ตอนที่ ๕ เจ็บท้องคลอด

ตอนที่ ๕ เจ็บท้องคลอด

กลางดึกสงัด ค่ำคืนนี้ช่างเงียบงันจนได้ยินเพียงเสียงลมพัดแผ่วผ่านผ้าม่าน เสียงหรีดเรไรที่มักค่ำร้องยามค่ำก็ยังเงียบหาย ร่างของซูเยี่ยนพลิกตัวอย่างอึดอัดบนเตียง ใบหน้าเขาชื้นเหงื่อ ฝ่ามือกำผ้าปูที่นอนแน่น อีกมือยกขึ้นลูบบริเวณหน้าท้อง ความเจ็บแปลบแล่นขึ้นมาจนเขาเผลอกัดริมฝีปากแน่นเพื่อระงับเสียงคราง

“สวี่เฟิง...เข้ามาหาข้าที...” เสียงของเขาแผ่วเบาราวกระซิบ แต่ในยามเงียบงันเช่นนี้ เสียงนั้นชัดเจนพอที่จะดึงความสนใจจากด้านนอก

แอ๊ด...ประตูถูกผลักเปิดออก สวี่เฟิงรีบก้าวเข้ามาด้านในทันที

“พ่ะย่ะค่ะ” เขาขานรับเสียงหนักแน่น

“ช่วยข้าที ข้าปวดท้อง...” ซูเยี่ยนเอ่ยเสียงขาดห้วง ร่างบางก้มลงกุมหน้าท้องด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด สวี่เฟิงไม่รอช้า รีบประคองร่างเจ้านายของเขาขึ้นอย่างระมัดระวัง

“ตามหมอ! ใครอยู่ข้างนอกตามหมอมาเดี๋ยวนี้! ซูอิ้งซื่อเจ็บท้องใกล้คลอดแล้ว!” สวี่เฟิงตะโกนออกไปด้วยน้ำเสียงเร่งร้อน เสียงฝีเท้าของบ่าวด้านนอกดังวุ่นวายไปทั่ว ราวกับพวกเขาต่างรีบเร่งไปปฏิบัติหน้าที่

แต่สำหรับซูเยี่ยนเสียงเหล่านั้นไกลออกไปเรื่อย ๆ ทุกอย่างในโลกของเขามีเพียงความเจ็บปวดที่โถมเข้าใส่ หน้าท้องที่ปวดร้าวยิ่งทำให้เขาหายใจไม่ทั่วท้อง ร่างกายสั่นสะท้าน ฝ่ามือข้างหนึ่งจับที่ท้องแน่น ส่วนอีกข้างกำแขนของสวี่เฟิงไว้ราวกับยึดเหนี่ยว

“อดทนไว้พ่ะย่ะค่ะพระชายารอง หมอกำลังมา...” สวี่เฟิงกล่าวปลอบเสียงเบา ขณะประคองซูเยี่ยนให้อยู่ในท่าที่สบายที่สุดเท่าที่จะทำได้ ความเจ็บยังคงกัดกินซูเยี่ยนจนแทบลืมสติ แต่เขายังคงกัดฟันอดทนรอคอย

ท่ามกลางป่าทางทิศตะวันออก อากาศเย็นชื้นแผ่ซ่านไปทั่ว หุบเขาที่ทอดยาวล้อมรอบกลายเป็นจุดได้เปรียบสำหรับการศึก แม่ทัพใหญ่ทั้งสามต่างแยกย้ายกันออกไปตามแผนที่วางไว้

จ้าวอู่ฉีเป็นผู้นำทัพของตน ไล่ตีค่ายน้อยใหญ่ที่ตั้งกระจายอยู่รอบ ๆ เพื่อรวบกำลังปิดล้อมศัตรูให้แคบลงเรื่อย ๆ การศึกครานี้คงกินเวลายาวนานเช่นเคย แต่จ้าวอู่ฉีหาได้กังวลไม่ เขาเชื่อมั่นในแผนการและจังหวะที่เหมาะสม

ร่างสูงนั่งตระหง่านอยู่บนหลังอาชาศึก แผ่นหลังตรงสง่างาม ดาบเล่มใหญ่ที่ฮ่องเต้ทรงพระราชทานให้ยังคงอยู่ในมือแน่น ส่วนด้านหลังของเขาคือคันธนูคู่ใจที่เคียงข้างมาในทุกสมรภูมิ สายลมเย็นพัดผ่านพลิ้ว อาภรณ์ที่เปื้อนคราบฝุ่นกลับยิ่งขับให้เขาดูทรงอำนาจ

