Chapter 4

“We’re here,” malamig niyang wika habang binababa ako paharap sa loob ng bahay niya.  

Minimalist ang itsura ng kwarto… o sabihin nating bahay sa loob mismo ng bahay. 

Kasing lawak ng hallway na almost 1 hectare ang lawak. May sofa set na modern na kulay itim at center table na walang nakapatong na kung ano. Halos pwede ka ng manalamin. 

Nilibot ko ang aking mata sa kabuuan nito. May kusina at ref, may cupboards na puno ng grocery items at may tatlong kwarto din at isang malaking bath area. 

Lumingon ako sa likuran nang narinig ko siyang tumikhim. Nagmistula siyang butler na kasunod kong naglalakad habang iniikot ang mini bahay na ito. Mini nga ba? 

“How’s my house?” tanong niya na nakataas pa ang ulo. Proud na proud. 

Luminga-linga ako para sa final look. “Sakto lang…” Naningkit ang kanyang mata. “...I mean, kwarto mo ‘to pero inistilo mo na parang bahay.”

Tumiim ang kanyang labi habang humahakbang papalapit sa ‘kin. Ang mga mata nito’y nagdilim kasabay ng kanyang muscles sa braso na nag-iigting dahil ang kanyang kamay ay nasa likuran. “I’ve never been out of this place since I was 15. I just broke my record when I first saw you in that shabby bar.”

I scoffed. “Should I be thankful?” I sarcastically asked. 

Nilagpasan niya ko at naglakad pabalik ng living room niya. “Yes and no. Yes, because I can touch grass like my subordinates tell me all the time.” Matapos ang isang hakbang, huminto ito sa tapat ng sofa at humarap sa ‘kin. “No, because I don’t have any intentions to go out.”

My ears had a short pang as I poked it using my index finger. “What? Bakit ka pa lumabas kahit ayaw mo na, aber?” Nilapitan ko siya nang mabilis saka hinablot ang kwelyo ng kanyang puting suite. “I wish you could die alone…” I hissed. 

His lips pursed, giving a grunt until he bursted into laughter. “Damn, Roxie…” he wheezed with laughter that made my hand clenched to his suit, giving it a crease. “...I already accepted that fact, especially when your sister left me.”

Nagkiskisan ang ngipin ko habang tiim ang aking labi. “Tangina -”

“No more curses, Rox.” he muttered but his eyes darkened as an anonymous aura spread throughout the place. 

In my peripheral vision, it made sense. It made sense why the hues of this home were black and white. 

“Since we’re married, we’re bound to each other…” Unti-unting bumibigay ang aking kamay sa pagkahahawak sa kwelyo niya. “...you have to be with me… for richer and for poorer, in sickness and in health, ‘til death do us part,” he recalled our vows. It shrilled to my insides. 

His left hand touched my shoulders while the other hand touched the side of my waist. “I only have one rule.”

I gulped as if there was a blockage. My eyes glared at his colorful orbs. But, instead of comfort and tranquility… 

“You’re bound with my property…” His hand landed on my chin going to my cheek. A burning yet malevolent sensation that made me convulse…internally. “You can’t get out… even to talk to my sweet little brother or my parents…”

Sinalag ko ang kanyang kamay sa aking pisngi. “Bakit?” singhal ko. “Pamilya mo sila! Kung alam mo lang kung gaano nilang kagusto na lumabas ka kasama nila!” pagal kong anas kasabay ng pagtaas-baba ng aking dibdib.

Tinaasan ako ng kilay saka muling tumawa nang malakas. Halos nag-e-echo ang buong boses niya sa hallway. “Oh my, Roxie. You’re so naïve. They’re not treating me as their son. I am their tool!” he roared. 

Humakbang ako paatras kasabay ng aking mukhang namumutla na.

“Do you think they love me? No - they despised me. Even Odin wished me to die.”

Tigalgal ako sa kanyang wika. Noong mga bata pa kami ni Odin, hinihiling niya na maki-bonding ang isang tao. Wala pa kong kaalam-alam na kapatid pala ang tinutukoy niya.

“The fun fact was, they even believed me; if I marry your sister, we could be more powerful…” tiim niyang sinabi na labas ang kanyang ngipin. “...but out of my love for her, I moved the waves.”

“Karma mo.” dahan-dahan kong sagot sa kanya. Binalibag ko ang dugtungan ng aking gown sa sahig. “Nag-backfire ang plano mo. Umalis si Ate Gem at ako ang pinalit. I wonder why she left?” Tiim ang aking labi na gumuhit ng isang ngiti. “You love her, but that’s not love. That's an obsession.”

His hands landed on my chin, holding it tightly. “Wala. Kang. Alam.” he gritted. Binitawan niya ito nang malakas na halos napaatras ako sa kinatatayuan. Muli niya kong dinaanan na sinadya pang bungguin ang aking balikat. Pumasok siya sa isang kwarto sa bandang gitna saka malakas niyang binalibag ang pintuan.

I never heard anything from him. Days. Weeks. No, months. He’s been cooped up for months.

Nakakakain pa ba siya? Kahit anong katok o kalabog ko sa pintuan, hindi siya lumalabas. Hindi rin niya kong pinayagang lumabas sa kwarto. He also had my phone so I can’t contact anyone. 

True to his words, it sounded like I was a prisoner of my own home. 

Paano ko bang nakaya ng ilang buwan? 

Like what he said, it had everything. May nagdadala ng stocks ng pagkain mula sa isang maliit na metal door malapit sa kusina. May mga taong pumapasok para dalhin ang mga pinapabili niya o ‘di kaya may pumasok para maglinis doon.

Malaya akong nakakalabas ng balkonahe pero may mga metal grills na parang nasa kulungan. Okay naman ang view dahil sagana sa puno at sa bandang likuran ay nagtataasang gusali mula sa New Port City. It was a division of a rural and urban life in one scenery. 

Vast sky was dark. Little globs of light illuminated on me along the big circular in the middle of it. Nagmistula pa siyang limelight sa akin. Lumihis ang aking tingin mula sa bintana. Tanging ang gitnang bintana ay may faint na ilaw. Mukhang doon na siya nanatili nang ilang buwan. 

A light bulb appeared on my head. May nakita akong maliit na pintuan sa bandang gilid. Muli kong inikot ang aking ulo kung may CCTV cameras sa gilid. A smile drew on my face.