Chapter 1: UNANG PAGKIKITA

Keziah

Mabilis kong in-open ang phone ko, at ang una kong nakita ay ang forty-five missed calls mula kay Lexie. Bawat isa ay nagpadala ng mensahe ng pagkabahala. Halos mapamura ako sa sobrang pagka-stress, kaya agad kong tinawagan ang number niya.

"Quinn! Saan ka ba nagpunta kagabi?" tanong ni Lexie na may kasamang hinagpis.

"Bakit di ka man lang nag-text? Alam mo bang halos mamatay ako sa pag-aalala sa'yo?"

"Lex, sorry na," sagot ko, sabay tawa, para takpan ang kaba sa dibdib ko.

"Baka naman mamatay ka agad. Hindi ko naman sinasadya. Medyo nalasing ako, eh. Nakipagcatch-up lang ako sa isang kaibigan."

"Hala! Nakipagcatch-up ka na naman! Saan ka ba talaga?" tanong niya, halatang hindi pa rin matanggap na hindi siya pinansin. May konting tampo sa boses niya. “Saka bakit hindi mo sinagot ang mga tawag ko?”

"Nako, sorry na! Wala akong oras mag-text kasi masyado nang malakas ang tunog ng music sa bar," biro ko, pero ramdam ko pa rin ang guilt na nagsisiksik sa dibdib ko.

"Okay lang ba 'yan? Wala kang naaalala tungkol sa mga ginawa mo?" Halatang hindi siya masyadong kuntento sa sagot ko.

"Oo, oo, walang masama, Lex. Relax ka lang!" sagot ko, pero alam kong may hangover pa ako. "Sige na, makakakita ako ng paraan para mag-explain pag kita tayo."

Pinutol ko ang tawag, at inilagay ang cellphone ko sa bag. Umupo ako sandali at humarap sa salamin. Naalala ko ang mga pangyayari kahapon, at bigla na lang sumakit ang ulo ko.

Paglabas ko ng apartment tinitirhan, nagpara ako ng taxi at nag-umpisa ng magtungo sa bahay. Habang pauwi, nakita ko ang isang tawag mula kay mama. Lakas ng kabog ng dibdib ko habang tinatanggap ang tawag.

"Hello, Ma," sabi ko, na may halong pagka-kabado.

"Iha, andito na si Cael. At ang pamilya niya. Mag-ayos ka na," sabi ni mama na puno ng excitement. "Makikilala mo na siya."

"Sige po, Ma," sagot ko, nagmamadali. "On my way na po."

Hindi ko mapigilang magmura sa isip ko. Cael, andyan na pala siya. Sabi ko pa nga na sana sa ibang bansa na lang siya tumira! Pati ba naman siya, kasal na agad? Kung ako lang, sana'y hindi na lang ako kasali sa mga plano nilang ito.

Pagdating ko sa bahay, sinalubong ako ni mama. Amoy na amoy ko na agad ang kabang-abang na sitwasyon.

“Iha, anong nangyari sayo? Mukhang lasing ka pa,” tanong ni mama habang naamoy ang alak sa katawan ko.

“Kami ni Lexie po,” sagot ko, sinadya na lang gawing casual ang tono. "Dun ako natulog, Ma."

"Mag-ayos ka na, iha. Si Cael andun na, baka maging kahiya-hiya pa tayo. Pumili ka ng mas magaan na outfit." sabi ni mama habang patuloy na binabaybay ang mga diskarte para mapataas ang excitement ng pamilya sa kasal na ‘yan.

Bago pa ako makapagsalita, tumuloy na ako sa aking kwarto. Humiga sa kama at nagsimulang mag-isip. Hindi ko na alam kung paano ko ikukubli ang mga nangyari nung gabi. Sobrang sakit pa ng katawan ko. Hindi ko kayang i-analyze pa. Ang pinaka-importante na lang sa ngayon—hindi ko kayang magpatuloy sa isang kasalang hindi ko gusto.

Tumayo ako at nagbihis ng simpleng floral dress, isang klasikong paminsang style lang. Hindi ko na gustong mag-effort pa sa mga suot ko. Mas okay na siguro kung hindi ko siya kayang patagilid o gawing makulay ang pagpapakita ko kay Cael. Ayoko siyang i-please. Ayokong makilala siya, at higit sa lahat, ayoko siyang matuwa na ako ang mapapangasawa niya.

Pagbaba ko ng hagdan, may narinig akong isang familiar na boses na nagsasabing, “Andiyan ka na pala, iha? Ang tagal mong matulog, ha! Para ka yatang pagod na pagod!”

Pagtingin ko, napansin ko ang isang lalaking nakatayo sa gilid ng sala. Huwag sana akong magkamali, pero... siya na ba ito?

At ang mukhang ‘yun, hindi ko inaasahan. Tumango si mama sa kanya, sabay sabing, “Si Cael ito, anak. Cael, siya ang magiging asawa mo.”

Dahil sa gulat, halos hindi ko napansin ang kamay ni Cael na abot ang aking kamay. Tumango ako at nagbigay ng ngiti. "Nice to meet you," sabi ko ng mahinahon, kahit ang puso ko ay parang tumalon mula sa dibdib ko.

“Maganda ka nga sa personal, Keziah," sambit ni Cael, at nagbigay siya ng isang matamis na ngiti. Pero hindi ko ito sinuklian. Tanging isang matipid na ngiti lang ang naibigay ko.

"Ito rin ang mga magulang ni Cael anak," sabi ni mama “Ito si Tita Anastacia at Tito Felix.” Bumati ako ng may galang at sinigurado na hindi ko ipakita ang hindi ko pagnanais sa sitwasyong ito.

Lahat ng ito ay mukhang isang masalimuot na palabas sa buhay ko, at ako ang magiging bida sa hindi ko na kayang baguhin. Nagsimula nang magdala si papa ng pagkain, at kumain kami habang si mama at si Tita Anastacia ay nag-uusap tungkol sa kasal.

Pero ang pakiramdam ko, hindi ko pa rin kayang tanggapin ang lahat. Hindi ko alam kung anong mangyayari, pero ang sigurado ako, walang puwang sa puso ko si Cael.