บทที่ 3

โรงเรียนมัธยมหญิงล้วน

“แป้งหอม แป้งหอม”

เสียงเรียกชื่อเธอที่ดังมาแต่ไกลทำให้สาวน้อยเจ้าของใบหน้าสวยหวานรูปไข่ชะงักฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินไปอีกทางก่อนที่เธอจะหันกลับมามองเจ้าของเสียงเรียกที่วิ่งเข้ามาหาเธอพร้อมรอยยิ้มสดใส

“อ้าว ซีนนั่นเองแป้งก็นึกว่าใคร” แป้งหอมทักทายเพื่อนสนิทวัยเด็กของเธอพร้อมส่งยิ้มสดใสตอบกลับอีกฝ่ายที่ทำหน้าเคลิบเคลิ้มทันทีเมื่อเห็นรอยยิ้มอ่อนหวานของเธอ

“งื้อ แป้งจ๋าแป้งคนดีอย่ายิ้มให้ซีนแบบนี้ได้ไหมซีนใจละลาย” ซีนยกมือขึ้นมากุมตรงตำแหน่งหัวใจราวกับว่าหัวใจของเธอกำลังจะละลายอย่างที่พูดจริงๆ

“เวอร์ละแป้งก็ยิ้มของแป้งปกติไม่เคยเห็นมีใครบอกเลยว่ารอยยิ้มของแป้งทำให้พวกเขาใจละลาย”

“ก็เพราะผู้ชายพวกนั้นไม่กล้าพูดไงถึงได้พากันกินแห้วมาจนถึงทุกวันนี้” แป้งหอมเผยสีหน้างุนงงออกมาทันทีเมื่อเซลีนพูดถึงเรื่องที่เธอไม่เข้าใจ

“มีคนแอบชอบแป้งเยอะแยะเต็มไปหมดเคยรู้ตัวบ้างไหม ?” แป้งหอมส่ายหน้าทันทีเมื่อได้ยินคำถามของเซลีน

“เฮ้อ แป้งนะแป้งฉลาดทุกเรื่องยกเว้นเรื่องความรักที่โคตรจะไร้เดียงสาเลย” เซลีนอดบ่นให้เพื่อนสนิทหัวกะทิการเรียนดีหน้าตาโดดเด่นคนนี้ไม่ได้สวยน่ารักจนทำให้ผู้ชายหลายคนหลงใหลแล้วยังไม่รู้ตัวอีก

“แป้งยังไม่อยากมีความรักนี่นาตอนนี้อยากโฟกัสเรื่องเรียนก่อนเรียนจบมหา’ลัยเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน”

แป้งหอมบอกความคิดของตัวเองให้เซลีนได้ฟังตอนนี้เธอเพิ่งอายุ 17 ปี เธอยังไม่อยากมีความรักให้หัวใจว้าวุ่นหรอกนะอีกอย่างที่นี่คือโรงเรียนหญิงล้วนใครแอบชอบเธอบ้างเธอจะไปรู้ได้อย่างไรนอกจากเพื่อนผู้ชายที่โรงเรียนกวดวิชาแล้วเธอก็ไม่เคยคลุกคลีกับผู้ชายคนไหนอีกเลยนอกจากคนในครอบครัว อ้อ ดูเหมือนจะมีอยู่คนหนึ่งก็คือพี่เซนต์ลูกพี่ลูกน้องของเซรีน

“อื้อ ไม่มีความรักตอนนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องมานั่งว้าวุ่นใจจนเสียการเรียนเหมือนซีนที่ต้องให้แป้งติวเลขให้เพราะวันๆเอาแต่คิดถึงหน้าแฟนจนเรียนไม่รู้เรื่อง” คำพูดติดตลกของเซลีนทำให้แป้งหอมหลุดหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน

“คนเรียนไม่รู้เรื่องที่ไหนสอบเลขได้ 90 จากคะแนนเต็มร้อย”

“ก็เพราะว่าแป้งคนสวยของซีนติวให้ยังไงล่ะ” เซลีนยื่นมือมาหยิกแก้มแป้งหอมเบาๆพร้อมยิ้มหวานอย่างประจบประแจง

“หยุดชมแป้งได้แล้วขืนยังชมต่อแป้งได้ลอยไปนู่นกันพอดีว่าแต่มีอะไรหรือเปล่า ? เดี๋ยวแป้งจะต้องไปเรียนพิเศษต่อแล้ว”

