ตอนที่ ๒ อนุภรรยาผู้ถูกลืม

ตอนที่ ๒ อนุภรรยาผู้ถูกลืม

คืนวันผ่านพ้นไปดั่งกระแสน้ำไหล ทว่าเรือนหลันฮวากลับเงียบสงัด ไร้เงาของผู้ใดที่เคยมาเยือน ฤดูใบไม้ผลิที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา ได้แปรเปลี่ยนเป็นฤดูใบไม้ร่วงที่แฝงด้วยความเยียบเย็น

ใบไม้เริ่มโรยราเช่นเดียวกับความหวังอันริบหรี่ในใจของซูเยี่ยน ตั้งแต่ค่ำคืนอันแสนขมขื่นคืนนั้น จ้าวอู่ฉีก็ไม่ได้มาเหยียบเรือนของเขาอีกเลย ไม่มีคำกล่าวอำลา ไม่มีแม้แต่สายตาแห่งความไยดี ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันที่กัดกร่อนหัวใจของเขา

ซูเยี่ยนไม่ได้แปลกใจกับชะตากรรมนี้ มันเป็นสิ่งที่เขาคาดการณ์ไว้ตั้งแต่แรก รอบตัวของจ้าวอู่ฉีมีทั้งพระชายาและอนุที่งดงามดั่งหยกล้ำค่าประดับจวนมากมาย พวกนางมีความอ่อนโยนที่ชายใดต่างพึงใจ ต่างจากเขาผู้ที่จ้าวอู่ฉีเคยตราหน้าว่าแสนพยศและดื้อรั้น

ตั้งแต่คืนนั้นทุกสิ่งดูเหมือนฝันไป แต่เมื่อเขาตื่นขึ้นในเช้าวันต่อมา ห้องทั้งห้องถูกจัดไว้เรียบร้อยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น อาภรณ์ผ้าไหมสีเขียวอ่อนที่เขาสวมใส่อยู่ล้วนใหม่เอี่ยม และบนเตียงเตาก็ยังคงหลงเหลือไออุ่นจาง ๆ บอกให้รู้ว่าเหตุการณ์ในค่ำคืนวสันต์ที่ผ่านมานั้นไม่ใช่เพียงฝันไป ทุกสัมผัส ทุกคำพูด และทุกบาดแผลในจิตใจ ล้วนเป็นเรื่องจริงที่ทิ้งร่องรอยไว้ไม่อาจลบเลือน

ซูเยี่ยนยิ้มบาง รอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความเย้ยหยันตนเอง ถึงแม้จะไม่แปลกใจที่ตนไม่เป็นที่พึงใจ แต่ความเจ็บปวดกลับไม่ได้เบาบางลงแม้แต่น้อย หากการที่เขาพูดความรู้สึกจริงในวันนั้น เป็นเหตุให้ถูกลืม ถูกทอดทิ้ง หรือแม้แต่ถูกลงทัณฑ์ทรมาน มันก็คงจะสาสมแล้ว

ร่างบางนั่งนิ่งอยู่กลางเรือนหลันฮวา ท่ามกลางใบไม้แห้งที่โปรยปราย ความเย็นของสายลมพัดผ่านผิวกายดั่งคำเตือนว่าเขายังคงมีชีวิต แม้จะเป็นชีวิตที่ไร้ซึ่งความหมายในสายตาของผู้อื่นก็ตาม

เขาลุกขึ้นมากินสำรับกลางวัน แม้กระเพาะอาหารจะปฏิเสธแต่ก็ต้องกิน ซูเยี่ยนไม่เพียงมีชีวิตของตัวเองที่ต้องดูแล เพราะในครรภ์ของเขามีชีวิตใหม่ที่กำลังก่อตัวขึ้น ชีวิตที่เกิดจากค่ำคืนอันขมขื่น ฤดูใบไม้ผลิที่งดงามทว่าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ความขมขื่นไม่ได้จางหายไป แต่กลับยิ่งลึกซึ้งขึ้นเมื่อคิดถึงความจริงที่ยังต้องเผชิญ

เขาผู้นี้ไม่ใช่อนุภรรยาที่ถูกลืมเพียงอย่างเดียวอีกต่อไป แต่กลับกลายเป็นผู้ที่กำลังตั้งครรภ์โดยไร้การเหลียวแลจากบุรุษผู้เป็นพ่อ ความขมขื่นนี้ยิ่งตอกย้ำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยวมากขึ้น แม้ฤดูใบไม้ผลิที่งดงามจะเปลี่ยนเป็นฤดูใบไม้ร่วงอันเงียบงันเพียงใด เขาก็จะยังคงยืนหยัดเช่นเดียวกับต้นเหมย ที่แม้ไร้ใบแต่ยังคงผลิดอกงามในฤดูหนาว

