Chapter 5

I gave it a kick. The door was rusty enough to open. I even bit my lip when I heard it crash on the grassy land. 

Lumunon ako nang matindi. Masyadong mataas ngunit agad napawi ‘yun nang may nakita akong ladder. Dahil kamag-anak ko si Spider-man, agad kong nakatalon kahit hanggang 2nd floor ang dulo nito. 

Mabilis kong tinakbo ang madamong paligid. Wala man lang guards na nakabantay sa lugar, kahit nakadungaw sa main veranda na nasa harapan ng mansyon. 

Were they very trustworthy? 

I’m thinking na sinadya ito para sa kalokohan ni Odin. 

Wala silang kaalam-alam na ang bagong miyembro ng pamilyang Jensens ay tumatakbo papalabas ng mansyon. 

“Miss Geraldine, anong ginagawa niyo po sa bakod?” tanong ng isang security guard na may name plate na Vergara. Tumatakbo ito papalapit sa ‘kin.

Napa-shh ako sa guard na medyo may kantandaan na. Base sa itsura niya, matagal na siyang naninilbihan dito. 

“Ma’am, m-matatanggal po ako sa trabaho kapag umalis kayo -”

“ - mababaliw naman ako kung mananatili ako dito!” Nawala ako sa harapan niya dahil tinalunan ko lang naman ang mataas nilang bakod. 

Pinagpag ko ang aking tuhod saka ako kumaripas ng takbo. Bahala na sila kung hanapin nila ko. 

Wala silang kaalam-alam na kinulong ako ni Fenrir sa 4th floor ng bahay nila - sa loob ng ilang buwan.

Gaya ng dati, tumatakas ako kapag pakiramdam ko ay nasasakal na ko. 

Ito na lang ang kaligayahan ko - maging malaya sa lahat. 

Inaakala ko pa na magiging malaya na ko; ngunit dinaig pa ng kamay na bakal at malamig sa yelo ang asawa ko.

Unti-unting lumiliit ang aking paningin sa mansyon. May pa-uphill at downhill ang daan kaya naman ay habol ang aking hininga sa pagtakbo. 

Isang malakas na liwanag ang sumambuli sa aking harapan. Isang itim na van na lulan ng limang lalaki na nakaitim ang niluwa sa pinto. Lahat sila naka-shades kahit gabi na, ang isa sa gitna ay may hawak na baril at nakatutok sa ‘kin. 

“You’re coming with us, missy.” ani ng lalaking may hawak na baril. Kalbo pero may shades. Kumikintab pa ang ulo mula sa sinag ng buwan.

Umatras ako nang kaunti pero napatalon ako nang pumutok ang baril sa tapat ng aking paa. “Bakit naman may paputok, sir.” Dahan-dahan kong tinaas ang aking kamay. “H-Hindi ako manlalaban…”

Lumapit ang isa sa kanila na long hair at isa pang kalbo pero may kulubot na. 

“S-Saan niyo ko dadalhin?” tanong ko habang hinahayaan akong kaladkarin papasok ng sasakyan. 

“Ikaw siguro ang asawa ni Fenrir Jensens? Malaki ang atraso niya sa boss namin, ha-ha!” untag ng lalaking long hair na amoy hindi naligo nang isang linggo.

“Jackpot tayo dito, Hector. Ang yummy ng asawa niya.” ani ng lalaking kalbo na kulubot pero hanggang balikat ko lang. Nangangamoy bulok na basura ang hininga dahil binuka niya ang kanyang bibig para pasadahin ang dila sa labi nitong nangingitim. “Syempre, ako muna ang mauuna sa inyong lahat.”

Imbes na manginig ako sa takot ay bumubuga ako ng hangin sa bibig kong nakatikom para matawa. Mukha silang sabog base sa amoy nila. 

For sure, namumula din ang mata ng mga ‘to dahil lahat sila naka-shades kahit madilim na.

May mahinang ilaw ang papalapit sa kinalulugar namin. Mga 100 metro mula sa uphill at downhill na kalsada. My heart jumped in with joy, especially when the faint light increased its shine. 

Mabilis ang pagpapatakbo na parang mala-drag race ang datingan. Humarang pa ang lalaking kalbo sa paparating na kotse ngunit para siyang bowling pin na tinamaan ng bola. 

Ngunit ang kasiyahan na ‘yun ay napalitan ng kaba. Isang pamilyar na itim na SUV ang huminto sa aming harapan. 

My heart beat rapidly as the front door opened. Niluwa nito ang isang pamilyar na bulto ng isang lalaki. Suot ang isang gintong plague mask, naka-all black na tshirt at shorts at may suot na braced knuckles sa parehong kamay. 

Narinig ko pa ang malalim nitong paghinga na parang kay Dark Vader habang papalapit sa itim na van. 

Kusang umatras ang aking puwitan hanggang sa pinakadulo ng upuan sa second row. Ang mga lalaking dumukot sa ‘kin ay lumabas saka labas ng kanilang sandata.

Fenrir coaxed his head on his shoulders. “`Yan ba ang gagamitin niyo?” he asked teasingly in his deep and sultry voice.

Unang sumugod ang lalaking long hair gamit ang nunchucks pero naiwasan lang ni Fenrir ‘yun. As a counter, siniko niya ang likuran para bumulagta ito.

Pinaikot ni Fenrir ang kanyang braso. “Weak.” 

Sabay-sabay sumugod ang dalawang lalaki na natira ngunit sinalubong lang sila ng suntok sa pagmumukha nila. Mukhang basang-basa ni Fenrir ang kilos ng mga nakalaban niya.

Kailan ba siya natutong makipaglaban? 

He never got out of his mini home until we met at a bar. 

Our eyes met when he finished all those 5 men. Humakbang siya papalapit sa van ngunit niyakap ko ang aking binti. Bumaon pa ng kaunti ang van sa kanyang pagsakay hanggang sa kumalat ang panglalaking pabango. I bet he just got out of the shower before it happened. 

His gold plague mask almost touched my lips as he was closer by about a centimeter. Same thing when we met at the bar before. 

“Tell me…why did you escape?” he hissed. His fingers laced my cheeks down to my neck and my arms. I felt the warm yet tingling sensation from his touch. “Does it hurt?” he asked, gazing at my wrist which had a bluish bruise. 

Umiling ako habang kagat ang aking ibabang labi. Namumula ang aking mata hanggang sa tuluyan nang bumaksak ang luha. My body acted involuntarily - as I wrapped my arms on him.

Patuloy akong humagulgol. In those cries, I ranted on how I was neglected from the day we got married until today. The feeling that my family neglected me and forgot my presence. 

I didn’t bother to see his reaction, but I felt a heavy breathing behind his mask. Warmness spread as I felt his arms on my back, gently rubbed it and had a feeling 'Everything's okay, I’m here.’