สายตาคมดั่งเหยี่ยวจับจ้องลงไปยังเบื้องล่าง จากจุดที่เขายืนอยู่บนหน้าผาสูง สามารถมองเห็นค่ายศัตรูที่เงียบสงัด ร่างของเหล่าทหารที่พิงหลับอยู่ตามกระโจมปลดอาวุธไว้อย่างประมาท

จ้าวอู่ฉีไม่รีบร้อน ความนิ่งสงบของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็นที่แฝงความอันตราย เงามืดของขุนเขาโอบล้อมพื้นที่ไว้ ราวกับเฝ้ารอให้เหยื่อเดินเข้าสู่กับดัก

เขาปล่อยให้ช่วงเวลานี้ผ่านไปอย่างใจเย็น มือข้างหนึ่งลูบแผงคอของม้าเบา ๆ พลางครุ่นคิดถึงการลงมือในยามฟ้าสาง ทันทีที่แสงแรกของอรุณขึ้นมา ศัตรูจะไม่มีโอกาสตื่นจากนิทราเพื่อเตรียมตัวป้องกันตนเอง

ในความเงียบงัน เสียงลมพัดผ่านยอดไม้แว่วมาเบา ๆ เป็นดั่งเสียงกระซิบของป่าที่ขับขานเพลงแห่งความพินาศให้เหล่าศัตรูที่ยังไม่รู้ชะตากรรม จ้าวอู่ฉีกระตุกสายบังเหียนเบา ๆ ส่งสัญญาณให้ทหารที่รออยู่ด้านหลังเตรียมพร้อม

ดาบในมือถูกชักออกจากฝัก เสียงโลหะเสียดสีกับปลอกดาบดังแผ่วเบา แววตาคมกริบจ้องมองเบื้องล่างยังค่ายศัตรูที่ยังคงเงียบสงัด มีเพียงเปลวไฟจากกองไฟเล็ก ๆ ที่ริบหรี่ในยามค่ำ

“ลอบเข้าไปให้เงียบที่สุด หากข้าส่งสัญญาณ ค่อยบุกตีพร้อมกัน” เสียงทุ้มต่ำของเขาแผ่วเบา แต่กลับดังก้องในหัวใจของทหารทุกนาย พวกเขาพยักหน้ารับอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะแยกย้ายออกไปตามตำแหน่งที่ได้รับมอบหมาย

เงาร่างของเหล่าทหารแผ่กระจายไปทั่วค่ายศัตรู ดั่งเสือที่กำลังซุ่มรอโจมตีเหยื่อ ไฟในค่ายเริ่มมอดลงเรื่อย ๆ ทหารศัตรูบางคนพิงหลับอยู่หน้ากระโจม บางคนล้มตัวนอนด้วยความเหนื่อยล้า ท่ามกลางความเงียบงัน จ้าวอู่ฉีกดสายตาลงต่ำ มือหนึ่งกระชับคันธนูที่หยิบขึ้นมาอย่างคล่องแคล่ว

ลูกธนูดอกแรกถูกวางบนสาย เสียงสายธนูตึงแน่นก่อนจะปล่อยออกอย่างแม่นยำ ลูกธนูพุ่งทะลุอากาศและปักเข้าที่คอของทหารยามที่อยู่หน้ากระโจมอย่างไร้เสียง ร่างนั้นทรุดลงโดยไม่ทันร้องเตือน ทันใดนั้นเอง เสียงสัญญาณนกหวีดสั้น ๆ ดังขึ้นจากจ้าวอู่ฉี

“บุก!” เสียงสั่งการดังขึ้น พร้อมกับร่างของทหารฝ่ายเขาที่กรูกันออกมาจากเงามืด

แสงไฟสว่างวาบจากกระโจมหลายจุด ศัตรูบางคนสะดุ้งตื่นและรีบคว้าอาวุธ แต่ไม่ทันไร ทหารของจ้าวอู่ฉีก็บุกเข้าไปถึงกลางค่ายแล้ว ดาบและหอกพุ่งเข้าประชิด ทหารศัตรูที่ตั้งตัวไม่ทันถูกโค่นล้มอย่างรวดเร็ว เสียงอาวุธกระทบกันดังสะท้อนไปทั่วป่า

