Chapter 3: PAGPAPANGGAP

CAEL

     Habang tumatakbo ang oras sa opisina, hindi ko maiwasang mag-isip tungkol kay Keziah. Magtatapos na ang linggo at pupuntahan ko siya ngayon sa kanilang bahay. Nag-promisE ako sa mga magulang ko na dadalhin ko siya sa mansion, at sana magustuhan niya ang mga plano ko.

Habang inaalala ko ang kanyang inis, hindi ko maiwasang mapangiti. Nakakatuwa ang bawat pag-aasar ko sa kanya. Ang cute niya kapag nagtatampo o nagbabalatkayo, kahit na ang seryosong mukha niya ay mahirap magpigil ng tawa.

Malapit na rin akong matapos sa mga paperwork ko. "Nasa labas na yata siya," sabi ko sa sarili ko, kaya nagmadali akong mag-impake at maghanda. Mabilis na inaalis ang mga huling detalye ng aking araw—kahit abala ako sa trabaho, hindi ko kayang palampasin ang pagkakataon na makita siya.

Matapos mag-ayos, mabilis akong pumarada sa harap ng bahay nila. Pinagbuksan ako ng guard, at nang papalapit ako sa pinto, nakita ko si Keziah na nakatambay sa veranda ng kwarto niya. Ang tingin niya, parang may malalim na iniisip. Alam ko na hindi siya kuntento sa kasal na ipinilit sa kanya, kaya ganun ang kanyang itsura.

Pero…

"Huwag kang mag-alala, Keziah," bulong ko sa sarili ko. "Hindi ko papayagan na mawalan ka ng kalayaan."

KEZIAH

Ang araw na ito ay tila isang malaking pagsubok na kailangang pagdaanan. Isang buwan na lang at magkakasal na kami. Napansin ko si Cael na nag-aabang sa baba, ang di-maitatagong kaba ay nag-uugat sa aking puso. Susunduin niya ako, at ang naiisip ko lang ay kung gaano kalupit ang mga nangyayari sa buhay ko.

Alam ko, wala akong magagawa. Pinilit na ako sa kasal na ito. Wala ni isang araw na hindi ko naiisip kung bakit ako napunta sa ganitong sitwasyon—magpakasal sa isang lalaking hindi ko mahal.

Kaya nandito ako ngayon, sa veranda ng kwarto ko, humihinga ng malalim at nagpapakalma. Pero sa kabila ng lahat ng ito, may mga pagnanasa pa rin akong malaya, na hindi nakatali sa isang kasunduan na pilit lang ipinatupad sa akin.

Gusto ko pa rin magtagumpay sa mga pangarap ko—pero paano ko magagawa iyon kung nakakadena na ako sa isang lalaking hindi ko iniintindi?

Nakita ko si Cael, nakatambay sa harap ng gate. Tiningnan ko siya, at hindi ko napigilan ang puso ko na magalusan.

“Bakit ganun?” tanong ko sa sarili ko. “Bakit ang hirap lumaban sa mga tingin niyang iyon?”

Lumiwas na lang ako at naglakad pababa, sinadyang iniiwasan siya. Hindi ko kayang maramdaman ang kabuntot ng pakiramdam na yun. I know he means well, but it's too late for me.

Pagdating sa baba, nakita ko sila mama at papa, nakangiti at masaya. Sabi ko sa sarili ko, "Ayokong maging bastos. Hindi ito ang tamang lugar para ipakita ang hindi ko pagpayag."

Kaya nang matapos ang kanilang usapan, humarap sa akin si Cael at niyakap ako sa beywang.

Gusto ko sanang magalit, magtampo, pero ang kanyang paghawak ay nagdulot ng kakaibang pakiramdam. Hindi ko naman kayang itulak siya palayo. May iba siyang charm, at may parte ng aking puso na nahulog na. Pero ayokong hayaang madala ako ng nararamdaman ko.

“Ma, paalam na kami,” sabi ko habang humalik sa pisngi nila mama at papa. “Mag-ingat kayo.”

“Sigurado kayong magkakasunduan, ‘di ba?” tanong ni mama kay Cael, na sumang-ayon na lang at ngumiti sa kanya.

Nang makarating kami sa sasakyan, hindi ko pa rin siya tinignan. Nakatingin lang ako sa bintana, sinusubukang kalmahin ang sarili ko. Minsan, gusto ko sanang sumabog, pero ayokong maging rude. Alam ko naman, nasusubukan lang siya na maging mabait sa akin.

CAEL

Habang naglalakbay kami patungo sa mansion, sinubukan kong magsalita.

“Alam mo, Keziah,” simula ko, tila nag-iisip kung paano magbukas ng usapan. “Ang hirap naman ng sitwasyon natin, pero at least magkasama tayo. Kahit hindi tayo magkasundo sa simula, naniniwala akong matututo tayong mag-adjust sa isa't isa.”

Tinitigan ako ni Kezia ng ilang segundo. Hindi ko mabasa kung anong ang iniisip niya.

“Kaya ba natin ito?” tanong niya, medyo maluha-luha na, pero pinigilan niya ang sarili niya.

“Hindi ko alam,” sagot ko ng tapat, “pero ang alam ko, hindi ko hahayaan na masaktan ka.”

KEZIAH

Pagdating sa mansion, sinalubong kami nina tita at tito na may mga ngiti sa mukha. Sabi ko sa sarili ko, "Kung ang lahat ng ito ay nangyayari para lang sa kanilang kaligayahan, wala na akong magagawa." Nakangiti ako kay tita at tito, ngunit may kirot sa aking puso.

Habang nag-uusap kami, nagsimula ang isang malalim na pag-uusap tungkol sa kasal.

“Keziah, naiintindihan namin na mahirap para sa iyo ang lahat ng ito,” sabi ni tita Anastacia, nagsisisi sa mga nangyari.

“Okay lang po, tita,” sagot ko, pilit na nagpapatatag. “Hindi ko rin kayang magtanggi sa mga magulang ko. Mahal ko sila, at hindi ko kayang saktan sila.”

“Magiging okay din kayo, Keziah,” dagdag ni tita. “Basta magtiwala lang kayo sa isa’t isa.”

Ngumiti ako ng pilit, ngunit ang totoo, parang imposibleng mangyari iyon. “Sana nga po, tita,” tugon ko, ang puso ko’y puno ng pangarap na sana nga ay mangyari ang lahat ng ito para sa lahat ng tao.

Pagkatapos ng dinner, hinatid na ako ni Cael sa bahay at dere-deretso akong pumasok at di nagpaalam sa kanya, pinili kong tahimik na pumasok sa aking kwarto. Gusto ko munang mag-isa. Hindi ko kayang ipakita ang lahat ng nararamdaman ko, hindi ko kayang sumabog. Mas mabuti pang tahimik na lang ako.

Matapos ang gabing iyon, muling binalikan ko ang mga nangyari. Hindi ko alam kung anong hinaharap namin ni Cael, pero alam ko na ito ay isang bagay na hindi ko kayang baguhin. Wala akong magagawa kundi magpatuloy.

At habang natutulog ako, muling gumugol ang oras sa aking isipan. Ang kasal na ito, kailan kaya magiging tama?