Prologue

"What?! Pinagkasundo niyo ako sa lalaking kahit kailan ay hindi ko pa nakikilala?!"

Halos sumabog ang galit ni Keziah habang nakatitig sa kanyang mga magulang. Ramdam ang panginginig ng kanyang boses, tila pinipilit pigilan ang pag-agos ng luha.

"Iha," malumanay na sabi ng kanyang ina, "kailangan natin ito. Mabait si Cael, at sigurado akong magugustuhan mo siya kapag nakilala mo na."

"Mabait? Paano ko malalaman kung totoo 'yan, Ma? Ni hindi niyo man lang ako tinanong kung papayag ako!" Napakuyom siya ng kamao, pilit pinipigilan ang pagbagsak ng kanyang emosyon.

"Ang buhay ko ito, hindi negosyo!"

"Anak," sagot ng kanyang ama, mahigpit ang tono, "kilala ang mga Lozano bilang isa sa pinakamalalakas na pangalan sa negosyo. Malaki ang maitutulong nila sa kompanya."

"So, dahil lang sa negosyo kaya niyo isusuko ang kalayaan ko? Ang mga pangarap ko?!" sigaw ni Keziah, di na alintana ang pangingilid ng luha.

"Papa, hindi ba kayo nag-aalala kung magiging masaya ako?!"

Ang sagot ng kanyang ama ay matalim, puno ng awtoridad: "Wala ka nang magagawa, Keziah. Nakahanda na ang lahat. Sa gusto mo man o hindi, magpapakasal ka kay Cael."

Matapos magsalita, iniwan siya nito at umakyat sa kwarto.

Iniwan siya ng kanyang ina ng mahinang paalala, "Iha, intindihin mo ang papa mo. Para rin ito sa'yo." Subalit, para kay Keziah, tila ito'y hungkag na mga salita.

Umakyat siya sa kanyang silid at doon niya ibinuhos ang sama ng loob. Nakatitig siya sa salamin, iniisip kung kailan siya naging isang tauhan sa sariling buhay. Sa isip niya: "Dahil lang sa negosyo... kaya nilang isakripisyo ang lahat ng pangarap ko."

Tinawagan niya ang matalik niyang kaibigang si Lexie, ang tanging tao na nauunawaan ang bigat ng kanyang damdamin. Magkikita sila sa paboritong bar para maglabas ng sama ng loob.

Sa bar, sumalubong kay Keziah ang malalakas na tugtog at liwanag mula sa mga disco ball. Agad niyang nakita si Lexie na may kausap na lalaki.

"Lex!" tawag niya, na agad namang nilingon ng kaibigan.

"Oh, andito ka na pala, Quinn," sabi ni Lexie habang nilapitan siya at bineso.

Agad niyang binulungan ang kaibigan, "Sino 'yan? Jowa mo na?" habang kinukuha ang alak na inorder ni Lexie para sa kanya.

"Hoy, Quinn, dahan-dahan naman. Ginawa mong juice ang tequila!" saway ni Lexie habang nagtatama ang kanilang tawanan.

Ngunit hindi napigilan ni Keziah ang sarili. Isa-isa niyang nilalagok ang inumin, hinayaan ang init ng alak na unti-unting pumatay sa kanyang galit.

"Lex, mas okay nang malasing ako. Sa puntong ito, wala nang saysay ang buhay ko. Sa lalaking mahal ko dapat isusuko ang lahat, pero ngayon... para saan pa?"

Nang umalis si Lexie kasama ang kanyang bagong kaibigan, naiwan si Keziah sa bar. Inom pa rin siya nang inom hanggang sa naramdaman niyang umiikot na ang paligid. Halos mahulog siya mula sa kanyang upuan nang bigla siyang saluhin ng isang estranghero—isang lalaki na may malalim na boses at matitigas na bisig.

"You can’t go home alone, lady," sabi ng lalaki. Ang bango ng kanyang pabango ay tila gumising sa natutulog na init sa loob ni Keziah.

Sa ilalim ng mapupulang ilaw ng silid, naramdaman ni Keziah ang bigat ng mga labi ng lalaki sa kanyang balat. Ang kanyang lasing na utak ay naglalaro sa pagitan ng katotohanan at ilusyon. Ang init ng kanyang mga yakap at ang malalim na boses na bumubulong ng hindi niya maunawaan ay tila musika na pumapawi sa lahat ng kanyang galit at sakit.

Hindi niya maalala kung paano nagsimula. Ang tanging natatandaan niya ay ang pakiramdam ng kanyang puso na tumitibok nang mabilis, ang kanyang katawan na sumusuko sa init na hindi niya kailanman naranasan. Sa gabing iyon, binigay niya ang kanyang sarili sa estrangherong hindi niya kilala, na parang saglit na pagtakas mula sa realidad na nagpapabigat sa kanya.

Nagising si Keziah sa malambot na kama. Habang dahan-dahan niyang iminulat ang kanyang mga mata, tumambad sa kanya ang kakaibang kisame at pamilyar na amoy ng panlalaking pabango. Bumangon siya nang marahan, at napansin ang kalat ng kanilang mga damit na nakakalat sa sahig.

"Oh my God," bulong niya sa sarili habang mabilis na tinakpan ng kumot ang kanyang katawan. Parang sinampal siya ng alaala ng nagdaang gabi—mga halik, mga yakap, at mga alingawngaw ng kanyang mga damdamin.

Mabilis niyang hinanap ang lalaki ngunit nakita niya itong nakatalikod, mahimbing pa ring natutulog. Malawak ang kanyang mga balikat, at kahit nakatalikod ay halatang alaga ang katawan nito. Ngunit hindi ito ang mahalaga kay Keziah. Ang tanging nasa isip niya ay ang makatakas bago pa siya makita ng estranghero.

Mabilis niyang pinulot ang kanyang mga damit sa sahig at nagbihis sa loob ng banyo. Habang tumitingin siya sa salamin, nakita niya ang sariling repleksyon—namumula ang mga pisngi at gulo-gulo ang buhok. "Ano ang ginawa ko?" tanong niya sa sarili, habang pilit niyang inaayos ang hitsura niya.

Lumabas siya ng banyo at marahan ang bawat hakbang upang hindi magising ang lalaki. Inabot niya ang kanyang bag at sapatos, saka tuluyang lumabas ng kwarto. Habang papalabas ng hotel, nararamdaman niya ang matinding kaba sa dibdib. Hindi niya alam kung sino ang lalaki, ngunit ang ideya na makilala ito ay masyadong nakakapanlumo para sa kanya.

Habang naglalakad palabas, ramdam niya ang malamig na simoy ng hangin. Pilit niyang pinapatahan ang kanyang sarili habang bumibigat ang kanyang hakbang. Sa isip niya: "Ito na siguro ang simula ng mas malaking gulo. Sana hindi ko na lang ginawa ito."

Sumakay siya ng taxi at iniwan ang hotel. Ngunit kahit anong pilit niyang takasan ang nangyari, alam niyang hinding-hindi niya ito malilimutan.