ผ่านคืนวันนานเข้าคล้ายคนเป็นใบ้เข้าไปทุกขณะ เพราะซูเยี่ยนไม่ค่อยพูดกับผู้ใดเลย จนกระทั่งสารทฤดูเวียนมาถึง เขาก็ยังคงนั่งลูบหน้าท้องที่นูนเด่นอยู่ข้างบานหน้าต่างเช่นเดิม

“เหตุใดพ่อเจ้าถึงได้ใจร้ายนัก” เป็นเพราะชายหนุ่มคิดเอาเองว่า ท่านอ๋องผู้นั้นมัวเมากับจางหวางเฟยจนลืมซูเยี่ยนผู้นี้ไปเสียสิ้น เรือนหลันฮวานั้นช่างเงียบเหงาจับใจ ยามค่ำคืนไม่มีโคมไฟหน้าเรือนนับตั้งแต่นั้นมา

“เหตุใดจึงคิดว่าข้าใจร้ายกันเล่า คนผู้นั้นไม่ใช่เจ้ามากกว่าหรือ เจ้าตั้งครรภ์ลูกข้าไว้กลับไม่บอกสักคำ”

เสียงทุ้มดังขึ้นกะทันหันจากด้านหลัง ทำเอาซูเยี่ยนสะดุ้งโหยง รีบหันกลับไปมองด้วยสายตาตื่นตระหนก 

“ท่านอ๋อง...”

“เหตุใดจึงเรียกห่างเหินเช่นนั้น ข้าจำได้ว่าคืนนั้นเราแนบแน่นแท้ ๆ” จ้าวอู่ฉียกยิ้มมุมปาก น้ำเสียงที่เอ่ยยียวนแฝงความเย้ยหยันทำให้บรรยากาศในห้องยิ่งกดดัน ร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้ ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้าง ๆ ซูเยี่ยนที่ตัวสั่นเล็กน้อยด้วยความตึงเครียด

“เป็นใบ้ไปแล้วหรือ?” ดวงตาคมกริบมองตรงมาที่คนตรงหน้า มือใหญ่เอื้อมไปจับมือที่กำชายเสื้อคลุมแน่น ราวกับพยายามสะกดกลั้นตัวเองจากบางสิ่ง

“คิดถึงข้าหรือไม่ เยี่ยนเอ๋อร์ของข้า?” น้ำเสียงนั้นแผ่วลงเล็กน้อย คล้ายแฝงคำถามที่ยากจะเดาความรู้สึก 

ไม่มีคำตอบ ซูเยี่ยนเพียงแต่นิ่งเงียบ สายตาไม่แม้แต่จะมองไปยังจ้าวอู่ฉี 

“ถ้าไม่ตอบก็ไม่เป็นไร...ข้าคิดถึงเจ้า” จ้าวอู่ฉีเอ่ยต่อ ราวกับคำพูดนั้นตั้งใจจะแทรกซึมเข้ามาในความเงียบ เขายกมือของซูเยี่ยนขึ้นแนบริมฝีปาก แต่คนตรงหน้าก็ยังคงนิ่ง ราวกับไม่มีสิ่งใดทำให้เขาสั่นคลอน 

“เจ้าคงโกรธข้ามาก ถึงกับไม่อยากพูดด้วยเลยหรือ?” น้ำเสียงของจ้าวอู่ฉีแผ่วเบา แต่ในถ้อยคำนั้นเจือด้วยความกดดันที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ 

“....” ความเงียบยังคงเป็นคำตอบที่หนักแน่นที่สุดของซูเยี่ยน 

“เจ้าคิดจะไปจากข้าขนาดนั้นเลยหรือ?”ครานี้น้ำเสียงของจ้าวอู่ฉีเริ่มเข้มขึ้น คล้ายกับเริ่มขาดความอดทนต่อความนิ่งเฉยของอีกฝ่าย 

ซูเยี่ยนหันหน้าหนี มองออกไปยังนอกหน้าต่าง ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและปวดร้าว

“กระหม่อมบอกไปแล้ว...กระหม่อมไม่มีวันยอมรับท่าน”

คำพูดนั้นเหมือนเปลวไฟที่จุดขึ้นในอกของจ้าวอู่ฉี เขาเอียงคอเล็กน้อย สายตาคมกริบหรี่ลง

“ถึงในตัวเจ้าจะมีสายเลือดของข้าอยู่นะหรือ?” 

