ตอนที่ ๔ เสียงหวานจากเรือนไป๋หลาน

ตอนที่ ๔ เสียงหวานจากเรือนไป๋หลาน

เกี้ยวของซูเยี่ยนกลับมาถึงเรือนในที่สุด เขาก้าวออกมาช้า ๆ ด้วยความมาดมั่น เสียใจแต่กลับไม่มีน้ำตาสักหยด เพราะซูเยี่ยนผู้นี้บอกกับตัวเองไว้แล้วว่า หากท่านอ๋องอยากเห็นความอ่อนแอจากเขาเพื่อความสะใจ คนผู้นั้นก็จะไม่มีทางได้รับมัน

“ซูอิ้งซื่อ สำรับเสร็จแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ขอบใจ”

คนตั้งครรภ์กินไปได้เพียงนิดก็เกิดอาการแน่นท้องขึ้นมาเสียแล้ว หากถามว่าทำไมช่างอิ่มง่ายดายนัก ซูเยี่ยนก็ตอบได้เพียงว่า ‘กินไม่ลง’

“ท่านกินน้ำแกงนี้เสียอีกหน่อยเถอะพ่ะย่ะค่ะ รากบัวชามนี้เป็นเครื่องบำรุงอย่างดี เป็นของล้ำค่าที่ท่านอ๋องสั่งให้ปรุงเพื่อท่าน”

“ข้าอิ่มแล้ว หากให้กินมากกว่านี้เกรงว่าจะอาเจียนออกมา”

“บ่าวแค่เป็นห่วง…เห็นพระชายารองกินน้อย มิได้มีเจตนาจะบังคับแต่อย่างใด โปรดอภัยให้กระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้ารู้ เจ้าดูแลข้าอย่างดีเสมอมา ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าลำบากไปด้วย”

“อย่าพูดเช่นนั้นเลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมยินดีปรนนิบัติท่านด้วยชีวิต…แต่ขอพูดอะไรบางอย่างได้หรือไม่ มีสิ่งหนึ่งที่ท่านน่าจะยังไม่รู้”

“เรื่องอะไรหรือ”

“ที่ท่านกล่าวเรื่องอนุนั้น บ่าวจึงอยากบอกความจริงว่าท่านอ๋องหาได้มีอนุท่านอื่นอีกพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าไม่ต้องทำถึงเช่นนี้หรอกสวี่เฟิง ไม่ว่าจะเป็นความจริงหรือไม่ เรื่องก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าเลย”

“พ่ะย่ะค่ะ...เป็นกระหม่อมที่ยุ่งไม่เข้าเรื่อง” เมื่อไม่อยากฟังสวี่เฟิงจึงไม่ขัดใจ

“เจ้าช่วยหยิบผ้าไหมกับเครื่องหอมให้ข้าที” ซูเยี่ยนไม่ชอบความอึดอัดเช่นนี้ เขาจึงถามหาเครื่องทำถุงหอมเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

“ได้พ่ะย่ะค่ะ แต่ท่านดื่มโอสถนี่เสียหน่อยเถิด”

“โอสถอะไรอย่างนั้นหรือ” หันไปถามพร้อมกับทำหน้าแปลกใจ

“ยาบำรุงครรภ์ของผู้ที่ใกล้คลอดพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องสั่งให้ต้มเพื่อท่าน”

“อย่างนั้นหรือ” กล่าวเพียงเท่านั้นแล้วจึงเอื้อมมือไปรับมากระดกรวดเดียวหมดถ้วย

“เหตุใดท่านผู้นั้นถึงได้วนเวียนรอบตัวยิ่งนัก ข้าชักสงสัยเสียแล้วสิว่าเจ้าเป็นบ่าวผู้ใดกันแน่”

“ขออภัยพระชายารอง บ่าวไม่อาจขัดคำสั่งท่านอ๋องได้พ่ะย่ะค่ะ”

“ช่างเถอะ ข้าแค่สงสัย นอกจากท่านผู้นั้นจะเป็นเจ้าชีวิตของข้าแล้ว ยังเป็นเจ้าชีวิตของเจ้าด้วยหรือไม่ก็เท่านั้น....หากท่านอ๋องสั่งสิ่งใด เจ้าก็ทำตามเจตนาเขาเสียเถิด ข้าไม่เป็นไร”

