03 : Lex Differentiae [กฎของความต่างที่ไม่ห่างกัน] (1/2)

กริ๊ง…กริ๊ง!

เสียงนาฬิกาปลุกแผดลั่นราวกับไซเรนเตือนภัยในสนามรบ ทำฉันสะดุ้งเฮือกจนเผลอปัดไอโฟนที่แหกปากน่ารำคาญข้างหูแทบร่วงพื้น ก่อนจะนิ่งอยู่สักพักเพื่อรวบรวมสติ แล้วถึงพลิกตัวโก่งก้นขึ้นนั่ง

เปลือกตาค่อยๆ เปิดรับแสงอ่อนที่ลอดผ่านม่านหน้าต่างเข้ามา

วันใหม่…ที่น่าจะสดใส

ถ้าไม่นับตาแพนด้าและวิญญาณที่ยังล่องลอยอยู่กลางมิติความฝันอะนะ

ฉันถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อย ขณะลากร่างโงนเงนลงไปยืนข้างเตียง

ปกติหากมีเรียนเช้าก็จะตื่นประมาณเจ็ดโมงครึ่ง แต่ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาฉันต้องลุกก่อนตั้งหนึ่งชั่วโมง นี่มันไม่ต่างจากการเฉือนหัวใจคนรักการนอนเลยว่าไหม?

แต่ทำไงได้ ‘พันธสัญญาปีศาจ’ ที่ให้ไว้กับเฮียพายุยังค้างคาอยู่ ฉันต้องไปซื้ออาหารเช้าให้ เฮียไฟ ผู้ซึ่งไม่ได้รู้อีโหน่อีเหน่ ทว่าดันรับเคราะห์หนักสุด

และแน่นอน… ไม่มีใครอยากถูกตราหน้าว่า ‘ไร้ความรับผิดชอบ’ ถึงทุกวันจะไม่เคยได้คำชื่นชมกลับมาเลยก็ตาม

ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันเช้าเกินไป หรือเขาแค่ไม่อยากเปิดประตูให้

นั่นแหละ… จะอะไรก็ช่าง ฉันแค่ทำตามหน้าที่ของตัวเอง ด้วยการเอาของบำรุงทุกอย่างไปแขวนไว้หน้าประตู พร้อมกับแปะโน้ตที่มีข้อความว่า

‘อาหารเช้ามาส่งแล้วจ้า :) จากคู่กรณีที่น่ารัก’

ส่วนเขาจะกินหรือทิ้ง นั่นก็เรื่องของเขา ฉันถือว่าภารกิจของตัวเองสำเร็จแล้ว…

หลังจากได้น้ำเย็นจากฝักบัวช่วยกระตุ้นระบบประสาทให้กระปรี้กระเปร่าแล้ว ฉันก็แต่งตัวอย่างรีบๆ และคว้ากระเป๋าสะพายใบโปรด กับกุญแจเวฟป้าสีชมพูคู่ใจ ก่อนเดินออกจากห้องนอนด้วยเป้าหมายเดิมๆ

ตลาดนัดข้างมอ…

ความจริงพ่อกับแม่พยายามเกลี้ยกล่อมให้ฉันหัดขับรถยนต์ บอกว่าสะดวกและปลอดภัยกว่า

ไอ้เรื่องปลอดภัยก็อาจจะใช่ แต่สะดวกน่ะ… ขอแย้ง จะจอดรถทีเหมือนหาสมบัติล้ำค่าในมหาสมุทร แถมเวลารถติดก็แทรกซ้ายป่ายขวาแบบน้องชมพูของฉันไม่ได้! อีกอย่าง ถ้าไปไหนไกลๆ หรือฝนตก ฉันแค่โบกมือเรียกเม็ดทรายกับนิกซ์ หรือกดแอพเรียกรถแค่นั้น

แบบนี้สิถึงจะเรียกว่าสะดวกจริง!

ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง ฉันก็มายืนยิ้มร่าอยู่หน้าคอนโดเฮียไฟ พร้อมกับกลิ่นปาท่องโก๋หอมๆ ไออุ่นจากโจ๊กเห็ดหอมเจ้าเก่า และนมสดอุ่นๆ ที่ตั้งใจเลือกเหมือนอย่างทุกวัน