ซูเยี่ยนเบือนหน้าหนีออกไปอีกครั้ง ร่างบางยังคงสงบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยแรงต่อต้านที่สัมผัสได้อย่างชัดเจน 

“ทำไมเจ้าถึงดื้อรั้นนัก?” น้ำเสียงนั้นหนักแน่นขึ้นเรื่อย ๆ 

ซูเยี่ยนหันกลับมามอง ดวงตาเย็นชาแต่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“ก็เพราะว่าเกลียดท่านอย่างไรเล่า!” 

“ซูเยี่ยน!” ดวงตาจ้าวอู่ฉีเปลี่ยนเป็นดุดันทันที เสียงเรียกนั้นเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยว แต่คนตรงหน้ากลับไม่แสดงอาการสะทกสะท้านแม้แต่น้อย 

“ข้าก็อยู่นี่แล้ว ท่านอ๋อง...” ซูเยี่ยนตอบกลับด้วยเสียงเรียบ น้ำเสียงนั้นสงบนิ่งอย่างน่าประหลาด แต่กลับทำให้จ้าวอู่ฉีรู้สึกเหมือนถูกยั่วโทสะ 

“เจ้าอยากยั่วโมโหข้าให้ถึงที่สุดเลยหรือไง?”จ้าวอู่ฉีเอ่ยด้วยเสียงกร้าว น้ำเสียงสะท้อนถึงอารมณ์ที่พยายามจะระงับ 

“ถ้าใช่แล้วอย่างไร...หากท่านทนไม่ไหว เช่นนั้นฆ่ากระหม่อมเสียเถอะ” ซูเยี่ยนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา แววตากลับแข็งกร้าว ไม่ยอมอ่อนข้อให้แม้แต่น้อย 

จ้าวอู่ฉีนิ่งไปชั่วครู่ราวกับถูกสะกดด้วยความเยือกเย็นที่ไม่อาจเข้าใจ เขามองซูเยี่ยนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่สับสน ผสมปนเประหว่างความโกรธกับความเจ็บปวดที่เขาไม่เคยยอมรับมาก่อน

“เยี่ยนเอ๋อร์!!” ฝ่ามือแกร่งกระชากข้อมือซูเยี่ยนเต็มแรง จนใบหน้างดงามถึงกับเหยเก

“เจ้าอยากตายมากงั้นหรือ...แต่ข้าไม่อนุญาต เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ตาย”

“ท่านอยากจะทำอะไรกับกระหม่อมก็เชิญเถิด ชีวิตกระหม่อมไม่ต่างอะไรกับตะพาบในไห”

‘น่าโมโหยิ่งนัก คนผู้นี้ไม่กลัวเกรงตนเลยสักนิด ทั้งยังท้าทายเสียจนน่าปวดหัว’

“เช่นนั้นก็อยู่ทรมานกันไปเช่นนี้จะเป็นไรไป หากเจ้าอยากตายนักก็ปลิดชีวิตตัวเองไปเสียสิเยี่ยนเอ๋อร์...แต่ถึงกระนั้นเจ้าก็ยังต้องทิ้งวิญญาณไว้ที่จวนแห่งนี้อยู่ดี”

ท่านอ๋องผู้นั้นออกไปจากเรือนแล้ว ฝีเท้าหนัก ๆ ที่กระแทกกระทั้นนั้นเป็นสิ่งที่ยืนยันได้ ซูเยี่ยนจึงหลับตาลง เขาสูดลมหายใจเข้าออกโดยแรง

ยามค่ำคืนเงียบสงัด เสียงลมพัดผ่านกิ่งเหมยแว่วเบา ดวงจันทร์ลอยเด่นท่ามกลางความมืด ราตรีนี้ที่เรือนหลันฮวาไร้เสียงใด นอกจากลมหายใจของคนที่กำลังหลับใหล แต่ทว่าประตูหน้าเรือนกลับถูกผลักออกอย่างแผ่วเบา ฝีเท้าหนักแน่นแต่เงียบงันก้าวเข้ามาในห้องอย่างระมัดระวัง

จ้าวอู่ฉียืนอยู่หน้าที่นอน ร่างสูงใหญ่ทอดสายตามองคนที่กำลังหลับลึกบนเตียง ใบหน้านั้นนิ่งสงบ แววตาเย็นชาที่มักแสดงต่อโลกภายนอก บัดนี้กลับเจือด้วยความอ่อนโยนบางอย่างที่ยากจะมองเห็น

