Chapter 2: Ang totoong kaanyuan ni Fabian

Hindi mainit ang heater sa sasakyan, at tulad ng kanyang katawan, malamig din ang puso ni Monica.

Nakakaramdam pa rin sya ng takot.

Ngunit naisip niya, kung bilang na lang ang oras ng buhay ng pinakasalan nya, anong kalokohan pa ba ang kaya nitong gawin sa kanya?

Kinausap niya ang kaibigan niyang si Patricia para kumalma ito.

Huminto ang sasakyan sa pinakamalaking entertainment club ang “Richmond Club”

Pinagbuksan sya ng pinto ng driver, maayos ang kilos ngunit walang bakas ng paggalang ang kanyang asal.

Bumaba si Monica, at naunang naglakad ang lalaki.

Dumaan sila sa nakakasilaw na pasilyo, huminto sa pinakadulong  silid, itinulak ang dalawang pintuan, at gumilid ang lalaki. "Sir Monterde, Nandito na po si Ms Monica."

Sabay senyas sa gwardiyang lalaki na umalis na ito.

Nasa dulo na ng pintuan si Monica “Sa isip niya,nandito na to at wala nang atrasan,kaya’t kailangan niyang pumasok.

Pagsara ng pinto sa kanyang likuran, nakaramdam agad sya ng bigat ng dibdib sa kanyang paligid. Ang hangin ay tila sumikip, para siyang nasusuffocate at ang tibok ng kanyang puso’y lalong lumakas.

Sa loob, nakaupo sa sofa ang isang lalaki.

Nkaupo ito at nakasandal  sa leather na sofa, naka de kwatro. Malayo siya, kaya’t hindi agad maaninag ang mukha.

May kumikislap na mapulang liwanag sa madilim na silid—sigarilyo. Bahagya ring umaalingasaw ang amoy ng tabako.

Huminga nang malalim si Monica, lumapit, at doon niya nakita nang malinaw ang mukha.

Hindi talaga kayang hulihin ng litrato ang kanyang anyo.

Sa totoong buhay, mas kita ang kagwapuhan niya kaysa sa nasa larawan. Ang tanging pagkakaiba, mas maputla ang kanyang balat kaysa sa litrato.

Bahagyang nakabukas ang kuwelyo ng kanyang itim na polo, at kitang-kita ang kanyang leeg at ibabaw ng kanyang dibdib na lalo pang nakadagdag ng alindog

Ang maputlang kulay ng balat ay mas nagpalitaw sa pinong porma ng kanyang mukha—halos parang pambabae sa kinis, ngunit may kakaibang kagwapuhan.

Gayunman, maliwanag ang kanyang tingin, at kung hindi alam, mahirap sabihing may malubha siyang karamdaman.

Ang mukhang ito, kayang magpaibig ng maraming babae, at gugustuhing magkaanak mula sa kanya.

Habang papalapit si Monica, napansin niyang may hawak itong marriage certificate.

Oo nga pala—kinuha iyon ng ina ni Fabian noong nagparehistro sila. Natural lamang ibigay ang bagay na iyon sa tunay na may-ari.

Nais sanang umiwas ni Monica, ngunit napaka-inosente ng ideyang iyon.

"Hindi mo ba narinig ang kasabihang, People are dying for money?" malamig na tingin ni Fabian sa kanya.

Ang babaeng tatanggap na pakasalan siya sa panahong ganito—walang iba kundi dahil sa pera.

Alam ni Monica na wala nang saysay ang pagtatago. Ang mga salita nito’y tila paalala rin sa kanya. Kaya’t ngumiti siya nang mapanukso at may halong kapilyahan. "Bakit, bawal ba kitang pakasalan dahil matagal na kitang gusto?"

Napiga nang mahigpit ang sigarilyo sa mga daliri ni Fabian.

“Matagal na sanang plano iyon ng ibang tao sakin… ngunit sa ganitong oras at panahon, imposible.” nakakasigurong sagot ni Fabian

Ang kasinungalingan at mapagkunwaring ngiti ni Monica ay malinaw na nabasa ni Fabian.

Pinatay niya ang sigarilyo sa ashtray at kumaway gamit ang kanyang mahahabang daliri.

Kumakabog ang dibdib ni Monica habang lumalapit sya kay Fabian.

Ibinaba naman ni Fabian ang kanyang mga paa mula sa pagkakapatong sa lamesa, umupo nang tuwid, at biglang hinablot ang braso ni Monica, hinila siya palapit sa kanyang mga matipunong dibdidb..

Hindi nakapaghanda si Monica, at tuluyang bumagsak ang buong katawan niya sa mga bisig ni Fabian. Hinawakan siya nito at hinigpitan ang kapit sa kanyang baywang.

Kahit may suot siyang coat, ramdam niya ang init mula sa pagkakadikit sa kanyang palad.

Bago pa siya makakilos, itinaas ni Fabian ang kanyang isang kamay hawak ang marriage certificate. Ang malalim nitong mga mata ay may halong pagyayabang.

"Humahanga ka sa akin?"

Mas bumilis ang tibok ng puso ni Monica, ngunit nanatili pa rin itong kalmado. Kahit na binabaloot na nang kaba ang kaniyang dibdib.

"Sa Sydney, halos lahat ng babaeng walang asawa ay humahanga sa’yo. Kahit nga mga tali na" lakas loob na wika ni Monica

"Ako pa kaya na isang simpleng babae lang” dagdag pa niya

Isang malamig na tawa ang kumawala mula sa lalamunan ni Fabian.

"Hindi ka ba natatakot mamatay?"

"Natatakot ako."

Bahagyang tumaas ang kilay ni Fabian.

