ตอนที่ 4 ฉันนี่แหละวาววา

     ----------

     ...นิยายของวาววา...

     ...

     ณ ร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่ง มีโต๊ะไม้สีอ่อนเรียงรายรองรับลูกค้าประมาณ 10-12 โต๊ะ ร้านอาหารแห่งนี้เป็นร้านอาหารไทยโบราณ รสชาติไทยๆที่รังสรรค์โดยครอบครัวที่อบอุ่น

     คุณพ่อยืนอยู่หน้าร้านคอยต้อนรับแขกและรับออเดอร์ด้วยรอยยิ้ม คุณแม่วุ่นวายอยู่ในครัวปรุงอาหารด้วยความพิถีพิถัน ส่วนลูกสาวคนเล็กกำลังช่วยยกจานอาหารเสิร์ฟตามโต๊ะต่างๆ

     “สวัสดีครับ อ้าว...อันนาลูก”

     รอยยิ้มของพ่อฉายแววอบอุ่นยามต้อนรับลูกค้าที่หน้าร้าน แต่เมื่อสายตาเหลือบเห็นใบหน้าคุ้นเคยของลูกสาวคนโตที่ยืนเคียงข้างชายหนุ่มรูปงาม ความประหลาดใจก็พลันปรากฏบนใบหน้า

     “พาใครมาด้วยล่ะลูก?” คนเป็นพ่อเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

     “นี่คุณเชนทร์ค่ะ เขาอยากมาชิมฝีมือคุณแม่” อันนาตอบชายผู้เป็นพ่อก่อนจะหันไปหาเชนทร์เพื่อแนะนำให้เขาได้รู้จักผู้ชายคนสำคัญอีกหนึ่งคนในชีวิตของเธอ “นี่พ่อของอันนาเองค่ะ”

     “สวัสดีครับ” เชนทร์ยกมือไหว้ทักทายคนเป็นผู้ใหญ่อย่างนอบน้อม ใบหน้าคมคายสไตล์ลูกครึ่งยามประสานมือไหว้แบบไทยๆ ยิ่งเผยเสน่ห์น่าเอ็นดูเป็นทวีคูณ

     “ใครเหรอพี่อันนา?” เสียงแหลมใสดังแทรกขึ้นมาขัดจังหวะบทสนทนา ร่างบางระหงส์ กางเกงขาสั้น ทับด้วยผ้ากันเปื้อนปรากฏตัวขึ้น

     "วาววามานี่สิ" อันนาเปล่งเสียงเรียกน้องสาวต่างพ่อด้วยรอยยิ้มสดใส ดวงตากลมโตของเธอเปล่งประกายด้วยความดีใจ "นี่คุณเชนทร์จ้ะ"

     เธอแนะนำพร้อมกับผายฝ่ามือเรียวเล็กไปทางเชนทร์

     "คุณเชนทร์คะ นี่วาววาน้องสาวของอันนาเองค่ะ"

     “สวัสดีครับ” เชนทร์กล่าวทักทาย ใบหน้าของเขาอมยิ้มเล็กน้อย

     เขาสังเกตเห็นว่าสองพี่น้องคู่นี้ดูแตกต่างกัน อันนามีเชื้อสายสวีเดนจากผู้เป็นพ่อ ผิวขาวผ่อง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกลมโต จมูกโด่งเรียว ต่างจากวาววาที่มีใบหน้าคมแบบไทยๆ เสน่ห์คนละแบบ อันนาเป็นลูกติดฝั่งแม่ ส่วนวาววาเป็นลูกติดฝั่งพ่อ หลังจากคู่ชีวิตของแต่ละฝ่ายจากโลกนี้ไป จึงทำให้พ่อของวาววาและแม่ของอันนามาพบรักกัน

     “สวัสดีค่ะ” วาววากล่าวทักทายเชนทร์กลับด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มหวาน แววตาของเธอเปล่งประกายสื่อถึงความปลื้มปีติที่ได้พบเขา