แต่สิ่งที่ต่างออกไปในวันนี้…

ประตูมันดันเปิดออกในตอนที่ฉันกำลังก้มเขียนโน้ต

ฉันเงยหน้ามองร่างสูงของเฮียไฟในชุดนอนสีเข้มแบบอึ้งๆ

พายุจะถล่มเชียงใหม่ไหมนะ หรืออาหารเช้าของฉันมันทำให้เขาป่วยหนักกว่าเดิม

ไม่ก็… เขาเห็นถึงความตั้งใจจริงของฉันขึ้นมาบ้างแล้ว

แต่พอยื่นไปให้ เขากลับมองมันเพียงแวบเดียว ราวกับไม่มีความหมายอะไรมากนัก ก่อนจะถอนหายใจและรับไว้แบบ … ตามมารยาท

“เอาแค่โจ๊กพอค่ะ เฮียไม่ค่อยชอบกินนม”

ฉันเหลือบมองถุงนมในมือตัวเองที่เพิ่งถูกปฏิเสธอย่างสุภาพ แล้วส่งยิ้มแหยๆ

“ค่ะ…”

งั้นของทุกวันที่ผ่านมาคงจบลงในถังขยะสินะ… แย่จัง

“ความจริงไม่ต้องลำบากขนาดนี้ก็ได้นะ เฮียสั่งเองได้ ขอบคุณสำหรับวันก่อนๆ ด้วย”

…อันนี้แย่กว่าอีก

น้ำเสียงเขายังคงราบเรียบ เหมือนไม่ได้ตั้งใจปฏิเสธ แต่ก็เย็นชาพอจะทำให้รอยยิ้มของฉันค่อยๆ จางไป

ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันแน่น ไม่ทันได้บอกว่า ‘ไม่ลำบากเลยค่ะ’ คู่สนทนาก็หันหลังให้เสียก่อน

แต่จังหวะนั้น ฉันเห็นเขาชะงักไปนิดหนึ่ง

มือใหญ่กำลูกบิดแน่นเหมือนลังเลอยากจะพูดอะไรบางอย่าง นั่นทำให้ฉันแอบลุ้นอยู่ลึกๆ ในใจ แต่สุดท้ายเขาก็เงียบ… และปล่อยให้ประตูปิดลงตามหลัง

เสียงกระทบกันของไม้กับเหล็กเลยกลายเป็นสิ่งเดียวที่ตอบกลับมา

สายตาฉันหลุบมองถุงนมนั่นอีกครั้ง พลิกไปพลิกมาอยู่สองสามรอบ เหมือนพยายามหาอะไรให้ทำแก้เก้อ

“กินของอร่อยขนาดนี้ก็ต้องรู้สึกดีขึ้นบ้างแหละ… เนอะ” บ่นพึมพำพลางกระชับเสื้อคลุมแน่นขึ้นอีกหน่อย ขณะหมุนตัวเดินจากมา

แม้แดดจะเริ่มสาดแสง แต่ความเย็นกลับแทรกเข้ามาในอก… ทั้งที่ไม่มีลมสักแอะ!

มหาวิทยาลัยเซเนเซนท์

เสียงขูดปลายพู่กันลากผ่านผิวหยาบของผืนกระดาษฟังดูสงบดีในตอนแรก… แต่พอภาพแจกันดอกไม้ตรงหน้าเสร็จสมบูรณ์ ฉันกลับไม่พอใจอย่างที่ควรจะเป็น

มันดู หม่นๆ ขมุกขมัว ยังไงไม่รู้สิ...

แดดยามสายที่ส่องลอดผ่านหน้าต่างยิ่งทำให้สีบนผืนผ้าดูซีดจาง กลิ่นสีน้ำมันอ่อน ๆ ลอยแตะจมูก คลอไปกับเสียงจอแจของเพื่อนรอบข้าง แต่ใจฉันกลับไม่ได้โฟกัสสิ่งเหล่านั้นเลย

…ยังคงหมกมุ่นกับความคิดเดิมๆ

หรือจริงๆ เราแค่คิดไปเองว่าเขาจะดีใจ?

ไม่ก็… เฮียไฟอาจจะอยากอยู่เงียบๆ มากกว่าการที่เราคอยเข้าไปวุ่นวายก็ได้

แต่ฉันแค่อยากชดเชยที่เป็นต้นเหตุให้เขาเจ็บตัวก็เท่านั้นเองนะ

ทำไมต้องเมินกันขนาดนี้ด้วย … ใจร้ายจริงๆ

“มันก็สวยดีนะ ทำไมคนวาดหน้ามุ่ยจัง”

เสียงแซวขัดจังหวะความคิด ฉันสะดุ้งเฮือก ก่อนจะตวัดสายตามองคนตัวสูงอย่างเคืองๆ ไม่รู้เลยว่า เฮียพายุ เดินเข้ามายืนข้างหลังตั้งแต่ตอนไหน

ถึงจะเรียนคณะเดียวกัน แต่การมาป้วนเปี้ยนในคลาสรุ่นน้องได้หน้าตาเฉยแบบนี้มัน… มันได้เหรอ

…แต่ก็พอดีเลย กำลังหาที่ระบายอยู่พอดี!

