บทที่ 9 ความจริงของเรื่องทั้งหมด

บทที่ 9 ความจริงของเรื่องทั้งหมด

หลังจากวันนั้น ไท่ฉางจวินก็เหมือนจะมาเอาใจหลี่อวี้เหิงมากขึ้นกว่าเดิม ตอนที่ไปร้านขายเครื่องประดับเมื่อวานเขาถึงกับซื้อกำไลหยกให้หลี่อวี้เหิงอีกด้วย แม้ว่าร่างบางจะแปลกใจแต่เขาก็ยอมรับกำไลมาแต่โดยดี

ไม่เพียงเท่านั้นจากปกติไท่ฉางจวินไม่เคยมากินอาหารเช้ากับตนเอง ทว่าวันนี้เขากลับมา แถมยังบอกอีกด้วยว่า ตั้งแต่วันนี้จะมากินด้วยกันทุกวัน ตอนที่กินอาหารยังใส่ใจคีบกับข้าวใส่ถ้วยให้เขาเสียจนพูน แถมยังกำชับอีกด้วยว่า “กินให้เยอะหน่อย ร่างกายจะได้แข็งแรง” แบบนี้มิใช่ไท่ฉางจวินมีใจบ้างแล้วหรือ

ตกดึกในคืนเดียวกันนั่นเอง ไท่ฉางจวินที่เอาแต่อ่านตำราให้ห้องหนังสือ จู่ ๆ ก็กลับมาห้อง แล้วเรียกให้หลี่อวี้เหิงเข้าไปปรนนิบัติ มีหรือร่างบางจะอิดออด เขาเดินผ่านฉากกั้นห้องก่อนจะถอดชุดเสียจนร่างกายเปลือยเปล่า เรียวขาขาวก้าวลงไปในถังอาบน้ำ ตอนนี้ยังมีเวลาอีกมาก เขาจึงกะว่าจะอาบให้มากหน่อย เพราะไท่ฉางจวินชอบที่ร่างกายของเขามีกลิ่นหอม ตอนที่ร่วมรักกันคราวก่อนยังสูดดมไปตามผิวกายเขาชมไม่หยุดปากเลย

ไท่ฉางจวินรออยู่ที่เรือนอย่างร้อนใจ เขาอดรนทนไม่ไหว จึงเดินไปหาหลี่อวี้เหิงที่เรือน ทว่าตอนที่เขาไปถึง บ่าวด้านหน้าก็รีบเดินเข้ามาต้อนรับ

“ท่านอ๋อง” ซูหลิงกับซูหมิงยอบตัวคารวะ

“พระชายาล่ะ”

“กำลังอาบน้ำอยู่เพคะ วันนี้พระชายาไม่ต้องการให้ใครช่วยขัดตัว” ซูหลิงตอบ

“เดี๋ยวหม่อมฉันแจ้งพระชายาให้นะเพคะ” ซูหมิงอาสา

ไท่ฉางจวินจึงบอกกลับไปว่า

“ไม่ต้อง พวกเจ้ามีอะไรก็ไปทำเถอะ”

บ่าวรับใช้ทั้งสองลอบมองหน้ากันก่อนจะฉีกยิ้ม จะไม่ให้ดีใจได้อย่างไร เพราะอย่างนี้ไม่ใช่ว่าพระชายาเป็นคนโปรดในใจท่านอ๋องแล้วหรอกหรือ

“เพคะ พวกหม่อมฉันทราบแล้ว” ซูหลิงกับซูหมิงก็ยอบตัวคารวะอีกครั้งก่อนจะถอยหลังจากไป

ไท่ฉางจวินปิดประตูแล้วเดินเข้าไปแผ่วเบา เขาถอดเสื้อผ้าของตนเองก่อนจะเดินผ่านฉากกั้นเข้าไปด้านใน

ในนั้นหลี่อวี้เหิงเอนแผ่นหลังพิงถังอาบน้ำอย่างผ่อนคลาย ใบหน้างดงามเงยขึ้นเต็มไปด้วยหยดน้ำและเลือดฝาด เรือนผมที่เคยเก็บอย่างดี ปล่อยยาวสบาย บางส่วนคลอเคลียไปตามลาดไหล่และใบหน้าดูแล้วเย้ายวนใจ เป็นความงามที่หาตัวจับได้อย่างจริง ๆ

