Carol’s POV
“Sa tingin niyo may… pag-asa?”
After ikwento ni Millie ang iba pang nangyari ngayong araw sa kaniya, mahigpit ko siyang niyakap. I told her that everything will be okay. Kahit bago sa kaniya ito, alam kong masasanay rin siya. Matatanggap niya rin ang katotohanan na nagkagusto siya sa dating kinamumuhian niya.
But when she asked us that question, natameme kami.
Seryoso ang mukha niya na ngayon lang namin nakita. So, she really fell, huh.
Her eyes are waiting for our answer. Para bang umaasa siya na sana may saysay ang nararamdaman niya kahit papaano.
Nang wala siyang nakuhang sagot sa amin, tumawa siya. “Bobo ko talaga, ‘no? Bakit ko pa ba tinatanong? Mukhang wala naman.” Hinubad niya ang apron at ipinatong ito sa counter. Susundan ko sana siya nang pigilan ako ni Calum.
“Nagkatotoo pala ang asar natin.” Hannie muttered beside me.
We’re leanin
Gabi na nang gumising ako. Nakauwi na rin pala sina Calum at Hannie. Hindi na ako nagulat nang maabutan ako nila tita, parents ni Carol. Inimbita pa nila ako na saluhan sila sa hapunan pero magalang ko silang tinanggihan. Malamang hinahanap na ako ng nanay ko. Siguradong pag-uwi kobratattatattattatataang bubungad sa akin. Ang haba ng tulog ko, ah. Palibhasa ang lamig at komportable sa kwarto ni Carol. Saka pagod na pagod ako ngayong araw. Ang dami ba naman naging ganap. Hindi kinaya ng braincells ko. "We're okay na, 'di ba?" Umangkala si Carol sa akin. Hindi ko siya nilingon. Nanatili lang nakatingin ang mata ko sa daan. Ihahatid raw niya ako sa bahay. Sinabi ko naman na hindi na kailangan dahil hindi na ako bata. Kaso nagpumilit. Kulit! Bigla kong naalala ang lahat kanina. Ngumiti ako. Madaling tanggapin ang relasyon nila dahil wala na akong nararamdaman kay Calum. Kahit naman mayroon pa, wala akong magagawa kundi ang magparaya.
My life. My choice.Iyan lang ang tumatak sa akin sa mga sinabi ni Calum kahapon. Buhay ko nga naman ito. Bakit ako dedepende sa iba? Mas mahalaga naman ang magiging desisyon ko sa huli.Pero hindi ko alam.Gusto kong malaman kung may pag-asa pero natatakot ako sa posibilidad na baka masaktan ako sa huli. Pero paano ko nga naman malalaman kung hindi ko susubukan?Eh sa natatakot nga ako!Argh! Ang gulo!Bahala na.Sa ngayon, hindi ko muna siya iisipin. Kalilimutan ko muna ang nararamdaman ko sa kaniya. Isa siyang pakshet.“Saglit lang tayo, promise!” pangungulit ni Hannie sa akin.Gusto niya kasing samahan ko siya magpa-print sa OSA. Nakalimutan niya kasi ang i-print ang assignment niya. Ngayon pa naman pasahan no’n. Balak ko sanang umidlip muna sa bakanteng oras namin dahil napuyat ako kagabi. Ano pa nga ba ang dahilan? Edi ‘yan si Cadence. Buong gabi kong pinag-isipan ang sinabi ni Calum pero sa
Sinigurado kong malayo pa rin ako kay Cadence. Dahil kung literal na magkadikit kami, baka marinig niya ang lakas ng tibok ng puso ko. Maya’t maya nga ang pag-inom ko sa gulaman. Hindi mapakali ang mga internal organ ko. Gusto rin lumabas mula sa katawan ko katulad ng puso ko. Maya’t maya din ang paglunok ko.Parang matatae na nga ako anytime. Ganito pala pakiramdam kapag katabi mo ang taong gusto mo.Nakakabalisa.Namataan ko pa si Lorie sa kabilang table kasama ng mga alipores niya. Masama ang tingin niya sa akin pero kapag kay Cadence ay nagpapa-cute ang gaga.Mukha siyang aso.Hindi ko na lang pinansin. Mabuti na lang hindi rin pansin ni Cadence ang aso na 'yun. Nakatutok lang siya sa pagkain tapos maya't maya ang tingin sa akin. Parang tanga.Kita na ngang hindi ako mapakali, tingin pa nang tingin.“Okay ka lang ba, Millie? Parang natatae ka diyan?”Humigpit ang hawak ko sa kubyertos at