     “แฟนพี่อันนาเหรอ?” เธอถามผู้เป็นพี่สาวแต่สายตาก็มุ่งมั่นไปที่หนุ่มหล่อที่ยืนอยู่ข้างกายอันนาตาไม่กระพริบ

     ไม่มีคำตอบใดออกจากปากอันนานอกจากรอยยิ้มอย่างเขินอาย

     “มาๆ เข้ามานั่งด้านในกันก่อนเถอะลูก อยากทานอะไรบอกมาได้เต็มที่เลย” เสียงทุ้มนุ่มของชายวัยกลางคนดังก้อง เขาเอื้อมมือออกเชิญชวนลูกสาวและชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าร้าน

     บรรยากาศภายในร้านร่มรื่น เย็นสบาย ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้สไตล์คลาสสิก กลิ่นหอมละมุนของอาหารโชยมาแตะจมูก

     “วาววาไปจดรายการอาหารให้พี่เขาหน่อยลูก”

     “ทำไมต้องเป็นวาล่ะพ่อ? พี่อันนาอยากกินอะไรก็ให้จดไปให้แม่ก็ได้นี่” น้ำเสียงแหลมสูงของเธอแฝงไปด้วยความไม่พอใจที่ถูกบังคับให้ทำตามคำสั่ง

     "ไม่เป็นไรเลยค่ะพ่อ ลูกค้าในร้านก็ดูเยอะ คุณพ่อคุณแม่กับน้องยุ่งกันอยู่ เดี๋ยวอันนาจัดการเองได้ค่ะ" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเข้าใจและอ่อนโยน

     ...

     เช้าวันใหม่ทอแสงทองอร่ามบนขอบฟ้า บ่งบอกถึงการเริ่มต้นของสัปดาห์ เสียงนาฬิกาปลุกดังก้อง ปลุกวาววาให้ออกจากห้วงนิทรา 

     มือเรียวเล็กของวาววาควานหามือถือต้นตอของเสียงปลุกอย่างร้อนรน แต่ควานหาเท่าไหร่ก็เหมือนจะคว้าลม เธอลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจพบว่าตัวเองนอนอยู่บนโซฟาทั้งคืน

     ใช่แล้ว...เธอเผลอหลับไป ความทรงจำสุดท้ายก่อนผล็อยหลับคือการพยายามฝืนตาให้ตื่น เพราะต้องนั่งสาธยายเกี่ยวกับตัวตนของเธอและอันนาให้เจ้าแวมไพร์นั้นฟัง แต่อธิบายไปเท่าไหร่ก็ดูเหมือนเขาจะไม่เข้าใจเสียที

     มิหนำซ้ำ เช้าวันใหม่ที่เสียงนาฬิกาดังปลุกให้เธอสะดุ้งตื่นยังไม่พอ กลับต้องมาสะดุ้งตกใจเพราะเห็นแวมไพร์หน้าหล่อแต่ดุร้ายกำลังนั่งจ้องเธออยู่ที่โซฟาอีกตัวใกล้ๆเธออย่างไม่ละสายตา

     “นี่นาย! ยังไม่ไปอีก!?” วาววากล่าวด้วยเสียงแหบพร่าเพราะเพิ่งตื่นนอน

     “จนกว่าจะรู้ว่าอันนาอยู่ไหน” เขาตอบด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

     อย่างน้อยสิ่งหนึ่งที่ทำให้วาววารู้สึกปลอดภัยจากผู้ชายคนนี้ขึ้นมาเล็กน้อย คือแม้ในตอนที่เธอหลับ เขาก็ไม่ได้แตะตัวเธอแม้เพียงปลายเล็บ

     “บอกไปล้านรอบแล้วว่าคุณกับอันนาคือตัวละครในนิยายของฉัน!”

     อย่างน้อยในเวลานี้เธอก็กล้าต่อปากต่อกลอนกับเขามากกว่าเมื่อคืนเล็กน้อย

     “ไร้สาระ!”

