บทที่ 8 จิ้งจอกเจ้าเล่ห์

บทที่ 8 จิ้งจอกเจ้าเล่ห์

หลี่อวี้เหิงขนลุกชัน ลมหายใจอุ่นร้อนของไท่ฉางจวินรดรินข้าง ๆ ใบหูจนชายหนุ่มรู้สึกว่าใบหูเริ่มร้อนผ่าว ไท่ฉางจวินบีบติ่งหูเล็กน่ารักเบา ๆ ก่อนจะแลบลิ้นออกมาโลมเลียไปตามใบหูและติ่งหูของร่างบางอย่างเชื่องช้า

“เป็นอย่างไร...” เสียงทุ้มแฝงด้วยแรงอารมณ์ถาม แต่หลี่อวี้เหิงไม่ใช่คนหน้าไม่อายเช่นเขาจึงไม่ตอบแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ไท่ฉางจวินรำคาญใจ เขาใบหน้างดงามของหลี่อวี้เหิงหันมาจูบ

ไท่ฉางจวินลูบไล้ร่างกายบอบบางอย่างอ่อนโยนอย่างหาได้ยาก ทั้งยังเต็มไปด้วยความปรารถนา ร่างสูงกำข้อมือข้างหนึ่งของหลี่อวี้เหิงแล้วพรมจูบไปทั่ว

“อ๊ะ..” หลี่อวี้เหิงยกขาขึ้นแล้วถูไถต้นขาด้านในกับอีกฝ่ายโดยไม่ทันได้ตั้งตัว แต่พอรู้ตัวก็รีบผงกศีรษะขึ้นมอง สายตาเลื่อนไปตามลำคอแข็งแกร่ง กล้ามอกที่เด่นชัดไปจนถึงหน้าท้องที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของคนด้านบน

ไท่ฉางจวินเห็นคนใต้ร่างมองตาไม่กะพริบ เขาจึงคว้าข้อมือบอบบางมาวางลงบนกล้ามหน้าท้องของตัวเอง

หลี่อวี้เหิงหน้าแดงก่ำ ก่อนหน้านี้ได้เพียงแค่เหลือบมองไม่เคยได้ลองสัมผัส คราวนี้พอได้จับแล้วกลับรู้สึกว่ามันแข็งแรงกว่าที่คิด ถึงว่ายามที่อีกฝ่ายขยับเอวบนร่างตนราวกับราชสีห์ที่กำลังเคี่ยวกรําเหยื่อ

มือเรียวลูบไล้ต่ำลงไปจนถึงไรขนรอบสะดือ เขาเกือบหยุดหายใจ อุณหภูมิในร่างกายรุ่มร้อนผิดปกติจนเหมือนกับจะลุกโหมเผาไหม้ แต่ไท่ฉางจวินไม่ได้หยุดเพียงเท่านั้นยังคงจับข้อมือขาวต่ำลงไปเรื่อย ๆ จนสัมผัสส่วนที่ตั้งชูชันในที่สุด หลี่อวี้เหิงรีบชักมือกลับ แต่ร่างสูงกลับหัวเราะออกมาก่อนจะก้มลงจูบ ไม่ได้ฝืนใจอีก

เขาเล้าโลมคนใต้ร่างตั้งแต่หน้าผากไปจนถึงหน้าท้องขาว หลี่อวี้เหิงไม่ได้มีรูปร่างสมบูรณ์กำยำเช่นเขา แต่อีกฝ่ายกลับงดงามในแบบของตัวเอง ผิวที่ขาวราวกับหิมะ เมื่อสัมผัสมากเข้าหน่อยก็แดงขึ้นสีระเรื่อ

ไท่ฉางจวินโน้มตัวลงจูบคนใต้ร่างพลางลูบไล้นิ้วเปียกชุ่มกับช่วงล่างของหลี่อวี้เหิง ลากได้ผ่านแท่งเนื้อที่มีขนาดเล็กกว่าตนอย่างเบามือ บีบนวดจนร่างบางกระตุกเอวสอบ

“อา อืม...”

