Chapter 3: Ang Muling Pagkikita

Napasulyap si Fabian sa hubog ng katawan ni Monica- lantad at may pagnanasa.

Bahagyang nanigas ang katawan ni Monica, ngunit hindi siya umatras. Hindi siya makapaniwala na magagawa talaga ng lalaki ang iniisip niya.

Iniangat nya ng bahagya ang kanyang damit.

Lumantad ang sexy at maputing baywang, at ang gilid ng kanyang puting underwear ay kapansin-pansin.

Ngunit bigla siyang itinulak pababa ng lalaki, mariin at walang pag-aalinlangan—kita ang matinding pagkasuklam sa kanyang mukha.

Halos matumba si Monica, ngunit naitayo niya agad ang kaniyang  sarili. Pinigil niya ang saya sa dibdib, bagama’t pinilit nyang hindi magmukhang nasaktan.

Isang malamig na tingin ang ipinukol ni Fabian sa babaeng sanay magpanggap, na kaya pang isakripisyo ang lahat kapalit ng pera.

“Get out of here!” galit na wika ni Fabian

Galit na galit siya sa ganitong klaseng babaeng mapagkunwari.

“My Husband…” bulong ni Monica

Nainis lalo si Fabian. “Get out!”

Hindi na nagdalawang-isip si Monica—inayos ang kanyang damit, dinampot ang coat, at agad na umalis.

Pagkalabas sa clubhouse, nakahinga siya nang maluwag.

Hindi niya alintana ang lamig kahit wala siyang suot na coat, at ang tibok ng puso niya’y nanatiling magulo at mabilis.

Nakakakaba at mapanganib ang lahat ng nangyari—ngunit sa huli, ligtas siyang nakalayo.

At sa sumunod na araw, niyaya niya si Patricia na kumain sa labas.

“Iba ka,” napailing si Patricia, ngunit kita ang paghanga kay Monica.

Kumapit si Monica sa braso niya. “Kung walang panganib, walang yaman.”

“Hindi ka ba natatakot na baka tinuloyan ka niya talaga?” tanong ni Patricia.

Ngumiti si Monica. “Kung tutuusin, sa itsura, katawan, at pinagmulan niya, madaling mahulog ang babae sa kanya.”

Napakunot ang noo ni Patricia.

“At kung magkaroon pa kami ng anak,” dagdag pa ni Monica, “siguradong mas maganda.” 

Napatahimik si Patricia.

Ngumiti si Monica, ngunit agad siyang binalaan ng kaibigan, “’Wag ka masyadong magpahalata. Pag binanggit niya ulit ang divorce, baka siya pa ang masunod.”

Alam ni Monica na para sa ikabubuti din nya ang paalala ng kaibigan, kaya’t tumango na lang siya.

Pagkatapos kumain, mas gumaan ang loob ni Patricia.

Masaya silang nagtatawanan habang naglalakad sa mall,  biglang napahinto si Monica.

Napatigil din si Patricia, at agad na kumunot ang noo. “Hayop.”

Ayaw nang makita ni Monica si Jhorby. Hindi dahil sa may nararamdaman pa sya dito—kundi dahil sa matinding galit.

“Tara na,” hinila niya si Patricia palayo.

“Bakit natatakot ka ba?” pang aasar ni Patricia. “Hindi pa kita naigaganti sa kanya.” At sa galit, sinubukan pa nitong alisin ang kamay ni Monica at itinaas ang manggas, handang handa siyang sapakin si Jhorby anumang oras.

Pinigilan naman sya ni Monica. “Hindi ako natatakot—ayaw ko lang madumihan pag napadikit ako sakanya.” wika pa  nito

“Sh*t tama ka . Nakakadiri talaga.” tugon naman ni Patricia

Kaya’t tumalikod silang dalawa.

Ngunit sumunod si Jhorby at hinarangan sila.

“Monica!”

Agad na pumagitna si Patricia, handang ipagtanggol ang kaibigan.

Hinila siya ni Monica sa gilid at hinarap mismo si Jhorby. “Ano bang gusto mong mangyari?”

