ตอนที่ ๓ ถูกตำหนิ

ตอนที่ ๓ ถูกตำหนิ

แสงแดดอ่อน ๆ ส่องลอดผ่านม่านหน้าต่างของเรือนหลันฮวา เสียงนกบนกิ่งเหมยขับขานแผ่วเบา ดอกไม้ที่แบ่งบานเต็มที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนลอยมากับสายลม ซูเยี่ยนนั่งอยู่ริมขอบเตียง มือบางลูบท้องกลมโตเบา ๆ ดวงตาคู่นั้นมองผ่านหน้าต่างออกไปยังสวนดอกเหมย แต่แววตากลับดูเหม่อลอยราวกับคิดถึงบางสิ่ง

ชายหนุ่มขยับตัวอย่างเชื่องช้า ขณะพยายามลุกขึ้นยืน ความหนักอึ้งจากครรภ์ที่ใหญ่ขึ้นทำให้การเคลื่อนไหวไม่คล่องแคล่วเหมือนแต่ก่อน เขาใช้สองมือประคองใต้ท้อง ริมฝีปากเม้มเล็กน้อยขณะพยายามทรงตัว แต่ความอ่อนล้าของร่างกายทำให้เขาดูไม่มั่นคงนัก

“อิ้งซื่อ2 ระวังพ่ะย่ะค่ะ!” บ่าวรับใช้ที่อยู่ใกล้รีบเข้ามาประคองตัวซูเยี่ยนด้วยความเป็นห่วง มือเล็กของบ่าวจับแขนอย่างนุ่มนวล

“หากต้องการสิ่งใด เพียงสั่งกระหม่อมก็พอพ่ะย่ะค่ะ”

ซูเยี่ยนส่ายหน้าเบา ๆ ริมฝีปากคลี่ยิ้มจาง แม้ร่างกายจะล้า แต่ใบหน้ากลับแสดงความสงบอันยากจะคาดเดา “ไม่เป็นไร ข้าแค่จะเดินไปตรงหน้าต่าง...อยากสูดอากาศ”

เสียงของเขาเบาและเรียบนิ่ง ราวกับไม่ได้แบกความหนักอึ้งจากร่างกายหรือความคิดในใจ บ่าวรับใช้พยักหน้ารับโดยไม่เอ่ยคำใดเพิ่มเติม เพียงช่วยประคองจนซูเยี่ยนมาถึงริมหน้าต่าง เขามองออกไปยังทิวทัศน์เบื้องหน้า ใบไม้เริ่มเปลี่ยนสีเริ่มร่วงโรยปลิวตามลม เหมือนจะลาจากไปพร้อมกับฤดูใบไม้ร่วงที่ใกล้สิ้นสุด

เขายืนอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน ราวกับกำลังซึมซับทุกสิ่งในความเงียบงัน มีเพียงเสียงลมหายใจและสายลมเอื่อยที่พัดผ่าน ความเงียบที่โอบล้อมกลับไม่ช่วยให้จิตใจสงบ ซูเยี่ยนก้มลงมองท้องของตนอีกครั้ง ร่างเล็กที่กำลังเติบโตอยู่ภายในทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าอนาคตของพวกเราจะเป็นเช่นไร

“อิ้งซื่อ หากล้าเกินไปจะกระทบกับทารกในครรภ์ได้นะพ่ะย่ะค่ะ” สวี่เฟิงเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงระมัดระวัง ราวกับเกรงว่าอีกฝ่ายจะไม่พอใจ

ซูเยี่ยนเพียงพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะปล่อยให้บ่าวช่วยพยุงตัวกลับไปด้านใน แต่ยังไม่ทันจะได้นั่ง หลิงซิ่วบ่าวรับใช้จากเรือนไป๋หลานก็มาแจ้งข่าว

“ซูอิ้งซื่อ พระชายาให้ข้ามาเชิญท่านไปเรือนชมไม้เจ้าค่ะ”

“เชิญข้ารึ” นางพยักหน้าแล้วพูดต่อ

“พระชายาเห็นว่าซูอิ้งซื่อกำลังตั้งครรภ์ ไม่อยากให้ท่านอุดอู้อยู่ในเรือนจนเกินไป จึงอยากชวนท่านมาชมดอกไม้ก่อนฤดูใบไม้ร่วงจะหมดไปเพคะ”

