ตอนที่ ๑ พยศดื้อรั้น

ตอนที่ ๑ พยศดื้อรั้น

กว่าจะก้าวขึ้นเป็นแม่ทัพผู้เกรียงไกรแห่งฤแคว้นได้ จ้าวอู่ฉีต้องผ่านเส้นทางที่เต็มไปด้วยความยากลำบากและการเสียสละนับสิบปี ในช่วงเวลานั้น เขาผ่านศึกสงครามมามากมายจนชื่อเสียงของเขาเป็นที่เลื่องลือ ไม่ว่าจะเป็นความเด็ดเดี่ยวในสนามรบ ความแม่นยำในการวางกลยุทธ์ หรือความโหดเหี้ยมที่ทำให้ข้าศึกต่างยอมสยบ เมื่อการศึกใหญ่สิ้นสุดลง ฮ่องเต้จึงทรงเรียกตัวจ้าวอู่ฉีกลับเมืองหลวง ด้วยความโปรดปรานและความไว้วางใจ ให้แม่ทัพผู้นี้ทำหน้าที่เป็นหนึ่งในกำลังสำคัญของราชสำนัก

เมืองหลวงสั่นสะท้านเมื่อข่าวการกลับมาของแม่ทัพใหญ่แพร่สะพัดไป ผู้คนในตลาดต่างพูดถึงเขาอย่างตื่นเต้นปนหวาดกลัว พวกเขาเล่าลือกันว่า จ้าวอู่ฉีเป็นบุรุษร่างสูงใหญ่ ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาเต็มไปด้วยบาดแผลจากสนามรบ น่าเกลียดน่ากลัวจนต้องใส่หน้ากาก

เขาไร้ความปรานี ไม่เพียงแต่โหดเหี้ยมในสงคราม แต่ยังลือกันว่าเขาเจ้าชู้ไม่เลือกเพศ สตรีหรือบุรุษใดที่แต่งเข้าเรือนของเขาล้วนมีจุดจบที่น่าอนาถ ไม่ช้าย่อมถูกทิ้งให้ตายอย่างไร้ค่า

กระนั้นกลับมีข้อยกเว้นหนึ่งเดียวที่ทำให้คนทั้งหล้าต้องฉงน จางเหม่ยอิงชายาเอกในจวนอ๋อง สตรีผู้มีความงามลือเลื่องไม่แพ้สายลมในฤดูใบไม้ผลิ นางเป็นบุตรีของอัครมหาเสนาบดีผู้สูงศักดิ์ ดูเหมือนสถานะนี้จะเป็นเกราะคุ้มกันนางจากความเหี้ยมโหดของจ้าวอู่ฉี

ไม่ใช่เพียงใบหน้าและรอยแผลที่เป็นที่กล่าวถึง ผู้คนยังจดจำได้ถึงแววตาเย็นชาที่ไม่เผยความรู้สึกใด ชีวิตเขามีเพียงคำสั่งและชัยชนะ ยามอยู่บนหลังม้า คือเงามืดแห่งสงครามที่กลืนกินทุกสิ่งอย่างไร้ความปรานี ทว่าในเมืองหลวง เขากลับกลายเป็นสัญลักษณ์แห่งอำนาจที่ไม่มีผู้ใดกล้าขัดขืน

จากการศึกครานั้นฮ่องเต้ทรงพอพระทัยเป็นอย่างมาก ทรงปูนบำเหน็จให้เหล่าทหารที่ร่วมรบจนอัปราชัย ไม่เว้นแม้กระทั่งแม่ทัพใหญ่อย่างจ้าวอู่ฉี ทรงมอบสมรสพระราชทานกับคุณชายซูเยี่ยนแห่งแคว้นจ้าวให้เป็นรางวัล

