DEL FIERRO

Yshra Kataleighia's POV

Akala ko noon… pag mahal mo ang isang tao, sapat na para manatili siya. Na kapag binigay mo lahat—oras, tiwala, at puso, wala nang dahilan para iwan at lokohin ka. Pero mali pala ako.

Kahit ibigay mo ang lahat, kapag gustong magloko… magloloko ito. Hindi sapat ang pagmamahal sa taong hindi marunong makuntento.

Nakakatawa lang dahil ang tanga ko. Pinagmukha niya akong tanga nang paniwalain niya akong ako lang…na ako na ang huli niya.

Kung hindi ko pa siya nahuli sigurado akong kami pa rin hanggang ngayon. Masaya, pinagsisilbihan siya at mahal na mahal siya.

Fuck those cheaters!!

Kaya ayun… kesa magmukha akong tanga sa kwarto, nag-ayos ako, sinama ang kaibigan ko, at lumabas.

Kung masaya siya sa bago niya, edi mas masaya ako ngayong gabi. Kahit pa sa alak ko lang maramdaman ‘yung payapa at saya. Kung alak lang ang solusyon para makalimot saglit, iinom ako.

“Girl…kalmahan mo lang!” saway ng kaibigan ko saka inagaw sa 'kin ang basong may alak na hawak ko. Sinamaan ko siya ng tingin at inagaw ang baso.

“This isn't you. Not your style!”

Yeah, this wasn't my style. But then again, it wasn't my style to get cheated on after giving five years of my life to someone who said I was his future.

Mas hinigpitan ko pa ang kapit sa baso nang akmang aagawin niya ulit ito sa 'kin.

“Akina, ‘wag na makulit!”

Hindi ko na lang siya pinansin at deretsong ininom ang alak. Napapikit ako dahil sa pagguhit ng pait at init sa lalamunan ko.

Dahil sa ginawa ko ay sinimangutan ako nito’t dumeretso sa dance floor. Hinarap ko naman ang bartender.

“Isa pa?” tanong nito.

“Make it two,” sagot ko. Last na ‘to. Aayain ko na ang kaibigan kong umuwi pagkatapos.

Nang ilapag nito ang dalawang baso sa harapan ko, kinuha ko agad ang isa at agad ininom. Masakit sa lalamunan ang alak. Nakasusunog sa pakiramdam dahil sa init na dala nito.

Hindi ko na lang inubos at pumunta na lang sa dance floor. Hindi ko na kayang umisa pa.

Sa gitna ng malakas na tugtog, samo’t saring amoy at nakakahilong ilaw. I scanned my eyes for my friend, but instead, I found myself in front of a man.

Not just any man.

Tall, broad-shouldered, dressed in a perfectly tailored black office suit that made him look out of place in this chaotic space. His expression was unreadable, cold, as if he didn’t belong in the swirl of music and heat.

Agad kong pinulupot ang dalawang kamay ko sa leeg niya at nagsimulang gumiling.

“Let's dance,” aya ko.

Napasimangot ako nang mabilis nitong tinanggal ang kamay ko’t tinalikuran ako. Pero dahil gusto ko siyang makasayaw ay pinigilan ko ito.

Kung nasa katinuan ako ngayon siguradong hindi ko magagawa ito. Ni hindi ako lumalapit sa lalaki ng basta-basta.

“Let go,” utos nito, mariin ang tono.

Umiling ako’t mas hinigpitan pa ang kapit sa braso niya.

I saw him smirk.

“You really want to play, huh?” His voice was low but still sounded dangerous. I almost couldn't hear it because of the music.

I was shocked when he took my wrist and dragged me with him. “Then let's go,” sabi nito na nagpakabog ng dibdib ko.

Hindi ko magawang tumanggi, para bang kahit anong sabihin niya ay handa akong sundin. Dala siguro ng kalasingan ko.

The crowd parted as he moved. I almost stumble to keep up with him. My eyes also felt hazy. Sobrang hilo at sakit din ng ulo ang nararamdaman ko.

The cool night air hit my skin as we stepped outside, but it did nothing to make me sober.

Hindi ko alam bakit ang lakas ng loob kong sumama sa isang estranghero. Wala na akong lakas magsalita at nagpapatangay na lang ako sa paghila nito sa 'kin papunta sa kotse niya.

Ni hindi ko namalayang nakarating na kami sa isang kwarto.

Hindi na ako naka-react nang halikan ako nito na tinugunan ko naman. Gusto kong tumutol pero animoy taksil din ako sa sarili ko dahil hindi ko magawang pigilan siya.

Mainit. Mabigat. Para bang ninanakawan niya ako ng hininga sa bawat segundo. Yung kamay niya ay nasa batok ko, pinapadiin pa lalo ang halik, habang ‘yung isa nakahawak sa bewang ko na para bang ayaw ako nitong pakawalan.

Nadadala ako sa bawat galaw niya. Mabagal pero tiyak…parang sinasadya niyang namnamin ang bawat segundo…hanggang sa maramdaman ko na lang na ‘yung likod ko ay dahan-dahang dumiin sa malamig na pader, at doon ko lang narealize kung gaano kainit ang katawan niyang nakadikit sa ’kin.

Nang pakawalan nito ang bibig ko ay habol ang paghingang ginawa ko.

Bumaba ‘yung halik niya sa panga ko, tapos sa leeg, at bawat dampi parang may kasamang kuryenteng dumadaloy sa buong katawan ko. Hindi ko alam kung galing ‘yon sa lamig ng aircon o sa kaniya mismo. Pero bawat halik niya, para bang binubura lahat ng sakit at galit na pilit kong kinakalimutan ngayong gabi.

“Hmm…” I moaned when his mouth slowly claimed one of my mounds, while his other hand was busy caressing the other. His thumb is brushing over the sensitive peak in slow, deliberate circles. And his warm breath also sends shivers down my spine.

Hindi ko namalayang naihiga na pala ako nito sa malambot na kama.

Gusto ko siyang patigilin pero hindi ko magawa, dala na rin ng panghihina sa ginagawa niya at ang isang parte sa ‘king ayoko siyang tumigil dahil nagugustuhan ng katawan ko ang sensasyong dala ng labi nito.

Ang tanging nagawa ko na lang ay kumapit sa bedsheet habang pinipigilan ang impit na ungol.

I moaned again when his mouth began trailing down, past the valley of my chest…over the warm skin of my stomach, each kiss slower than the last, as if teasing how far he was willing to go.

And in that moment, I stopped caring where this would lead.