Prologue; finally free

"Hoy! Mira! Gumising ka na diyan, tamad na bata! Ang dami mo pang gagawin! Gusto mo bang palayasin kita sa bahay na ito?"

Maaga pa lang, sermon na agad ni Veronica, ang madrasta kong ubod ng sama ng ugali.

"I'm still sleepy, Ma’am…" I murmured, eyes half closed as I tried to sit up.

Bago pa ako makatayo, binuhusan na ako ng isang baldeng malamig na tubig mula ulo hanggang paa.

Paglingon ko, si Trixie pala, ang stepsister kong ubod ng yabang, nakangising aso pa sa harap ko.

"Hey Mira, am I the one who’s going to wash the clothes again?" she said sarcastically. I almost gagged when I saw what she threw at me. It was her dirty underwear

"Wash it! " utos niya sabay talikod na parang wala lang Ganyan lagi ang simula ng umaga ko. Tubig, sigaw, at walang katapusang trabaho.

Simula nang mamatay si Papa, naging katulong na ako, tagalaba, tagalinis, alipin sa sarili kong bahay Tinuturing nila akong parang makina na hindi napapagod at walang karapatang magsalita.

I changed into dry clothes and went straight to the laundry area While I was washing, they were inside laughing and drinking coffee together.

"Add these too!" Trixie shouted as she threw another pile of stinking clothes at me.

The smell made me want to puke.

Sa sobrang baho halos masuka ako.

Pagtingin ko sa kanya, nakaayos na siya, may make-up at pabango pa Ibig sabihin, aalis na naman silang mag-ina at ako na naman ang maiiwan.

I peeked out the window and saw them getting inside the car with Veronica’s new husband

They were laughing, happy, like their world was perfect.

Perumay nakalimutan silang isang bagay. Hindi nila nilock ang gate Mabilis ang tibok ng puso ko nang biglang may pumasok sa isip ko, Ito na ang pagkakataon ko.

Iniwan ko ang labada at mabilis na tumakbo pabalik ng kwarto para mag-impake ng gamit Hindi ko alam kung saan ako pupunta, pero kahit saan, basta makaalis lang ako rito.

Iniwan ko ang labada at mabilis na tumakbo pabalik ng kwarto para mag-impake ng gamit Hindi ko alam kung saan ako pupunta, pero kahit saan, basta makaalis lang ako rito.

When I finished packing, my eyes caught the expensive clothes hanging nearby, Mapait na ngiti ang lumabas sa labi ko, Kinuha ko ang gunting at isa-isang ginupit ang mga iyon.

Gucci. Prada. Chanel. I cut them all into pieces.

Then I threw them into the trash and scattered the rest all over the living room, Bahala silang magalit, bahala silang sumigaw. Wala na akong pakialam.

I’m not a bad person. I just finally learned to fight back.

Matapos kong sirain ang lahat ng gamit nila, tumakbo ako palabas ng gate at naglakad nang malayo para mag-abang ng taxi.

Ilang minuto lang, may humintong taxi sa harapan ko.

I quickly got in before anyone could see me.

"Where to, miss?" tanong ng driver na may halong kabaitan sa boses.

"Anywhere," I said softly, my mind blank, ngunit makalipas ang ilang minuto ay hindi miya parin pinapaandar ang sasakyan kaya agad ko siyang tiningnan

"Hindi puwede ‘yan, miss. Kung wala kang pupuntahan, hindi ko basta pwedeng paandarin ‘to." Aniya niya ng nakakunot ang nuo

Napabuntong-hininga ako at nagdesisyon.

"Take me to Rizal Park, please."

"Sige po," he said as the radio started playing a slow, calm song.

The music was so peaceful that it slowly lulled me to sleep.

After hours of chaos, I finally felt at peace kaya napakasaya kong nakalaya nako sa empyernong bahay na yun

Nagising ako nang marahang yugyugin ako ni manong driver.

"Miss, andito na po tayo."

When I looked outside, I saw the park crowded with people, at masaya silang nag uusap

I stepped out of the taxi and breathed deeply, feeling the air of freedom for the first time.

I’m finally free.

TO BE CONTINUE