ไท่ฉางจวินได้ยินเสียงหวานก็รู้ว่าอีกฝ่ายเสร็จไปหนึ่งครั้งแล้ว เขาปาดเอาหยาดวสันต์มาถูไถที่ช่องทางด้านหลังอย่างระมัดระวัง แล้วค่อย ๆ สอดเข้าไปในตัวของพระชายา

หลี่อวี้เหิงขมวดคิ้วน้อย ๆ ความรู้สึกที่ถูกชำแรกในครั้งนี้อึดอัดไม่น้อย แต่เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจหอบถี่กระชั้นของไท่ฉางจวินก็คล้ายกับว่าปลุกความปรารถนาของเขาขึ้นมา แล้วบังคับให้ตัวเองผ่อนคลายเพื่อน้อมรับแรงรุกล้ำ

“ผ่อนคลายหน่อย...” เสียงของไท่ฉางจวินที่คร่อมอยู่เหนือร่างเขาช่างแหบพร่า ฟังแล้วชวนกระสันเสียวเผลออ้าขาออกกว้างกว่าเดิม

ไท่ฉางจวินไม่รอให้หลี่อวี้เหิงคุ้นเคยนานนัก หลังจากเริ่มเบิกทางแล้วเขาก็จับส่วนที่มีขนาดใหญ่กว่านิ้วมือเข้าไปช้า ๆ จนร่างบางอดที่จะครวญครางในลำคอไม่ได้

“อาส์ ท่านอ๋อง...”

“เด็กดี...” ไท่ฉางจวินก้มลงจูบหัวคิ้วที่ขมวดเป็นปมของหลี่อวี้เหิงพลางหายใจหอบ สัมผัสรัดแน่นตรงนั้นส่งผลให้หัวสมองของร่างสูงขาวโพลน เขากัดฟันแล้วขยับสอดเข้าไปจนลึก

หลี่อวี้เหิงมีสีหน้าคล้ายกับกำลังทรมาน หางตาแดงเรื่อ แม้ไม่ใช่ครั้งแรก แต่ทั้งสองห่างเหินกันนานแล้ว ช่องทางจึงกลับมาคับแน่น

ไท่ฉางจวินก็จับเข่าทั้งสองข้างของหลี่อวี้เหิงขึ้นวางพาดลงบนไหล่ของตัวเอง แล้วเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว เขากดกระแทกเข้าไปจนแท่งเนื้อใหญ่ผลุบเข้าไป ก่อนจะค่อย ๆ ถอดออกมาแล้วกดกายเข้าไปอีกครั้งอย่างเชื่องช้า

หลี่อวี้เหิงสั่นสะท้าน ปล่อยให้ไท่ฉางจวินเคี่ยวกรำเขา ขยับเข้าออกจนบั้นท้ายกลมกลึงสั่นคลอนไปตามจังหวะเคลื่อนไหว ร่างบางปล่อยให้เขารังแกได้ตามอำเภอใจ ไม่ว่าจะลูบไล้เรือนร่างหรือหยอกล้อกับตุ่มไตบนหน้าอก

“อ๊า!”

ปฏิกิริยาของหลี่อวี้เหิงทำให้ลมหายใจของไท่ฉางจวินสะดุด ก่อนหน้านี้ร่วมรักกันหลายครั้ง แต่เขาไม่เคยเห็นคนใต้ร่างเป็นเช่นนี้ ครั้นพอเห็นหลี่อวี้เหิงแอ่นแผ่นอกขึ้นเพราะความกระสันเสียว เขาจึงใช้ปลายนิ้วทั้งเขี่ยทั้งคลึงเคล้า

ภายในของหลี่อวี้เหิงร้อนระอุยิ่งกว่าเดิม ไท่ฉางจวินเร่งแรงกระแทกช่องทางที่ร้อนผ่าวและคับแน่นอย่างรัวเร็ว ไม่นานนักหลี่อวี้เหิงก็ลำตัวกระตุกสุขสมปลดปล่อยออกมาก่อน