แป้งหอมถามถึงธุระของซีนเพราะปกติแล้วทั้งคู่จะเจอกันที่โรงเรียนกวดวิชาถึงจะเป็นเพื่อนสนิทตั้งแต่วัยเด็กแต่เธอและซีนแยกกันเรียนตอนมัธยมต้นและกลับมาเจอกันอีกครั้งตอนมัธยมปลายซึ่งเธอเลือกเรียนสายวิทย์-คณิตส่วนซีนเลือกเรียนสายศิลป์-คำนวณ

“พรุ่งนี้วันเกิดซีนคุณพ่อเลยจองโซนวีวีไอพีที่ผับ The moon ให้ซีนพาเพื่อนไปเลี้ยงฉลองวันเกิดน่ะแป้งไปด้วยกันนะซีนอยากให้แป้งไปด้วย” แป้งหอมเผยสีหน้าหนักใจทันทีเมื่อได้ยินคำชวนของเพื่อนสนิท

“ซีนก็รู้ว่า...”

“เดี๋ยวซีนไปขออนุญาตคุณป้าให้เองซีนรับรองว่าจะดูแลแป้งไม่ให้ใครมาเกาะแกะแน่นอน” ซีนชิงพูดเรื่องที่แป้งหอมหนักใจพร้อมกระพริบตาปริบๆเพื่อให้เพื่อนใจอ่อนครอบครัวของเธอกับครอบครัวของแป้งหอมสนิทกันมาตั้งแต่เธอเด็กๆคาดว่าคุณป้าต้องอนุญาตให้แป้งหอมมาร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของเธอแน่นอน

“แต่เราสองคนอายุยังไม่ถึง 18 เลยนะฉลองวันเกิดในผับแบบนี้มันจะดีเหรอ ?” สีหน้าของแป้งหอมยังคงเต็มไปด้วยความยุ่งยากใจเธอรู้สึกว่าสถานที่อโคจรเหล่านั้นไม่เหมาะกับเด็กอายุที่ยังไม่เต็มสิบแปดปีบริบูรณ์อย่างพวกเธอเลยสักนิด

“ถือว่าไปเปิดหูเปิดตานะแป้งอีกอย่างพรุ่งนี้ซีนก็อายุเต็ม 18 ปีบริบูรณ์แล้วน้า” เซลีนหว่านล้อมเพื่อนสนิทสุดฤทธิ์เพราะเธออยากให้แป้งหอมไปร่วมฉลองวันเกิดของเธอจริงๆ

“คือว่า...” แป้งหอมกำลังจะเอ่ยปฏิเสธเพราะเธอไม่อยากไปสถานที่เหล่านั้น

“แป้งจ๋าถือว่าซีนขอร้อง ปีนี้เราเรียนที่นี่ด้วยกันเป็นปีสุดท้ายแล้วนะหลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าเราจะได้เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันไหมดีไม่ดีคุณพ่ออาจจะส่งซีนไปเรียนต่างประเทศเหมือนพี่ซันก็ได้เพราะฉะนั้นถือว่าซีนขอร้องนะแป้ง”

ซีนงัดไม้ตายออกมาใช้เพราะเรื่องที่เธอยกมาหว่านล้อมแป้งหอมนั้นคือเรื่องจริงอีกไม่กี่เดือนเธอและแป้งหอมต้องแยกย้ายกันไปเติบโตแล้วอีกทั้งคุณพ่อของเธอยังเคยเปรยว่าจะส่งเธอไปเรียนเมืองนอกอย่างน้อยงานวันเกิดปีนี้เธอก็ขอจัดส่งท้ายเพื่อร่วมสนุกกับเหล่าเพื่อนสนิททุกคนก่อนไปก็แล้วกัน

“ตกลง ตกลง แป้งยอมไปแล้ว”

หมับ

“แป้งคนสวยของซีนน่ารักที่สุดเลยมาเร็วขอซีนจุ๊บที จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ” ซีนระดมหอมแก้มแป้งหอมซ้ายทีขวาทีจนแป้งหอมต้องยกมือขึ้นมาปิดหน้าของตัวเองเอาไว้ซีนถึงได้ยอมเลิกรา

“ดีลแล้วน้าถึงเวลาห้ามเบี้ยวเด็ดขาดมามะมาเกี่ยวก้อยทำสัญญากันก่อน” ซีนยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าแป้งหอมก่อนที่นิ้วเรียวเนียนนุ่มของแป้งหอมจะยื่นมาเกี่ยวก้อยทำสัญญากับเธอ