Ngumiti siya.Nginitian niya ako.Mabilis akong umiwas ng tingin.“Umuwi ka na. ‘Wag ka na mag stay. Kung may gagawin ka pa, ipagpabukas mo na lang. Baka sa hospital ka na niyan madiretso kapag pinilit mo pa sarili mo ngayon.”Sinubukan kong hindi magmukhang concern sa kaniya (kahit iyon naman ang totoo) Baka kasi ma-weirduhan siya sa akin. Kung anu ano pa isipin niya.“Okay po,” malumanay niyang sagot.Shuta.“E-Edi tara na!”Tumayo na ako.Sinabihan siya ng nurse na uminom ng gamot kung sakaling lagnatin siya. Kailangan niya rin daw maglaan ng oras para ipahinga ang sarili, magkaroon ng sapat na tulog at kumain sa tamang oras. Hindi niya pwede ipagpatuloy ang pag-o-overwork sa sarili dahil hospital na ang bagsak niya kapag nagkataon.Inulit ulit ko iyon sa kaniya hanggang sa makalabas kami sa clinic. Tumango lang siya sa akin.Sabay kaming naglakad sa hallway. Wal
Nagkwentuhan lang kami about sa mga bagay bagay. Napunta sa graduation hanggang sa mga kurso na kukunin sa college. Nanatili lang akong tahimik. Nakikinig lang ako sa kanila. Ngunit minsa’y sumusulyap sa kaniya. Ganoon din siya. Kaya kapag napapatingin kami sa isa’t isa, lumilipat ang tingin ko sa mga puno o di kaya’y susubo ng bagong pagkain kahit hindi pa ubos ang nasa harapan ko.Hindi ko naman kasi maintindihan kung bakit panay din ang sulyap niya sa akin. Crush niya ba ako? Pareho ba kami ng nararamdaman?Assume pa, Millie. Kung ipagpapatuloy niya ang ganito, hindi na ako makakahon pa. Tuluyan na akong mahuhulog. Tapos sa huli, ako lang ang masasaktan. Big time.Palihim akong huminga nang malalim.“Huh?”Napalingon kami kay Mia na tutok na sa cellphone niya habang nakasandal sa upuan. Naantala sina Hannie, Carol, Cadence sa pagkekwentuhan dahil bigla siyang nagsalita.Maski ako na nananahim
Hanggang lumipas ang gabi. Kahit nagkaroon ng selebrasyon ang birthday ko, hindi ako makuntento. May kulang. Malapit na nga mag-11, matatapos na ang birthday ko, wala pa rin siyang bati!"Anong oras kayo uuwi?" tanong ko sa kanilang apat na prenteng nakatambay pa rin sa sala namin. Nanonood sila ngayon ng TV habang kumakain. Nagsisimula na akong magligpit ng kalat sa sala.Umuwi na rin ang mga bisita. Kinatatakutan ko ay ang magiging kalat kinabukasan sa labas. Malamang ako na naman ang paglilinisin ni mama niyan.Lumingon si Carol sa akin. "Pinapauwi mo na agad kami? Grabe ka!" Inirapan niya ako saka sumiksik kay Calum. Natawa lang siya asta ng jowa niya. Talagang sa harapan ko pa talaga."Tanga! Nagtatanong lang!" angil ko.“Pwede bang dito na lang kami matulog?” tanong ni Hannie at humikab sa tabi ni Mia na kasalukuyang busy sa phone niya.Natigilan naman ako. “Gusto mo ba? Lilinisin ko ang buong sala-&
Hindi muna ako pumasok sa loob ng bahay pagkatapos naming ihatid ni mama si papa palabas ng gate. Tumingala ako sa langit. Punong puno ng bituin at ang ganda ng buwan.Huminga ako nang malalim.Hindi ko masabing malungkot ang birthday ko, hindi ko rin masabing masaya.Siguro nasa pagitan.Hindi na rin ako nagtagal.Agad na rin akong tumalikod para bumalik sa loob pero napatigil ako. Muli akong humarap. Umawang ang labi ko. Bumilis ang tibok ng puso ko. Bulto pa lang, alam kong siya ang nakapamulsa at nakayuko habang nakasandal sa poste.Dumiretso ako ng tayo. "C-Cadence?” wika ko at hindi naman malayo ang poste sa amin. Alam kong rinig niya ang sinabi ko.Umangat siya ng tingin. Hindi ko gaano maaninag ang mukha niya dahil kalahati lang ang liwanang ang nasa kaniya.“How’s your feeling?” rinig kong tanong niya at habang naglalakad siya palapit sa akin, pabilis nang pabilis ang tibok ng puso ko. &ld
“Iba talaga kapag gusto ka rin ng taong gusto mo ‘no? Parang dati nakabusangot mukha mo kapag nagbabasa ng libro, ngayon nakangiti na. Ay, iba.” Umiling si Mia.“So, ano na status niyo?” Naramdaman kong lumapit ang mukha ni Hannie sa akin.“Sigurado ka bang kumpleto ang kinwento mo sa’min?” Kinalabit naman ako ni Carol.Unting unti umangat ang tingin ko sa tatlong ugok na nakaupo sa harapan ko. Naglaho ang ngiti ko at binigyan sila ng masamang tingin. Pinatong ko sa lap ang librong hawak ko at humalukipkip sa harapan nila.“Pwede ba lumayo kayo sa akin? Baka mahawaan ako ng kapangitan niyo.”Agad naman sila umusog palayo sa akin habang hindi pa rin ako nilulubayan ng tingin. Sarap nilang kurutin ng nail cutter.Pagkatapos ng birthday ko, agad din naman ako nagkwento sa kanila tungkol sa nangyari noong gabi. Syempre kilig na kilig ang mga gaga. Ang daming tinanong sa’kin. Sobra