Seryoso si Monica, "Darating at darating din ang kamatayan. At kung magiging asawa ako ng taong hinahangaan ko bago ako mamatay, wala akong pagsisihan."

Sa isipan ni Fabian, iisa lang ang sagot, kalokohan.

Mariin niyang itinulak si Monica palayo at pinagpag ang kanyang hita na kanina’y inuupuan ng babae—sobrang halata ang kanyang pagkadismaya.

"Mag-divorce tayo." wika ni Fabian

Tumayo nang tuwid si Monica, at nang makita ang marriage certificate na basta na lang itinapon sa gilid, nanatili siyang kalmado. "May cooling-off period ang divorce—isang buwan din ang aantayin."

Mataas ang tingin ni Fabian, "Sa tingin mo, kailangan ko pa iyon?"

Natahimik si Monica.

Totoo, hindi naman talaga niya kailangan.Isang malamig na tingin ang ibinato niya sa babae, na tila pinapalayas na niya ito.

"Hindi ako aalis." wika ni Monica

Napatigil si Fabian..

Tinitigan siya ni Monica. "Hindi ako nagbibiro, totoo ang lahat ng intensyon ko. Pinag-isipan ko ito, tanging sa pagiging asawa mo ko lang maipapakita na may karapatan akong alagaan ka… at bigyan ka ng anak." dagdag pa ni Monica

Napatulala si Fabian na tila nagiisip.

"Anuman ang oras na natitira, ayaw kong magsisi. Kahit tawagin mo kong makasarili, basta’t makasama kita, handa akong gawin ang lahat." nagsusumamong wika ni Monica

Puno ng emosyon ang boses ni Monica, at may nangingilid na luha sa kanyang mga mata.

Sarili nya mismo ay hindi makapaniwala sa kaniyang nasabi.

Lumapit si Fabian, malamig ang boses. "Handa kang gawin… ang lahat?"

Ang kanyang paglapit ay nagdulot ng bigat sa paligid. Ramdam ni Monica ang pwersa ng presensya nito,  "Siyempre." mariin nyang pag sang ayon.

Bahagyang ngumisi ang labi ni Fabian.

Dahil sa kanyang manipis na ngiti, parang tumindig ang balahibo ni Monica.

Umupo si Fabian, bahagyang nakabuka ang mga binti.

"Luhod ka."

Akala ni Monica’y mali ang kanyang narinig.

Ngunit ang madidilim na mata nito, malamig na parang yelo, at ang pagkakabuka ng mga hita ay nagpapatunay—tama ang kanyang narinig.

"Hindi mo kaya?"

Doon lang naalala ni Monica ang babala ni Patricia: Bastos!

Nakita niya ang hamon at pangungutya sa mga mata ng lalaki.

Napakunot ang noo ni Monica, hinubad ang coat at ibinato sa sofa. Itinali ang kanyang buhok gamit ang goma, at sa halip na lumuhod, dumiretso siyang umupo sa hita ni Fabian, nakaluhod sa magkabilang gilid ng mga hita ni Fabian.

"Ayos na ba ito?" mapangaha na wika ni Monica

Dahil sa posisyon, mas mataas siya kaysa kay Fabian. Nang yumuko siya upang tingnan ito, napansin niya ang pagkagulat sa mga mata ng lalaki.

Ang suot niyang itim na cardigan ay mas lalong nagbigay-diin sa hubog ng kanyang katawan. Hapit ang pantalon sa kanyang balakang, at ang kanyang likod ay tuwid ngunit kitang kita ang sexy netong katawan.

Napakalapit nila sa isa’t isa, at salubong ang kanilang hininga na para bang hinihingal.

Ang kanilang postura ay puno ng sekswalidad—isang eksenang madaling mauwi sa kapusukan.

Si Monica ay isang marikit na babae, mas higit pa sa nakikita sa pekeng larawan mula kanilang kasal.

Mapungay  ang kanyang mga mata, at tila nang aakit ang mga labi—mapanukso at parang anytime ay bibigay ka.

Kitang kita kay Fabian ang pagkahumaling.

"Hubarin mo." wika nito

Malambing ngunit malamig ang boses mula sa kanyang maputlang labi.

Huminga nang malalim si Monica at inilagay ang kamay patungo sa kanyang dibdib.

Ang maputing mga daliri’y dahan-dahang tinatanggal ang mga itim na butones—isang nakakaakit na eksena.

Isa.

Dalawa.

Paunti-unti, lumilitaw ang balat nitong mala porselana sa puti—  may kakaibang anyo ng pang-akit.

Habang pinapatuloy ni Monica ang pagtanggal ng mga butones, malakas na kumakabog ang dibdib nya.

Nang aksidenteng madampi ng kanyang kamay sa abs nito, bigla niyang naramdaman ang  pagkakahawak ng lalaki sa kanyang kamay.

Napatingala sya, wala syang ibang makita kundi ang kadilim sa loob ng silid na nakakatakot ngunit siya ay nasasabik din.

"Napakabagal mo," marahang sabi ni Fabian, "Kailan pa ako magkakaanak sa’yo?"

Habol habol ang paghinga ni Monica.

Hindi niya gustong umalis.

Ngumiti siya, "Huwag tayong magmadali. Ang sabi nila, ang mga batang ipinapanganak mula sa pagmamahal at pagsasama… mas maganda at mas matalino."

Napahanga si Fabian, "Talaga ba?"

"Hmm." Nag lakas-loob si Monica na ipasok ang kabilang kamay sa ilalim ng damit nito.

Ngunit mabilis si Fabian—agad nitong nahawakan ang kanyang kamay. "Paano mo ako balak lokohin?"