Kabanata 4

"Mukhang hindi maganda ang mood ngayon ni Solene. Ayaw niyang siya ang magdala ng mga dokumento kaya ako na lang ang gumawa." Inilagay ni Iris ang kaniyang napaso na kamay sa harap nito. "Noah, huwag mong sisihin si Solene. Hindi ko naman iniisip na sinadya niya ito. Hindi naman siya na-delay."

Ang mga dokumento ng kompanya ay napunta sa kamay ng ibang tao. Ito ang unang pagkakataon na nagawa ito ni Solene.

Mukhang nagalit si Noah, pero pinigilan niya ang sarili sa harap ni Iris.

Hinila niya ang kaniyang kurbata at kalmadong sinabi, "Ayos lang."

Para maiba ang usapan, sinabi niya, "Ngayon na narito ka na rin lang, maupo ka muna."

Nang marinig niya ang sinabi nito, palihim na nagdiwang si Iris. Kahit paano ay tinanggap siya nito at hindi siya kinaiinisan.

"Don't you have a meeting? Baka maka-isturbo ako sa’yo."

Tumawag si Noah. "Ipagpaliban ang meeting ng kalahating oras."

Umangat ang sulok ng labi ni Iris. Bago siya pumunta rito, nag-alala na siya kung magagalit ba ito sa kaniya dahil umalis siya ng walang paalam. Mukhang hindi naman iyon ganoon kasama kagaya ng kaniyang iniisip.

Puwede pa naman mabawi ang mga nasayang na oras.

Naupo sa sofa si Iris, umaasa sa isang bagay, pero gusto rin na magpaliwanag. "Noah, marami akong gustong sabihin sa iyo. Umalis ako nang hindi man lang nagpapaalam nang taong iyon, at alam kong mali ko iyon, pero narito na ulit ako..."

"Hayaan mo muna akong tapusin ang trabaho ko." Pinutol siya ni Noah.

Muling nilunok ni Iris ang kaniyang mga salita. Sa nakikita niya mukhang abala ito, kaya ang tanging masasabi niya na lamang ay, "Maghihintay nalang ako hanggang sa matapos ka."

Hindi na naglakas-loob na makialam si Iris, at hindi niya alam kung gaano katagal silang maghihintay sa susunod na kalahating oras bago sila magka-usap ng harapan.

Medyo mahirap hulaan ang kaniyang emosyon.

Hindi tinigilan ni Noah ang trabahong nasa kaniyang kamay hanggang sa pumasok si Adam mula sa labas.

Lumapit ito, natawa si Iris at sumigaw,."Noah, I..."

"Masakit pa rin ba ang kamay mo?"

Napansin ba nito ang nasugatan niyang kamay at nag-aalala ba ito sa kaniya?

Mabilis na umiling si Iris. "Hindi na masakit."

"Oo." Marahang sagot ni Noah at kinuha ang isang mangkok ng gamot mula kay Adam. "Narinig kong bumalik ka sa Pilipinas at namamaos ka dahil sa hindi pamilyar na klima. Inumin mo itong gamot, maganda ito para sa lalamunan mo."

Tumingin si Iris sa mangkok ng mainit na gamot at nakaramdam ng ginhawa.

Sinusundan niya ang balita tungkol kay Iris nang hindi nito nalalaman, at alam rin niya maski ang pananakit ng lalamunan nito kamakailan lang, na nagpapakita na mahalaga pa rin ito sa puso niya.

Mabilis niyang kinuha ang gamot at ngumiti "Noah, hanggang ngayon nag-aalala ka pa rin sa akin. Lubos akong natutuwa, ubusin ko na ito."

Bago pa siya makalapit, naamoy na niya ang hindi kanais-nais na amoy.

Hindi niya gusto ang lasa ng herbal medicine, pero kung ang mangkok ng gamot na ito ay bigay ni Noah, pipilitin niyang inumin ito.

Kumunot ang kaniyang noo dahil sa sakit at nakaramdam ng bukol sa kaniyang lalamunan, ngunit hindi siya nagsalita.

Matapos niyang panoorin itong inumin nang buo, nang hindi nag-iwan kahit isang patak, inilipat ni Noah ang kaniyang tingin.

"Mr. McClinton, magsisimula na ang meeting." Paalala ni Adam.

Tumingin si Noah kay Iris at sinabi, "Magiging abala na ako ngayon. Puwede ka nang bumalik."

Pinunasan ni Iris ang kaniyang bibig, hindi alam kung ano ang sasabihin, kaya nasabi nalang niya nang may pakikiramay, "Okay, pupunta ako ulit mamaya."

Naglakad paalis si Noah.

Si Iris ay tumingin sa kaniyang likuran, ang mga mata nito ay nanatili sa kaniya hanggang sa siya ay tuluyang nawala.

Labis ang saya nito at nagpadala ng mensahe sa kaniyang ahente. I made the right bet this time, mahal niya pa rin ako.

Sa labas, naglalakad patungo sa meeting room, si Adam ay nagtanong sa likuran ni Noah. "Boss McClinton, bakit kailangan nating magdagdag ng mga contraceptive pills sa soup?"

Walang ekspresyon sa mukha ni Noah, kahit malamig na sumagot, "Si Iris ay pumunta sa hotel."

Naiintindihan na ni Adam. Natatakot siya na ang babae kagabi ay si Iris at baka ito ay mabuntis.

Ang pag-inom ng birth control pills ay ligtas.

Isang araw, hindi pumasok si Solene sa kumpanya, at hindi man lang tumawag upang humingi ng pahintulot.

Karaniwan, palagi itong nasa tabi niya, ang kaniyang kanang kamay, at walang nangyaring mali.