“อืม ข้าทราบแล้ว”

อดแปลกใจไม่ได้เหตุใดกันจึงชวนตนเองออกไปชมนกชมไม้ด้านนอก ซูเยี่ยนไม่ค่อยได้พบปะกับจางหวางเฟยผู้นั้นเท่าใดนัก หลังจากคืนเข้าหอก็พบหน้าแทบนับครั้งได้

ซูเยี่ยนพยักหน้าเล็กน้อยหลังรับคำจากหลิงซิ่ว บ่าวรับใช้จากเรือนไป๋หลัน ขณะกำลังคิดจะก้าวเท้าตามไป บ่าวในเรือนหลันฮวาก็รีบเข้ามากระซิบถามเสียงเบา

“พระชายารอง ให้หม่อมฉันจัดเกี้ยวหรือไม่เพคะ?”

ซูเยี่ยนชะงักเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าอีกครั้งโดยไม่ได้เอ่ยวาจาใด บ่าวรับใช้จึงรีบไปจัดการ ทุกอย่างดำเนินไปอย่างรวดเร็ว เกี้ยวขนาดเล็กประดับด้วยผ้าสีแดงเข้มที่ดูเรียบหรูถูกยกมาตั้งไว้หน้าเรือนหลันฮวา พร้อมกับบ่าวชายที่ยืนรออยู่สี่คน

ซูเยี่ยนขยับตัวอย่างเชื่องช้า พร้อมมือที่ประคองใต้ท้อง ค่อย ๆ ก้าวขึ้นไปนั่งบนเกี้ยวด้วยท่าทางสง่างาม

เกี้ยวของซูเยี่ยนเคลื่อนไปตามทางเดินหินที่ทอดยาวสู่สวนด้านหลัง เสียงฝีเท้าของบ่าวรับใช้ที่แบกเกี้ยวดังสม่ำเสมอ ชวนให้จิตใจของเขานิ่งสงบ แม้จะไม่คุ้นชินกับการออกจากเรือนหลันฮวาแต่วันนี้เขาตัดสินใจเปิดผ้าม่านขึ้นมาเพียงเล็กน้อยสายตาสำรวจพื้นที่รอบกายที่ยังไม่เคยได้เห็นมาก่อน

สายลมเย็นพัดเข้ามาเบา ๆ ชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะลดม่านลงอีกครั้ง จวนท่านอ๋องนั้นช่างกว้างใหญ่ดังคำเล่าลือ เส้นทางทอดยาวและสวนที่ผ่านตาล้วนถูกตกแต่งอย่างพิถีพิถัน หากแต่ซูเยี่ยนไม่เคยมีโอกาสเห็นด้วยตาตนเองเลยจนกระทั่งวันนี้

เมื่อเสียงฝีเท้าของบ่าวหยุดลงเกี้ยวก็นิ่งตาม ซูเยี่ยนจึงยกมือเปิดม่านอีกครั้ง ครานี้เบื้องหน้าของเขาคือเรือนชมไม้ที่ตั้งตระหง่าน งดงามราวภาพวาด รอบด้านเต็มไปด้วยดอกเบญจมาศหลากสีสันที่กำลังแบ่งบาน ทั้งสีเหลือง ชมพู และขาว ดูสดใสตัดกับความเงียบสงบของสถานที่

“ซูเยี่ยนคารวะพระชายาพ่ะย่ะค่ะ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ พร้อมกับค่อย ๆ ค้อมกายคำนับอย่างนอบน้อม แม้การเคลื่อนไหวจะดูติดขัดและไม่สะดวกนัก แต่ซูเยี่ยนก็ยังคงรักษามารยาท

“อย่าลำบากนักเลย ซูอิ้งซื่อ ตามสบายเถิด” จางเหม่ยอิงกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแฝงความเมตตา

“พ่ะย่ะค่ะ” ซูเยี่ยนตอบรับสั้น ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่ง