คืนนี้หนาวเหน็บเสียจนลมหายใจแทบกลายเป็นน้ำแข็ง ท้องฟ้ามืดครึ้ม มีเพียงจันทราลอยเด่นเหนือม่านหิมะโปรย เสียงใบไม้เสียดสีกับลมหนาวดังก้องในความเงียบ ร่างหนึ่งโงนเงนอยู่บนทางเดินสะพานไม้ เสื้อคลุมสีแดงตัวหนาไม่อาจช่วยปกป้องความเย็นยะเยือก เขาก้าวเดินด้วยฝีเท้าหนักแน่น มุ่งหน้าไปยังจุดหมายเบื้องหน้าที่มีแสงสลัวจากตะเกียงของพ่อบ้าน

เสียงฝีเท้าหยุดลงหน้าประตูใหญ่ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงผลักบานประตูดังสนั่น ความไม่เบามือของผู้มาเยือนส่งผลให้ซูเยี่ยนที่นั่งอยู่บนเตียงสะดุ้งเฮือก ใต้ผ้าคลุมหน้าสีแดงเผลอหลับไปไม่ทันตั้งตัว ร่างกายของเขาร้อนผ่าวไม่ใช่เพราะไฟในห้องแต่เพราะความกังวลว่าจะต้องเผชิญหน้ากับคนด้านนอก

เมื่อเสียงฝีเท้าหยุดลงตรงหน้า ซูเยี่ยนพลันหลุบตาต่ำ มือกำชายเสื้อแน่นราวกับเป็นที่ยึดเหนี่ยวเพียงหนึ่งเดียว แต่แล้วเสียงแหวกอากาศก็ดังขึ้น ผ้าคลุมหน้าแดงสดถูกของมีคมปลิดออกในพริบตา เนื้อผ้าขาดเป็นสองส่วน

ความเงียบงันถูกแทนที่ด้วยความตกตะลึง เมื่อสายตาของซูเยี่ยนประสานเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ชายหนุ่มที่ได้รับการกล่าวขานว่าไร้ความปรานีในสนามรบ เจี้ยนอ๋อง1 จ้าวอู่ฉี

ใบหน้าคมเข้มของเขาแสยะยิ้มบาง ไร้หน้ากากปกปิดเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาอย่างหาที่ใดเปรียบ มิได้เป็นเหมือนดังที่ชาวบ้านเล่าลือ มุมปากที่ยกขึ้นเผยความเย็นชาจนชวนให้ขนลุก ก่อนจะหันหลังเดินผ่านไปยังโต๊ะกลางห้อง จ้าวอู่ฉีรินสุราลงจอกอย่างใจเย็น ราวกับว่าการปรากฏตัวของเขาไม่ได้สร้างความหวาดกลัวให้กับผู้ใดเลยแม้แต่น้อย เขาหยิบจอกสุรากลับมานั่งตรงหน้าซูเยี่ยน ยื่นจอกให้ด้วยแววตาที่แฝงคำสั่ง

“เยี่ยนเอ๋อร์” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นราวกับต้องการเรียกสติของอีกฝ่าย ทว่าซูเยี่ยนยังคงนิ่งไม่ไหวติง ดวงตาคู่งามปิดสนิท เสมือนต้องการปฏิเสธการมีอยู่ของเขา

จ้าวอู่ฉีเหยียดยิ้ม ความเงียบนี้ทำให้เขาเห็นเป็นความพยศที่น่าขบขัน มือหยาบกร้านเอื้อมไปจับปลายคางของซูเยี่ยน ยกให้เงยขึ้นเพื่อเผชิญหน้ากับตนเอง ดวงตาแข็งกร้าวของอีกฝ่ายไม่อาจปิดบังความหวาดหวั่นในใจได้

“ลืมตามองข้าสิ” น้ำเสียงนั้นหนักแน่นและเจือด้วยความเยาะหยัน ก่อนจะยื่นจอกสุรามาตรงหน้า

“ดื่มเสีย”

ซูเยี่ยนรับจอกสุราด้วยมืออันสั่นเทา แต่เพราะรู้ดีว่าไม่มีประโยชน์ที่จะขัดขืน เขากระดกลงคอจนหมดในครั้งเดียว