“Simula nang magsend ka ng video sa group chat.  Napahiya ako ng sobra. Ano sa tingin mo ang gagawin ko?” Matatahamik lang ako pag nakaganti ako sayo.’’ Galit na sagot ni Jhorby.

Hihilahin nya sana si Monica.

Pero mabilis itong nakailag.

Lalong nanggigigil si Jhorby, at muling sinunggaban ang kanyang pulso—ngunit mas marahas.

Sa isang iglap, sinalubong siya ni Monica ng malutong na sampal.

Pak! Malinaw at malakas, pati ang kamay niya’y sumakit.

Napaatras si Jhorby, gulat na gulat, at namutla ang mukha. “Monica… nagawa mo akong sampalin?”

Matalim ang titig ni Monica, puno ng poot. “Magpasalamat ka pa nga dapat at wala akong hawak na kutsilyo ngayon. At isa pa—kung guguluhin mo pa ako ulit… papatayin kita sa mismong bahay mo.”

Sa katunayan, bihira lang magkita sina Jhorby at Monica noong sila’y magkasintahan. Kadalasan ay sa tawag at WeChat lang sila nagkakausap.

Sa bawat pagkakataon, maamo at maalaga si Monica kay Jhorby, hinahangaan niya ito dahil isa siyang kaakit-akit at mabuting babae.

Hindi niya inakalang kayang maging matapang ni Monica.

Isang babaeng gaya nito, ayon kay Jhorby, ay kailangang paamuhin.

Dumami ang mga nanonood at nagbubulungan. Hinila ni Patricia si Monica palayo, dahil sa ganitong sitwasyon, babae ang madalas puntiryahin ng tsismis.

Hinaplos ni Jhorby ang kaniyang pisngi na mukhang namaga sa lakas ng nasampal at sumigaw habang papalayo sila Monica:

“Tingnan natin kung hanggang saan ang tapang mo!” 

Hindi kalayuan, nasaksihan ni Fabian ang lahat ng nangyari.

Kahit ang malutong na sampal na binigay niya kay Jhorby.

Nagulat si Marlon sa tapang ni Monica, na tila walang kinatatakutan.

“Ang pangalan ng lalaking iyon ay Jhorby, kilala siya bilang isang mabait at mabuting tao. Pero ilang araw na ang nakalipas, kumalat sa kanilang grupo ang isang video tungkol sa kanya. Sa tingin ko, si Ms Monica  ang nag-record at nagpakalat nun.” wika ni Marlon kay Fabian

Bagaman pinabura na ni Jhorby ang video, nakuha pa rin iyong isave ni Marlon at iniabot kay Fabian.

Tahimik na pinanood ni Fabian ang video.

Pa iling na itinabi ni Marlon ang cellphone. “Hindi mabuting tao si Jhorby. At sa kahihiyang natanggap niya mula kay Ms Monica, panigurado maghihiganti siya.”

“Anumang gawin mo, dapat handa ka rin sa kapalit na parusa,” malamig na wika ni Fabian. 

Dapat pa ba niyang ipaalala kay Sir Fabian na si Ms Monica ay opisyal na asawa niya ngayon?

Habang sinusundan niya ang amo, nagtanong siya: “tuloy pa rin ba ang plano niyong mag-divorce?”

Naalala ni Fabian ang mapagkunwaring mukha ni Monica.

。

Nanatili si Monica kasama si Patricia hanggang gabi. Paulit-ulit nitong minumura si Jhorby, ngunit hindi rin maiwasang mag-alala para sa kaibigan—baka gantihan siya.

Ngunit hindi natakot si Monica.

“Ano kaya kung humingi ka ng tulong sa asawa mo? Asawa ka pa rin niya. Kahiti ipaligpit mo na lang si Jhorby sa kanya.”

Ngunit nang maalala niya si Fabian, nanlamig ang buong katawan ni Monica.

“Napakasama ng taong iyon.Sa tingin mo ba, kaya ko siyang ituring na asawa?” sagot ni Monica

“E ano’ng gagawin mo? Dito ka muna mag stay sa bahay.” tugon naman ni patricia

“Hindi nya kayang gawin sa akin iyon.” nakasisigurong sagot ni Monica

Paulit-ulit niyang sinigurado kay Patricia na kaya niyang ipagtanggol ang sarili. At nang makumbinsi, hinayaan na niya ng umuwi si Monica.