“วันนี้ไม่ได้มีอะไรมาก ข้าแค่อยากชวนเจ้ากินขนมชมดอกไม้เท่านั้น” จางเหม่ยอิงกล่าวพร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้า

“ขอบพระทัยพระชายา แต่กระหม่อม...” ซูเยี่ยนเอ่ยปฏิเสธด้วยท่าทีลังเล

“อย่าปฏิเสธไปเลย ท่านอ๋องบอกให้ข้าชวนเจ้า” น้ำเสียงของจางเหม่ยอิงยังคงอ่อนโยน แต่ประโยคนั้นทำให้ซูเยี่ยนชะงักไปเล็กน้อย

“เหตุใดท่านอ๋องไม่มาชวนกระหม่อมด้วยตัวเองเล่า” ซูเยี่ยนถามกลับ ดวงตาฉายแววสงสัย

“เจ้าคงคิดว่าข้ายุ่งไม่เข้าเรื่อง แต่หาได้เป็นเช่นนั้น...เมื่อคืนท่านอ๋องแวะไปที่เรือนไป๋หลัน หารือเรื่องนี้กับข้าจนฟ้าสาง” คำพูดของนางนั้นเรียบง่ายแต่ชัดเจน

“อ้อ” ซูเยี่ยนตอบรับสั้น ๆ อีกครั้ง แต่ในใจกลับยิ่งปั่นป่วน

จางเหม่ยอิงมองเขานิ่งอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “แล้วเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ครรภ์ของเจ้าแข็งแรงดีหรือไม่”

“ขอบพระทัยจางพระชายา...แข็งแรงดีพ่ะย่ะค่ะ” ซูเยี่ยนตอบอย่างรักษามารยาท

แม้คำพูดของอีกฝ่ายจะเต็มไปด้วยความเอื้ออารี แต่แววตาของกลับมีบางสิ่งที่เขาไม่อาจเข้าใจได้มัน สร้างความอึดอัดทั้ง ๆ ที่ไม่มีแม้แต่วาจาเสียดสี หรือการกระทำใดที่ไม่ดีแสดงออกมา

“ดีแล้วละ...เมื่อคลอดออกมาจะได้ปลอดภัย”

ในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น เสียงฝีเท้าหนักแน่นดังขึ้นจากด้านนอก เสียงบ่าวรับใช้ด้านล่างต่างทักทายเจ้าของจวนอย่างนอบน้อม

ซูเยี่ยนอึดอัดเล็กน้อย หัวใจคล้ายบีบตัวแน่นเมื่อเงาของบุคคลที่เขาไม่อยากพบที่สุดปรากฏตัวขึ้น

จางเหม่ยอิงรีบลุกขึ้นเพื่อเตรียมต้อนรับ ซูเยี่ยนเองก็พยายามลุกขึ้นตาม หากแต่ด้วยครรภ์ที่ใหญ่ทำให้การเคลื่อนไหวลำบาก สวี่เฟิงจึงรีบเข้ามาช่วยพยุงอย่างรวดเร็ว

“ท่านอ๋อง” จางเหม่ยอิงเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงนอบน้อมและรอยยิ้มบาง ๆ

ซูเยี่ยนก้มศีรษะให้อย่างเสียไม่ได้ ริมฝีปากเม้มแน่นขณะพยายามหลบสายตา

จ้าวอู่ฉีเดินเข้ามา ใบหน้าของเขาสวมหน้ากากเหล็ก ดวงตาคมกริบจับจ้องตรงมายังเขา ราวกับจะมองทะลุทุกสิ่ง ซูเยี่ยนขยับตัวอย่างลำบาก ความอึดอัดที่เก็บกดอยู่ในใจยิ่งถาโถมเข้ามา ความรู้สึกที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ทำให้เขาไม่อาจสบตากับคนตรงหน้าได้เลย

“ไม่ต้องมากพิธี ข้าแค่แวะมาเพียงชั่วครู่” น้ำเสียงของจ้าวอู่ฉีนุ่มนวลเมื่อเอ่ยกับพระชายาของเขา รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปากชวนให้บรรยากาศดูคลายความตึงเครียดลงชั่วขณะ