“ว่าง่ายขนาดนี้ดีนัก…” จ้าวอู่ฉีกล่าวอย่างพอใจ ก่อนจะกระดกสุราของตนเองตาม แล้วขยับไปใกล้ขึ้นอีก

“กลัวหรือ...ตัวสั่นเชียว” เสียงทุ้มเอ่ยถามเบา ๆ แต่แฝงไปด้วยอำนาจ มือใหญ่เอื้อมมากุมมือที่สั่นเทาของซูเยี่ยนไว้แน่น ก่อนจะกระชากเขาเข้ามาใกล้ จนร่างของทั้งสองแทบแนบชิดกัน

“ข้าบอกแล้ว ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็หนีข้าไม่พ้น”

“อย่ามาจับตัวข้านะ!...” ซูเยี่ยนกล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว แม้แววตาจะฉายความหวาดหวั่นก็ตาม

“ทำไมข้าจะจับไม่ได้ ข้าจะทำมากกว่านี้อีก...” จ้าวอู่ฉีกัดกราม ก่อนจะตามมาด้วยแรงกดจากมือใหญ่ เขากดร่างของซูเยี่ยนลงกับที่นอน แล้วโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนลมหายใจร้อนผ่าวของเขาสัมผัสได้ชัดเจน กลิ่นสุรากระจายฟุ้งทำให้ซูเยี่ยนเบือนหน้าหนี

“น่ารังเกียจ นี่หรือเจี้ยนอ๋องผู้เลืองชื่อ เหตุใดวันนี้ทำตัวต่ำทรามยิ่งนัก”

ซูเยี่ยนกล่าวอย่างข่มใจ เสียงนั้นแม้จะแข็งกร้าวแต่ก็แฝงความสั่นไหวที่ไม่อาจปิดบังได้

“น่ารังเกียจ ต่ำทราม ถ้าใช่แล้วจะอย่างไร... เยี่ยนเอ๋อร์ไม่ว่าเจ้าจะด่าข้ายังไงก็ได้ทั้งนั้น แต่คืนนี้เจ้าไม่รอดแน่”

จ้าวอู่ฉีกล่าวอย่างเย็นชา พลางใช้สายตาโลมเลียอย่างหยาบคาย

“ข้าเกลียดท่าน” ซูเยี่ยนพูดใส่หน้าเจ้าตัวอย่างไม่กริ่งเกรง

“ฮ่า ๆ ๆ ถ้าเกลียดข้ามากนักเจ้าก็ฆ่าตัวตายไปซะสิ แต่จงรู้ไว้แม้ว่าเจ้าจะเหลือเพียงวิญญาณ ก็ยังต้องเป็นเมียของข้าอยู่ดี”

คำพูดนั้นไม่ต่างจากมีดที่กรีดเข้าไปในใจ ซูเยี่ยนเงยหน้ามองเขาในที่สุด ดวงตาที่เคยนิ่งสงบกลับเต็มไปด้วยความเศร้าและแข็งกร้าวในคราวเดียว

“ข้าหรือคือเมียท่าน…พูดเช่นนี้ออกมาไม่ละอายใจบ้างหรือ”

“มีสิ่งใดไม่จริง” จ้าวอู่ฉีตอบกลับทันควัน เสียงนั้นเริ่มดังขึ้นด้วยความกราดเกรี้ยว “หากการที่เป็นเมียของข้าผู้นี้จะทำให้เจ้าอกแตกตาย ก็จะได้รู้กันไป!”

