EPILOGUE

JANINA MARIE

Makalipas ang isang taon, habang masaya kaming magkakaharap na kumakain sa malawak na bakuran ng Paraiso De Montefona sa Calauag ay biglang umiyak ang aking bunso. Parang sinilaban ang puwet ni Xavier dahil sa bilis n’yang tumayo.

"Dessa, don't cry, baby," sabi niya habang isinasayaw ito.

Kumikislap ang aking mga mata habang pinapanood ko sila. Sa tabi ko ay naroon sina Yna at Jude. Tinutulungan ni Yna ang kanyang kapatid para tanggalan ng tinik ang isda na nasa plato nito.

"Ako na ate. Ayaw kong mahirapan ka kasi girl ka. Dapat ako ang tutulong sa iyo," saad ni Jude.

"'Wag ka na ngang magreklamo diyan. Ate ako," sagot ni Yna.

"Oh, 'wag na kayong mag-away. Ako na lang ang gagawa," sabad ni Nanay Elle.

"Hindi po kami nag-aaway. Ganito lang po talaga kami," mahinang sabi ni Jude.

Nakangiting sumubo ako ng pagkain. Sa mga gano'ng pagkakataon ay pinapabayaan ko ang aking mga anak upang matutunan nila kung paano respetuhin ang isa't isa. Hinahayaan ko sila para