Kamakailan, naging mas matigas ang ulo nito. Hindi ito pumapasok at hindi man lang bumabati.

Si Noah ay galit at may madilim na mukha sa buong araw na hindi ngumiti. Ito rin ay nagdulot ng takot sa mga empleyado ng kumpanya, natatakot na baka makagawa sila ng pagkakamali.

Matapos ang trabaho, bumalik si Noah sa lumang bahay.

Sa puntong ito, si Solene ay pinalaya na.

Sa silid-tulugan, si Solene ay nakahiga sa kama, ang kaniyang mga kamay ay nanginginig pa rin, ang kaniyang mga mata ay pula, at siya ay nasa estado ng pagkabigla.

Ang sugat sa kaniyang kamay ay hindi naasikaso sa tamang oras at nagkaroon ng mga paltos.

Kumpara sa mga peklat sa kaniyang puso, ang sakit sa kaniyang katawan ay hindi gaanong kapansin-pansin.

Nang dumating si Noah sa pintuan ng kaniyang bahay, lumapit ang katulong at pinalitan ang kaniyang sapatos.

Ang kaniyang mukha ay madilim, at nagtanong, "Where's the lady?"

"Nasa itaas." Sabi ng katulong, "Hindi pa lumalabas ang Madam mula nang siya ay bumalik mula sa labas."

Matapos makuha ang sagot, umakyat si Noah.

Nang binuksan niya ang pinto ng silid-tulugan, nakita niya ang isang umbok sa kama at hindi man lang makita ang ulo.

Ang kaniyang abnormalidad ay nagdulot ng pagkalito kay Noah. Lumakad siya patungo sa dulo ng kama, yumuko at hinawakan ang kumot.

"Huwag mo ‘kong hawakan!"

Tinampal ni Solene ang kaniyang kamay paalis.

Narinig niya ang mga ingay sa pintuan matagal na at inisip na aarestuhin siya nila at ikukulong siya muli sa madilim na bahay. Bawat hakbang ay tila tumatapak sa kaniyang puso.

Mahigpit niyang tinakpan ang kaniyang sarili ng kumot, nahulog sa walang katapusang takot.

Hanggang sa may nag-angat ng kaniyang kumot, umupo siya at itinulak ang kamay nito palayo.

Si Noah ay labis na nagulat. Nakita ang kaniyang reaksyon na sobrang laki, ang mukha nito ay naging madilim at ang boses nito ay naging malamig. "Solene, kung hindi ka naglalaro, akala mo ba gusto kong hawakan ka?"

Nang malaman ni Solene na si Noah ito, nakaramdam siya ng ginhawa.

Ngunit nang marinig ang kaniyang mga salita, ang kaniyang wasak na puso ay masakit pa rin ng kaunti, at siya ay kumalma. "Boss McClinton, hindi ko alam na ikaw ito."

"Kung hindi ako, sino pa ang maaaring nandito sa pamilyang ito?" Pang-uuyam ni Noah, "O baka ang isip mo ay naligaw na."

Itinikom ni Solene ang kaniyang mga labi, ang tanging mga bagay sa kaniyang isip ay ang mga malupit na salita ni Athena.

Si Iris ay mas angkop para kay Noah kaysa sa kaniya.

Ngayon na bumalik na ito, maaari silang muling mag-ugnayan at wala na siyang magiging kinalaman dito.

"Hindi maganda ang pakiramdam ko ngayon."

Alam ni Solene na siya ay naging paulit-ulit. "Iris, pakisuyo, ipadala ang mga dokumento. Umaasa akong hindi ito makakapagpabagal sa trabaho ni Mr. McClinton."

Ang kaniyang matigas na pag-uugali ngayon ay nagdulot kay Noah na makaramdam ng pagkabahala. "Secretary Sol, if you are sensible, bakit ka nagdulot ng napakaraming problema!"

Nagtataka si Solene kung ano ang nangyayari.

Ito lamang ay nagpagalit sa kaniyang ina.

Nasugatan ang kamay ng kaniyang minamahal na babae.

Itinago niya ang kaniyang mga kamay sa ilalim ng kumot, ang kaniyang puso ay lalong lumalamig. "Siguro hindi ko na ito gagawin sa susunod."

Pagkatapos ng diborsyo, ang ganitong bagay ay hindi na mangyayari muli.

Hindi siya magiging sagabal sa kahit kaninuman sa kanila.

"Natagpuan na ba ang babae mula kagabi?"

Nanigas ang katawan ni Solene. "Nasira ang surveillance, at hindi ko pa ito natagpuan."

Bahagyang nagkunot ang noo ni Noah at tumitig sa kaniya. "Kung ganoon ano ang ginawa mo sa bahay buong araw?"

Tumingin si Solene sa langit sa labas. Madilim na.

Inisip nitong siya ay nag-aaksaya ng oras sa trabaho at tamad dahil hindi siya pumasok sa kumpanya sa loob ng isang araw.

"Magpapaalam na ako." Ayaw ni Solene na magsalita pa. Matapos bayaran ang kaniyang utang sa pamilyang McClinton, magiging patas na sila.

Ang pitong taong one-sided na relasyon ay mangyaring matatapos na.

Tumayo siya, sinuot ang kaniyang damit, at lumakad sa paligid nito upang umalis.

Kung wala ito, wala siyang lugar para manatili sa bahay na ito.

Ngayon, siya ay pagod at ayaw nang magdusa ng mga ganitong sama ng loob.

Tumingin si Noah sa kaniya at napansin na ang kaniyang mga kamay ay nasunog din.

Ang pinsalang ito ay mas seryoso kaysa kay Iris.

Sa sandaling si Solene ay malapit nang lumabas ng silid, sinabi niya, "Wait!"