ไท่ฉางจวินเห็นเช่นนั้นจึงพลิกร่างอ่อนระทวยของเขาให้นอนคว่ำลงแล้วแทรกกายเข้ามาอีกครั้ง ร่างสูงบดคลึงซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระแทกกายใส่จนรู้สึกได้ถึงช่องทางคับแน่นกำลังดูดดึงเขาแน่นไม่ยอมปล่อย จึงยกเอวขึ้นเพียงนิดแล้วเอื้อมมือไปด้านหน้า รูดรั้งแก่นกายเล็กจนมันแข็งสู้มือ

“ฮือ...” หลี่อวี้เหิงครวญครางแทบขาดใจ ยามที่ไท่ฉางจวินสอดลึกเข้ามาก็ชนเข้ากับผนังด้านในของเขาจนรู้สึกเสียวปราบ น้ำตานองหน้า

“อ๊า พอแล้ว... ฮือ ฮือ... อ๊า!” หลี่อวี้เหิงบิดเร้าร่างกายสั่นระริกอยู่บนเตียงแต่ไท่ฉางจวินก็ยังกระแทกกระทั้นจุดอ่อนไหวไม่หยุดหย่อน ถึงแม้กระทั่งว่าหลี่อวี้เหิงถึงความวสันต์อีกครั้งก็ยังไม่ยอมหยุดอยู่ดี

“ฮือ...ฉางจวิน” เขาวางมือลงบนหลังมือของร่างสูง กำแน่นระบายความเสียดเสียวที่ได้รับ เมื่อไท่ฉางจวินเห็นคนใต้ร่างน้ำตาไหลพรากอย่างน่าสงสารเขาจึงมอบจูบให้อย่างนุ่มนวล

“ชู่ว์ เด็กดีอย่าร้อง...”

ถึงแม้ว่าหลี่อวี้เหิงจะบิดร่างกายสั่นระริกอยู่บนเตียงจน ร้องขอให้อีกฝ่ายเบาแรง เสียงครางระหว่างหายใจดังขึ้นทุกขณะ ผมสีดำสนิทยุ่งเหยิงปลกลงบนใบหน้าเปียกชื้นและแผ่สยายลงบนเตียงพลิ้วไหวตามแรงกระแทก แต่ไท่ฉางจวินก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อยเขาไปง่าย ๆ

ภายในร่างกายที่ถูกสอดลึกไม่หยุด จวบจนกระทั่งหลี่อวี้เหิงรู้สึกราวกับว่าร่างกายใกล้จะแหลกสลายเต็มที ไท่ฉางจวินก็พวยพุ่งหยาดวสันต์เข้าใส่ร่างเขาอย่างรุนแรง จนร่างบางรู้สึกได้ถึงความอุ่นร้อนภายใน

รุ่งสางหลี่อวี้เหิงตื่นขึ้นมาก็พบว่าตนนอนอยู่บนอกสามีด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่า

ด้วยความเขินอายเขาจึงรีบลุกขึ้นในทันที คิดว่าหากช้าไปกว่านี้เกรงว่าไท่ฉางจวินตื่นขึ้นมาแล้วจะต่อว่าต่อขานตน

แต่ความจริงแล้วไท่ฉางจวินก็รู้อยู่แล้ว เมื่อเห็นว่าร่างบางทำท่าจะหนีราวกับเห็นเข้าเป็นภูตผี จึงยื่นมือออกไปดึงรั้งร่างบางเข้ามากอดเอาไว้ ก่อนจะกระซิบว่า

“เจ้าจะไปไหน หืม”

ไท่ฉางจวินคลอเคลียอยู่ที่คอระหงที่มีแต่รอยรักเต็มไปหมด

“อย่าพึ่งลุก นอนต่อเถิด” หลี่อวี้เหิงยังง่วงจึงไม่ขัด เขานอนหลับไปทั้งอย่างนั้น

ยามอู่ ไช่เสี่ยวเหมิงเห็นว่าท่านอ๋องยังไม่ตื่น ก็เกรงว่าจะป่วย ขันทีชราจึงมาร้องเรียกอยู่หน้าประตูด้วยเสียงไม่เบานัก