ทันทีที่ไท่ฉางจวินหย่อนตัวลงไปในน้ำ หลี่อวี้เหิงก็ลืมตาขึ้นมา ดวงตากลมโตตกตะลึงเล็กน้อยก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม

“ท่านอ๋อง”

“อืม ข้าเอง มานี้สิ” ไท่ฉางจวินดึงตัวหลี่อวี้เหิงมานั่งอยู่ในหว่างขาของตนเอง จับแผ่นหลังเรียบลื่นเอนพิงมาที่หน้าอกเขา

หลี่อวี้เหิงซบลงที่ลาดไหล่แกร่ง แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมอง แต่ไหนแต่ไรมาไท่ฉางจวินก็ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นบุรุษรูปงามคนหนึ่ง สตรีทั้งในวังและนอกวังต่างชมชอบเขาอยู่ไม่น้อย แม้ว่าอีกฝ่ายจะมีความโหดร้ายแต่ก็ถือได้ว่าเป็นคนที่มีความสามารถ

ไท่ฉางจวินก้มลงมองสบตาคนในอ้อมแขน ขณะเดียวกันก็ลูบมือไปตามขาเรียวที่อยู่ใต้น้ำ ก่อนจะค่อย ๆ ลากไล้ไปตามหน้าท้องและเอวบางเชื่องช้า เพียงเท่านี้ก็ค่อย ๆ ปลุกอารมณ์ของร่างบอบบางให้กระเจิดกระเจิงแล้ว

“ท่านอ๋อง....อื้ออ” หลี่อวี้เหิงบิดเร้า สัมผัสร้อนทำให้ลมหายใจของเขาขาดห้วง ความรู้สึกแปลก ๆ เต็มตื้นจนต้องเบียดกายเข้าหา

ไท่ฉางจวินเห็นกลีบปากพระชายาอ้ากว้าง เขาบังเกิดความรู้สึกอยากครอบครองจึงก้มหน้าลงไปแล้วฉกชิมความหวานของอีกฝ่าย ปลายลิ้นปลุกเร้าอย่างไม่ปรานี พร้อมทั้งฝ่ามือลูบไล้ไปมาตามหน้าท้อง ก่อนจะจับรูดรั้งแก่นกายเล็กในที่สุด จวบจนกระทั่งร่างสูงผละจูบ แล้วหันไปขมเม้มติ่งหูแดงเรื่อของอีกฝ่ายแทน

หลี่อวี้เหิงหน้ามืด ท่ามกลางไอน้ำที่ตลบอบอวล แววตาของไท่ฉางจวินหื่นกระหาย สอดมือลูบไล้ช่องทางเล็กแคบก่อนจะค่อย ๆ สอดนิ้วเข้าไปช้า ๆ

“อืมมม ฉางจวิน” ร่างบางครางออกมา ทว่าเสียงนั้นกลับแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน ไท่ฉางจวินจึงขยับนิ้วให้เร็วขึ้นอีกหน่อย พร้อมกับก้มลงกัดลาดไหล่ขาว ขมเม้มตามลำคอจนเกิดร่องรอยดอกเหมยเต็มไปหมด

หลี่อวี้เหิงปิดเปลือกตาลงอย่างพร่าเลือน ปล่อยให้ไท่ฉางจวินนำพา หากแต่บางครั้งก็กระตุ้นอย่างหนักหน่วง ไม่สามารถระงับความปรารถนาเอาไว้ได้เลย ลมหายใจหอบขาดช่วง สุดท้ายก็ต้องจิกปลายนิ้วที่ลำแขนแกร่งจนเจ็บแสบ แต่ถึงอย่างนั้นไท่ฉางจวินก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

เขาดึงปลายนิ้วออกมาก่อนจะเอวของหลี่อวี้เหิงขึ้นแล้วจับของตนตั้งตรง พร้อมทั้งกดร่างบางลงมาทาบทับ แก่นกายที่ชำแรกเขามาทำเอาหลี่อวี้เหิงนิ้วหน้า ส่วนนั้นของเขาสั่นระริก ทรงตัวไม่อยู่จนต้องใช้มือขาวเกาะขอบอ่างอาบน้ำเอาไว้ ทำเอาน้ำที่อยู่ด้านในไหวกระเพื่อม

จากนั้นภายในห้องอาบน้ำก็บังเกิดความร้อนระอุที่อยากจะควบคุมเอาไว้ได้ ความสุขสมของทั้งสองแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างกาย กว่าจะสงบลงได้ก็ผ่านไปหลายชั่วยาม