จ้าวอู่ฉีควบม้าลงจากหน้าผา ฝีเท้าของม้าศึกกระแทกพื้นอย่างหนักแน่น เขากระโจนลงจากหลังม้าเมื่อเข้าถึงค่ายศัตรู ดาบในมือฟาดฟันอย่างแม่นยำ ทหารศัตรูที่พุ่งเข้ามาแต่ละคนล้มลงทีละราย สีหน้าของเขานิ่งสงบ แต่แววตากลับแฝงด้วยความดุดัน

เสียงกรีดร้องดังระงมในยามที่ค่ายถูกล้อม เสียงดาบและโลหะกระทบกันดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แสงไฟจากคบเพลิงสาดส่องให้เห็นภาพการรบที่ดุเดือด ศัตรูเริ่มถูกกดดันจนหมดทางหนี

“เผากระโจมของพวกมัน อย่าให้เหลือร่องรอย” จ้าวอู่ฉีตะโกนสั่ง ทหารของเขารีบจุดไฟเผากระโจมทีละหลัง เปลวไฟลุกท่วมขึ้นท่ามกลางความวุ่นวาย

ในเวลาไม่นาน ค่ายศัตรูทั้งค่ายก็กลายเป็นเถ้าถ่าน เหลือเพียงเปลวไฟที่คุกรุ่นลอยขึ้นสู่ฟ้า ทหารของจ้าวอู่ฉีคุมเชลยที่ยังเหลืออยู่มาไว้กลางลานอย่างเป็นระเบียบ จ้าวอู่ฉีเช็ดเลือดที่ปลายดาบ ก่อนจะมองรอบค่ายด้วยสายตาเรียบเฉย

“กระจายกำลังค้นหา อย่าให้หลุดรอดแม้แต่คนเดียว” คำสั่งสุดท้ายของเขาดังขึ้นท่ามกลางแสงไฟที่ยังไม่มอดดับ ก่อนร่างสูงจะหมุนตัวเดินกลับไปยังม้าศึก ขณะเดียวกันนั้นเองลูกธนูพุ่งปักเข้าที่แขนซ้ายของจ้าวอู่ฉีอย่างแรง เลือดซึมผ่านชุดเกราะจนเห็นเป็นรอยชัดเจน แต่ใบหน้าหล่อเหลายังคงนิ่งสงบ รอยยิ้มเย็นปรากฏขึ้นที่มุมปาก คล้ายกับว่าความเจ็บปวดเล็กน้อยนี้ไม่อาจหยุดเขาได้ มือแกร่งจับปลายลูกธนูที่ปักลึก ก่อนจะหักมันออกอย่างไม่ลังเล ขณะที่สายตาคมยังคงจับจ้องไปข้างหน้า

“ตามข้ามา!” จ้าวอู่ฉีออกคำสั่งเสียงดัง พลางควบม้าพุ่งไปข้างหน้า เป้าหมายของเขาไม่ใช่ไพร่พลเล็ก ๆ ที่กระจัดกระจาย หากแต่เป็นแม่ทัพหยาง ผู้ที่เขารู้ดีว่าเป็นหัวใจสำคัญของการก่อกบฏครั้งนี้ อีกฝ่ายร่วมมือกับชาวนอกด่านหวังชิงบัลลังก์

เมื่อถึงลานโล่งที่เต็มไปด้วยซากศัตรูและควันไฟที่คุกกรุ่น สองแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่เผชิญหน้ากัน สายตาของพวกเขาสบประสานกันในความเงียบที่กดดัน

“เหตุใดจึงคิดกบฏด้วยเล่า แม่ทัพหยาง” จ้าวอู่ฉีเอ่ยถาม น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่งแต่แฝงด้วยความผิดหวัง

แม่ทัพหยางหัวเราะในลำคอ ดวงตาที่เคยเปี่ยมด้วยเกียรติยศในสนามรบกลับเปลี่ยนเป็นความเย้ยหยัน

“หลี่เซียวเหอไม่เหมาะที่จะเป็นฮ่องเต้ คนผู้นั้นต่ำช้ายิ่งนัก”

“เหตุใดท่านถึงกล่าวเช่นนั้น หรือว่าท่านอยากขึ้นเป็นฮ่องเต้มากมายเพียงนี้?” จ้าวอู่ฉีถามกลับ น้ำเสียงของเขาเจือด้วยความเย้ยหยัน

“หุบปากเสีย จ้าวอู่ฉี!” แม่ทัพหยางคำราม “สุนัขรับใช้อย่างเจ้าจะรู้อะไร? ฮ่องเต้ผู้นั้นหลอกใช้เจ้า เจ้าก็ยังยอมโง่งมเชื่อฟัง!”