“แป้งสัญญา”

“โอเค สบายใจละงั้นซีนไปก่อนนะพรุ่งนี้เดี๋ยวซีนแวะไปขออนุญาตคุณป้าให้ บ๊าย บาย” ซีนยกมือโบกลาแป้งหอมที่ส่งยิ้มพร้อมโบกมือลาเพื่อนเช่นกันจนกระทั่งซีนหายลับไปจากสายตาแป้งหอมถึงได้รีบเร่งฝีเท้าไปที่หน้าโรงเรียนป่านนี้ลุงเพชรคงรอเธอจนหน้าเหี่ยวไปหมดแล้วมั้ง

The Moon Pub

“พรุ่งนี้วงเราถูกจ้างให้ไปร้องเพลงงานวันเกิดลูกสาวท่านสารัชนะเฮีย” ทันทีที่ภาคย์นั่งลงบนโซฟาตารางงานของวันพรุ่งนี้ก็ถูกแจกแจงให้เขาได้รับทราบทันที

“อืม รู้แล้ว ?”

ภาคย์ครางรับด้วยท่าทีเกียจคร้านตั้งแต่เขาเข้ามาเป็นมือกีตาร์คนใหม่ของวง Forget-me-Not ที่เพิ่งแจ้งเปลี่ยนชื่อวงทางเพจอย่างเป็นทางการเมื่อสองอาทิตย์ที่ผ่านมาวงของพวกเขาก็มีคนมากดติดตามเพิ่มขึ้นทะลุหลักล้านภายในคืนเดียวและเพิ่มเป็นห้าล้านภายในสองอาทิตย์สาเหตุหลักๆก็คงจะเป็นเพราะเขาที่ถูกบังคับให้ถ่ายรูปโปรโมตวงใหม่ซึ่งการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้นำมาซึ่งรายมหาศาลที่ไหลเข้าผับเพราะโซนวีไอพีถูกจองจนเต็มในวันที่พวกเขามีคิวเล่นส่วนวันหยุดก็มีงานนอกตารางอย่างเช่นเล่นดนตรีงานวันเกิดที่เฮียเจตต์เปิดโซนวีวีไอพีให้ลูกค้าจองเพื่อจัดงานเลี้ยงเท่านั้น

“ที่งานของเราเยอะขึ้นก็เพราะเฮียทั้งนั้นอีกอย่างลูกค้าเราทุกวันนี้มีตั้งแต่เน็ตไอดอลไปจนถึงดารานางแบบเลยนะเฮียเห็นพวกไอ้แฮกซ์มันมาเมาท์หลังบ้านว่าทุกคนมาเพราะอยากจีบเฮียไปเป็นแฟนกันทั้งนั้น”

มุมปากของภาคย์ภาคย์พลันกระตุกเมื่อได้ยินว่ามีดารานางแบบมาเที่ยวที่นี่เพื่อตามจีบตัวเองที่ยังไม่พร้อมจะรักและอยากดูแลใคร

“อ้อ จีนลืมบอกเฮียไปเลยว่าเมื่อวานหลังจากที่เฮียกลับไปแล้วพี่นิรินคนสวยเขามาถามหาเฮียแหนะ ยังไง ? กินกันแล้ว ? ” จีนที่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานมีนางแบบสาวสวยชื่อดังเข้ามาหาถามหาภาคย์ที่ห้องพักตอนที่เขากลับไปแล้ว

“เงียบแบบนี้ใช่เลยว่ะเพื่อน” สิงห์ที่นั่งเงียบๆรอฟังคำตอบหันไปฟันธงกับจีนที่มองมาที่ภาคย์ด้วยสีหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

“เฮียมึงแม่งก็เร็วฉิบหายเพิ่งมาเล่นดนตรีที่นี่ไม่ถึงสามอาทิตย์ก็ฟาดนางแบบชื่อดังของเมืองไทยซะแล้ว” จีนเอ่ยแซวภาคย์ที่มีสีหน้าไม่ยินดียินร้ายเมื่อได้ยินว่าหนึ่งในวันไนท์มาถามหาเขาที่ห้องพักเมื่อวานการกระทำนี้มันช่าง...ล้ำเส้นเกินไปแล้ว

“เฮียภาคย์ครับมีคนมาหา” ไฟถึงกับหันไปแปะมือกับสิงห์ทันทีเมื่อเด็กเสิร์ฟเดินเข้ามาบอกว่ามีคนมาหาภาคย์