“ก็เป็นเพราะเฮียไง จัดแจงนู่นนี่ ให้รันตื่นแต่เช้า ซื้อข้าวไปให้เขา สุดท้ายเป็นไง?” ฉันเบะปากบ่น “เขาไม่ได้ซาบซึ้งใจเลยสักนิด แถมยังทำหน้าเหมือนจะรำคาญกว่าเดิมด้วยซ้ำ”

“เอาน่า อย่าไปถือสามันเลย” เขาลากกล่องไม้ทรงกลมมานั่งข้างๆ พลางพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ดูใจเย็นกว่าปกติ “ช่วงนี้ใจมันไม่ค่อยแข็งแรง หนักกว่าแผลทางกายอีก”

คิ้วฉันขมวดเข้าหากันทันที

ใจไม่แข็งแรง? …เฮียไฟน่ะนะ?

คนที่สุขุม เยือกเย็น และดูเป็นภูเขาน้ำแข็งเคลื่อนที่แบบนั้น จะมีช่วงที่อ่อนแอจริงๆ เหรอ

“อกหัก?” ความคิดโผล่ขึ้นมาเองโดยไม่ได้ตั้งใจ “มีสาวที่ไหนไม่ชอบเฮียไฟด้วยเหรอ”

ผู้หญิงคนนั้นต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงกล้าปฏิเสธว่าที่นักกฎหมายมือหนึ่งอย่างนายอัคคินท์ รังสิโยธิน

“พูดแบบนี้ อย่าบอกนะว่ารันก็เป็นหนึ่งคนที่หลงเสน่ห์มันด้วย”

ฉันเบิกตาโต รีบกัดปากตัวเอง ก่อนจะแย้งเสียงหลง “ปะ…เปล่านะ รันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นสักหน่อย”

แต่ดวงตาที่หรี่ลงของรุ่นพี่จอมยุ่งทำฉันต้องก้มหน้างุด จุ่มพู่กันลงในสีน้ำแทบจะทันที

ทั้งที่... สีที่หยิบมาดันไม่เข้ากับภาพเลยสักนิด

ไม่รู้ทำไม อยู่ๆ แก้มถึงได้ร้อนขึ้นมาเฉยเลย

บ้า… ต้องบ้าแหงๆ อย่าคิดแบบนั้นกับผู้ชายที่แสนเย็นชาอย่างเขาเชียวนะ ริรัณย์!

“ร้อนเหรอ หน้าแดงเชียว” ไม่พูดเปล่า เขายื่นนิ้วมาจิ้มแก้มฉันเบาๆ “อืมมม~ ร้อนจริง ๆ ด้วย”

หน้าฉันสะบัดหนีโดยอัตโนมัติ พร้อมเอามือขึ้นปิดแก้มตัวเอง “เลอะเทอะ!”

“เอากระจกไหมล่ะ จะได้เห็นว่ามันแดงจริง”

“เฮียพายุ!” เผลอยกมือฟาดต้นแขนแกร่งไปหนึ่งที แต่แทนที่เขาจะหลบ กลับหัวเราะร่า พลางลุกขึ้นยืน แล้ววางมือลงบนหัวฉันแล้วโยกไปมาแบบที่ชอบแกล้งกันเป็นประจำ

“เอาเป็นว่า ช่วย ๆ ดูมันไปก่อนแล้วกัน” เสียงเขาอ่อนลงกว่าปกติ คล้ายจะจริงจังขึ้นมาเล็กน้อย “มันจะได้ไม่ฟุ้งซ่านมาก”

เหรอ?

เฮียไฟน่ะอาจจะใช่ แต่ฉันเนี่ย… ฟุ้งซ่านกว่าเดิมแน่ๆ

ฉันถอนหายใจผะแผ่ว มองตามแผ่นหลังของเฮียพายุที่เดินห่างออกไป ก่อนหันกลับมาโฟกัสภาพแจกันหมองๆ ของตัวเองอีกครั้ง…

พยายามจะจดจ่อกับมัน แต่ยิ่งเพ่งสายตา ลายเส้นกลับยิ่งสั่น เหมือนใจที่ไม่ว่าจะบังคับให้ตรงยังไง ก็ไหวเอนไปหาคนอีกคนอยู่ดี

บางทีที่เฮียทำเป็นเย็นชาแบบนั้นอาจเพราะกำลังสร้างเกราะป้องกันตัวเองก็ได้นะ?