เขาตวาดเสียงดังก่อนจะกดร่างซูเยี่ยนให้แนบไปกับเตียงมากยิ่งขึ้น มือข้างหนึ่งบีบคางเรียวไว้ไม่ให้หลบเลี่ยง ส่วนริมฝีปากก็กดจูบลงมาอย่างไม่ปรานี

ซูเยี่ยนพยายามเม้มปากแน่นต่อต้านการรุกราน แต่สุดท้ายความเครียดเกร็งที่สะสมอยู่ในร่างกายของซูเยี่ยนพลันแปรเปลี่ยน เขาเงยหน้ามองคนเบื้องบนด้วยสายตาที่ดูอ่อนแรงโต้ตอบการรุกรานด้วยการจูบกลับไปอย่างไม่คาดคิด

จ้าวอู่ฉีชะงักไปชั่วครู่ มือที่กดตรึงข้อมือบางไว้เหนือศีรษะค่อย ๆ คลายออกด้วยความตายใจ ร่างสูงหยุดเคลื่อนไหวเหมือนถูกสะกดไว้ด้วยสัมผัสที่แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ ซูเยี่ยนยกแขนขึ้นโอบรอบลำคอแกร่ง สายตาเหมือนจะยอมจำนนต่อผู้ที่อยู่เหนือกว่า แต่แท้จริงแล้วในใจกลับซุ่มซ่อนบางสิ่ง

เมื่อจังหวะเหมาะสมมาถึง ซูเยี่ยนกระชากผมของจ้าวอู่ฉีอย่างแรง ร่างสูงที่ไม่ทันตั้งตัวหงายหน้าไปเล็กน้อย แต่แววตาเยียบเย็นของเขาเปลี่ยนไปทันที มือหนึ่งจับข้อมือของคนใต้ร่างไว้แน่น ทว่าก่อนที่เขาจะทันได้ลงมือโต้ตอบ กลับรู้สึกถึงของเย็นเฉียบมาจ่ออยู่ที่ลำคอ

ปิ่นปักผมที่ครั้งหนึ่งเคยประดับอยู่บนศีรษะของซูเยี่ยน บัดนี้กลายเป็นอาวุธที่จ่ออยู่ใกล้หลอดลมเขา เสียงหอบหายใจของทั้งสองดังก้องในห้องที่เงียบสงัด ซูเยี่ยนกัดฟันแน่น สายตาฉายแววไม่ยินยอม ราวกับจะบอกว่าต่อให้เขาต้องจบชีวิตในคืนนี้ ก็จะไม่มีวันยอมศิโรราบง่าย ๆ

จ้าวอู่ฉีมองคนใต้ร่างด้วยสายตาที่เปลี่ยนจากแข็งกร้าวเป็นประหลาดใจ แม้มือจะยังตรึงข้อมือบางไว้แน่น แต่ในแววตานั้นกลับแฝงร่องรอยของความตกตะลึง

“พยศนัก ดิ้นรนดีจริง ๆ...” จ้าวอู่ฉีกดเสียงต่ำ ราวกับคำพูดนั้นหลุดออกมาจากความคิดในใจมากกว่าจะตั้งใจพูดให้ใครได้ยิน เขาไม่ขยับ ไม่หลบหนี แต่กลับมองซูเยี่ยนตรง ๆ ราวกับต้องการค้นหาคำตอบในแววตาคู่นั้นที่สะท้อนแรงต่อต้านที่ไม่ยอมแพ้แม้แต่น้อย

“แต่ถึงอย่างไรเจ้าก็ไม่รอด”

กล่าวจบ เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วราวกับสายลม มือแกร่งปัดข้อมือของซูเยี่ยนออกอย่างแรง จนปิ่นปักผมในมือกระเด็นตกกระทบพื้น แม้ว่าร่างบางจะพยายามขืนแรงอย่างเต็มที่ แต่เขาก็ไม่อาจต่อกรได้เลย

จ้าวอู่ฉีกระชากชุดแต่งงานสีแดงสดของซูเยี่ยนอย่างไร้ปรานี เนื้อผ้ากระชากขาดติดมือ แสงจากโคมไฟสะท้อนเนื้อผ้าสีแดงสดที่ร่วงหล่นลงบนพื้น ซูเยี่ยนสะดุ้งเฮือก พยายามขืนตัวแต่ก็ไร้เรี่ยวแรงจะต้านทาน

