Falling for the Forbidden King

Alina’s POV

Have you ever got screwed in your life that you almost want to die?

“We’re bankrupt.”

Iyon ang unang balitang bumungad sa akin sa araw ko. Akala ko nananaginip lang ako, ngunit nang makita ko na binalita sa telebisyon ang nangyaring paglubog ng kumpanya namin ay doon nag-sink in ang lahat.

“Bakit po to nangyari?” Pinigilan ko ang iyak ko. Kailangan kong maging matapang lalo na ngayong kailangan ng mga magulang ko ng masasandalan.

“Hindi ko namalayan, naubos na ang pera natin, anak. I'm sorry.” Humikbi si Mama at bago pa siya mag break down ay sinalo ko siya sa balikat ako.

My heart is racing, naubos ang pera namin? How come? Ang alam ko maayos ang takbo ng kumpanya ng mga magulang ko. Matagal na itong nasa tuktok at kahit hindi nangunguna sa lahat ng mga shipping lines sa bansa ay successful pa din ito, kaya nakakagulat na ganito ang nangyari. O baka akala ko lang iyon?

Itinago lang ba ng mga magulang ko ang katotohanan para hindi ako mag-alala?

Maluho ako, alam ko iyon, pero hindi ko naman pipilitin ang sarili ko kung wala. Lalo na kung naghihirap na pala ang mga magulang ko.

Naghihirap.

That word made my heart stung even more.

Never kong naranasan ang bagay na iyon, but now I guess it's slowly happening.

“We’re going through it. Hindi ako papayag na basta-basta lang itong mangyari. Maayos… maayos ang negosyo Matilda! Kaya bakit ganito?!” Papa lost his temper. He was going back and forth in front of us, hair disheveled and eyes swollen.

“Nag-invest ka ba sa maling tao? O may ipinasok kang hindi katiwa-tiwala?” tanong niya kay Mama na may pagdududa sa boses.

Humihikbi pa din ang Ina ko na hanggang ngayon ay yakap ko pa.

She shook her head, trembling. “N—No, Julio! You know that I am a meticulous person… I..I checked everything at maayos ang pamamalakad ng mga tao natin.. kaya kahit ako ay nagtataka kung bakit ganito ang nangyari.”

Nanlaki ang mata ko. Hindi nila alam ang dahilan ng pagkalugi ng negosyo namin? Paano?

Gusto ko ding sumbatan ang sarili ko. Kung sana may naitulong lang ako sa kanila, hindi iyong puro ako luho at gasta sa pera. Wala akong interes sa negosyo kaya hindi ako nagsumikap na pag-aralan iyon. I have everything feed to me, my future is secured, I have nothing no worry about. But now, it's all gone. All at once. At sinisisi ko ang sarili ko ngayon pa lang dahil hindi ko sila kayang matulungan.

I squeezed my Mother's hand, trying to comfort her. My eyes are blurry from crying but unlike them, I cried silently. Hindi ko kayang sabayan ang frustration ng mga magulang ko. Dahil may kasalanan din naman ako.

The rest of the day feels like a blur. We can't almost speak to each other. Halos hindi na din makapag-isip ng maayos ang magulang ko at buong araw silang nasa opisina dito sa bahay namin para maghanap ng solusyon. While I stayed in the living area, barely moving, barely thinking.

Our maids informed us that there are several reporters who were waiting outside to interview our parents, pero tumanggi sila. Kailangan naming unahin ang negosyo, at higit sa lahat nakakahiyang humarap sa mga tao dahil alam mong huhusgahan ka lang nito.

Maya-maya ay sabay na lumabas ang mga magulang ko sa opisina. Mugto pa din ang mata ni Mama, and Papa— he looked far from what I've seen him my whole life. One news, and our life is destroyed.

But after everything, life finds a way to wreck you more.

Sabay kaming napatayo nang biglang bumukas ang malaking pinto ng bahay namin.

A tall, dark and handsome man entered with impeccable poise. Kaagad na dumapo ang mata ko sa gwapo niyang mukha, sa matangos niyang ilong, sa kung gaano ka-pula ang labi niya at ang ngisi niyang nakakaloko.

He looks dangerous but he was undeniably fine.

“Mr. and Mrs. Zobel,” even his voice tickled my ears. Sa sobrang lalim ay pakiramdam ko nahuhulog ako sa balon.

Dahan-dahan siyang lumapit sa amin, ang bawat galaw niya ay kalkulado, at para bang naglalakad siya sa runway sa suot niyang itim na polo na itinupi hanggang siko niya, at ang dalawang butones mula sa kanyang dibdib ay nakatanggal.

“M—mister Salvatore..” si Mama ang unang nagsalita. Gaya ko ay may kaba din sa kanyang boses ngunit mas nanatili akong tahimik.

“I’ve heard about the news. It's devastating and I’m completely sorry for what happened.” He pursed his lips. He sounded concerned, but it wasn't convincing enough.

“Anong ginagawa mo dito?” naglakas-loob akong magtanong. I knew this man—he is the infamous Adamon Salvatore, the youngest billionaire of today. Kaya hindi kami manguna-nguna dahil sa mga negosyo niya.

He paved the way in the business world, at mas lalo pa siyang sumikat dahil sa personalidad niyang kakaiba.

Tumaas ang sulok ng kanyang labi nang balingan ako. His hands remained inside his pocket as he stood there with so much confidence. Na para bang kahit ang pamamahay naming ito ay kaya niyang gawing sa kanya.

“Hindi na ako magpapaligoy. I'm here to help you—to save your dead business, and spare you from the humiliation you may get the moment you step out of your house,” sabi niya. From the last part, it was clear

Tumikhim ako. Bahagya kong inangat ang mukha ko, even though I knew I looked awful with my eyes swollen. “What kind of help is that? And really, sa iyo pa talaga?”

Hinawakan ni Mama ang kamay ko para pigilan ako sa mga posible ko pang sabihin. But this man is strange. Bakit naman bigla siyang lilitaw dito at magsasabing tutulungan niya kami? We may know him because we move in the same world, but not personally—certainly not enough for him to offer help.

“It’s not the best time to decline, darling. I am willingly want to help your parents business. To save your ass…” sabi niya at pinasadahan ako ng tingin at ngumisi.

Nanlaki ang mata ko. Of course he didn't literally mean my ass! Gago siya!

“May kapalit nga lang,” pagtapos niya sa sinasabi.

I knew it! Alam ko na kaagad na may iba pa siyang pakay. Tuso si Adamon sa lahat ng bagay, he won't waste a single saliva without taking something in return.

“A—ano iyon?” tanong ni Mama, halatang kinakabahan.

Mas lumawak ang ngisi niya at aaminin ko, tumaas ang lahat ng balahibo ko sa katawan dahil sa kilabot. He's a dangerous man, kaya kahit mapaglaro akong babae sa mga lalakeng ka-edad ko, I never dared to cross paths with him.

“I want your daughter to marry me.”

And with that, I almost melted in my place.