     ร่างบางถึงกับสะดุ้งเมื่อเสียงทุ้มตอกกลับทันควันพร้อมเสียงขู่ฟ่อและปรากฏเขี้ยวแหลมคมทั้งสองบนใบหน้าหล่อร้ายนั้น

     “ฉ..ฉันบอกความจริง...คุณไปหมดแล้ว”

     “เป็นคนโกหกสร้างเรื่องแบบนี้ประจำสินะ”

     “ฉันเปล่านะ!”

     กรื่อ กรื่อ

     ไม่ทันที่วาววาจะได้ตอบอะไรมากนัก เสียงมือถือเธอก็ดังขึ้น หน้าจอแสดงชื่อ ‘มีนา’ เลขาสาวสวยประจำตัวเธอติดต่อมา คงไม่พ้นงานด่วนอีกเป็นแน่

     “ว่าไงคะคุณมีนา” วาววากดรับสาย แต่สายตายังมองจ้องไปยังเจ้าแวมไพร์นั้นอย่างไม่ไว้ใจ “ค่ะ...วางไว้ที่โต๊ะเลยค่ะ ขอบคุณค่ะ”

     ติ๊ด!

     “ฉันต้องไปทำงานแล้ว ส่วนคุณ...ไปตามหาอันนาตามทางของคุณเถอะ...”

     ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นยืนด้วยความหวาดระแวงเล็กน้อย สายตายังคงจดจ้องไม่ลดละไปทางเจ้าแวมไพร์ที่นั่งสบายกายอยู่บนโซฟาเสมือนเป็นบ้านของเขาเอง

     “เดี๋ยว”

     “อะไรอีกล่ะ ฉันจะไปอาบน้ำแล้วรีบไปทำงานเดี๋ยวสาย!”

     “หรือทั้งหมดเป็นแผนของคุณ จับผมมานอนกับคุณ ทำให้อันนาเข้าใจผมผิดแล้วอันนาก็หนีไป”

     “ละครน้ำเน่าหลังข่าวแล้วงั้น...” เธออยากจะหัวเราะเชิงเหยียดหยันกับความคิดบ้าๆนั่น “ถ้าคุณเป็นแวมไพร์ ถามหน่อย...ฉันเนี่ยนะจะจับคุณมานอนข้างฉัน คุณสะทกสะท้านกับฤทธิ์แอลกอฮอล์จนฉันมอมคุณได้งั้นเหรอ...ก็ไม่!”

     ดวงตาสีแดงเพลิงจ้องมองวาววาอธิบายไม่ลดละ สิ่งที่เธอพูดก็ถูก แต่เขาไม่เข้าใจว่าเหตุผลอะไรทำให้เขามานอนอยู่ข้างๆเธอได้

     “คุณตามหาอันนาต่อเถอะ ฉันไม่ใช่วาววาน้องสาวของอันนา”

     พูดจบก็พาร่างที่เพิ่งตื่นเดินไปเข้าห้องน้ำ ก่อนจะสังเกตุเห็นกลอนประตูที่พังจนไม่สามารถปิดประตูห้องน้ำได้อีกต่อไป

     วาววาถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เธอลืมไปเสียสนิทว่าประตูห้องน้ำที่พังอยู่นี่ก็เป็นฝีมือของเจ้าแวมไพร์คลั่งรักอันนา แต่ขวางโลกกับทุกคน!

     เมื่อคืน...ก่อนที่วาววาจะเผลอหลับไปโดยไม่ได้ตั้งใจ เสียงสนทนาของเชนทร์ยังคงก้องกังวานอยู่ในหู เสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใยและความกังวลเกี่ยวกับอันนา หญิงสาวผู้เป็นที่รักของเขา

     ด้วยความมุ่งมั่นที่จะตามหาอันนา เชนทร์จึงระดมความพยายามอย่างเต็มที่ เส้นสายของเขานั้นกว้างขวาง แต่ดูเหมือนว่ายิ่งตามหามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเหมือนเขากำลังเดินวนอยู่ในเขาวงกต ไม่มีเบาะแสใดๆ นำทางเขาไปสู่ตัวอันนาได้เลย

     จนเขารู้สึกสิ้นหวัง เชนทร์ตัดสินใจกลับมาหาวาววาอีกครั้ง หวังว่าเธอในฐานะน้องสาวของอันนา อาจจะมีข้อมูลติดต่อหรือเบาะแสใดๆ ที่จะช่วยเขาตามหาพี่สาวได้

     ...