“พระชายารอง….” สวี่เฟิงไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไรออกมาอีก เพราะเกรงว่าจะไปกระทบจิตใจของซูเยี่ยนเข้าจึงเงียบปากเสีย แล้วหันไปหยิบผ้าไหมสีเขียวอ่อนมาส่งให้แทน

“เจ้าจะไปทำอะไรก็ไปเถิด ข้าอยากอยู่ตามลำพัง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

หากนี่คือสิ่งที่สวรรค์กำหนด ข้าก็ไม่อาจจะทำอะไรได้ ปล่อยให้มันเป็นไปตามฟ้าลิขิตแล้วกัน

กลางดึกอันเงียบสงัด เสียงฝีเท้าค่อย ๆ เดินเข้ามาเหมือนเช่นเคย จ้าวอู่ฉีที่ไร้หน้ากากยืนมองซูเยี่ยนที่กำลังหลับใหลด้วยสายตาอ่อนโยน ร่างสูงเลิกผ้าห่มขึ้นแผ่วเบา ก่อนจะสอดตัวเข้าไปช้า ๆ ช่างน่าอายเสียจริง หากใครได้รู้คงขบขันเป็นแน่ เจี้ยนอ๋องผู้ยิ่งใหญ่ต้องแอบย่องเข้ามาอิงแอบแนบชิดภรรยาของตนราวกับขโมย

มือแกร่งลูบไปที่หน้าท้องนูนเด่น ใช่ว่าอยากจะปล่อยปละละเลย หากแต่เมื่อปกติแล้วนั้น จะเข้าใกล้ซูเยี่ยนช่างยากเย็นเหลือเกิน จ้าวอู่ฉีพยายามหลีกเลี่ยงไม่ปะทะคารมกับซูเยี่ยน เพราะเกรงว่าจะกระทบถึงทารกในครรภ์

ท่านอ๋องส่งผ่านความรู้สึกทั้งหมดที่มีผ่านฝ่ามือ เผื่อสายใยจากพ่อจะส่งผลให้บุตรในท้องดลใจให้ซูเยี่ยนเลิกจงเกลียดจงชังตนเองเสียที

“อื้อ” เสียงหลุดลอดเบา ๆ จากคนหลับทำเอาจ้าวอู่ฉีชะงักมือ

“ท่านอ๋อง”

“ชู่...นอนเถิด ข้าไม่ได้จะกวนเจ้า” จ้าวอู่ฉีกล่าวเสียงนุ่มนวลขณะลูบหน้าท้องนูนเด่น ก่อนจะเคลื่อนใบหน้าหล่อเหลาไปจูบที่ปานดอกหมู่ตานสีแดงเข้มตรงบริเวณหลังคอ ซึ่งเป็นปกติของเพศเกอ

“เยี่ยนเอ๋อร์ของข้า...ข้าทำผิดต่อเจ้ามากมายนัก สมควรแล้วที่เจ้าจะโกรธ แต่ข้าอยากให้เจ้าอดทน อีกไม่นานข้าจะบอกเจ้าทุกสิ่ง”

เสียงจ้าวอู่ฉีที่กำลังพูดออกมานั้นช่างนิ่มนวล คล้ายกับว่ากำลังขับกล่อมให้ซูเยี่ยนวางใจหลับใหลไปอีกครา น่าเสียดายแทนซูเยี่ยนยิ่งนัก เพราะหากรู้สึกตัวขึ้นมาสักนิด จะได้รู้ถึงความเอาใจใส่ของท่านอ๋องผู้เย็นชาที่กำลังมอบให้ตน

แต่จะว่าไปซูเยี่ยนผู้นี้ก็ดื้อดึงไม่น้อย เขาไม่วางทิฐิที่มีลงเสียบ้าง นั่นจึงทำให้ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงความรักความเอาใส่ใจ อย่างที่ไม่เคยมีผู้ใดได้รับมาก่อน แม้กระทั่งจางเหม่ยอิงเองก็ไม่เคยได้นอนกกกอดจ้าวอู่ฉีเช่นนี้