เขาโน้มตัวลงตวัดผ้านวมคลุมตัวเอง ก่อนสอดกายเข้าไปแนบชิดกับร่างของซูเยี่ยน มือหนาโอบรัดร่างบางที่เคยดื้อรั้นไว้ในอ้อมแขน กลิ่นอายของอีกฝ่ายทำให้เขารู้สึกสงบ เพียงแค่หลับตาลงก็จมเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว

ก่อนรุ่งสางเสียงฝีเท้าดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นเสียงจากคนที่กำลังเดินออกไป ร่างสูงก้าวย่างออกจากเรือนหลันฮวาไปอย่างเงียบเชียบ ราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นตั้งแต่ต้น

ในห้วงอดีตอันยาวไกล เหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มต้นจากการผิดคำสัญญา

ซูเยี่ยนในวัยสิบสี่ปีเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของท่านแม่ทัพซูเสวียน หนึ่งในแม่ทัพผู้ทรงอำนาจแห่งจตุรทิศ

ตอนนั้นแคว้นซานรุกรานทางทิศตะวันออก จ้าวอู่ฉีถูกส่งตัวไปสมทบกองทัพในฐานะแม่ทัพใหญ่แห่งทิศเหนือ การศึกกินเวลายาวนานหลายปี ด้วยกำลังพลที่ไม่เพียงพอและความยุ่งยากจากศัตรูที่มีแผนการแยบยล ทำให้สถานการณ์เต็มไปด้วยความตึงเครียด

ในช่วงเวลานั้นเองที่ทำให้ทั้งสองได้พบกัน ซูเยี่ยนเดินทางไปยังค่ายทหารเพื่อช่วยบิดาดูแลทหารบาดเจ็บ เนื่องจากกำลังคนขาดแคลน คราแรกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจ้าวอู่ฉีคือใคร จนกระทั่งได้ทราบในภายหลังว่าอีกฝ่ายคือแม่ทัพ ผู้เป็นที่ไว้วางใจขององค์ฮ่องเต้ ถึงขั้นได้รับพระราชทานสาบานเป็นพี่น้อง

การพบกันของพวกเขาเริ่มต้นขึ้นในวันที่จ้าวอู่ฉีได้รับบาดเจ็บหนัก เขาถูกธนูจากศัตรูยิงเข้าที่กลางหลังจนตกจากหลังม้า บาดแผลนั้นลึกและร้ายแรงยิ่ง ซูเยี่ยนถูกบิดาสั่งให้ดูแลแม่ทัพผู้นี้อย่างใกล้ชิด

ตอนแรกชายหนุ่มมองจ้าวอู่ฉีเป็นเพียงบุรุษที่หยิ่งยโส เย็นชา และดื้อรั้น ไม่ยอมฟังคำเตือนใด ๆ แม้ร่างกายยังไม่ทันฟื้นตัวดีก็รีบรุดออกไปนำกองทัพ สุดท้ายกลับมาด้วยบาดแผลที่รุนแรงกว่าเดิม

ครั้งหนึ่งซูเยี่ยนที่ยังเยาว์วัยทนไม่ได้ เผลอปะทะคารมกับแม่ทัพจ้าวในเรื่องการไม่ดูแลตนเอง คำพูดนั้นไม่เพียงแต่ไม่ทำให้จ้าวอู่ฉีโกรธ แต่กลับกลายเป็นจุดเริ่มต้นของการพูดจายียวน ที่ทำให้ซูเยี่ยนหลุดหัวเราะหลายครั้งแม้อยู่ในช่วงเวลาตึงเครียด จากนั้นเป็นต้นมาแม่ทัพผู้เย็นชาก็เริ่มเปลี่ยนไป เขาหยอกเย้าซูเยี่ยนด้วยคำพูดหวานหยด จนคุณชายซูที่ใจแข็งต่อทุกสิ่งเริ่มเปิดใจ

เขาพยายามเก็บความรู้สึกที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น แต่ยิ่งนานวันก็ยิ่งถอนตัวไม่ขึ้น หัวใจของเขาค่อย ๆ ถูกจ้าวอู่ฉีกลืนกินทีละน้อย

หากเล่าให้ผู้ใดฟังคงไม่มีใครเชื่อ ว่าจ้าวอู่ฉีแม่ทัพผู้เย็นชาดั่งน้ำแข็งในสนามรบ จะกลายเป็นชายที่รู้จักใช้วาจาอ่อนหวานเพื่อเกี้ยวใคร แต่ในช่วงเวลานั้นซูเยี่ยนกลับรู้ดีกว่าใคร และเขาเองก็ตกหลุมพรางความสัมพันธ์นี้ลึกลงไปทุกที