“ท่านอ๋อง ตื่นได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ยามใดแล้ว”

“ยามอู่สามเค่อแล้วขอรับ”

“อืม เตรียมน้ำเข้ามา”

หลี่อวี้เหิงก็ตื่นขึ้นมาด้วยแล้วเช่นกัน ร่างกายเปลือยเปล่าผมเผ้ายุ่งเหยิง ร่างกายเต็มไปด้วยรอยจูบแดงระเรื่อรีบลุกขึ้นแต่งตัว หลังจากนั้นไม่นานนัก บ่าวรับใช้ก็ยกน้ำล้างหน้าเข้ามา ทั้งสองจึงล้างหน้าแปรงฟัน

ทั้งสองนั่งกินสำรับกลางวันด้วยกัน ไท่ฉางจวินหันไปถามหลี่อวี้เหิงว่า

“เจ้ามีสิ่งที่อยากได้หรือไม่”

หลี่อวี้เหิงไม่คิดอยากได้สิ่งได้จึงได้แต่ส่ายหัวไปมาบอกกับสามีว่า

“ตอนนี้ข้ายังไม่ได้อยากได้อะไร”

“งั้นหรือ เช่นนั้นเจ้าอยากออกไปข้างนอกหรือไม่”

“ข้างนอกหรือ”

“อืม ข้าจำได้ว่าตั้งแต่เจ้าเข้าจวนมาก็ไม่ค่อยมีข้าวของเครื่องใช้สักเท่าไร เช่นนั้นวันนี้ข้าจักพาเจ้าไปที่ร้านขายเครื่องประดับเสียหน่อย”

หลี่อวี้เหิงยิ้มไม่คิดเลยว่าไท่ฉางจวินจะใส่ใจเขาถึงเพียงนี้ “ขอพระทัยท่านอ๋องที่ใส่พระทัย”

“อิ่มแล้วก็รีบไปแต่งตัวเถิด ข้าจะไปรอเจ้าที่หน้าจวน”

“อืม ได้” หลี่อวี้เหิงที่ได้ยินอย่างนั้นก็ไม่อยากขัดใจผู้เป็นสามี

ตั้งแต่เว่ยหนิงจื่อออกไปจากจวนอ๋อง นางก็ไม่ได้พบกับไท่ฉางจวินอีกเลย วันนี้นางจึงคิดจะมาหาเขาที่จวน แต่ใครจะไปคิดว่าทันทีที่นางมาถึง รถม้าของเขาก็แล่นออกไปพอดิบพอดี แถมนางยังทันได้เห็นคนที่อยู่ด้านใน ไท่ฉางจวินจับมือไอ้จิ้งจอกขาวนั้นขึ้นไปบนรถม้าด้วยตนเอง นางโกรธจนแทบจะบ้า อยากจะตามไปเอาความกับคนทั้งสอง แต่ดีที่บ่าวข้างกายห้ามเอาไว้ได้ทัน

“คุณหนูใจเย็นก่อนนะเจ้าค่ะ โวยวายไปจะไม่เหมาะ” นางที่รักษาหน้าตาเป็นสุดได้ฟังเช่นนั้นก็กลืนความโกรธลงท้อง ก่อนจะเชิดหน้าขึ้น ไม่นานก็กลับมาเป็นคุณหนูเว่ยผู้เพียบพร้อมเช่นเดิม

“ขึ้นรถ ตามทั้งคู่ไป”

ไท่ฉางจวินตั้งใจพาหลี่อวี้เหิงมาที่หน้าร้านเครื่องประดับโดยไม่รู้ว่าเว่ยหนิงจื่อตามอยู่ด้านหลัง ในทันทีที่รถม้าจอดสนิท ร่างสูงก็เป็นฝ่ายลงมาก่อน แล้วจึงยืนแขนไปให้หลี่อวี้เหิงจับเอาไว้

ร่างบางยกยิ้มแต่ก็วางเรียวนิ้วลงบนท่อนแขนของสามี จากนั้นทั้งสองก็พากันจับมือเดินเข้าไปในร้านขายเครื่องประดับด้วยกันอย่างแช่มชื่น