ยามเหม่า3จ้าวอู่ฉีขยับตัวช้า ๆ รุ่งเช้าช่างมาไวยิ่งนัก เขายังไม่อยากผละอ้อมกอดออกจากซูเยี่ยนเลยแม้แต่น้อย หากแต่ทำแบบนั้นไม่ได้ เป็นเพราะวันนี้เขาจะต้องไปทำภารกิจตามราชโองการ

“ข้าคงต้องไปก่อน อยู่ทางนี้ดูแลตัวเองให้ดี”

เสียงหอมแก้มนวลดังขึ้นฟอดใหญ่ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงอ่อนนุ่มกล่าวคำร่ำลา หากแต่ซูเยี่ยนยังคงหลับสนิท นั่นจึงทำให้ไม่ได้ยินถ้อยคำอ่อนโยน ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงแผ่วเบาแล้วคลุมผ้าให้อย่างอาทร

กินเวลาหลายวันกว่าแม่ทัพจ้าวอู่ฉีจะเดินทางมาถึงทิศตะวันออกแห่งแคว้นเป่ย พื้นที่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายสงครามและความตึงเครียด การศึกดำเนินไปอย่างดุเดือดยังไม่มีทีท่าว่าจะจบสิ้น พวกนอกด่านที่รุกรานยังไม่ถูกตัดรากถอนโคนเสียที แม้เพิ่งพ่ายแพ้ไปไม่นาน แต่กลับฟื้นตัวขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วจนผิดปกติ

เมื่อมาถึงค่ายบัญชาการกลาง จ้าวอู่ฉีก้าวลงจากหลังม้า ร่างสูงเดินตรงไปยังกระโจมใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางค่าย มือแกร่งเปิดผ้าคลุมกระโจม เผยให้เห็นแม่ทัพใหญ่อีกสองนายที่กำลังนั่งหารือกันอย่างเคร่งเครียด

“มาแล้วหรือ” แม่ทัพซูเสวียนแห่งทิศตะวันออกเงยหน้าขึ้นพลางเอ่ยทัก สีหน้าที่เหน็ดเหนื่อยจากการศึกยังคงแฝงด้วยความสง่างามในฐานะผู้มีประสบการณ์ แม้จะผ่านการต่อสู้มาอย่างโชกโชน แต่แววตานั้นยังคงเด็ดเดี่ยวไม่แปรเปลี่ยนเช่นเดียวกับวันที่เขาส่งบุตรชายคนเดียวออกจากจวนไปเป็นอนุภรรยาในจวนอ๋อง

จ้าวอู่ฉีพยักหน้ารับ

“ขอรับ” ท่าทีของเขายังคงนอบน้อมแม้จะมีศักดิ์สูงกว่า แต่จ้าวอู่ฉียังให้ความเคารพแก่แม่ทัพผู้นี้ ด้วยเห็นแก่ทั้งอายุ ประสบการณ์ และความสัมพันธ์ในฐานะพ่อตา

“แล้วแม่ทัพหยางเซี่ยแห่งทิศตะวันตกเล่า? เหตุใดยังมาไม่ถึงอีก” แม่ทัพฮ่าวเจี๋ยแห่งทิศใต้เอ่ยถาม สีหน้าของเขาฉายแววรำคาญใจอย่างชัดเจน

“อาจเพราะทิศตะวันตกเต็มไปด้วยหุบเขาและเส้นทางลำบากข้าคิดว่าอีกไม่นานแม่ทัพหยางคงมาถึง โปรดวางใจเถิด” จ้าวอู่ฉีตอบพลางเหลือบตามองแผนที่ที่กางอยู่กลางโต๊ะ

แม่ทัพฮ่าวเจี๋ยถอนหายใจอย่างไม่พอใจนัก ก่อนที่แม่ทัพซูเสวียนจะกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“อย่าชักช้าไป เราควรเริ่มหารือกันก่อน ข้าเกรงว่าหากปล่อยไว้นานกว่านี้ทัพหน้าจะต้านทานไม่ไหว” น้ำเสียงของเขาแฝงความร้อนรน แต่แววตากลับเฉียบคม