จ้าวอู่ฉีกระชับดาบในมือแน่น ก่อนเอ่ยเสียงเย็น “อย่างนั้นก็ช่วยทำให้ข้าหุบเสียสิ”

เสียงดาบกระทบกันดังกึกก้องไปทั่วลานรบ ทั้งสองคนที่เคยร่วมเป็นร่วมตายกันมาหลายสมรภูมิ บัดนี้กลับต้องห้ำหั่นกันเอง ดาบของแม่ทัพหยางพุ่งเข้าหาเป้าหมายอย่างไม่ลังเลปลายดาบเฉือนผ่านแขนของจ้าวอู่ฉีจนเลือดสาดกระเซ็น แต่จ้าวอู่ฉีก็สวนกลับอย่างรวดเร็ว ดาบในมือฟาดเฉียดผ่านลำคอของอีกฝ่ายจนเกราะแตก

ม้าศึกทั้งสองตัววิ่งสวนไปมา เสียงฝีเท้ากระทบพื้นดังกระหน่ำ ทั้งสองแม่ทัพพลิกตัวควบม้าสวนกันอีกครั้ง ดาบของจ้าวอู่ฉีพุ่งเข้าใส่เป้าหมายเต็มแรง แต่แม่ทัพหยางกลับใช้ดาบต้านไว้ได้ในนาทีสุดท้าย ก่อนจะฉวยโอกาสแทงดาบเข้าไปที่สีข้างของจ้าวอู่ฉี เลือดพุ่งกระจาย

ทั้งสองคนตกลงจากหลังม้าพร้อมกัน ร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ปลายดาบถูกปักลงพื้นเพื่อใช้ประคองตัว เลือดไหลอาบไปทั่วใบหน้าและร่างกาย แต่สายตาของพวกเขายังคงจ้องมองกันอย่างดุดัน

จ้าวอู่ฉีปาดเลือดที่มุมปาก สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวที่ไม่ยอมแพ้ เช่นเดียวกับแม่ทัพหยางที่ยกปลายดาบขึ้นอีกครั้ง ทั้งสองพุ่งเข้าหากันโดยไม่มีคำพูดใด ดาบในมือเปล่งประกายแสงสุดท้ายของแสงจันทร์ เสียงโลหะกระทบกันดังกึกก้อง ดุจคำประกาศสุดท้ายของนักรบที่พร้อมจะสู้จนลมหายใจสุดท้าย

สองร่างของแม่ทัพล้มลงกองกับพื้น หากแต่เพียงไม่นานจ้าวอู่ฉีก็เป็นฝ่ายยืนหยัดขึ้นมาได้อีกครั้ง แม้ต้องพยายามพยุงตัวอย่างยิ่งก็ตาม สายตาคมมองสหายร่วมรบที่บัดนี้กลับกลายเป็นศัตรูนอนแน่นิ่งหมดลมหายใจ หลังจากที่เขาใช้ปลายดาบบั่นลำคอ

“เจ้าช่างโง่นักหยางเซี่ยที่ไปเชื่อเสนาบดีผู้นั้น” จ้าวอู่ฉีพูดเสียงแผ่ว แล้วจึงหันไปตะโกนสั่งไพร่พลอีกครั้ง

“ดันไปที่หน้าผา”

ยุทธวิธีนี้ได้ผลดียิ่งนัก แม่ทัพจ้าวอู่ฉีสั่งฟาดฟันดันทัพฝ่ายศัตรูหล่นถอยไปเรื่อย ๆ ไปจนถึงหน้าผาสูงชัน ฝ่ายศัตรูเพลี่ยงพล้ำ กว่าจะรู้ตัวก็สิ้นชีพไปเกือบหมดเสียแล้ว