。

Ang bahay ni Monica ay isang maliit na unit na binili pa ng kanyang ama bago mag-asawang muli. Dalawang kwarto lang, ngunit sapat na para sa kanya.

Matapos maligo, nakahiga siya sa sofa habang nanonood ng video nang biglang may tumawag sa kanyang hindi kilalang numero.

Sandali siyang naghintay bago sagutin.

“Sino ‘to?”

“Bukas, alas otso ng umaga, sa Civil Affairs Bureau—magdi-divorce tayo.”

Nang marinig ang boses, agad niyang tinignan ang number.

Unang pumasok sa isip niya—paano niya nakuha ang number ko?

Ngunit bigla niya naalala: hindi malabo na sa isang mayamang gaya niya, napakadali lang gawan ng paraan.

“Napaka-mapilit ng taong ito.” wika ni Monica 

Naka de kwatrong umupo si Monica, saka ngumiti at nagsalita nang mahinahon at malambing:

“Kaya ako nagpakasal para may makasama ako habangbuhay. Ang mag asawa, hindi dapat maghiwalay.”

“Kung gano’n na hindi divorce, eh mabibiyuda ka na lang?” sagot ni Fabian

Parang may kirot sa dibdib niya ang mga salitang iyon. Totoo, iyon ang una niyang iniisip noon—ngunit iba pa din ang pakiramdam kapag sa mismong bibig niya narinig.

“‘Wag mong sabihin ‘yan. Ngayon, napaka-advanced ng gamot. Basta’t handa kang tulungan ang sarili mo, maging think positive ka lang samahan mo ng dasal panigurado na gagaling ka.” positibong sagot ni Monica

Nakatayo si Fabian sa harap ng malaking bintana. Alam niyang seryoso at walang pakundangan ang ekspresyon ng babae.

“Huwag kang masyadong magpakampante. Mas maganda pa kung sumunod ka na lang,” malamig na paalala ni Fabian

Alam ni Monica na hindi tanggap ng lalaki ang kanilang kasal.

Pareho silang may pinag aralan. Alam nila kung alin ang totoo at alin ang pakitang-tao.

“Hindi ko maipapangako ‘yan. Maliban na lang kung kausapin mo ang mga magulang mo. Kapag pumayag sila, sige papayag din ako. Lahat ng kasal ay may halong bugso ng damdamin—at kahit sino pa ang mapangasawa, baka pareho lang din ang kahihinatnan.” wika ni Monica

“In your case, mas madali para sa akin ang pakasalan ka.” dagdag pa niya

Napatigil si Fabian . “Matalino ka ha”.

Masayang-masaya ang kanyang mga magulang—hinding-hindi sila papayag.

Lalo siyang nainis sa mapanlinlang na pamamaraan ng babae.

“Sa tingin mo ba, madali lang akong  kalabanin?”

Mababa ngunit mariing tinig ni Fabian

 Bahagyang kinabahan si Monica at nag wika “Gabi na. Mahina ang katawan mo, magpahinga ka na. Kapag nagbago ang isip mo, o nakipag-usap ka na sa mga magulang mo, saka tayo mag-usap. Good night.”

Hindi na siya binigyan ni Monica ng pagkakataong magsalita pa at agad niyang ibinaba ang tawag.

Napabuntong-hininga siya matapos ibaba ang cellphone.

Tinitigan ang number lumabas sa screen, at isinave iyon sa pangalan na:

“Fabian Monterde.”

Muling sumagi sa isip niya ang maputlang guwapo nitong mukha.

Panigurado na galit na galit siya ngayon.

Kaya’t iwas na lamang ang dapat niyang gawin. Mas bihira ang pagkikita, mas mabuti.

Ngunit kinabukasan, nagulat siya nang may pinapunta si Ginang Monterde para sunduin siya pabalik sa mansiyon ng pamilya Monterde.