การหารือเริ่มต้นขึ้นท่ามกลางความตึงเครียด ในกระโจมแผนที่และตำรายุทธพิชัยถูกกางออก แม่ทัพทั้งสามร่วมกันวางแผนอย่างละเอียด ซูเสวียนชี้นิ้วไปยังจุดหนึ่งในแผนที่ เสนอเส้นทางลับที่เขาคุ้นเคยในฐานะผู้ปกครองทิศตะวันออกมายาวนาน

“ข้าส่งคนไปสอดแนมเมื่อสองวันก่อน รายงานล่าสุดบอกว่าศัตรูกำลังรวมกำลังพลใหม่ในพื้นที่เชิงเขาทางตะวันออกเฉียงใต้ หากเราสามารถเข้าตีได้เร็วพอ อาจตัดกำลังเสริมของพวกมันได้” ซูเสวียนกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“แต่การเข้าตีตรงนั้นจำเป็นต้องใช้กำลังทหารจำนวนมาก ทัพหลังของเราจะอ่อนแอลง หากศัตรูรู้ตัวและโจมตีสวนกลับ เราอาจเสียหายหนัก” ฮ่าวเจี๋ยแย้งด้วยน้ำเสียงขึงขัง

จ้าวอู่ฉีฟังทั้งสองฝ่ายอย่างเงียบ ๆ ก่อนเอ่ยขึ้น “หากต้องแบ่งกำลัง คงต้องใช้กองทหารม้าของข้าตีโอบ ศัตรูจะไม่ทันตั้งตัวและเราจะได้เปรียบในระยะเวลาอันสั้น”

ทั้งสามหารือกันอย่างต่อเนื่อง เสียงสนทนาเคร่งขรึมดังในกระโจม ขณะที่บ่าวรับใช้คอยส่งชาร้อนและเช็ดเหงื่ออย่างเงียบเชียบ การประชุมยืดเยื้อไปจนท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นส้มแดงของตะวันรอน

แต่จนถึงเวลานี้ แม่ทัพหยางเซี่ยแห่งทิศตะวันตกก็ยังมาไม่ถึง ความล่าช้านี้ทำให้บรรยากาศในกระโจมยิ่งกดดัน ทว่าทั้งสามยังคงไม่แสดงความกังวลให้เห็น พวกเขาแยกย้ายกลับไปเตรียมการต่อ ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันและเงาของความกังวลที่ค่อย ๆ แผ่ขยายอยู่ในใจทุกคน...

………………..

ที่เรือนไป๋หลานดวงจันทร์สาดแสงผ่านม่านบางเบา เผยให้เห็นสองร่างชายหญิงที่กกกอดกันแนบแน่นบนเตียงกว้าง กลิ่นกำยานหอมอ่อนอบอวลทั่วห้อง เสียงครางหวานของจางเหม่ยอิงแว่วลอดออกมาแผ่วเบา ทว่ากลับไร้ความหวาดกลัวว่าผู้ใดจะได้ยิน เพราะเรือนไป๋หลานแห่งนี้เป็นอาณาเขตส่วนตัวของนางโดยแท้ ไม่มีผู้ใดย่างกรายเข้ามาได้หากไม่ได้รับอนุญาต แม้แต่บ่าวรับใช้ที่รองมือรองเท้าของนางก็ยังไม่กล้าปริปากถึงสิ่งที่เห็น

แม้กระทั่งจ้าวอู่ฉีผู้เป็นสามี ก็ไม่เคยย่างกรายเข้ามาในเรือนแห่งนี้นับแต่คืนเข้าหอ เขาใช้ราชการลับเป็นข้ออ้าง ออกเดินทางไปรบที่นอกด้านครั้งแล้วครั้งเล่า ทิ้งให้นางเดียวดายอยู่กับเรือนที่งดงามแต่ไร้ชีวิตชีวา