“ไงเฮียสาวมาหาแล้วกูว่ามึงรีบไปเคลียร์ก่อนดีกว่าเท่าที่กูได้ยินมาคนชื่อนิรินแม่งวอแวว่ะก่อนจะมา เอ่อ กับมึงก็เคยกับเพื่อนพี่กูมาก่อนแถมยังตามราวีจนเขาบ้านแตก” ไฟพูดถึงเรื่องที่ตัวเองเคยได้ยินมาให้ภาคย์ฟังในขณะที่ภาคย์เพียงพยักหน้ารับพร้อมลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องเงียบๆเท่านั้น

“พวกมึงว่าเฮียของพวกเราจะเอาตัวรอดจากอีพี่นิรินคนนี้ได้ไหมวะ ?” ทันทีที่แผ่นหลังของภาคย์หายลับไปจากสายตาจีนก็รีบขยับเข้ามากระซิบกระซาบถามเพื่อนสนิททั้งสองคนเพื่อขอความคิดเห็นทันที

“เมียเฮียไม่ใช่ว่าใครก็เป็นได้นะเว่ย” สิงห์แสดงความคิดเห็นออกมาเป็นคนแรก

“อืม เฮียของมึงไม่ง่ายขนาดนั้นสงสารก็แต่พี่นิรินนั้นแหละไม่รู้ว่าจะเจอยาแรงแค่ไหนที่ผ่านมาล้ำเส้นคนอื่นไว้เยอะเลยคิดว่าเฮียภาคย์ก็คงทำได้เหมือนกันไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองแม่งโคตรคิดผิดที่มายุ่งกับเฮีย” ตามมาด้วยไฟที่เริ่มรู้จักนิสัยใจคอที่แท้จริงของภาคย์แล้วว่าเขาเป็นคนยังไง

“พวกมึงพูดอะไรกันกูไม่เข้าใจ” จีนยกมือขึ้นเกาหัวด้วยความงุนงง

“เอาเป็นว่าผู้ชายแม่งไม่มีใครดีสักคนเพราะฉะนั้นมึงห้ามเสียซิงให้ใครง่ายๆนะเว่ย” สิงห์เอ่ยเตือนเพื่อนสนิทด้วยความหวังดี

“รวมถึงพวกมึงสองคนด้วย ?” จีนเลิกคิ้วถามสิงห์กับไฟด้วยแววตาหยอกล้อ

“อืม รวมถึงพวกกูสองคนด้วย” ไฟตอบรับอย่างตรงไปตรงมาเพราะเขากับสิงห์ไม่ใช่ผู้ชายในฝันอย่างที่สาวๆหลายคนวาดไว้หรอกนะ

“โอเค กูจะจำเอาไว้พวกมึงไม่ให้กูเสียตัวให้ผู้ชายกูเสียตัวเสียใจให้ผู้หญิงก็ได้” จีนพูดติดตลก

“อืม ตามใจมึง” สิงห์

“ขอให้เจอคนดีๆล่ะ” ไฟ

จีน “_”

ลานจอดรถส่วนตัวของพนักงาน

“พอได้กันแล้วก็ทำเหมือนไม่เคยรู้จักกันเลยนะคะ” นิรินเอ่ยตัดพ้อหนุ่มหล่อที่เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า

“ตกลงกันแล้วว่าคืนเดียวจบ พูดไม่รู้เรื่อง ? ” น้ำเสียงเบื่อหน่ายเอ่ยถามนิรินด้วยสายตาดุดันความเกลียดชังพลันฉายชัดอยู่ในแววตาของเขาอย่างชัดเจนนิรินพยายามเมินเฉยต่อสายตาของเขาที่กำลังมองมาพร้อมสูดหายใจลึกๆรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีเอื้อนเอ่ยคำที่อยู่ในใจออกไป

“แล้วถ้านิรินอยากคบกับคุณล่ะคะ ?” นิรินพูดขึ้นพร้อมก้าวเดินเข้าไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าภาคย์

“โทษทีว่ะพอดีไม่เคยคบใครเพราะเคยเอากันแค่ครั้งเดียว”

“ถ้างั้นหลายรอบก็ได้นิรินไม่ติด” นิรินยื่นมือไปตรงหน้าหวังจะสวมกอดเอวสอบของภาคย์แต่เขากลับเบี่ยงตัวหลบอย่างนึกขยะแขยงในใจลอบสบถด่าตัวเองที่หลวมตัวไปมีอะไรกับผู้หญิงที่พูดไม่รู้เรื่องอย่างนิริน

