ha?”

Hindi ko na siya hinintay pang sumagot at nagpatiuna na ako sa paglalakad.

Naramdaman ko naman agad ang pagsunod ni Zequiel sa akin. Anyways, his full and real name is ‘Ezequiel Cabrera’. Obvious naman siguro sa nickname niyang ‘Zequiel, ‘di ba? Wala lang, nabanggit ko lang.

Habang naglalakad ako ay karga ko na si Pepper. Mahirap na kasi at baka makawala na naman.

Nasa kalagitnaan na kami ng paglalakad nang biglang magwala si Pepper at tumahol-tahol pa. She seems to see someone she really knew. 

“Pepper, behave. Nahihirapan na si Mommy na i-carry ka.” pakiusap ko sa kanya.

Pero dahil na rin sa kuryosidad ay hindi ko na napigilan ang sarili ko na lumingun-lingon sa paligid dahil baka nga may nakikita siyang kakilala namin. You know, baka si Daddy, or isa sa mga kasama namin sa bahay.

But the only problem is, nangalay na at lahat-lahat ang leeg ko sa kalilingon ay wala naman akong mamukhaang tao sa paligid na kakilala namin. 

Ipinagkibit-balikat ko na lang tuloy ang nangyari at nag focus na lang sa pagpapatahimik kay Pepper na sa awa ng mahabaging langit ay tumigil din sa pagwawala. Sa wakas.

Nagpatuloy na lang kami sa paglalakad. Ngayon ay nasa tabi ko na si Zequiel. He’s asking so many things— na hindi ko ma pin point kung natural lang ba sa dahil nasa catching up point kami dahil matagal nga akong nawala, o baka sadyang madaldal lang talaga siya. Hay, ewan ko.

Basta ako, pinili ko na lang na huwag mag comment at manahimik na lang.

Hindi naman nagtagal at narating na rin namin ang sinasabi ni Zequiel na convenience store kung saan niya iniwan si Riya. Pasalamat na lang din ako dahil ina-allow na pumasok ang mga pet owners kasama ang mismong mga pet sa store na iyon. Dahil kung hindi… makikipagpatayan talaga ako!

Pero siyempre, biro lang.

Naglakad-lakad na nga ako sa kabuuan ng store hindi para bumili ng kung ano, kundi para hanapin ang aking long-lost best friend. Nakailang ikot pa ako bago ko siya nakita sa isang stall na mga soda ang laman.

Mabilis pero dahan-dahan ko siyang nilapitan. Mabilis pero dahan-dahan? Hanep ‘yun, ah? 

Pero anways, basta. Mabilis akong lumapit sa kanya para hindi na siya umalis pa roon; at dahan-dahan naman para hindi niya mamalayan ang paglapit ko. Para may ‘sense of surprise’ pa, ika nga.

Mukhang abalang-abala naman siya sa mga tinitingnan niya kaya hindi niya talaga napansin ang paglapit ko.

Magsasalita na sana ako pero bigla namang dumating si Zequiel. And just like that, Riya walked away. Sinalubong niya agad ang asawa niya na hindi man lang ako napapansin o ano.

“Nasaan na si Mari? I thought she’ll be with you?” tila takang tanong ni Riya sa asawa.

Ako naman ay nanlalaki na ang mga mata habang panay ang senyas kay Zequiel na manahimik at huwag nang sabihin na nasa likuran lang ako. But well, I guess he is not seeing me either. Siguro kasi bulag siya? Hays, ewan ko! Nasa line of sight naman ako ng loko!

“Kasama ko nga siya. Pero— o, nasa likod mo naman na pala siya, eh.”

Napapikit na lang ako ng mariin sabay tapik sa noo ko dahil sa mga sumunod na nangyaring iyon. Gustung-gusto kong sapakin at paulanan ng suntok si Zequiel, jusme!

“Mukha ngang kanina pa kayo magkasama, eh. ‘Tapos hahanapin mo siya sa akin? Trippings na naman kayong dalawa, ha? Ewan ko sa inyo, sinasabi ko na—”

Si Zequiel naman ang hindi na nakatapos sa pagsasalita dahil sa bigla na akong sinunggaban ng yakap ni Riya pagkaharap na pagkaharap niya pa lang sa akin. Napatahol tuloy si Pepper.

“Oh, my gosh, I’ve missed you! Hindi ako makapaniwala na nasa harapan na ulit kita ngayon…” 

Napatawa na lang ako tsaka ko tiningnan ng masama si Zequiel. Yes, masama to the point na kung nakakasugat lang ang talim ng titig ay malamang na hindi lang siya duguan na ngayon, baka nakahandusay pa at hindi na humihinga.

“At hindi rin ako makapaniwala na sinira ni Zequiel ang plano kong surprise para sa iyo.” pagpaparinig ko at ngumiti ng sarkastiko.

Sinamaan din tuloy siya ng tingin ni Riya at hinampas pa siya nito.

Nagreklamo pa ang lalaki pero wala na rin itong nagawa lalo na at dalawa kaming kalaban niya. Asawa niya pa ang isa. Kaya alam na!

Imbis na magtagal pa kami sa convenience store na iyon ay nagkayayaan na rin kaming umalis na at pumunta sa kung saan. Kaya umalis na kami agad sa tindahang iyon na ang tanging dala lang ay tatlong tub ng ice cream. 

Habang naglalakad sa papunta sa parking lot ay ramdam ko pa rin na parang may sumusunod at nagmamatiyag sa akin. Hindi tuloy ako mapakali.

Nakailang tanong din sa akin sina Zequiel at Riya pero napagdesisyunan kong huwag na lang sabihin ang totoo. So, yeah, I just shrugged my shoulders off and said that there’s nothing wrong.

Matapos ang ilan pang sandali, akmang sasakay na ako sa backseat ng sasakyang dala nina Zequiel nang biglang mahagip ng paningin ko ang isang pamilyar na pigura na nakatayo hindi kalayuan sa kinaroroonan namin. It was the guy from the woods who took Pepper earlier!

Bigla ay nalinawan ako sa mga nararamdaman kong kakaiba kanina pa. Nawala na ang pagtataka, pero napalitan naman iyon ng kakaibang takot at kaba. Paano kung sinasadya niyang sundan at manmanan ako matapos lahat ng nangyaring engkwentro sa pagitan namin kanina?

Nakagat ko na lang ang labi ko tsaka nagmamadaling pumasok sa sasakyan. Matapos kong makasakay ay binalingan ko ulit ng tingin ang kinatatayuan ng lalaki kanina pero… wala na ito roon!

Lalo namang sumikdo sa kaba ang dibdib ko.

Oh, gosh. Ano ka ba talaga? Kung may pinaplano kang hindi maganda sa akin at kay Pepper, just please, huwag mo nang ituloy. Ang God, please, guide us. Huwag na huwag Mo po kaming hayaan na mapahamak sa kamay ng nakakatakot na estrangherong iyon…