บทที่ 4

คฤหาสน์สุทธิเกียรติธาดา

“สวัสดีค่ะคุณแม่” เซลีนยกมือไหว้คุณหญิงฐิตาภาแม่ของแป้งหอมด้วยความนอบน้อม

“หวัดดีจ้ะหนูซีนเป็นยังไงบ้างสบายดีไหมลูกหลังๆไม่เห็นแวะมาเล่นกับแป้งหอมที่นี่บ้างเลย ?” ฐิตาภาพยักหน้ารับไหว้พร้อมละมือจากงานที่ทำและกวักมือเรียกเด็กสาวให้เดินมานั่งลงข้างๆเธอ

“สบายดีค่ะ พอดีช่วงนี้คุณพ่อคุมเข้มให้ซีนอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามหา’ลัยวันหยุดก็เลยได้แต่อ่านหนังสืออยู่ที่บ้านค่ะ” ซีนตอบคำถามของฐิตาภาซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับแป้งหอมที่เดินมาถึงห้องรับแขกพอดี

“แป้งคนสวยของซีน” เซลีนร้องเรียกเพื่อนสนิทด้วยความดีใจราวกับไม่ได้เห็นหน้ากันแรมปีทั้ง ๆที่เพิ่งแยกจากกันเมื่อวาน

“ไหนบอกว่าจะมาตอนบ่ายไงทำไมถึงมาตั้งแต่เช้า ?” แป้งหอมเอ่ยถามเพื่อนสนิทก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ

“คิดถึงฝีมือทำอาหารของคุณแม่น่ะสิก็เลยจะมาขอฝากท้องทานมื้อเที่ยงที่นี่ด้วยคน” ประโยคนี้เซลีนหันไปพูดกับฐิตาภาพร้อมส่งยิ้มหวานให้แม่เพื่อนอย่างประจบประแจง

“ปากหวานไม่เปลี่ยนเลยนะเราไหนว่ามาสิวันนี้อยากทานอะไรเดี๋ยวแม่เข้าครัวทำให้” ฐิตาภาเอ่ยถามเด็กสาวช่างอ้อนด้วยความเอ็นดู

“อะไรก็ได้ค่ะฝีมือคุณแม่อร่อยทุกอย่างแต่คุณแม่คะวันนี้นอกจากซีนจะมาขอฝากท้องที่นี่แล้วซีนยังจะมาขออนุญาตคุณแม่ชวนแป้งหอมไปงานวันเกิดด้วยค่ะ”

คำขอของซีนทำให้ฐิตาภามีสีหน้าตกใจเล็กน้อยเพราะเรื่องยุ่งๆของสมาคมการค้าที่กำลังมีปัญหาทำให้เธอหลงลืมเรื่องนี้ไปสนิทใจ

“แม่ลืมไปเลยว่าวันนี้วันเกิดของหนู” ฐิตาภาเอ่ยบอกเด็กสาวด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่” เซลีนยิ้มหวานให้แม่เพื่อนเป็นการปลอบใจ

“ปีนี้จัดที่บ้านเหมือนเดิมไหมจ๊ะ ?” เป็นธรรมดาที่ฐิตาภาต้องถามเพราะที่ผ่านมาวันเกิดของเซลีนท่านนายพลสารัชมักจะจัดงานเลี้ยงฉลองเล็กๆให้ลูกสาวที่บ้านเสมอ

“เปล่าค่ะ ปีนี้ซีนขอคุณพ่อจัดงานที่ผับเพราะว่าเป็นปีสุดท้ายที่จะได้เลี้ยงฉลองวันเกิดร่วมกับเพื่อนๆซีนก็เลยอยากพาเพื่อนไปสนุกกันตามประสาวัยรุ่นค่ะคุณแม่”

“เรื่องนี้แม่ว่า...”

“คุณแม่ขาซีนรับรองได้เลยว่าจะดูแลแป้งเป็นอย่างดีอีกอย่างคุณพ่อเองก็ส่งการ์ดไปดูแลซีนกับเพื่อนถึงยี่สิบคนเพราะฉะนั้นคุณแม่วางใจได้เลยค่ะ”