เช้าวันต่อมาหลี่อวี้เหิงเป็นฝ่ายตื่นขึ้นมาก่อนร่างกายของชายหนุ่มปวดร้าวไปหมด พอเขาจะลุกขึ้นนั่งก็รู้สึกได้ถึงมือแข็งแกร่งดึงเขากลับลงไปบนเตียงเช่นเดิม

“นอนต่ออีกหน่อยเถอะ”

“ข้าไม่ง่วงแล้ว”

“เช่นนั้นก็นอนเป็นเพื่อนข้า” ไท่ฉางจวินไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆ เรียวแขนโอบรัดแน่น ราวกับว่ากลัวว่าคนจะหาย เขาหลับตาลงแต่กับขยับปากถาม “เป็นอย่างไร อยู่แบบนี้ดีหรือไม่”

“อืม...” ดีเหลือเกิน แต่หลี่อวี้เหิงกลับไม่กล้าตอบออกไปมากนัก เขาซุกหน้าลงในอ้อมแขนอีกฝ่าย

“ที่ผ่านมาข้าอาจจะทำตัวไม่ดีกับเจ้าไปบ้าง แต่จากนี้ไป ข้าสัญญาว่าจะปรับตัว ขอเพียงเจ้าให้โอกาสข้าอีกครั้ง”

น้ำเสียงยามที่เอ่ยออกมานุ่มนวลยิ่งนัก พาให้หัวใจของหลี่อวี้เหิงเต้นแรง ที่ก่อนหน้านี้คิดคงจะจริงแล้ว ไท่ฉางจวินเริ่มมีใจให้ตนขึ้นมาบ้างแล้วจริง ๆ

“ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ทรงเมตตากระหม่อม”

หลังจากวันนั้นความสัมพันธ์ของคนทั้งสองก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ พอไท่ฉางจวินเสร็จกิจจากท้องพระโรง ร่างสูงก็ตรงกลับบ้านอย่างตรงเวลา แถมบางครั้งยังซื้อของให้เขาอีกด้วย

แน่นอนว่าหลี่อวี้เหิงก็ไม่ปล่อยให้สามีเอาใจใส่ตนเองอยู่ฝ่ายเดียว บางครั้งเขาถึงกับลงทุนเข้าครัวด้วยตัวเองอีกด้วย นั้นจึงทำให้ระยะหลังมานี้พวกเขาอยู่ร่วมกันอย่างสามีภรรยามากขึ้น

หลายวันต่อมา หลี่อวี้เหิงนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่สวนด้านนอก เวลานี้อากาศดียิ่งนัก ลมพัดผ่านกลีบดอกไม้ปลิวไหว เสียงนกกระจาบร้องโบยบิน

“พระชายาเพคะ ซีกุ้ยเฟยเสด็จมาเพคะ บัดนี้ทรงรออยู่ที่เรือนต้อนรับ”

“อือ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” หลี่อวี้เหิงกล่าว ก่อนเขาจะลุกขึ้นยืน ทว่าขณะเดียวกันก็เกิดอาการหน้ามืดโดยพลัน

“พระชายา พระชายาเป็นอะไรเพคะ” ซูหลิงรีบเข้ามาประคองแต่เขากลับยกมือห้าม

“ไม่เป็นไร ไปเถอะอย่าให้เสด็จแม่รอนาน” กล่าวจบเขาก็ออกก้าวเดิน ทว่าก้าวได้เพียงสั้น ๆ คนก็ล้มลงไปแล้ว

ในห้องรับรองไท่ฉางจวินเพิ่งกลับมาจากกรมอาญา ไช่เสี่ยวเหมิงก็มารายงานว่าพระมารดาซีกุ้ยเฟยนั่งรออยู่ที่เรือนด้านใน แต่พอเขาเข้าไปนั่งยังไม่ทันได้พูดคุยทักทาย ซูหมิงก็ร้อนรนเข้ามาบอกว่าพระชายาทรงหน้ามืดเป็นลมล้มพับไป ตอนนี้หมอหลวงกำลังวินิจฉัยอยู่

ทั้งสองตกใจจึงรีบร้อนตามซูหมิงเข้าไปด้านใน ตอนที่มาถึงหมอหลวงชรานามว่าจางเจ๋อก็กำลังตรวจให้หลี่อวี้เหิงอยู่พอดี