     ..

     สองเท้าของวาววาเร่งรีบ มุ่งหน้าสู่รถหรูสีขาวที่จอดรออยู่ โดยมีร่างสูงในชุดออลแบล็คเดินตามเธออยู่ไม่ห่างเสมือนเงา

     วาววาเปิดประตูรถด้วยมือข้างหนึ่ง นั่งลงในตำแหน่งคนขับ อีกมือวางสิ่งของจำเป็นที่เธอนำติดตัวมาไว้เบาะหลัง

     เสียงประตูด้านข้างคนขับถูกเปิดออก เผยให้เห็นร่างสูงโปร่ง แทรกตัวเข้ามาประทับนั่งบนเบาะอย่างว่องไว วาววาเหลือบมองเขาด้วยท่าทีสงสัย

     “อะไรของคุณเนี่ย!? คุณต้องไปตามหาอันนา ส่วนฉัน...ต้องไปทำงาน”

     “ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่างานอะไรกันที่ทำให้คุณมีรถขับกับเสื้อผ้าราคาแพงแบบนี้ได้”

     ในความทรงจำเขา งานของวาววาคือช่วยพ่อแม่ดูแลร้านอาหาร รับออเดอร์ เสิร์ฟอาหาร ล้างจาน นอกจากเขาจะแปลกใจที่ตื่นมานอนอยู่ข้างๆเธอแล้ว ทำไมชีวิตประจำวันของวาววาที่เขารู้จักถึงได้ดูเปลี่ยนไปขนาดนี้

     “ฉันไม่ใช่วาววาที่คุณรู้จัก” ต่อให้เธอจะพูดกี่ล้านรอบ ก็ไม่ทะลุเข้าโซนปราสาทหูเขาเสียที จนเธอเริ่มเหนื่อยหน่ายเต็มทน

     “รออะไรล่ะ ไปเลย” สายตาที่ดูไม่สนใจคำพูดของวาววาแม้แต่นิดเดียว เชนทร์คาดเข็มขัดนิรภัยเป็นการแสดงออกว่าเขาจะติดตามเธอไปทุกหนทุกแห่งจนกว่าจะพบอันนาคนที่เขารักสุดหัวใจ

     วาววาสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามกลั้นความหงุดหงิดที่ได้ยินคำตอบจากเชนทร์ สมองของเธอกลับย้อนไปนึกถึงตอนเขียนนิยาย รู้สึกเสียดายที่ปั้นตัวละครนี้ให้คลั่งรักอันนาเสียเหลือเกิน

     เธอจ้องมองเขาและเพิ่งสังเกตเห็นว่าในตอนนี้สีตาของเขาเปลี่ยนไปจากสีแดงก่ำมาเป็นสีน้ำตาลอ่อนแทน

     “มองอะไร?”

     “เปล่า” วาววารู้คำตอบอยู่แล้วเพราะเธอคือคนสร้างเขาขึ้นมา

     ดวงตาสีแดงก่ำที่แฝงไว้ด้วยพลังพิเศษถูกซ่อนเร้นไว้เบื้องหลังคอนแทคเลนส์สีน้ำตาลอ่อน แต่สิ่งที่วาวาสังเกตไปมากกว่านั้นคือเขี้ยวของเขาที่ดูเหมือนจะกลายเป็นฟันธรรมดาไปแล้ว ต่างจากเขี้ยวแหลมคมของแวมไพร์ทั่วไปที่งอกยาวออกมาเมื่อถูกกระตุ้นโดยสัญชาตญาณนักล่า