เซลีนชิงเอ่ยตัดหน้าคุณหญิงฐิตาภาด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ยินยอมเพราะตลอดเวลาที่เธอพูดโน้มน้าวมีแวบหนึ่งที่สายตาของแม่เพื่อนเต็มไปด้วยคำว่า ‘ไม่อนุญาต’ อย่างชัดเจนถึงแม้การพูดตัดบทผู้ใหญ่จะเป็นเรื่องที่ค่อนข้างเสียมารยาทแต่เซลีนจำเป็นต้องทำเพราะเธอรู้จักครอบครัวของเพื่อนสนิทดีพ่อของแป้งหอมค่อนข้างเข้มงวดกับเธอมากชีวิตของเพื่อนเธอคนนี้นอกจากโรงเรียนกับสถาบันกวดวิชาแล้วแป้งหอมก็แทบไม่เคยได้ออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกกับเพื่อนๆในวันหยุดเลยชีวิตที่ถูกกำหนดให้อยู่ในกรอบแบบนี้ช่างเป็นอะไรที่น่าเบื่อหน่ายมากสำหรับเซลีนพอครั้งนี้มีโอกาสเธอก็แค่อยากจะพาเพื่อนไปเปิดหูเปิดตาและสัมผัสกับความสนุกสนานตามประสาวัยรุ่นบ้างก็แค่นั้นเอง

“แน่ใจนะว่าปลอดภัยแม่เชื่อใจเราได้ใช่ไหมซีน ?” เซลีนยิ้มหวานพร้อมพยักหน้ารับอย่างแข็งขัน

“เชื่อใจได้แน่นอนค่ะคุณแม่ซีนเอาหัวเป็นประกัน” เซลีนตอบกลับไปด้วยความมั่นใจ

“ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงจ้ะแม่ฝากหนูดูแลแป้งด้วยนะ แล้วก็แป้งหนูห้ามอยากรู้อยากลองพวกของมึนเมาทุกอย่างเลยนะรู้ไหม ?” ประโยคหลังฐิตาภาเอ่ยบอกลูกสาวเสียงเข้ม

“รับทราบค่ะแม่” แป้งหอมตอบรับอย่างเชื่อฟัง

“งั้นสองคนคุยกันไปนะแม่ขอตัวไปทำมื้อเที่ยงก่อน” ฐิตาภาเอ่ยขอตัวก่อนจะลุกขึ้นเดินตรงไปที่ห้องครัวเพื่อทำมื้อเที่ยงให้แขกอย่างเซลีนที่นานๆจะแวะมาสักครั้ง

“เชื่อซีนหรือยังว่าคุณป้าไม่มีทางไม่ตอบตกลง” เซลีนเชิดหน้าขึ้นด้วยความภาคภูมิใจพร้อมเฝ้ารอคำชมจากแป้งหอม

“จ้ะ แป้งเชื่อแล้วว่าซีนเก่งที่สุดเลยยอดเยี่ยมมาก” แป้งหอมยิ้มหวานพร้อมยกนิ้วโป้งให้เพื่อนด้วยความชื่นชม

“วันนี้ซีนเอาชุดสวยๆมาเผื่อแป้งด้วยนะ” ซีนขยับเข้าไปใกล้ๆพร้อมกระซิบกระซาบบอกแป้งหอมที่เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเธอบอกเซลีนเมื่อไหร่กันว่าให้เอาชุดสวยมาเผื่อเธอ

“ไม่เป็นไรๆแป้งเตรียมชุดเอาไว้เรียบร้อยแล้ว” แป้งหอมรีบปฏิเสธเพื่อนด้วยความเกรงใจ

“ชุดของแป้งเรียบร้อยเกินไปนี่นาไม่เหมือนชุดที่ซีนเตรียมไว้ให้โคตรน่ารักเลยนะจะบอกให้”

“แต่ว่า...”

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นปะไปลองชุดกัน”

เซลีนไม่เปิดโอกาสให้เพื่อนสนิทได้เอ่ยปฏิเสธก็ฉุดคนเดินขึ้นไปชั้นบนตรงไปยังห้องนอนของแป้งหอมเพื่อลองชุดทันทีหลังจากนั้นไม่นานทั้งสองก็ถูกเรียกให้ลงมาทานมื้อเที่ยงจนกระทั่งมื้อเที่ยงผ่านพ้นไปเซลีนก็สบโอกาสหาข้ออ้างพาแป้งหอมออกจากบ้านก่อนเวลาโดยบอกว่าจะพาเธอไปช่วยเลือกซื้อชุดที่จะใส่ไปงานวันเกิดทั้งที่ในความเป็นจริงแล้วเธอตั้งใจจะพาแป้งหอมออกไปเที่ยวเล่นที่ห้างต่างหากแถมยังอ้อนขออนุญาตให้แป้งหอมค้างคืนด้วยหนึ่งวันจนคุณหญิงฐิตาภายอมตอบตกลงในที่สุด