“เป็นอย่างไรบ้างท่านหมอ” เฮ่อหลานซีถามอย่างเป็นห่วง เดิมทีนางกลับจากไปไหว้พระก็อยากจะมาเยี่ยมเยียนทั้งสองสักหน่อย ไม่คิดเลยว่าจะประจวบเหมาะพอดี

“พระชายามิได้เป็นอะไรมากพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่กำลังทรงพระครรภ์ก็เท่านั้น” คำพูดของจางเจ๋อทำให้ทั้งสองยิ้มออกมา

ไท่ฉางจวินยิ้มกว้างยิ่งกว่าใคร รีบรุดไปจับมือขาวของพระชายาเอาไว้

“ดี ดียิ่งนัก ในที่สุดเจ้าก็ท้องแล้ว”

หลี่อวี้เหิงเห็นเขาดีใจ ตนเองก็ยิ้มตอบ แต่เพราะร่างกายอ่อนเพลียเกินไป ไม่เอื้ออำนวยเอาเสียเลยจึงครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่ตลอด

“ดูสิ คงจะเหนื่อยมาก เอาไว้แม่จะสั่งให้คนเอาของบำรุงมาให้พวกเจ้า” เฮ่อหลานซีเต็มไปด้วยความเมตตาต่อหลี่อวี้เหิง เมื่อเห็นว่าลูกสะใภ้ตั้งครรภ์ได้อีกครั้งก็ปรีดายิ่งนัก “มาเถอะ ออกไปข้างนอก เหิงเอ๋อร์จะได้พักผ่อน”

หมอหลวงและคนอื่น ๆ จากไป ไท่ฉางจวินเห็นว่าพระมารดาของตนจะจากไปแล้วจึงร้อนใจรั้งนางให้อยู่ก่อน

“เสด็จแม่”

เฮ่อหลานซีหันมาช้า ๆ แต่ไม่พูดอะไร นั่นจึงทำให้ไท่ฉางจวินร้อนใจยิ่งกว่าเดิม เขาไม่สนสิ่งใดเพราะถ้าไม่พูดตอนนี้ก็อาจจะไม่มีโอกาสได้พูดอีก

“เสด็จแม่... แล้วสัญญาที่พระองค์เคยให้ไว้กับลูกเล่า บัดนี้ลูกก็ทำให้หลี่อวี้เหิงก็ตั้งครรภ์อีกครั้งได้แล้ว ท่านแม่โปรดรักษาสัญญาที่ว่าจะให้ลูกแต่งเว่ยหนิงจื่อเข้าจวนด้วยขอรับ”

เดิมทีนางกะว่าจะแสร้งทำเป็นลืมอยู่แล้วเชียว ไม่คิดว่าไท่ฉางจวินจะจำไม่ลืม

ย้อนกลับไปเมื่อหลายเดือนก่อนบุตรชายมาทวงคำตอบ แต่ในตอนนั้นนางปฏิเสธไป กลับไม่คิดเลยว่าไท่ฉางจวินจะอยากแต่งกับเว่ยหนิงจื่อให้ได้ พวกเราสองแม่ลูกจึงตกลงกันว่า ต่อจากนี้ไท่ฉางจวินจะต้องทำดีกับหลี่อวี้เหิงให้มาก ๆ และจะต้องมีทายาทคนแรกกับหลี่อวี้เหิงเพียงคนเดียวเท่านั้น นางถึงจะยินยอมให้บุตรชายรับเว่ยหนิงจื่อเข้าจวน

“หรือเสด็จแม่ลืมแล้ว” ไท่ฉางจวินเร่งเมื่อเห็นว่ามารดาเงียบไป

“เอาเถอะ เช่นนั้นก็ทำตามใจเจ้าก็แล้วกัน แต่เจ้าต้องสัญญากับแม่ว่าจะดูแลทั้งสองแม่ลูกให้ดี ห้ามให้ผู้ใดมารังแกทั้งสองได้ทั้งนั้น”

ไท่ฉางจวินเต็มไปด้วยความปรีติยินดี รีบคุกเข่าทั้งสองข้างลงแล้วทำความเคารพมารดา “ขอรับท่านแม่ ลูกสัญญา ขอบพระทัยเสร็จแม่ที่เติมเต็มความปรารถนาของลูก”

.....