“ที่ผ่านมาก็คงไม่ติดหลายคนสินะเรื่องคาวๆถึงได้เยอะขนาดนั้น” ใบหน้าของนิรินพลันซีดเผือดเมื่อได้ยินภาคย์พูดเรื่องในอดีตของตนเอง

“เรื่องไม่จริงคุณก็เชื่อ ?” นิรินยังคงไม่ยอมแพ้เธอเลิกคิ้วถามเขาราวกับว่าคนที่ถูกพูดถึงไม่ใช่เธอ

“ไม่เชื่อ” คำตอบของหนุ่มหล่อตรงหน้าทำให้นิรินเผยรอยยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

“แต่ผมไม่ได้โง่จริงไม่จริงคุณรู้ดีอยู่แก่ใจ” ภาคย์พูดทิ้งท้ายเอาไว้เพียงแค่นี้ก็เตรียมจะเดินจากไปแต่ข้อมือของเขากลับถูกมือเรียวนุ่มนิ่มของนิรินคว้าเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

“นิรินจริงใจกับคุณนะคะ” นิรินส่งสายตาอ้อนวอนภาคย์ด้วยน้ำตาคลอเบ้าเพื่อเรียกร้องความสงสาร

“เก็บความจริงใจของคุณไปใช้กับคนอื่นเถอะผมไม่ต้องการ” ภาคย์สะบัดมือนิรินทิ้งทันทีที่พูดจบก่อนจะเดินจากไปอย่างไม่ไยดีทิ้งให้นิรินกำหมัดแน่นด้วยความแค้นใจดวงตาคู่สวยพลันเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่นผู้ชายคนนี้ถ้าเธอไม่ได้มาครอบครองคนอื่นก็อย่าหวังว่าจะได้ครอบครองเขาเหมือนกัน

หลังจากคุยกับผู้หญิงน่ารำคาญที่ทำตัวล้ำเส้นด้วยการตามตอแยตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้วภาคย์ก็รีบตรงไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างมือของตัวเองทันทีจนกระทั่งมั่นใจว่าสะอาดดีแล้วเขาจึงกลับไปที่ห้องพักนักดนตรีซึ่งทันทีที่เปิดประตูเข้าไปสายตาของพวกไอ้เด็กดื้อทั้งสามคนก็พากันจับจ้องมาที่เขาทันทีด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“เรียบร้อยแล้ว ?” ไฟถามขึ้นเป็นคนแรก

“คงไม่มาตามตื้อเฮียอีกแล้วใช่ไหม ?” ตามมาด้วยจีน

“เร็วขนาดนี้คงเรียบร้อยดีแล้วแหละ” สิงห์ตอบคำถามเพื่อนทั้งสองคนแทนภาคย์เสร็จสรรพ

“อืม เรียบร้อยดี” ภาคย์ครางรับเสียงเนือยก่อนจะยื่นมือไปหยิบแก้วเหล้าของสิงห์มากระดกรวดเดียวหมดแก้ว

“แล้วถ้านางยังตามตอแยเฮียไม่เลิกล่ะ เฮียจะทำยังไง ?” จีนถามขึ้นด้วยความอยากรู้

“ไม่ทำไงก็แค่ฆ่าทิ้งให้มันจบชีวิตจะได้สงบ” คำตอบของภาคย์ทำให้สิงห์กับไฟถึงกับลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่พวกเขามั่นใจว่าภาคย์ไม่ได้พูดเล่นเพราะตอนที่พูดคำว่า ‘ฆ่า’ ประกายความเหี้ยมโหดพาดผ่านแววตาของภาคย์อย่างชัดเจน

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่มึงแม่งก็ขยันเล่นมุขซะจริง” จีนหัวเราะเสียงดังด้วยความขบขันก่อนที่สิงห์จะรีบเปลี่ยนเรื่องพูดโดยยกเรื่องเพลงที่จะเล่นในงานวันเกิดขึ้นมาปรึกษาหารือกับทุกคนพร้อมพูดคุยถึงเรื่องงานอื่นที่เขาเพิ่งรับมาเพียงไม่นานทุกคนก็คล้ายจะลืมเรื่องของนิรินไปจนสนิทใจกลายเป็นการพูดคุยกันหัวข้อใหม่ที่มีสาระและดูจริงจังมากกว่าเดิม