The Moon Pub

เด็กสาวที่อยู่ในชุดสายเดี่ยวสวมทับด้วยเสื้อยีนส์เหลียวมองไปรอบๆบริเวณผับด้วยความตื่นตาตื่นใจแสงไฟที่ส่องนำทางค่อยๆมืดสลัวลงเรื่อย ๆเมื่อเธอถูกเซลีนจูงมือเข้ามาด้านในที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายบางคนถึงกับเป็นนักแสดงที่เธอเคยเห็นผ่านตาบนหน้าจอทีวีบางคนก็เป็นเน็ตไอดอลที่เพื่อนๆของเธอชื่นชอบและกดติดตามสถานที่แห่งนี้ช่างตรงข้ามกับที่เธอคิดและจินตนาการเอาไว้ลิบลับเลย

‘อ๊ะ แย่แล้ว’

ความคิดในหัวของแป้งหอมพลันหยุดลงเมื่อเธอเผลอเดินสะดุดเท้าตัวเองและเตรียมจะล้มลงไปข้างหน้าส่วนเซลีนที่ควรจะอยู่ข้างกายเพื่อช่วยดึงรั้งเธอในตอนนี้กำลังพูดคุยทักทายคนรู้จักอยู่โดยที่ไม่รู้เลยว่าเพื่อนสนิทของตัวเองกำลังจะทำตัวขายหน้าขายตาผู้คนเข้าให้แล้ว

หมับ

อยู่ ๆ ความเจ็บปวดที่แป้งหอมเตรียมตัวเตรียมใจเผชิญหน้ากลับไม่เกิดขึ้นเมื่อเอวบางของเธอถูกมือใหญ่ยื่นมาโอบดึงรั้งเข้าไปหาเขาอย่างแนบชิดทำให้ใบหน้าของแป้งหอมกระแทกเขากับหน้าอกแข็งๆของเขาเข้าอย่างจังกลิ่นน้ำหอมบางๆจากร่างกายของเขาคนนั้นพลันลอยมาแตะจมูกทำให้เธอเผลอสูดดมเข้าไปเฮือกใหญ่ก่อนที่ดวงตากลมโตกระจ่างใสจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของอ้อมแขนที่ช่วยเธอเอาไว้อย่างกล้าๆกลัวๆ

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

หัวใจที่เต้นแรงด้วยความตกใจก่อนหน้านี้ของแป้งหอมพลันเต้นแรงมากกว่าเดิมเมื่อเธอเผลอสบตากับเจ้าของอ้อมแขนที่ยื่นมือมาช่วยเธอเอาไว้ใบหน้าหล่อเหลาที่เหมือนไม่มีอยู่จริงทำให้ดวงตาของเธอเบิกตากว้างเล็กน้อยด้วยความตกตะลึงท่าทางไร้เดียงสาของเด็กสาวที่แสดงออกมาทำให้ภาคย์รู้สึกเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูกเขาสัมผัสได้ถึงความตื่นตระหนกจากร่างกายที่สั่นเทาเล็กน้อยของเธอรวมถึงมองออกถึงความอยากรู้อยากเห็นจากดวงตากลมโตที่กำลังจ้องหน้าเขาตาไม่กระพริบ

ภาคย์ “_” นี่มองเพราะเขาหล่อหรือมองเพราะเขาแปลก ?

“ที่นี่คนพลุ่กพล่านจะเดินไปไหนมาไหนต้องระวังให้มากอย่ามัวเอาแต่มองไปเรื่อยเพราะที่นี่ไม่ใช่สถานที่ดีอะไรจำเอาไว้ว่ามาเที่ยวครั้งหน้าต้องระวังตัวให้มากกว่านี้รู้ไหม ?”

เพราะแววตาและท่าทางที่ไร้เดียงสาของเด็กสาวที่ทำให้ภาคย์ยอมเปิดปากเอ่ยเตือนเธอด้วยความหวังดีท่าทางตื่นกลัวที่ดูน่ารักน่าเขมือบ เอ๊ย ! ไม่ใช่สิภาคย์ต้องบอกว่าน่ารักน่าเอ็นดูของเด็กคนนี้เกรงว่าคงจะถูกพวกสารเลวที่มาเที่ยววันนี้ล่อลวงไปทำมิดีมิร้ายอย่างแน่นอนแต่จะว่าไปแล้วลำพังแค่ท่าทางไร้เดียงสาก็ว่าหนักแล้วแต่หน้าของเธอแม่ง...โคตรล่อเป้าเลยจะบอกให้