จ้าวอู่ฉีไม่เล้าโลมใด ๆ เขาประคองส่วนแข็งขืนที่โป่งพองตั้งแต่ซูเยี่ยนพยศ สอดใส่เข้าไปในช่องทางฝืดเคืองอย่างไม่ปรานี

“อ๊ะ อู่ฉี ข้าเกลียดท่าน” ซูเยี่ยนกัดฟันเคียดแค้น แต่ฝ่ามือร้อนนั้นทำให้เขาสมองพร่าเบลอ เผลอครางเสียงหวานเมื่อคนด้านบนขบกัดที่ซอกคอของเขาและออกแรงดูดดุน อีกทั้งฝ่ามือหนาก็เตร่ไปทั่วทุกส่วนที่อีกฝ่ายจะเอื้อมถึง

“เกลียดข้าหรือ แต่ข้าคิดถึงเจ้านัก ผิวเจ้ายังเนียนนุ่มเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน” สายตาคมดุจเหยี่ยวมองราวกับสะกด “อย่าหนีข้าเลยเยี่ยนเอ๋อร์...ถึงอย่างไรเจ้าก็ไม่อาจหนีข้าพ้น”

“อู่ฉี... อื้อ” เปล่งวาจายังไม่ทันจบดี ริมฝีปากร้อนก็ฉกลงมาอีกครา ทว่าครานี้กลับร้อนแรงเสียจนซูเยี่ยนเคลิบเคลิ้ม เผลอยกแจนขึ้นโอบรอบลำคออย่างหาที่ยึดเหนี่ยว ในขณะที่จ้าวอู่ฉีใช้ช่วงเผลอไผลขยับเอวอย่างเนิบช้า

“อื้อ ท่านพี่ ข้าเจ็บ” ซูเยี่ยนเอ่ยเสียงสั่น หยาดน้ำคลอหน่วยตา เงยขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาอย่างขอความเมตตา

“เจ้ารัดข้าแน่นนัก” จ้าวอู่ฉีจูบปลอบประโลมซับน้ำตาที่คลอหน่วย ก่อนจะบดเบียดกลีบปากหวานคล้ายกับอยากให้ผ่อนคลาย ภายในซูเยี่ยนอ่อนนุ่มโอบรัดความแข็งแกร่งของจ้าวอู่ฉีได้อย่างพอดิบพอดี

“เจ้ายังจะพูดว่าไม่ยอมรับข้าอีกหรือไม่เยี่ยนเอ๋อร์...ดูสิ เจ้าโอบรัดข้าแน่นถึงเพียงนี้” ซูเยี่ยนหาได้ตอบอะไร นั่นจึงทำให้บทรักของคนทั้งสองเริ่มต้นขึ้นในทันที เอวสอบขยับเร่งจังหวะ กระแทกตัวตนอันใหญ่โตเข้าหาเรือนร่างยั่วยวน

“อ๊ะ อึก!!” ซูเยี่ยนหลั่งความปรารถนาออกมาและครางลั่น โดยที่ตัวเขาไม่อาจควบคุมได้ของเหลวสีขาวขุ่นเปรอะเปื้อนไปทั่วเตียงเตา ทว่านั่นไม่ทำให้คนทั้งคู่หยุดบทเพลงรักเอาไว้แค่นี้

จ้าวอู่ฉียกร่างของคนตัวเล็ก อุ้มพามาวางไว้โต๊ะดื่มชา มือหยาบจับเรียวขางามพาดบ่า และแทรกส่วนสัดของตัวเองเข้าไปรวดเดียวอีกครั้ง ทว่าครานี้กลับยาวนานไปตลอดจนเช้า

เกร็ดความรู้

เจี้ยนอ๋อง1 อ๋องแห่งดาบ ผู้เปรียบดังอาวุธทรงพลังของแว่นแคว้น