หากแต่สำหรับจางเหม่ยอิงนั่นหาได้เป็นเรื่องสำคัญ เพราะนางก็ไม่อยากตกเป็นเมียคนอัปลักษณ์เช่นเขา นางเป็นสตรีที่งดงามราวกับอัญมณีล้ำค่า แม้จะถูกละเลยแต่ความภาคภูมิใจในรูปโฉมของตนเองยังคงอยู่ นางก็เป็นเพียงสตรีคนหนึ่งที่มีความปรารถนาในชีวิตคู่ แต่เมื่อสามีไม่แม้แต่จะเหลียวแล จึงต้องหาทางออกในแบบของตนเอง หากจ้าวอู่ฉีคิดจะมองข้าม นางก็จะทำเช่นเดียวกันกับเขา

“จะกลับแล้วหรือเพคะ” จางเหม่ยอิงเอ่ยถาม พลางใช้มือเรียวปัดปอยผมของตนอย่างแผ่วเบา ขณะที่ชายผู้นั้นขยับตัวลุกขึ้นสวมอาภรณ์ ใบหน้าของนางประดับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ที่แฝงความยั่วยวน

“ใกล้รุ่งสางแล้ว” ชายผู้นั้นตอบเสียงเรียบ พลางขยับตัวจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่

“ท่านจะมาหาข้าอีกหรือไม่” จางเหม่ยอิงพลิกตัวนอนคว่ำ จ้องมองเขาราวกับกำลังหยอกล้อ น้ำเสียงหวานเจือความขบขันในที

ชายผู้นั้นชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาตอบด้วยรอยยิ้มจาง “เจ้ายังไม่หมดความต้องการอีกหรือ”

“ความต้องการของหม่อมฉันหาได้หมดง่าย ๆ ท่านเองก็รู้ไม่ใช่หรือเพคะ” นางหัวเราะเบา ๆ

“ย่อมรู้...” ชายผู้นั้นกล่าวตอบ น้ำเสียงแฝงความรู้ทัน

“ครานี้หากแผนของท่านสำเร็จ ท่านอย่าลืมมารับหม่อมฉันออกไปจากจวนแห่งนี้ตามสัญญานะเพคะ” จางเหม่ยอิงเอ่ยพลางจ้องเขาด้วยดวงตาคาดหวัง

“ข้าไม่ลืมเจ้าแน่นอน” น้ำเสียงของชายผู้นั้นเรียบนิ่งแต่แฝงความหนักแน่น

“ขอบใจเจ้ามากที่คอยเป็นหูเป็นตาให้ข้า”

“หม่อมฉันยินดีทำเพื่อท่านเสมอเพคะ...อ๋องโฉดอัปลักษณ์ผู้นั้นช่างหยามน้ำใจหม่อมฉันยิ่งนัก เพียงแค่เห็นหน้ากากน่ากลัวนั่น หม่อมฉันก็สะอิดสะเอียนจนไม่อยากเห็นหน้า” น้ำเสียงของนางแฝงความขมขื่น นางยอมแต่งงานกับจ้าวอู่ฉีก็เพราะบิดาต้องการอำนาจทางการทหารมาไว้ในมือ

“จ้าวอู่ฉีช่างโง่เขลา” ชายผู้นั้นกล่าว พลางหัวเราะในลำคอ “มีของล้ำค่าอยู่ในมือแท้ ๆ แต่กลับมองข้าม”

“คงมีแต่พระองค์กระมังที่เห็นคุณค่าของหม่อมฉัน” จางเหม่ยอิงยิ้มบาง ทว่าคำพูดนั้นเจือความน้อยใจ

“เจ้าอย่าน้อยใจไปเลย อีกไม่นานข้าจะมารับเจ้าออกไป เจ้าจะได้ตำแหน่งที่เจ้าต้องการอย่างแน่นอน”

ชายผู้นั้นกล่าวพลางยื่นมือไปแตะปลายคางของนางเบา ๆ

“เพคะ...หม่อมฉันจะรอ” จางเหม่ยอิงตอบรับน้ำเสียงแผ่วเบาทว่าน่าหลงใหล รอยยิ้มของนางเผยออกมาอีกครั้ง ราวกับผู้ที่มั่นใจในชัยชนะที่อยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม...

ยามเหม่า3 ช่วงเวลาประมาณ ๐๕.๐๐ น. - ๐๗.๐๐ น