“ท่านนั่งเถิดเพคะ หม่อมฉันจะรินชาให้” จางเหม่ยอิงตอบรับอย่างนอบน้อม ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบชุดชาที่วางอยู่ แต่ทว่าจ้าวอู่ฉีหาได้สนใจคำเชิญนั้น เขาเพียงยกยิ้มบาง ๆ สายตาเหลือบไปยังร่างของซูเยี่ยนที่นั่งเงียบอยู่ด้านข้าง

“จะไม่ทักทายข้าสักหน่อยหรือเยี่ยนเอ๋อร์” น้ำเสียงนั้นเจือความเย้ยหยันเล็กน้อย

ซูเยี่ยนชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ซูเยี่ยนคารวะท่านอ๋อง”

“ตามสบายเถิด เจ้าไม่ลืมมารยาท ข้าก็วางใจ” วาจาเชือดเฉือนยังคงหลุดออกมาอย่างต่อเนื่อง ซูเยี่ยนย่อมรู้ดีว่านั่นคือการตำหนิที่พุ่งตรงมาที่เขา

“หม่อมฉันขออภัยแทนซูเยี่ยนด้วยเพคะ เป็นเพราะหม่อมฉันไม่ดูแลเขาให้ดี” จางเหม่ยอิงเอ่ยแทรกขึ้น น้ำเสียงอ่อนหวานเจือความเมตตา

“ไม่ใช่ความผิดเจ้า อย่าได้ใส่ใจ หากคนผิดรู้ตัวคงจะปรับปรุงเอง” จ้าวอู่ฉีกล่าวพลางจิบชา

“ขออภัยพระชายา เป็นความผิดของกระหม่อมเอง โดนท่านอ๋องตำหนิก็สมควรแล้ว” ซูเยี่ยนกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะเบือนสายตาออกไปยังสวนดอกไม้ด้านนอกด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจที่ถูกสามีตำหนิ

“เจ้าอย่าได้คิดมาก นั่งลงเถิด อยู่ชมดอกไม้ด้วยกัน” จางเหม่ยอิงกล่าวชวน แต่แววตากลับแฝงความไม่จริงใจ

“ขออภัยพระชายา กระหม่อมคงต้องขอตัวก่อน...รู้สึกไม่สบายตัวเท่าใดนัก ลูกน้อยคงจะดิ้นด้วยความหิว” ซูเยี่ยนตอบอย่างสงบ แม้ในใจจะอึดอัดเต็มทน

“งั้นเจ้าก็รีบไปเถอะ ปล่อยเอาไว้เกรงว่าจะไม่ดี” จางหวางเฟยตอบด้วยน้ำเสียงห่วงใย

“พ่ะย่ะค่ะ” ซูเยี่ยนกล่าวรับสั้น ๆ ก่อนจะค้อมตัวให้ทั้งสองคน เขายืนขึ้นอย่างเชื่องช้า ภายใต้การช่วยประคองของสวี่เฟิง ร่างบางเดินออกไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

จางเหม่ยอิงมองตามแผ่นหลังของซูเยี่ยนที่เดินออกไป ใบหน้าของนางยกยิ้มเล็กน้อยอย่างพึงใจ ราวกับได้ชัยชนะเล็ก ๆ หากแต่เมื่อหันกลับมา สายตาที่อ่อนโยนและแฝงความอาลัยอาวรณ์ของจ้าวอู่ฉีที่ยังทอดมองไปยังทางซูเยี่ยนเดินออกไป กลับทำให้รอยยิ้มนั้นมลายไป

‘เกอผู้นี้ช่างร้ายกาจนัก’ นางคิดในใจ ความขุ่นเคืองพลุ่งพล่านจนยากจะระงับ แม้จะเดินจากไปไม่หันกลับมา แต่กลับเรียกร้องความสนใจจากท่านอ๋องได้มากกว่าตัวข้าที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เสียอีก หากปล่อยไว้เช่นนี้เห็นทีจะไม่ดี ไม่ได้การ นางจะต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว

เกล็ดความรู้

อิ้งซื่อ2 คือ ตำแหน่งพระชายารองของอ๋อง สามารถแต่งตั้งได้สองคน