ดวงตากลมโตกระจ่างใสไร้พิษภัยริมฝีที่ดึงดูดให้คนเข้าหาริมฝีปากอวบอิ่มจิ้มลิ้มนี่ก็โคตรน่าจูบส่วนเอวที่เขาโอบอยู่แม่งก็โคตรบางส่วนผิวขาวๆนี่ก็นุ่มมือชะมัดรวมๆแล้วหน้าตาของเด็กคนนี้โคตรกระตุ้นความอยากของผู้ชายเลยรวมถึงเขา เอ๊ย! สาวเลวเอ๊ยนี่เขากำลังอ่านกินเด็กอยู่หรือไงปล่อยมือเดี๋ยวนี้ปล่อย! ปล่อย! ปล่อย! ภาคย์สบถคำหยาบอยู่ในใจพลางก่นด่าตัวเองด้วยความโมโหก่อนที่เขาจะยอมปล่อยมือที่โอบเอวบางของเด็กสาวด้วยความรู้สึกที่ค่อนข้างเสียดายเล็กน้อย

“ขะ ขอบคุณค่ะที่ช่วยถ้าไม่ได้พี่แป้งคงต้องล้มลงไปนอนกองอยู่บนพื้นแน่นอนเลย”

แป้งหอมเอ่ยขอบคุณพร้อมส่งยิ้มหวานไร้เดียงสาไปให้เขาหัวใจที่เคยเต้นแรงก่อนหน้านี้เริ่มสงบลงทีละน้อยแต่ความรู้สึกชื่นชมความหล่อเหลาของชายหนุ่มตรงหน้ากลับเปิดเผยสู่สายตาของเขาอย่างชัดเจนแป้งหอมคิดเพียงแค่ว่าเขาหล่อเหลาที่สุดเท่าที่เธอเคยพบเจอมาแค่นั้นเอง

“อืม” ภาคย์ครางรับเสียงเบาก่อนจะเดินจากไปด้วยท่าทีเกียจคร้านทิ้งให้แป้งหอมหันไปมองแผ่นหลังกว้างของเขาด้วยสายตาเหม่อลอยผู้ชายที่หน้าตาดีขนาดนี้เขาเป็นคนจริงๆใช่ไหม ?

“แป้ง แป้งหอม” แป้งหอมสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจเมื่อเซลีนที่กลับมาอยู่ข้างกายของเธอเมื่อไหร่ไม่รู้กำลังโบกมือไปมาอยู่ตรงหน้าเธอ

“นี่เหม่ออะไรน่ะหรือว่ามีคนหล่อเข้ามาจีบ” เซลีนเอ่ยถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นแต่แป้งหอมกลับส่ายหน้าน้อยๆเป็นเชิงปฏิเสธ

“เปล่าสักหน่อยแป้งแค่มองนั้นมองนี่ไปเรื่อยต่างหาก”

“ซีนก็คิดว่ามีใครเข้ามาทำให้เพื่อนของซีนใจเต้นแรงแล้วซะอีก ?” เซลีนเอ่ยหยอกเย้าแป้งหอมที่เริ่มหน้าแดงด้วยความเขินอาย

“ไม่มีสักหน่อยซีนก็พูดไปเรื่อย”

“ไม่มีแล้วทำไมต้องหน้าแดง ?”

“ตรงนี้มันร้อนต่างหาก”

“หืม ร้อนที่ไหนเดือนนี้เริ่มหนาวแล้วนะ” เซลีนยังคงหยอกแป้งหอมอย่างนึกสนุกเพราะเธอไม่เคยเห็นแป้งหอมหน้าแดงเลยสักครั้งแต่ครั้งนี้เธอแค่แซวนิดแซวหน่อยเพื่อนของเธอกลับหน้าแดงราวกับลูกตำลึงสุก

“โอเค โอเค ไม่หยอกแล้วไปกันโซนที่ซีนจองเอาไว้อยู่ทางโน่นแหนะ”

เซลีนจูงมือแป้งหอมให้เดินตามเธอไปเงียบๆจนกระทั่งเดินมาถึงโซนวีวีไอพีที่เต็มไปด้วยเพื่อนสนิทในห้องเรียนยังมีพี่ฟอร์ดแฟนของจีนกับผองเพื่อนและก็ยังมีพี่เซนต์ลูกพี่ลูกน้องของซีนที่มาร่วมงานวันเกิดในครั้งนี้ด้วยรอบๆบริเวณที่จัดงานเต็มไปด้วยการ์ดของพ่อซีนที่ยืนเฝ้าอยู่ตามมุมต่างๆทำให้แป้งหอมรู้สึกได้ถึงความปลอดภัยโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าความน่ากลัวและโหดร้ายของโลกใบนี้นั้นบางทีก็ไม่จำเป็นต้องเกิดขึ้นเพราะคนภายนอกเสมอไปแต่เป็นคนข้างกายที่เรารู้จักดีต่างหากที่เจ้าเล่ห์แสนร้ายกับเราที่สุด